Twenty Years In Bondage (Mated To An Omega

Pagod na pagod si Seraphina Ramos, o mas kilala sa tawag na Sera, habang naglalakad sa lobby ng condo. Galing siya sa isang buong araw ng meetings, sunod-sunod na deadlines, at halos walang pahinga sa opisina. Sa isang kamay, bitbit niya ang handbag; sa kabila, hawak ang cellphone habang nagta-type ng mensahe.

"Nasa condo ka ba, Love? Wala akong dalang ulam eh."

Halos agad sumagot si Adrian.

"Wag ka munang umakyat. May housekeeping ako na pinahire para maglinis, occupied sila sa loob. Umalis ka muna, bumili ka ng ulam. Naubos groceries natin."

Napakunot-noo si Sera. Hindi naman sanay si Adrian magpa-housekeeping nang hindi sinasabi sa kanya. Pero dahil sa pagod, hindi na niya pinag-isipan nang husto. Tumalikod siya, handa nang lumabas ng building para bumili ng pagkain.

Pero bigla siyang natigilan. Naalala niyang may folder siya ng mahahalagang files sa kanilang kwarto—mga kontrata at proposal na hindi pwedeng mawala o magalaw. Kung maglilinis ang housekeeping, baka maitapon o ma-misplace iyon.

Hindi na siya nag-isip. Diretso siyang sumakay ng elevator paakyat sa kanilang unit. Habang naglalakad sa hallway, ramdam niya ang mabilis na tibok ng puso, pero hindi niya alam kung dahil ba sa pagod o sa kaba.

Pagbukas niya ng pinto gamit ang spare key… bumungad sa kanya ang eksenang hindi niya inasahan.

Nandoon si Adrian Torres. Hubad ang pang-itaas, at nakapatong sa kanya ang isang babae—si Lyra Alcaraz. Minsan na niyang nakilala ito, pero ngayon, kitang-kita niya kung paano magkadikit ang mga katawan nila, walang pakialam sa mundo.

Parang huminto ang oras. Tumunog ang pagkakahulog ng cellphone at bag niya sa sahig. Ramdam niya ang mainit na pagtulo ng luha mula sa mga mata niya, pero wala siyang masabi.

Nang mapansin siya ni Adrian, para bang natigilan ang lahat sa loob ng kwarto. Mabilis nitong itinulak palayo si Lyra, halos parang sinusubukang burahin ang eksena na kanina lang ay buong-buo niyang nakita. “Love, wait— Seraphina!” mabilis at halos utal na sambit ni Adrian, pero para bang wala nang pumapasok sa tenga ni Sera.

Ramdam niya ang bigat ng dibdib, parang may mabigat na batong pumipisil sa puso niya. Ang mga paa niya ay kusang kumilos, mabilis siyang tumalikod at tumakbo palabas ng unit. Hindi na niya inalintana kung dala ba niya ang susi, ang wallet, o kung nakasarado ang pinto. Basta ang alam niya, kailangan niyang makalayo sa kanila.

“Sera, please!” narinig pa niya mula sa likod si Lyra, halatang taranta at nagsusuot ng damit habang lumalabas ng unit. Mabibigat ang yabag ni Adrian na sumunod, pero kahit pareho silang nagmamadali, ramdam niyang wala na silang hahabulin—huli na sila. Halos marating na ni Sera ang lobby, mabilis at mabigat ang bawat hakbang na parang ang tanging layunin ay makatakas.

Pagdating sa tapat ng building, saka lang siya nakahinga nang malalim, pero iyon ay hindi para gumaan ang pakiramdam—kundi para pigilan ang sarili na hindi tuluyang mabasag.

Hindi alam ni Sera ang dapat niyang isipin. Sa dami ng emosyong sumasalubong sa kanya—galit, sakit, pagkadismaya—parang wala ni isa ang mas nangingibabaw. Lahat ay pantay-pantay na kumakain sa kanya, unti-unting tinatanggal ang lakas niya.

At sa gitna ng kaguluhan sa isip niya, may pumapasok na tanong: Bakit pa ako nasasaktan ng ganito? Hindi naman ito isang fairytale na love story mula sa simula. Ang kasal nila ni Adrian ay isang marriage of convenience—isang kasunduang magbibigay ng benepisyo sa pareho nilang pamilya. Walang pangakong pagmamahal, walang seremonyang puno ng damdamin.

Pero hindi rin ibig sabihin na wala siyang naramdaman sa mga taon nilang magkasama. Natuto siyang umasa. Natuto siyang maniwala na baka… baka sa huli, matutunan din nilang mahalin ang isa’t isa.

At ngayon, lahat ng iyon ay bigla na lang nawasak sa isang iglap.

Sa harap ng condo, hinabol siya ni Lyra, ngayon ay umiiyak na at nakaluhod sa semento. "Sera, patawarin mo kami. Minahal ko lang siya. Hindi ko sinadya… pero mahal ko siya."

Tila walang nararamdaman si Sera. Nakatingin lang siya, parang hindi apektado sa eksenang drama sa harap niya. Para bang nag-shift ang isip niya sa pagiging propesyonal, gaya ng kapag may biglaang problema sa trabaho na kailangan niyang i-handle nang walang emosyon.

Dumating si Adrian, hinihingal pero walang bakas ng tunay na pagsisisi sa boses. "Sera, I’m sorry. Hindi ko alam kung paano nangyari—"

Hindi niya ito pinatapos. Humakbang na siya palayo.

Pero bago siya tuluyang makalayo, sumunod si Adrian at mabilis na inilabas mula sa wallet ang ilang salapi. "Eto, kunin mo. Para sa gastos mo ngayong gabi." Saglit siyang tumigil, inabot ang pera. Pero nang mapansin niya ang singsing sa kanyang daliri—ang parehong singsing na sumisimbolo sa kasal nila—parang may kumurot sa puso niya.

Agad niyang hinubad iyon. Walang pasabi, ibinato niya ang singsing sa dibdib ni Adrian. Tumama iyon at gumulong sa semento bago tuluyang natigilan si Adrian, nakatingin lang dito.

"Even happy marriages end," bulong niya sa sarili, hindi para marinig ng kahit sino. "Paano pa kaya ang kasal naming gawa lang sa convenience?" Wala nang salitang sumunod. Tumalikod siya, sumakay ng taxi, at piniling hindi lumingon. pahabain ang pagkakakwento pero wag na dagdagan o bawasan ang mga eksena nito

Pero bago siya tuluyang makalayo, narinig niya ang mabilis at mabigat na hakbang sa kanyang likuran. Sumunod pala si Adrian, tila hindi pa tapos ang lahat para sa kanya. Sa isang iglap, mabilis nitong inilabas mula sa wallet ang ilang salapi, halos nagmamadaling inabot iyon na para bang may tinatapos na transaksyon.

"Eto, kunin mo. Para sa gastos mo ngayong gabi," malamig na wika nito, pero sa tono ng boses ay may bahid ng awtoridad at distansya.

Bahagya siyang natigilan. Tumingin siya sa perang nakalahad sa kanyang harapan—manipis na piraso ng papel na, para sa kanya, ay tila may bigat na parang bato sa dibdib. Mabagal niyang iniunat ang kamay at kinuha iyon, hindi dahil sa pangangailangan kundi dahil gusto niyang matapos na lang ang sandali.

Ngunit sa mismong segundo na iyon, dumapo ang kanyang paningin sa sariling kamay.

At doon niya napansin. Nagniningning sa ilalim ng ilaw ng kalye ang singsing sa kanyang daliri—ang parehong singsing na ilang beses niyang hinawakan sa tuwing may alitan sila, at ilang beses din niyang pinanghawakan bilang paalala ng pangakong minsang inisip niyang magiging totoo. Isang simpleng piraso ng metal, pero puno ng alaala—mga pangakong binitiwan sa harap ng iba, pero hindi kailanman tunay na tinupad sa likod ng mga saradong pinto.

Ramdam niya ang biglang paghigpit ng dibdib. Parang may malamig na kamay na pumisil sa puso niya, pinipiga ang lahat ng natitirang lakas.

Isang malalim na hinga ang pinakawalan niya bago marahan ngunit mariing hinubad ang singsing. Walang alinlangan, ibinato niya iyon papunta sa dibdib ni Adrian.

Tumama iyon nang may kaunting tunog—isang matalim ngunit maikling kalansing na sumabay sa tibok ng kanyang puso. Gumulong ang singsing sa malamig na semento, umaandar sa maliliit na bitak sa kalsada bago ito huminto. Natigilan si Adrian, nakatitig lamang dito, parang hindi alam kung dudukutin ba o hahayaan na lang na manatili sa lupa.