07

Napaisip si Valerie kung mayroon pa bang dapat pag-usapan sa pagitan nila.

Tahimik na tumingin si Valerie kay Harvey at malamig na sinabi, “Wala na akong ibang masasabi pa sa’yo, Mr. Alcantara. O baka naman gusto mong magbalik-tanaw sa nakaraan?”

‘Nakakatawa namang pag-usapan ang nakaraan, tutal, anim na taon na kaming hiwalay. At para sa isang dating asawa, wala nang dapat pang pag-usapan tungkol sa nakaraan!’ sigaw ng isipan ni Valerie.

Nang marinig ni Harvey ang paulit-ulit na pagtawag ni Valerie sa kanya bilang “Mr. Alcantara,” pakiramdam niya ay sasabog na siya sa inis.

“Ang galing mo talaga, ha! Wala kang masasabi? Ikaw siguro, pero ako meron! Hindi ko pa nakakalimutan ang lahat ng ginawa mo. Noon, iniwan mo ako nang walang paalam, tapos nagawa mo pang gawin ang bagay na ‘yon para lang makaganti sa akin…”

Matindi ang panunumbat sa tono ni Harvey. “Magaling ka talagang mag-abandona ng asawa at anak, ano? At ngayon, kaya mo pang tumayo rito na parang wala lang, tapos sasabihin mong wala kang dapat sabihin sa akin?”

Napaatras si Valerie sa bigat ng paratang ni Harvey. Nanlaki ang mga mata niya, hindi makapaniwala.

“Iniwan ko ang asawa at anak ko?!”

Ano bang pinagsasasabi ng lalaking ito?! Anong anak? Paano ko naman iiwanan ang anak ko e kasama ko siya!

Kung tama ang pagkakaalala niya, noon, siya mismo ang nagsabi kay Valerie na maaari na siyang magpakasal sa kahit sino. At pagkatapos, ang mismong ina ni Harvey ang nagdala sa kanya ng divorce agreement.

At tungkol naman sa sinasabi niyang iniwan niya ang anak nila…Mas lalong nakakatawa iyon. 

Kailan pa siya nang-iwan? At saka, hindi ba’t noong una, hindi naman alam ni Harvey na may anak sila?

Habang iniisip ito, hindi napigilan ni Valerie ang mapangiti nang malamig.

“Harvey, okay ka lang ba?” sarkastikong tanong niya. “Hindi ba’t ikaw ang nagdesisyong maghiwalay tayo? At ngayon, ikaw pa ang may ganang kwestyunin ako?” Nagpatuloy siya, mas lalong lumalim ang inis sa kanyang tinig. “At kung ako nga ang unang nakipag-divorce noon, anong problema roon? Kasal nga tayo, pero parang wala rin. Tuwing ilang buwan lang kita nakakasama bilang asawa, at sa halos buong panahon, mag-isa akong nabubuhay sa isang bahay na parang isang biyuda! Mas mabuti pang wala na lang!”

Huminga siya nang malalim at tinitigan si Harvey nang diretso sa mata. “At saka, ikaw mismo ang nagsabi noon na wala namang pinagkaiba sa’yo kung sino ang magiging asawa mo! Kung ganon, hindi ba’t mas mabuting naghiwalay na lang tayo para mas maging masaya ang bawat isa?”

Ramdam sa bawat salita niya ang bigat ng emosyon. Ngunit dahil sa muling pagbabalik ng masasakit na alaala, pakiramdam niya ay nahihirapan siyang huminga. Kaya, inilagay niya ang kanyang mga kamay sa dibdib ni Harvey, pilit siyang tinutulak palayo.

“Kaya, pwede ka nang umalis sa harapan ko!” madiin niyang sabi.

Ngunit hindi gumalaw si Harvey. Sa halip, ngumiti ito, ngunit ang mga mata niya ay punong-puno ng panganib.

“Parang biyuda?” aniya, tila naiinis ngunit natatawa. “Hindi ko alam na ganyan ka pala kalungkot noon. Pero kung hindi ako nagkakamali, mukhang nasiyahan ka naman sa’kin dati. Hindi ba’t pagkatapos ng lahat, ikaw pa mismo ang humihiling na…”

Napakagat-labi si Valerie, namula sa inis at kahihiyan. Hindi niya inaasahan na mababanggit pa ni Harvey ang bagay na iyon.

“Tumigil ka nga! Wala akong sinasabing ganyan!” galit niyang sagot. “At isa pa, hindi ka naman talaga gano’n kagaling!”

Biglang nagbago ang ekspresyon ni Harvey. “Ano’ng sinabi mo?” malamig niyang tanong, ang tingin niya kay Valerie ay mapanganib.

Hindi na nag-isip si Valerie at may pang-asar na sagot, “Ang sabi ko, hindi ka naman gano’n kagaling noon!”

Nanigas ang mukha ni Harvey. Para sa isang lalaking may mataas na pride, ang marinig ang ganitong insulto ay isang malaking sampal sa kanyang ego.

Tahimik siyang tumingin kay Valerie, ngunit ang apoy sa kanyang mga mata ay kitang-kita.

“Gano’n pala, ha? So ibig mong sabihin, hindi ka nasiyahan noon?” bumaba ang tono ng boses niya, puno ng panganib. “Mukhang kailangan ko yatang patunayan ang sarili ko ngayon, hmm?”

Bago pa makapalag si Valerie, bigla niyang hinawakan ang kamay nito at hinila siya palabas ng kwarto.

Dinala niya ito sa elevator at pinindot ang button paakyat.

Doon lang napagtanto ni Valerie na nasa masamang sitwasyon siya.

Sinubukan niyang pindutin ang ibang button, ngunit masyadong mahigpit ang hawak ni Harvey sa kanyang pulso.

Napatingin siya sa kanya, hindi makapaniwala, ang boses niya’y bahagyang nanginginig.

“Harvey, ano bang binabalak mo? Saan mo ako dadalhin?!”

Harvey ngumisi. “Saan tayo pupunta? Siyempre, magche-check-in tayo sa isang hotel.”

Napaka-natural at kalmado ng tono niya, na para bang simpleng sinabi lang niya na “Ang ganda ng panahon ngayon.”

Nanlaki ang mga mata ni Valerie, tuluyang natigilan.

Magche-check-in?! Ano bang problema ng lalaking ‘to? Kaninang-kanina lang, galit na galit siya, tapos ngayon bigla niyang naisipang gawin ‘to? Siraulo!’ hindi maiwasan ni Valerie na sumigaw sa kanyang isipan.

“Ayoko!” agad siyang nagpumiglas. “Bitawan mo ‘ko! Kung hindi, sisigaw ako!”

Iniisip ni Valerie na dahil mataas ang pride ng lalaking ‘to, siguradong hindi niya kakayaning mapahiya sa harap ng maraming tao.

Pero nagkamali siya.

Sa halip na mag-alala, lalo pang lumalim ang ngiti ni Harvey. “Sige, sumigaw ka. Pero tandaan mo, pag-aari ng Alcantara ang buong club na ‘to… Tingnan natin kung may magtatangkang tumulong sa’yo.”

Pagkasabi niya nito, biglang tumunog ang elevator at huminto sa isang palapag.

Wala siyang pakialam sa pagpupumiglas ni Valerie. Hinila niya ito palabas at tuloy-tuloy silang pumasok sa isang marangyang suite.

Pagkasara ng pinto, itinukod ni Harvey ang kamay niya sa likod nito, ikinulong si Valerie sa pagitan ng kanyang katawan at ng pinto.

Doon lang siya tuluyang kinabahan. Mukhang seryoso nga si Harvey.

“Harvey… kalma lang, pwede nating pag-usapan ‘to,” nag-aalalang sabi ni Valerie.

Pero hindi siya pinansin ni Harvey. Hawak pa rin nito ang pulso niya gamit ang isang kamay, habang ang kabilang kamay ay walang pag-aalinlangang binuksan ang unang butones ng kanyang polo.

Mariin siyang ngumisi. “My ex-wife, anong pag-uusapan natin? Imbes na magsayang ng oras sa salita, mas mabuti pang gawin na lang natin…”

At bago pa siya makapalag, mabilis siyang yumuko at hinalikan siya nang mariin sa labi.

Tuluyang nag-blangko ang utak ni Valerie.

Galit siyang nagpumiglas. “Bitawan mo ‘ko! Harvey—!”

Pero hindi siya tinigilan ni Harvey. Sa halip na huminahon, mas lalong lumalim ang halik nito—mapanakit, galit, walang bahid ng pag-iingat.

Mas lumakas ang kanyang pagpupumiglas nang maramdaman ang sakit mula sa madiing pagkagat ng lalaki sa kanyang labi.

Pero masyadong mahigpit ang pagkakahawak nito sa kanya. Nakapulupot ang isang kamay nito sa kanyang baywang, habang ang isa naman ay mahigpit na nakapigil sa kanyang mga kamay laban sa pinto.

Sa lakas ni Harvey, wala siyang laban.

Dahan-dahan, unti-unting nabalot ng amoy, init, at presensya ng lalaki ang kanyang buong pagkatao. At sa ikinagulat niya, sa kabila ng lahat ng kanyang pagtutol, biglang nanghina ang kanyang tuhod mula sa sensasyong hatid ng halik nito.