Chapter 6

NASH'S POV

Hindi parin tapos yung party at nandito parin ako nakikinig kay Marco.

"Bakit nga ba di niyo naisipan na ibigay siya sa DSWD noon kung ganito rin lang pala ang trato niyo sa kanya mas masahol pa kayo sa hayop. Bakit niyo siya pinag tiis sa ganito kahirap na sitwasyon na kahit sino ay walang interesado na maging tulad niya kahit ilang milyon pa ang ibigay."

"Sa lahat ng nagawa mo sa kanya what's the worst?" Tanong niya at agad kong naalala yung pagtali ng lubid sa leeg niya.

"I choked her with a rope," sagot ko ng mahinahon.

"Bakit mo pa binuhay kung ganun? Pinatay mo na lang sana. Nash I don't think your still my friend after you confessed just now. Para mo na din siyang pinatay sa ginawa mo. Imagine how thin your sister is and imagine her choking with the rope, how does she look like? What did you do next? " He ask again.

"Tinali ko sa mesa."

"And what did she do?" Balik niyang tanong ulit pakiramdam ko na hotseat ako ngayon.

"She cried and plead," sagot  ko remembering how cruel I am that time.

"Cry.... plead... That's what she always do. Did you ever ask for forgiveness? " Umiling ako bilang sagot.

Napa balik ako sa sinabi niyang bakit di ko nalang pinatay si Dala. What  I did almost killed her. Kahit nag makawaa siya patuloy parin ako sa pag sipa at suntok sa kanya that time, not thinking na sobrang payat niya.

"You're worst." Sabi niya at umalis nang walang paalam. Sumunod si Harlen dito at di rin nag pa alam.

I felt like my birthday just ruined. Nagpaalam ako na aakyat na dahil masama ang pakiramdam ko kahit di naman.

Nang nasa itaas na ako ay napa hinto ako sa kwarto ni Dala and I saw her sleeping. Pumasok ako sa loob at tinignan siyang maigi napatulo yung luha ko ng naalala yung mga sinabi ni Marco sa akin. She suffered a lot.

Napansin kong di maayos ang pag lagay niya sa kumot niya at aayosin ko sana nang makita ang malaking paso niya, namamaga din ang paa niya at maitim dahil sa mga pasa. I look at her face, she looks very calm and peaceful pero pag makaharap mo siya ay takot ang laging namamayani sa mata niya. I look at her arm full of bruises. Mga pasa na kagagawan namin. 

Hinaplos ko yung paa niya na namamaga at unti unting menasahe nilagyan ko din ng ointment yung paso niya. Nakatingin lang ako sa kanya habang ginagawa ko iyon.

I remember those days na sinasaktan ko siya wala siyang ibang ginawa kundi tanggapin ito at umiyak. Napa luha ako habang nakatingin sa kanya. How can I be so selfish? How can I hurt this girl in front of me who did nothing but to be good daughter and sister? How I can be so cruel? Di ko man lang siya naipag tanggol. How can I have the guts na pagkaitan siya na mamuhay nang tahimik.

Naramdaman kong nagising siya at agad na umatras sa head board at takot na takot sa akin. She looks very scared at nanginginig yung mga kamay niya.

"May kailangan po ba kayong ipa gawa sa akin? Ano po iyon?" Agad niyang tanong at bumaba ng kama pero napasalampak sa sahig, agad akong tumayo para tulungan siya pero agad din naman siyang tumayo I saw how she wiped her tears at ngumiwi dahil sa sakit ng paa niya. Naka tutok lang ako sa kanya.

Paika ika siyang nag lakad patungo sa akin at tumungo.

"May nagawa po ba akong kasalanan? " Tanong niya na namumula ang mata at parang iiyak na sa takot. It hurts seing her like that. Seing how scared she is.

"You didn't greet me." I said para mawala yung bara sa lalamunan ko. Ang kapal ng mukha ko na sabihin iyon sa kanya pero wala akong alam na pede sabihin para makausap Lang siya.

"Ha- hap- happy birthday po," putol putol niyang sabi sa akin.

"Where's my gift?" Tanong ko nag bibiro lang ako,agad siyang tumungo na parang hiyang hiya siya.

"Wala po kasi akong pera eh!" Sabi niya at pinag lalaruan yung mga daliri niya. Nanginginig din siya sa takot at handa na sa ano mang parusang gagawin ko.

"Can I hug you instead?" I ask and before she answered I huh her very tight. Ngayon ko lang naramdaman to. So this is how it feels to be hug by your sister.

"You watch us from here." I said gusto ko pa sana mag pa tuloy pero bigla nalang siyang lumuhod sa harap ko at umiiyak. Di agad ako nakapag salita sa ginawa niya.

"I'm sorry po, I'm sorry di ko na po uulitin, napa hiya po ba kayo dahil sa akin? Don't worry po sasabihin ko sa kanila na adopted lang po ako at katulong dito please po huhuuhu di ko po sinasadya please." Sabi niya at nasa sahig na at halos halikan na niya yung mga paa ko.

"It's okay." Yan lang yung sinabi ko na ikina gulat niya I smiled to her but she seems hesitant.

Napatingin ako sa karton na nasa ilalim ng kama niya, it caught my attention.

"Ano yun?" Turo ko sa karton pero di siya sumagot kaya ako na ang kumuha.

And when I opened it I saw her certificates, plaques and trophies. I smiled. She's very great. I look at her only to see her wiping her tears and closing her eyes. I put it back in the cartoon.

"Why are you crying?" I ask her.

"You didn't tear it?" She ask me and it hit me. Takot siya na gawin ko ulit ang ginawa ko noon. The things that I regreted now. Wala akong karapatan na gawin iyo dahil pinag hirapan niya iyon ng husto.

"I didn't matulog kana," Sabi ko sa kanya at inilahad siya sa kama.

"A - are you going to kill me?" I was shock sa tanong niyang iyon. Why would she thinks of that?

"What made you to  think of that?" Tanong ko sa kanya.

"I don't know." Sabi lang niya.

"Silly, matulog kana." I said chuckling.

"You are going to kill me." It's not a question it's a statement. Umupo lang siya sa kama niya.

"You can kill me tomorrow just not now please." She beg. She looks very hurt. Ganun na pala ako kasama sa kanya.

"Just give me this night then tomorrow you can kill me," pagmamakaawa niya parin. Napaluha ako sa kanya. Takot na takot siya, I hug her again.

"I will never kill you." Sabi ko.

"But you almost did." Para akong naestatwa sa kanya. Yes, I almost killed her na kung nagawa ko ay malaking pagsisi.

Pinatulog ko na siya and when I went back to her room I saw her sleeping soundly but my eyes caught her tears. Pinahidan ko ito.

"I'm sorry Dal, kuyas been jerk to you," then I went out and go to my room. 

Umaga akong gumising para makapag handa ng almusal. I want to make up for Dala for what I did. It's still early 4 pa ng umaga at sinadya ko talaga ito dahil alam kong nagising na siya pag five. Marami akong niluto na pang almusal gusto ko siyang maka sabay sa pagkain. Mamaya pa naman ang gising nila daddy at mommy.

Tapos na ako sa pag luluto at naihanda ko na sa mesa I was about to call her when I saw here sa gilid ng doorjam na nag tago at naka tingin sa akin. I smiled to her pero yumuko lamang siya.

"Good morning," I greeted and went to her side.

"I'm sorry po kung matagal ako nagising, kayo pa tuloy ang nag luto ano po gusto niyo?" Mahina niyang tanong tiningnan ko siya and my eyes settled on her neck where the mark of the rope is visible.

"Masakit ba?" I ask her nag taka naman siya sa tanong ko.

"Po?" Tanong niya din.

"Masakit ba yung leeg mo?" Tanong ko tumango lamang siya bilang tugon. It pinch my heart she looks very vulnerable. Nag marka pa ang kasamaan ko sa kanya.

"Let's eat I cooked for you and-" Hindi ko na natapos yung sasabihin ko dahil mabilis ang iling niya at takot na umatras kahit pa ika ika siya.

"Hindi mo ba nagustuhan? I can cook another." I said then started looking for a new dish.

"Hihingi lang po ako ng orange," sagot niya naman.

"Hindi ka kakain? May class ka diba? At staka mas pumayat ka pa lalo." Hayag ko sa kanya pero hindi muna siya nag salita.

"Pagalitan ka po nang daddy at mommy niyo po, madadamay ka po pag nakita nila akong kumain," she said na halos di ko na marinig.

May napansin akong pula na kumakalap sa puti niyang uniform.

"What's that? In your back?" Tanong ko kinapa niya iyon at tinignan, tumingin siya sa akin at sinirado ang mga kamay niya at tumalikod na para umalis.

"Wait Dala, ano yun? Bakit may dugo sa likod mo?" Tanong ko pero hindi ko man lang siya nakitaan ng emotion.

"Hindi ko kasi namalayan na may pin pala sa uniform ko napansin ko lang ng humapdi yun pala na galaw yung sugat ko." mahina niyang saad.

"Pede ko bang tignan?" Tanong ko wala siyang ibang nagawa kundi tumango at pinakita yung likod niya. Napalaki ang mata ko nang makitang  

bukas ang kanyang hiwa sa likod at may kalakihan, malaya ding umaagos ang dugo doon.

"Paano ka nagkaroon nito?" Nanginginig kong tanong.

"Yu-yung vase po na naibato niyo sa akin," malumanay niyang sabi at tumungo. Ako naman ay di agad naka galaw sa kinatatayuan ko.

Umalis siya para gamutin yung likod niya, I want to volunteer pero baka matakot lang siya.

Pagbalik niya ay tinanong ko agad siya.

"Ilang araw kanang hindi kumakain?" I  ask her and she stare  at me at first.

"4 days po pero kumakain naman po ako ng prutas," sagot niya agad na  nahihiya.

I just stare at her nang nakita kong paalis na siya at umakyat para siguro kunin ang gamit niya.

Ilang minuto ako nag hintay na lumabas siya. After waiting lumabas na nga siya na paika ika at iniinda yung sakit ng paa niya at namamaga parin I doubt kung uminom na ba siya ng gamot. Nang malapit na siya sa akin ay agad ko siyang inaya.

"Sabay kana sa akin ihahatid kita sa school niyo." Sabi ko pero hindi siya agad sumagot.

"Wag na po okay lang maaga pa naman mag lalakad nalang ako." Sabi niya I got disappointed I'm here trying to fix everything pero ito siya takot na mapalapit sa akin.

"Ahhm wait ito oh pambaon mo." Sabi ko sabay bigay ng pera.

"Okay lang po sanay naman ako na walang baon staka wala akong pera pambayad sayo." Sabi niya na tinitignan akong maiigi.

"Pambili mo nalang ng lunch to sige na tanggapin mo na di naman ako maniningil I just want to make up with you." Saad ko na nasasaktan, yes! Nasasaktan ako para sa kanya, lumaki siya na ganun kahit suporta na galing sa amin wala, we never cared for her lumaki siya dala dala ang mga masasakit na salita galing sa amin pero kahit kailan di siya nag reklamo tinanggap niya.

"May kalahati pa naman po sa orange ko okay na po ito." Sabi niya at umalis na. Tinignan ko lang siya hanggang mawala siya sa paningin ko. 

Saktong lunch nila ay pumunta ako sa school nila para dalhan siya nang baon. I felt pity for her sinunod niya talaga yung sinabi namin na wag siyang mangialam sa pagkain sa bahay aside sa mga prutas.

I ask some of her classmates kung nasaan siya at may nakapag sabi sa akin na nasa garden siya, naka tingin lamang sa ibang estudyante na nag uusap. She's alone.

"Hi!" I greeted at bigla nanlaki ang mga mata niya nang nakita ako.

"Sir Nash," mahina niyang sabi at tumingin sa paligid.

"Dinalhan kita nang baon mo di ka kasi kumain sa bahay kanina," tumayo siya agad at kinuha yung bag niya.

"I'm sorry po.. I need to go baka makita ka pa po ng ibang tao na kasama ako at mapapahiya ka po." Sabi niya at tumakbo na kahit paika ika siya. Shit!! Palpak pa rin, ano ba gagawin ko para di na siya matakot sa akin? She seems very scared.

Umalis nalang akong sawi at di ko talaga alam ang gagawin ko para kahit minsan maging mabuting kuya naman ako sa kanya.

"Maganda naman si Dalary eh kaya nga lang di ko pa siya nakita ng ngumiti, malungkot siya lagi at minsan nakikita ko siyang umiiyak mag isa di ko alam bakit eh wala naman siyang problem sa lesson dahil matalino naman siya staka malaki ang mga grades niya." narinig ko iyan kanina na pinag uusapan si Dala. She's always sad and crying daw dahil ba iyon sa amin? She didn't tell us na nasasaktan na siya, how did she managed to handle it? 

Hapon na ako naka uwi at nag didilm na nang pumasok ako sa bahay. Walang ingay akong narinig pumunta ako ng kusina para uminom and I saw the table na may naka handa ng pagkain. Si Dala siguro ang nag luto nito. Kumain ako bago umakyat sa taas.

Pagkatapos kong mag bihis ay pumasok ako sa kwarto niya at nakita ko siyang may binabasa at may papel sa gilid niya.

"Do you have some difficulties with your studies?" Tanong ko to have a conversation with her. Umiling siya at niligpit yung mga gamit niya.

"Wala po ayos naman po yung lesson namin madali lang." Sabi niya.

"Of course madali lang sayo dahil matalino ka eh." Pag bibiro ko pero di siya ngumiti khit konti.

"Gusto mo bang mag shopping tayo?" Tanong ko. Umiling siya at umupo ng maayos.

"Tara sa mall bibili tayo ng bago mong damit luma na kasi yung damit mo eh!" Patuloy ko yumuko lang siya nakasanayan na ata niya ang yumuko pag kausap ako.

"Wag na po okay pa naman yung damit ko," sagot niya na mahina lang.

"Bakit di ka tumitingin sa akin?" Tanong ko sa kanya .

"Natatakot po ako," she said without looking at me.

"Don't be, di na kita ulit sasaktan pa okay? I'm sorry kung lagi kitang sinasaktan noon." tumango naman siya sa sinabi ko. Napansin kong namumutla siya pero baka ganyan na talaga siya.

"Ito nalang since ayaw mong lumabas dito nalang tayo sa room mo mag uusap," suggest ko sa kanya wala naman siyang sinabi kaya okay lang siguro iyon sa kanya.

"May mga albums ka pala dito patingin naman." Sabi ko at kinuha agad yung album niya. Lahat ng pictures ay siya lang o di kaya ay mga professor or dean mismo ng ibat ibang school.  In the middle of her album ay may picture doon na kami lang nina mom and dad, tinignan ko siya pero wala siyang imik.

"May copy ka pala nito." Saad ko.

"Opo family picture niyo po yan ipapasa ko sana noon sa professor namin dahil may activity kami na kailangan ng family picture." Sabi niya.

"Bakit di mo ipinasa?" Tanong ko sa kanya and I saw how hurt she is.

"Dapat kasi kompleto eh di naman ako kasali sa family niyo kinuha ko lang yung picture kaya di pede." Sabi niya ramdam ko kung gaano niya ka gusto na makasali sa amin as a family. I don't understand kung bakit namin siya napag kaisahan na wala naman siyang ginagwang masama. 

"Picture nalang tayo wala pa tayong picture eh tapos gagawin kong wall paper." Sabi ko para mawala sa katahimikan. But in every picture we took lahat ng iyon ay naka serious face lang siya.

"Try mo ngumiti para magada." Sabi ko at nag picture ulit ngumiti naman siya pero ang lungkot parin ng mata niya sa picture na kuha ko.

"Try mo kaya mag dress mag picturial tayo para madami kang picture." Sabi ko sa kanya na nakangiti pero nawala iyon ng makita ko yung reaksiyon niya.

"Wala po akong dress at staka hindi po iyon babagay sa akin." Saad niya.

"Bakit naman? Ang ganda mo kaya," nakangiti pa ako niyan.

"Marami kasi akong peklat eh may mga sugat pa po ako." Sabi niya at pinakita yung mga peklat niya sa paa, binti at sa balikat niya. Naaawa ako habang nakatingin sa kanya. She's too young para maranasan ang ganito, she's supposed to be the princess dahil only girl siya ng family namin but she turned out to be pity princess na walang tumutulong para maiahon siya.

Nang sinabi niyang gusto na niyang matulog ay hinayaan ko na siya at pumasok nalang sa kwarto ko.

Iyak ako ng iyak habang tinitignan yung kuha namin kanina. I can't bear seing her like that di ko kayang tignan siya ng ganun. Ang sakit na dapat ako yung nag comfort sa kanya pero ako pa yung laging nanakit sa kanya. Seing how sad she is in our pictures parang gusto kong saktan yung sarili ko. That moment  gusto ko siyang yakapin ng mahigpit and tell her na di na ulit siya masasaktan but I just can't dahil baka matakot siya sa akin. 

"Ahhhh!! Huhuhu Dala huhuhu I'm very sorry sorry kung ang sama ko sayo huhuhu Dal please ang sakit ng makita ka na nasasaktan ng ganito. Bakit pa kasi ang selfish ko eh! Huhuhu why i haven't take care of you? Bakit ikaw ang sinisisi namin wala ka namang kasalanan huhuhu inosente ka pero kaw pa ang nasaktan ng ganito." I can't stop my self from crying ang sakit sobrang sakit. One more glance at her picture bago ko pinahidan yung luha ko at natulog.