Chapter 5

DALARY'S POV

Kinabukasan ay umiiyak akong bumaba ng hagdan dahil namamaga yung paa ko at ang sakit ng sprain ko, hindi ko namashe kagabi dahilan kung bakit namamaga ito ng lubusan  sabayan pa ng hapdi dahil sa natamo kong paso kagabi.

Nag ayos na ako at papunta ng paaralan at paikaika na nag lakad.

"Good morning Dal," 

"Good morning," sagot ko kay Irina nang nakapasok na ako sa loob ng room namin.

"Dal anong nangyari sa paa at binti mo?" Shehe ask curiously.

"I was making a coffee nang nag black out at natapon yung coffee ko sa sarili kaya ito." Saad ko nalang sa kanya she look at me with her sad eyes.

"Kawawa ka naman, by the way sa bahay tayo mamaya para sa projects sa wednesday na yung deadline nun kaya dapat mag simula na tayo." Sabi niya at tumango ako.

"Sabay ka nalang sa akin mamaya para sabay tayong makarating dun at ihahatid kanalang namin pag maka tapos tayo," ani niya.

"Sige." Saad ko at nag antay nalang sa Prof namin. 

Nang matapos ang klase ay sabay na kami ni Irina na pumunta sa bahay nila at gumawa nang project.

"Ako sa part na to, ikaw Cy ito sayo, Gen ito sayo at Jade ikaw dito at dito sa final ay si Dala dahil magaling siya dito at para ma itama yung mga mali natin." Sabi ni Irina at ayun nga nag simula na kami.

Malapit ng mag alas diyes ng matapos kami at tulad ng sinabi ni Irina ay hinatid nga nila ako sa bahay.

"Salamat sa inyo ah!" Sabi ko sa kanila at kumaway.

"No probs basta ikaw swerte nga namin ikaw naka grupo namin sure ball na ang grades," sabay pa ni Cy, siya yung nang iisang boy namin.

"Kayo talaga sige na thank you ulit bye see you tomorrow." I said then went inside the gate.

I tried to open the door but it's lock and wala ding lumabas nung nang doorbell ako.

Nag antay ako ng ilang pang oras pero wala pa talaga hangang sa makatulog ako sa kakahintay.

Nagising ako ng madaling araw dahil sa lamig sa labas tumayo ako at sinubukan kung buksan iyon pero locked parin.

Pumagilid ako sa dingding at natulog ulit kahit ang lamig at mas lalong sumakut yung paso ko at paa.

Nagising ako twenty three past five at nakita kong bukas na yung pinto kaya agad akong pumasok at nag luto ng agahan nila. Sino kaya ang nag bukas ng pinto?

Pagkatapos maihanda sa mesa ay umakyat ako para maligo at makapag bihis agad dahil maaga ang klase ko ngayon.

Napaiyak ako sa pagsout ng sapatos ko dahil sa paa kong na sprained.

_________

It's sir Nash's birthday today kaya nandito lang ako sa room ko dahil hindi ako dapat makita ng ibang tao sa labas. 

Marami ang invited at yung mga relatives nila ay umuwi pa talaga galing ibang bansa para maka dalo lamang.

Naka silip lang ako dito mula sa itaas at pag may tao ay isasarado ko agad ang pinto.

Marami akong nakitang naka formal attire na mga tao sa baba at meron ding mga babaeng nakasout nang ibat ibang desinyo ng gown ang ganda nilang tignan.

Nakita ko si sir Nash at yung buong pamilya niya na masayang nag uusap. Nakatingin lang ako sa kanila at sa kanilang mga kilos.

Maya maya ay tumayo si sir Nash at pumunta sa ibang table para maka halubilo. Ang dami niya kasing bisita.

Masaya ang tugtug ng kanilang musika. Kumain na sila at ang iba ay umiinom.

Nakita ko si sir Nash na pumunta sa ibang table ulit at dun sa mga kabarkada niya.

Napalaki ang mata ko nang napatingin si Marco sa banda ko kaya agad kong isinirado ang pinto at bumalik sa kama dahil sa kahihiyan. Kinakabahan din ako dahil baka mag sumbong siya kay sir Nash at sugurin ako dito.

NASH'S POV

"I saw  Doll," sabi ni Marco sa akin habang iniinom ko yung shot ko.

"Kanina pa siya naka tingin dito sa baba at makikita mo talaga yung ingit sa mata niya," patuloy niya.

"I don't care about her." Saad ko pabalik.

"Pinag kaitan niyo siyang maranasan ang ganitong pag kakataon di na kayo naaawa sa kanya?" Tanong niya na parang galit na.

"Why would we?" Sabi ko bakit namin siya kakaawaan eh walang silbi yun.

"How would you feel pag na wala na siya?" Matagal bago ako nakasagot dahil alam kong impossible iyong sinasabi niya. Mag dudusa pa yon bago mamatay at sisiguraduhin ko iyon.

"Happy," I answered him without any doubt kaya napa tingin siya sa akin ng matagal.

"Hindi mo na yan masasabi pag dating ng panahon." Sabi pa niya.

"Can we just change the topic?" Sabi ko na naiirita na sa mga pinagsasabi niya.

"How much do you love your girl friend?" Tanong nila.

"68%" sagot ko sa kanya.

"How about your sister?" Tanong niya parin.

"0%" Wala siyang naging kibo doon at tumango tango lang as if may alam siyang di ko alam.

"Yeah I see, because you don't even believe her, you don't care about her all you care is your business and your family excluding her,"  bigla niyang sabi.

"If I was in your position I will love her, take care of her and cherish her. She's the kind of sister na dapat iniingatan, kung ako lang talaga ang nasa position mo hindi ganun ang mararanasan niya. I will give the world and everything she deserves, she's the kind of a sister that I always wish," napa tigil ako sa pag inom.

"I witnessed how she grow up and takot siya sa lahat ng bagay," patuloy niya parin.

"You are so lucky to have a sister like her but she's very unlucky to have a brother like you and the family you have, walang araw na di siya nag hihirap dahil sa inyo kung okay lang sana na itakas siya mula sa inyo ay ginawa ko na, just like this, you and your family is enjoying your ass here while siya nandun sa taas at naka tanaw lamang sa inyo na nag sisiyahan, takot na mahuli at baka saktan na naman....siya nag kukulong dahil ayaw niyong makita ng ibang tao, bakit? Anong nakakahiya sa kanya? Nakakahiya ba ang pagiging mabait niya? Yung pagiging matalino niya? Yung pagiging masunurin niya? Yun ba ang nakaka hiya? Ha? Wag mo ipilit uli ang dahilan mong walang kwenta. Really? A two years old kid kinamumuhian niyo dahil lang sa pagkamatay ng kapamilya niyo? It's very clear mga police mismo ang nag sabing  it was an accident hindi siya ang target. Hindi yun kasalanan ng kapatid mo dahil hindi siya ang bumaril! Matalino ka pero di mo makuha? Analyze it and think deeper. If you are in her position? Wala pang alam sa mundo pinag kaisahan na how would you feel?  Every time you hurt her di kaba naawa? Every time you see her cry, every time you saw her bruises and every time you see her feeling worthless hindi kana nakokonsensiya? Yung sakit na nararamdamn niya araw araw di kana na himasmasan? Maybe wala dahil wala kanamang pakialam kahit mamatay na ang kapatid mo, well di mo pala kapatid diba? Ampon lang pala siya para sa iyo at nang pamilya mo. Kung ikaw siya kaya mo kaya ang mga ganoong pangyayari? Kaya mo kayang manatili sa isang lugar na wala ng ibang ginawa ang mga taong nakapalibot sayo kundi saktan ka? kaya mo bang tiisin ang mga masasakit na salita at pananakit?" Sabi niya at nag pipigil nang galit.

"Pasensyahan mo na dude naka inom na kasi," hinging paumanhin ni Harlen.

"No! Dapat matauhan ang gagong yan!" Sigaw niya buti malakas ang music kaya di masyado marinig ng ibang tao.

"Tumingin ka sa itaas," sinunod ko yung sinabi niya at nakita ko si Dala na nakatingin dito sa baba particulary in my family's table. Nakisilip lang siya sa siwang ng kanyang pinto.

"See how she envy other people, see how hurt she is looking at your family laughing, alam mo kung ano iniisip niya ngayon? Iniisip niya kung kailan kaya siya masasali sa ganyang pagtitipon kung kailan siya matatangap ng inyong pamilya," nakatingin lang ako kay Dala habang sinasabi niya iyon.

Nakita ko yung pag tulo ng luha niya nang makitang nagyayakapan sila mom at pinsan ko. I see how broken she is. I witnessed how she wipe her tears.

Pumasok siya ulit sa room niya at sinirado ang pinto.