Twisted affection

PROLOGUE

As Laurenestine strode boldly down the center of the hall, the men found themselves unable to avert their gazes from her. She had on a tight-fitting red dress that showed off how small her waist was compared to her hips, which went well with her smooth skin. In addition, her chest looked like it was about to pop out due to the dress being too tight.

Nakalugay rin ang maalon-alon niyang buhok na itim, dala ang berdeng purse na nakalawit lang sa braso. Namumungay ang mga mata niya at hindi mapigilan ng mga naroroon na kilatisin ang katawan niya dahil sa angkin niyang alindog. Even if they wanted to approach her, they weren't fortunate because the beautiful young lady apparently had an attitude.

Agad bumaling ang kanilang mga mata nang biglang yumuko si Laurenestine

Hindi man lang niya itinakip ang kanyang naglalakihang dibdib, at biglang uminit ang kanilang katawan nang makita ang kanyang puwetan habang lalo pa siyang yumuko sa harapan nila. Mayroon pang mga napapakagat na labi dahil kitang-kita na ang kanyang singit.

"Damn, the woman looks good. Let's approach her; maybe we'll get lucky tonight," pag-kukumbinse ng payat na lalaki.

Kanina pa siya n*********n kakatingin sa babae dahil sino ba namang hindi ito pagnanasaan, ito lang naman kasi ang nag-iisang babae sa gabing iyon. Hindi nila alam na bukod sa mga waitress roon, ay may naimbitahan palang babae sa bachelor's party.

The man's companion is stroking his bulging member in his pants. He is feeling hot and bothered, not even averting his gaze from Laurenestine. In his mind, he is undressing the young lady, and she bites her lip as he imagines her moaning and writhing in pleasure as he pounds her from behind.

Nagkatinginan ang dalawang lalaki at ngumisi dahil alam nilang bibigay ito agad sa kanila. Wala pang humihindi sa kanila dahil sabi nga ng mga babae na kanilang sinisipingan, magaling sila pagdating sa kama lalo na at may ikabubuga rin naman ang kanilang mga alaga.

"Gusto mo threesome? Okay lang naman sa'kin." Sabi ng payat na lalaki, may halong pang-aakit ang tono ng kanyang boses habang nakangisi at naglalaro ang kanyang mga daliri sa dulo ng kanyang t-shirt. Napapaisip naman ang kaharap, isang medyo maskuladong lalaki, at napakamot ito sa kanyang baba. Hindi niya pa kasi naranasan ang ganoon pero sa isip niya ay baka mas exciting iyon.

"Sige, pero ako paunahin mo. Kanina pa ako n*********n," sabi niya na may halong kalokohan sa boses. Tumawa lamang ang payat na lalaki at tumango, sabay kamot sa kanyang batok na parang nakakita ng isang larong inaasahan niya. Nagkasabay pa silang humakbang palapit sa pintuan, ang kanilang mga mata naglalaro sa anticipation ng gagawin nila.

Ngunit agad ring napahinto ang kanilang mga hakbang nang makita nila ang pamilyar na lalaki na papunta sa gawi ni Laurenestine. Nakataas ang isang kilay ng payat na lalaki, tila nagtatanong ang kanyang ekspresyon.

"Hindi ba at ang ikakasal 'yan? Ba't siya lumabas?" nagtatakang tanong ng payat na lalaki habang pinipisil ang kanyang ilong, isang habit niya kapag nalilito. Naguguluhan rin ang kaharap, ang mga kilay nito nagdidikit, dahil sa kanilang isip ay dapat nasa loob pa ito at nagsasaya.

They prepared a surprise for him to ensure that the man would be delighted and satisfied before getting married. Napatingin sila sa isa't isa, nagkakaintindihan sa kanilang mga mata.

"Hindi kaya at ang babae na 'yan ay kasama sa niregalo natin?" Agad ring nakuha ng kaharap ang sinabi nito at tumango, ang kanyang kamay gumagawa ng maliit na circle sa hangin na para bang naglalarawan ng ideya sa kanyang isipan.

"Sayang, akala ko makakaisa na tayo," dismayadong usal ng payat na lalaki at napapakamot na lang sa batok, tila nawawalan ng gana ang kanyang boses. Napabuntong-hininga ang kanyang kaharap, tumingin sa direksyon ng comfort room na parang may iniisip na plano.

"Mukhang kailangan ko na munang pumunta sa comfort room," paalam nito at umalis na, ang mga hakbang nito mabilis na parang may hinahabol. Bumalik na rin ang payat na lalaki sa puwesto niya, ang kanyang mga kamay nakapasok sa bulsa ng kanyang pantalon habang nag-iisip ng susunod na gagawin.

Napatayo sa gulat si Laurenestine nang may naglagay ng tela sa kaniyang likod. She was about to shout at whoever boldly caught her attention when she saw the handsome face of her Professor.

Hindi niya mapigilang mapangiti sa harap nito at kunwari pang masaya kahit sa kalooban niya ay gusto na niyang magwala. Hindi niya akalain na ikakasal na ang lalaking nagugustuhan niya at kahit hindi naman siya invited sa party ng lalaki ay humanap siya ng paraan upang makapasok siya sa venue. Mabuti nalang at may kakilala siyang kaibigang lalaki.

"Hello, Prof. Congratulations pala." Labas na ilong niyang pagbati. Gusto niya nang ikotin ang kaniyang mata dahil kanina pa siya nagtitimping sugurin ang nobya ng Professor.

She has liked the guy for two years, and she's furious because even though the Professor has only been in a relationship with the girl for a few months, he immediately proposed to her. Despite her obvious efforts to show that she really likes the guy, he doesn't pay attention to her except when it's related to subjects.

Napa-angat ng kilay ang professor dahil napapansin niya ang disgusto sa mga salita ng babae, ngunit isinawalang-bahala niya iyon at pinasadahan ng tingin ang suot nito. Kaya pala halos wala nang mga lalaki sa loob dahil sa babaeng ito. Kanina pa niya naririnig ang mga mababastos na salita ng mga kasama niya dahil may babae raw nakapasok.

Napasulyap pa siya sa nakasilip nitong dibdib, at dahil makinis at maputi ito, mamula-mula ang hulma ng bundok nito. Mabalakang rin ang babae at hindi nakatakas sa kaniyang mata ang bilugan nitong puwetan. Ngunit agad rin siyang nagtaka dahil hindi naman niya namukhaan ang babae. Hindi niya nakita ang ganito kaganda sa university kung saan siya nagtuturo.

"You're not allowed here," he started, his voice carrying an edge of authority.

Napalingon si Laurenestine kay Professor, ang kanyang mga mata kumikislap sa liwanag ng silid. He didn't ask her to leave, but he also didn't want the party to be ruined just because of the girl. Kanina pa kasi nakatingin ang mga lalaki rito at masyado nang nagbibigay ng distraction.

Ngumisi lamang ang babae, ang mga labi niya'y bahagyang nakausli, at pumalantik ang natural na pilikmata nito. "Are you going to usher me out? Kanina pa kita hinintay, prof. Maybe entertain me before I go out?"

Namamalikmata lang ba siya o may bahid na landi ang boses nito habang nagsasalita ito? The professor sighed and adjusted his glasses, trying to stay calm despite the tense atmosphere. He looked at her with unease, his brow furrowing slightly.

"You know, this is a private event. It's best if you leave now," he stated firmly, trying to keep his composure.

Habang lumalapit si Laurenestine, marahan ang tunog ng kanyang takong sa makinis na sahig, ang amoy ng kanyang pabango ay umiikot sa hangin, mas lalong nakaka-distract kay Professor. He couldn't help but notice the way her dress hugged her figure, accentuating every curve.

She leaned in and whispered seductively, her breath warm against his ear, "But Prof, I came all this way just to see you. Are you really going to send me away so soon?" Her eyes glimmered with mischief, and a slight smirk played on her lips.

Napabuntong-hininga lamang siya bago igiya ang babae sa loob, ang kanyang kamay nakahawak sa kanyang braso pero hindi mahigpit. Ayaw niya itong kaladkarin palabas dahil isa rin ito sa mga bisita. They went straight to the kitchen because he didn't want to show the guests what was happening inside. He also had no desire to enjoy himself there. Isa rin ito sa nagpasakit ng ulo niya.

"What do you want to eat?" he asked. He crossed his arms over his chest, leaning back slightly against the counter as he studied her.

Lumapit siya sa babasaging mesa at kumuha ng plato. May mga iba't ibang wine rin , iba't ibang putahe ng ulam at mga dessert na hindi pa halos nakukunan dahil mas inuna ng mga bisita ang magpakasasa sa mga babaeng binayaran nila kaysa kumain ng totoong pagkain.

Tutok na tutok si Laurene sa kaharap. Inobserbahan niya ang bawat galaw nito, ang paraan ng pagkilos na tila ba bawat hakbang ay may kahulugan. Napapakagat na lamang siya ng labi dahil sa magandang hubog nitong katawan, ang bawat paghinga ng lalaki ay nagiging sanhi ng pagtayo ng balahibo niya. Ano kaya ang pakiramdam kapag nahahawakan na niya ang katawan nito? Lalo na siguro kapag maramdaman niya ang init sa loob ng damit nito. The only thing she remembers when passing a paper to the professor is the brief touch of hands, and it probably lasts for just a second. She wanted to feel more of him.

"Ano kayang lasa kapag dinilaan ko ang balat mo, Prof? Siguro mas masarap pa sa putahe rito," hagikhik niyang sambit, ang kanyang mga mata kumikislap sa kalokohan at pagnanasa.

Wala talaga siyang hiyang sabihin iyon dahil kung noon ay tahimik lang siya, iba na ngayon. Ito ang unang araw na aakitin niya ang Professor upang hindi matuloy ang pagpapakasal nito sa ibang babae. Kung hindi magiging kaniya ang lalaki, wala ring hahawak rito na kung sino. Her determination was evident in the way her eyes never left his, daring and unashamed.

She may seem desperate, but she doesn't care at all. She wants him— all of him. As long as someone tries to steal the professor, she will do anything to stop it. She straightened her posture, emphasizing her curves as she leaned slightly forward, making sure he noticed.

Napatigil ito sa pagkuha ng pagkain at malamig siyang nilingon, ang mga mata nito ay puno ng lamig na tila ba pinipigilan ang init ng kanyang damdamin. Iyon naman talaga ang permang mukha nito, ngunit hindi niya lang batid kung bakit sa nagdaang buwan ay mas lumamig ang aura ng lalaki. Marahil siguro ay ayaw na nitong pumansin ng iba dahil ikakasal na ito, na mas kinagalit niya.

She knows everything about the guy, perhaps even the time he goes home and the places he frequents. It goes against her will to see the Professor with someone else. Her jaw tightened with the thought, but she kept her expression playful, masking the intensity of her feelings.

"Your mouth, Miss. Know your boundary," ani ng Professor, ang boses nito ay malamig at matalim. Parang sumakit ang sentido nito sa sinabi niya, at napapikit ito ng bahagya, tila ba sinisikap pigilan ang kanyang inis.

Napanguso siya sa sinagot nito. Hindi ba talaga ito naaakit sa kaniya? Unang hakbang pa lang naman niya ito kaya titiisin niya muna ang panlalamig nito.

Nilagay ng professor ang plato sa kaniyang harapan at nagsalin rin ng pulang wine sa baso. Kahit malamig ang expression nito, may pagka-gentleman rin pala. Hindi niya tuloy maiwasang kiligin.

Wala naman talaga siyang gana, kaya lang kung ganito kasarap ang nasa harapan niya, mapapakain na talaga siya ng tuluyan.

Sumisimsim ang professor ng wine sa harap niya habang siya ay hindi pa rin iniiwas ang tingin sa lalaki habang ngumunguya. Mas nagiging magana kasi ang pagkain kapag may dessert sa harap at hinihintay na lang siya.

Sumulyap ang lalaki sa kaniya at nagkatinginan silang dalawa. Ngumiti lamang siya rito at kumain ulit. Tinukod niya rin ang kaniyang braso at nakayuko ng bahagya kung kaya't kitang-kita ang cleavage niya. Sumaya ang puso niya nang nahulog bigla ang mata nito sa kaniyang dibdib at nasamid pa ito sa iniinom na wine.

"Are you okay, Prof?" Feigning concern, Laurene quickly approached the guy. He was startled by her sudden approach, but he didn't say anything, his eyes reflecting a mix of surprise and suspicion.

Napatakan ng wine ang suot nitong damit at may tumulo pa nga sa panga nito. Hindi niya maiwasang tingnan ang labi nito dahil namumula iyon galing sa ininom ng lalaki. His lips were slightly parted, glistening with the residue of the drink.

May pumasok na kapilyuhan sa kanyang isip at lumapit siya sa kanyang Professor. With a sly smile, she leaned in and malanding dinilaan ang panga nito upang mahimod ang wine sa balat ng lalaki. Nanigas ang Professor sa ginawa niya, his muscles tensing under her touch, but he didn't push her away. Instead, he seemed frozen, his eyes widening in shock.

Mas dinilaan pa ni Laurene ang panga hanggang sa umabot ang kanyang dila sa gilid ng labi nito. Agad niyang sinipsip ito bago siya lumayo, leaving a tingling sensation on his skin. His breath hitched, and he visibly shivered at her boldness.

Nginitian ni Laurene ng matamis ang Professor. "Ang sarap mo palang dilaan, Prof. I mean- ang wine pala."

Umiwas ng tingin ang Professor, his cheeks flushing slightly, and lumayo ito sa kanya nang ilang hakbang. He looked conflicted, his eyes darting around the room as if searching for an escape. Nakatayo pa rin kasi sila at dahil naka high heels naman siya, ay naabot niya ang mukha nito.

Bumukas bigla ang pintuan ng kusina at doon niya pa naisipang umupo ulit sa kaninang inuupuan niya, tinapos ang pagkain na parang walang nangyari. She kept a watchful eye on the Professor, noting his discomfort.

"Laurene, kanina pa kita hinahanap," ani ng isang lalaking kakarating lang. His tone was casual, but his eyes were sharp as he scanned the room. "Dude, pinatawag ka sa loob. Mukhang may kailangan ang kapatid mo," baling nito sa Professor nang masulyapan niya ito.

Tumango lamang ang Professor, his expression neutral but tense, and iniwan sila roon. As soon as he was out of sight, mas lumapit ang lalaki kay Laurene.

"Hindi ba may ipapagawa ka sa akin? Ano ba 'yon? Aalis pa naman ako agad mamaya," he asked at parang nagmamadali pa ito.

May kinuha si Laurene na isang bote at nilapag sa mesa. The glass vial glinted under the kitchen lights. "Put that in his drink and send him to the room I rented here," she instructed, wala man lang bahid na pagdadalawang isip ang pagsabi niya rito.

Wala itong pangalan ngunit alam ng lalaki ang nasa loob nito. His eyes widened slightly as he picked up the bottle, weighing it in his hand. "Seryoso ka rito? Hindi ka ba nakokonsensiya? Ikakasal na siya, Laurene," he said in a worried tone.

"I don't care, Lugan. I want him, and that's why I did this—to make them break up. If you have time to complain here, use your effort elsewhere," she snapped.

Napakamot na lamang ng ulo ang lalaki, clearly conflicted at binulsa ang bote. "Basta huwag mo akong idadamay kapag natuklasan na, ha?" Paninigurado nito at siniguradong halos bulong na lamang ang pagkasabi.

"Oo na. Gawin mo na. Sa kwarto na ako maghihintay," she replied in an impatient tone. She leaned back in her chair and a satisfied smirk playing on her lips.

She couldn't help but smile. This was only the beginning, and she planned to ensure he remembered what she would do next. Her fingers lightly tapped on the table, the excitement of what lay ahead causing her heart to beat faster.