06

Sa mga sandaling ito, sa pasilyo, ang dalawang lasing ay patuloy pa ring nakikipagtalo tungkol kay Valerien.

Nang dumaan sila, umiwas si Valerie sa gilid at diretsong naglakad papunta sa pinto, handang buksan ito at umalis.

"Eh, ganda, huwag kang umalis..."

Isa sa mga lasing, na lakas-loob na itinaas ang kamay, ay tinangkang hawakan ang balikat ni Valeria.

Ngunit bago pa man lumapat ang kanyang mga daliri, lumalim na ang tingin ni Valerie. Agad niyang itinaas ang kanyang binti at malakas na tinadyakan ang sensitibong bahagi ng lalaki.

"Aaahhh!" Napasigaw ito sa matinding sakit.

Ang isa pang lasing sa tabi niya ay agad natauhan sa narinig niyang sigaw. "Johnny, ayos ka lang ba?"

Namumutla si Johnny habang galit na nakatitig kay Valerie. "Puta! Ang lakas ng loob mong sipain ako! Wala kang hiya! Hoy, hulihin mo ‘yang babae! Sisiguraduhin kong hindi siya makakaligtas ngayong gabi!"

"O-oo...!"

Mabilis namang tumango ang kasama niya at agad na sumugod kay Valerie.

Sa totoo lang, ayaw na sanang palakihin pa ni Valerie ang gulo. Mas mabuti nang umiwas. Pero sa sitwasyong ito, wala siyang pagpipilian kundi lumaban.

Sa isip niya, may dalawang paraan siyang maaaring gawin—ihagis sila gamit ang isang mabilis na galaw o budburan sila ng pulbos na dala niya para sa depensa. Alam niyang sapat ang dala niyang pamlaban para mapuruhan sila.

Nang makitang halos abot na ng kamay ng lasing ang kanyang braso, biglang may isang malakas at matipunong kamay na lumabas mula sa nakabukas na pinto sa tabi niya at mahigpit na hinawakan ang braso ng lalaki.

Ang kamay na iyon ay maputi, may mahahabang daliri, at sa bandang hinlalaki, may maliit na itim na nunal—isang pamilyar na tanawin.

Napalalim ang kunot ng noo ni Valerie. Pakiramdam niya ay nakita na niya ang kamay na iyon dati.

Bago pa siya makapag-isip, isang malakas na sigaw ang muling pumuno sa pasilyo.

"AAAHHHH!"

Kasabay noon, malakas na sinipa ng taong nasa likod ng pinto ang lasing, dahilan para bumukas ito nang tuluyan.

Lumabas ang isang matangkad na lalaki, nakasuot ng itim na pantalon na hapit sa mahahaba niyang binti at isang simpleng itim na polo.

Bagaman payak ang suot, may kakaibang dating ito sa kanya—isang malamig at mataas na presensya, tila may halong awtoridad at pag-iwas sa kahit anong emosyon.

Dahan-dahang bumaba ang tingin ni Valerie sa mukha ng lalaki—matatalas at malalim na mga mata, matangos na ilong, at matipunong panga. Ang kanyang presensya ay malamig at nakakatakot, na parang isang malalim na dagat na puno ng misteryo at panganib.

Parang sasabog ang utak ni Valerie. Hindi siya makapaniwala sa nakikita niya.

Hindi kataka-taka kung bakit pamilyar ang nunal na iyon. Dahil ang lalaking nasa harapan niya ngayon ay walang iba kundi ang kanyang dating asawa na matagal na niyang iniiwasan—si Harvey Alcantara.

Nanlamig ang katawan ni Valerie. Kahit sa panaginip, hindi niya naisip na magkikita silang muli, at sa ganitong sitwasyon pa.

Sa parehong sandali, tumama rin ang tingin ni Harvey kay Valerie.

Ilang taon na ang lumipas mula noong huli niya itong nakita. Mas naging matanda ito sa magandang paraan—mas may dignidad, mas kaakit-akit, at mas may kumpiyansa sa sarili.

Malayo na sa dating mahinhing Valerie na nakilala niya noon.

Kahit hindi siya nagsasalita, halatang kitang-kita niya kung bakit siya pinagtitripan ng mga lalaki.

Nanginig ang panga ni Harvey sa galit. Halos ipagdiinan niya ang bawat pantig nang tawagin niya ang pangalan ng babae.

"Valerie!"

Ang tinig niya ang nagbalik sa ulirat ni Valerie.

Halos makalimutan na niya ang dalawang lasing. Sa reflex, mabilis niyang iniangat ang paa, handang tumakbo palayo...

Pero mas mabilis si Harvey.

Agad niyang binitiwan ang lasing na hawak niya, humarang sa daraanan ni Valerie, hinawakan ang kanyang braso, at hinila siya pabalik.

Kalma ang tono niya, pero may halong inis nang tanungin siya, "Valerie, bakit ka tumatakbo?"

Ni si Valerie mismo, hindi alam kung bakit siya tumatakbo.

Magulo ang isip niya sa sandaling iyon—ang tanging alam lang niya ay ayaw niyang harapin ang lalaking ito.

"Bitawan mo ako!"

Mabilis siyang nagpumiglas, pilit inaalis ang kamay ni Harvey sa kanyang braso. Ang kanyang maamong mukha noon ay ngayon puno ng malamig na ekspresyon—wala na ang dating lambing at hinahon.

Nang makita siya sa ganoong estado, hindi maintindihan ni Harvey kung bakit parang may kung anong bumara sa kanyang lalamunan.

Ngayon lang ulit niya ito nakita, at hinding-hindi niya basta hahayaang makaalis ito. Kaya lalo pang humigpit ang hawak niya.

Nasa tuktok sila ng hagdan, patuloy na nag-aalitan. Kaunting pagkakamali lang, maaaring mahulog sila pareho.

Napansin ito ni Harvey, kaya sa halip na hayaan siyang magpumiglas, idiniin niya si Valerie sa sulok ng dingding upang hindi na ito makagalaw.

Sa malamig at matigas na tono, inutusan niya si Joshua, na nasa labas pa ng pinto, "Joshua, dalhin mo na 'yang dalawang basurang 'yan at ayusin mo!"

Hindi nag-atubili si Joshua. Agad siyang pumasok kasama ang mga bodyguard at kinaladkad ang dalawang lasing palayo.

Bago umalis, lihim niyang sinulyapan ang eksena sa loob. At sa nakita niya, halos malaglag ang kanyang panga sa gulat.

‘Diyos ko... siya nga! Siya ang dating asawa ni Harvey!’ sigaw sa isipan ni Joshua.

Ang babaeng hindi nagpaalam, basta na lang nag-iwan ng divorce agreement, at nawala sa loob ng anim na taon. 

Mabilis niyang iniwas ang tingin at lumabas, marahang isinara ang pinto.

Samantala, mas lalong naguluhan si Valerie. Lalo na nang mapansin niyang napakalapit na nila sa isa't isa. Sumasabog ang presensya ni Harvey—dominante, nakakalunod.

At higit sa lahat, ang amoy niya...Amoy na dati niyang paborito. Ang amoy na dati niyang kinasasabikan.

Akala niya, sa loob ng anim na taon, wala na siyang mararamdaman. Pero ngayon, bakit parang hindi siya makahinga?

“Valerie, ano ba?! Divorced na kayo! Anong problema mo?!” Pinagalitan niya ang sarili sa isip, pilit pinapatahimik ang emosyon.

Huminga siya nang malalim, pinakalma ang sarili, at dahan-dahang itinaas ang tingin kay Harvey.

Sa malamig at walang emosyon na tinig, sinabi niya, "May kailangan ka ba, Mr. Alcantara?"

Sa pagkarinig nito, lumamig nang husto ang tingin ni Harvey. Ang estrangherong paraan ng pagtawag sa kanya ay parang kutsilyong bumaon sa kanyang dibdib.

"Ano sa tingin mo?" malamig at mabigat na tugon niya.

Nanginig ang puso ni Valerie, pero pinanatili niyang kalmado ang mukha.

Dahan-dahan niyang sinabi, "Kung nandito ka para tulungan ako kanina, salamat. Pero ngayon, pwede ka nang umalis. May naghihintay sa akin."

Lalong lumalim ang kunot sa noo ni Harvey. At kahit kaunti, wala siyang balak umalis.

Sa malamig na tinig, diretsong tanong niya, "Wala ka bang ibang sasabihin bukod diyan?"