When I got home, they didn't ask me too much about where I had been because Zaiden had already told them where I was. Hindi nga nila inaasahan na babalik ako agad dahil ang sinabi ni Zaiden ay isang linggo raw akong mawawala. Hindi ko rin alam kung ano ni rason ni Zaiden kila Mama pero pinabayaan ko nalang since hindi rin naman sila nagtanong pa. "Kailan balik mo sa Pampanga, Laurene?" Tanong ni Mama habang sinusuboan niya si Cole sa sala. Ako naman ay nagtitimpla ng gatas nilang dalawa. Umuwi rin kasi si Serina sa kanila kaya ako rin muna ang mag aasikaso sa mga bata. "Bukas ho ma, aatend rin ako ng instrams. Last day na rin ho kasi.""E'di kung ganoon, ipasyal mo muna mga bata mamaya sa loob ng Mall para ma enjoy naman nila pag stay rito. Bilhin mo na rin ng new toys si Cole, mukhang gusto niya iyong sasakyan na nag tatransform." Sinilip ko si Cole na nilalaro ang mga nadala niyang mga laruan. "Okay ma, pupunta kami. May bibilhin rin naman ako." Sagot ko nalang at lumapit sa kani
Bumalik ulit ako sa boutique at nagtanong dahil baka ay may CCTV sila sa loob. Meron nga ang kaso ay hindi nila basta-basta iyon ipapakita sa akin. "Wala ba kayong ibang paraan para malaman ko kung saan ko makikita ang anak ko? Nandito ba manager niyo? Please, nawawala ang mga anak ko. Tunulungan niyo naman ako." nagmamakaawa kong sabi pero mas lalo lamang dumagdag ang problema dahil as sinabi ng isang staff. "Ma'am, sana binantayan niyo ng maigi ang mga anak niyo. Ikaw po responsible sa mga ginagawa niyo. Dapat sana nagdala kayo ng kasama." namuo ang inis sa loob ko. "I didn't ask your opinion. I ask for your manager. Hindi ikaw kaya huwag kang magsabing alam na alam mo." matalim kong sagot. Pero mas lalo siyang sumabat. "I understand your frustration, but I'm just trying to help," the staff member replied, her tone defensive."Help? You call that help?" I said, my voice rising in anger. "My children are missing, and you're lecturing me about responsibility. I need action, not wo
The day's events kept replaying in my mind. I couldn't shake off the feeling of familiarity with the man who helped find my kids. There was something about him, but I just couldn't put my finger on it.Bumyahe kami ng maaga kinabukasan. Kanina pa rin akong nakatingin sa phone ko habang nasa byahe kami dahil hindi pa nag re-reply si Zairon. I informed him that I will be back in Pampanga but he hasn't replied to me since last night. It took two hours to get there kaya nakatulog nalang rin ako. Nag volunteer na lang rin si Papa na ihatid kami para hindi na masyadong hassle na sumakay kami ng bus. Wala rin naman siyang trabaho ngayong araw. Sila Lola naman ay bumalik na sila noong isang araw pa. They really don't like wandering here in Manila kahit noon pa ay ayaw na nila. Nang dumating kami sa bahay sa Pampanga ay nagtaka ako dahil maraming nilabas si Lola na mga toys ng mga kambal at parang may hinahanap. Twins rushed inside and took their toys. "La, bakit nalabas laruan nila?" Tano
Tapos na rin ang program sa gabi-isang malaking foam party na inorganisa ng University pagkatapos ng intrams. Hindi kami nagtagal sa loob ng gymnasium dahil ang iba sa amin ay nagpasyang uminom sa isang sulok. Nakakatawa nga dahil sa sobrang saya ng party, may ilan na talagang naglasing.The laughter and screams were in sync with the music that reached outside the gymnasium. Even though we were outside, we could still feel the energy and joy coming from inside.Ang dalawa na kahit medyo lasing na ay patuloy pa rin sa kakulitan nila. Nagtatawanan sila habang naglalakad palabas at minsan pa nga'y nadadapa dahil sa kalasingan nila. Nakasunod lang rin ako sa kanila at sanay na rin ako na ganito sila. "Nandito na Lolo mo, girl! Hello, Tay, sa bahay niyo kami matutulog ngayon hehe!" Sinapok siya ni Jazz. "Buang ka, kapal mukha beh?" Nakabusangot lang si Dalcy pero sabay naman silang sumakay sa Tricycle ni Lolo. Napailing nalang ako. "Ano? Totoo naman ah!" depensa niya pa. Nagsasagutan n
Hindi na kami muling nagkwentuhan ulit. Nawalan na ako ng gana na parang bigla nalang nawala ang energy ko kanina. Nakatulog lang rin silang dalawa dahil sa pagod, habang ako ay hindi agad makatulog. Kung hindi ko lang talaga pinilit ang sarili ko ay baka hanggang ngayon ay gising pa rin ako.Nagising lang ako dahil sa mga kagikhikan sa labas ng kwarto ko. Tiningnan ko ang dalawa pero wala na sila sa kwarto. Nauna siguro silang nagising sa akin.Lumabas ako ng kwarto at nakita ko ang dalawa na masayang naglalaro sa kambal. Pero hindi pa rin nawawala sa isipan ko be ang bracelet na suot ni Calia. Nagtataka ako kung saan niya ito nakuha. Maaga pa, kaya naisip kong tatawagan ko na lang si Zaiden at itanong sa kanya.Bumalik ako sa kwarto at kinuha ang aking phone. Naalala kong na-off pala ito kagabi, kaya binuksan ko muna. Nang mabuksan ang phone ko, hindi ko pa nga natatawagan si Zaiden ay may tumawag agad. Sumilay ang ngiti sa aking labi nang makita ko ang pangalan ng tumatawag. Pero n
I was speechless. The man in front of me was carrying such a heavy burden. I was trying to digest everything he just told me. "Zairon..." I began, my voice barely above a whisper. "I had no idea..."My heart ached for what he confessed to me. I didn't know that he experienced this. He gave me a sad smile. "I know. I didn't want you to know, Laurene. I didn't want you to see this side of me.""But why?" I asked, my heart aching for him. "Why did you feel the need to hide this from me?""Because I was afraid," he admitted. "I was afraid that you would look at me differently. Gusto ko nalang sanang itago ito sayo pero ayokong magalit ka." I smiled. "Hindi ako magagalit. I will listen to you kahit ano pa 'yan. I'm here."I said firmly, gripping his hand tightly. He looked at me with his eyes filled with relief. "Thank you baby," he said, his voice choking with emotion. "Thank you for understanding.""Because I'm your girlfriend. I should be the one who understands you the most." I answe
Isang buwan na ang nakakaraan mula nang magsimula ang internship. Ngayong buwan din iaanounce kung saang hospital kami magkakaroon ng O-OJT.Walang araw na hindi ako tinatawagan ni Zairon, pero napapansin kong may iniiwasan siyang topic. Lalo na kapag magtatanong ako tungkol sa pamilya niya. Mula nang sabihin niya sa akin tungkol sa isang tao, nag-iwas na siya sa topic na iyon.Nakakapagtaka, pero hindi ko pinipilit na buksan ang topic na iyon. Alam kong may dahilan siya, at hinihintay ko lang na sabihin niya ito sa akin kapag handa na siya.And it's been a month rin na hindi na ako sinusundan ng lalaki noon. It feels like he vanished suddenly after that na pinasalamat ko rin naman. "Girl! Dalian mo nga diyan! Nandoon na si Sir! Ngayon na iaanounce kung saan tayo mag O-OJT!" excited na anas ni Dalcy sa akin at hinihila pa ako. "T-teka lang naman, iyong sintas ng sapatos ko! Kalma ka lang!" Reklamo ko at bumaba para maayos man lang. Washday namin ngayon kaya simpleng shirt at pantalo
May mga doctors rin na dumadaan at binabati namin habang naglalakad kami sa pasilyo. "Beh, gwapo ng iyon oh. Mukhang inosente ang mukha." Turo ni Jazz sa isang Doctor na parang bata pa rin dahil babyface. May kausap rin itong ibang doctor. "Ay, feel ko beki iyan." Sagot ni Dalcy habang nakatingin roon. "Paano mo nasabi? Parang hindi naman." Depensa ni Jazzm "Tingnan mo nga kung paano ngumiti sa isang lalaking doctor.. parang nag da-daydream! Masyadong suspicious ang ganyan." Agad na paliwanag ni Dalcy na parang expert talaga. Napailing nalang ako habang nakasunod sa kanila. Nang matapos kami mag-explore, nagpasya kaming kumain sa cafeteria. "Ang daming pagkain dito! Parang buffet lang unlike noong na hospital ang mother dear ko, wala man lang ganito sa pinuntahan namin." sabi ni Dalcy at parang uubusin na ang mga putahe sa plato niya. Natawa nalang kami dahil sa trip niya. Pinagtitinganan na tuloy kami ng mga tao sa loob. Bago pa kami makaupo, nag ring agad ang phone ko. Kinuha