Chapter 1.1

Kamatayan

MAAGANG gumising si Nari upang maghanda ng agahan. Antok na antok pa siya dahil may tinapos pa siyang assignment na nagpasakit talaga ng husto sa ulo niya. Pipikit pikit pa ang mata niya at humihikab.

"Good morning, Ate!" masiglang bati niya sa kapatid nang makitang pupungas pungas itong dumiretso sa banyo at naghilamos.

She cooked fried rice and egg. Hindi siya masyadong malakas kumain sa umaga pero para sa Ate niyang nagtratrabaho at kailangang malakas lagi, nagluto siya.

"Bakit ka pa nagluto? Bumili ka na lang sana ng tinapay diyan sa labas," sabi ng kaniyang Ate Trisha at umupo na. 

"Para hindi ka gutumin sa trabaho, Ate," sagot ni Nari. 

Pabirong umismid lamang ang kapatid na sinundan ng irap. Ganito siya minsan, may pagka mataray. Lalo pa't singkitin din ang mga mata. 

Some people say that they don't really look like sisters. Sa unang tingin, ganoon ang nagiging impresyon ng mga kakilala nila. Her sister look like a snob with her chinky eyes. Matangos rin ang ilong at manipis at mapupula ang labi. Pero ang kapansin pansin talaga na pagkakaiba nila ay ang kulay ng kutis. Her Ate Trisha is morena that suits her black and straight hair while Nari has paper white skin and kinda brown hair. Medyo kulot sa dulo at umaalon alon. Namana niya iyon sa kanilang lola na may dugong espanyol. 

"May pera ka pa ba?" pagbubukas ng usapan muli ng kapatid saka sumimsim sa kape na si Nari mismo ang nagtimpla kanina. 

"Opo, Ate. Huwag kang mag alala. Kakasya pa 'yong pera ko hanggang sa friday," she assured her. Hindi naman kasi siya magastos masyado at hindi gaanong maluho. At minsan kasi hindi rin siya masyadong gumagastos ng pangkain niya sa school. Sometimes, Scarlette would spent her money for her lunch or even merienda, na sinasaway niya. But the latter is always insisting.

"Okay. Kapag wala na, magsabi ka lang, ah?"

She nodded. The truth is she doesn't want to ask money to her Ate that much. May binabayaran kasi silang utang ngayon, iyon ay ang utang noon ng kanilang ama sa sabungan. Nagkautang ang kanilang Papa sa isang mayamang mang aalahas noon at iyon nga, isinugal lang iyon. Namatay itong ang tanging pamana ay ang utang na hindi nila mabayabayaran. 

Ang kanilang ina ay maaga ring kinuha sa kanila. Pagkapanganak niya kay Nari ay namatay rin dahil na rin sa may sakit ito sa puso. Mahina na ito at suwerteng nabuhay pa si Nari sa kabila ng dinanas ng ina. 

They both grew up without a mother. Somehow, she's still thankful that their father took care of them kahit na mahilig talaga ito noon sa sugal. Mabuti na iyon kaysa naman abandunahin silang dalawa. Pero iyon nga, namatay at sa kanila naipasa ang utang.

Pagkarating sa eskwelahan ay hindi pa namang gaanong marami ang mga estudyante. Maaga pa naman kasi kaya naupo na muna siya sa kaniyang paboritong pwesto, sa isang bench at kaagad tinanggal ang pagkakasukbit ng bag mula sa balikat. 

She was busy finding her earphone inside her bag when she heard someone calling her name. Napatingin si Nari sa tumawag sa kaniya.

"Hi, Nari!"

"Good morning, Narisha! Ang aga aga, ang ganda mo na naman!"

Tipid lamang siyang ngumiti. The two guys are familiar to her but she can't recognize them. Base on their uniforms, they're also from engineering department. Maybe... chemical engineering students? Hindi niya makilala.

Hindi na niya pinagtuonan iyon ng pansin at bumuntong hininga na lang hanggang sa makalagpas ang dalawa sa paningin niya. They were both laughing awkwardly. Ang isa ay nahuli pa niyang pabirong sinapak ang braso.

"Gago, bakit hindi mo binigay? Akala ko ba aayain mo siya lumabas?"

"Natorpe ako! Grabe, ang ganda niya! Mala anghel ang mukha!"

Nari shooked her head. She's aware that some of male specie in their school are really fond of her. Bukod sa freshman at bago, agaw tingin talaga si Nari lalo pa't kung titingnan ay aakalain mo agad na may lahi sa taglay na kaputian. Animo'y isang mamahaling diyamante na kumikislap na humalo sa mga kalupaan.

Ipinasak na lang niya ang earphone sa tenga at nagsimulang magpatugtog ng kung anong pwedeng i-play sa luma niyang android phone. While listening, she closed her eyes and feel every lyrics of the song. It was sending chills down to her spine. She hummed and even slightly banged her head.

"But I'm only human..." she singed. 

Nang matapos ang kanta ay naging hudyat iyon upang buksan niya ang kaniyang mga mata ng paunti unti. 

But she almost jumped to her sit when she saw those familiar cold eyes. It was him again, the janitor...

They made an eye contact. At iyon na naman ang kabog ng dibdib ni Nari na hindi maawat. What's with him? Why is she reacting this way. Parang nanghihigop kasi ang kaniyang mga tingin.

The janitor is holding a stick broom and a dustpan while walking and coming to her direction. Parang naging instinct na iyon ni Nari upang kolektahin ang gamit niya at nagkumahog at nagmadaling lisanin ang lugar na iyon. 

She runaway and didn't look back while her heart is still beating so fast. Ano bang tinatakbuhan niya?

Akala mo naman may utang siya sa lalaking iyon!

Hindi tuloy mawari ni Narisha kung nasobrahan ba siya sa kape o ano dahil sa nagiging reaksyon ng katawan niya sa lalaking iyon. 

Habang may pagmamadaling tinatahak niya ang building nilang mga engineering students, nakabunggo niya ang isang babae na kamuntikan na niyang ikalagapak sa sahig. Mabuti na lamang at nasa hallway na siya at hindi sa magaspang na lupa.

"S-Sorry.." Narisha uttered while clutching her chest. Her eyes was still on the ground.

Napansin niya ang pulang balabal sa sahig kaya walang pag aalinlangang pinulot niya iyon dahil siguradong pag mamay ari ng taong nabunggo niya. 

Inabot niya iyon sa may ari at halos tumindig lahat ng balahibo niya nang makita ang babaeng naka itim na bistida. Wala namang kakaiba rito ngunit tila may mahikang nababalot sa babaeng kaharap niya ngayon.

"Uhm... here's your scarf, M-Miss.." Iniabot ni Nari ang balabal sa babae sa nanginginig na kamay. Ang pananayo ng kaniyang balahibo ay kapansin pansin.

"Maraming salamat. Ayos ka lamang ba? Mukhang napalakas ang pagkakabunggo natin sa isa't isa," the woman said with her stiff but cold voice. 

"Ayos lang ako. Kayo po ba, ayos lang?" May pag aalinlangan sa boses ni Nari.

The woman nodded kaya naging hudyat na iyon ni Nari upang umalis na sana ngunit nagsalita itong muli.

"Kamatayan..."