Chapter 4

     

One of the biggest regrets ni Ashley ay hindi man lang siya nakapagpa-picture with Hugh. Nais man niyang bumalik sa oras, kahit ilang minuto lang, para lang masabi sa sarili niyang hindi niya pinalampas ang pagkakataon, pero syempre, hindi puwedeng rewind ang buhay. Tatlong selfie lang sana. O kahit isa lang. Isang picture lang sana habang hawak ang kamay nito sa ibabaw ng mesa—ebidensya na totoo ang lahat, hindi lang isang ilusyon o panaginip.

Napabuntong-hininga siya habang pinagmamasdan ang mga dahong naglalaglagan sa gilid ng pathway ng BISU. Hawak niya ang kanyang notebook pero hindi siya nakakapagsulat. Imbes, paulit-ulit lang sa isip niya ang tanong na, “Babalik pa kaya si Hugh? Makikita ko pa kaya siya uli?”

Napapikit siya, sabay ngiti habang naaalala ang ngiti nito, 'yung pisil sa kamay niya, 'yung pagkasabi ng “It’s nice to hear that from you.” Para siyang kinilig muli kahit wala namang bagong nangyayari.

Pero bigla rin siyang nabalik sa realidad.

        "Siopao for my Ash!" 

        'Isa pa naman ito. Bigla bigla na lang sumusulpot.' Nasa harapan na niya ngayon si Zanjoe habang iniaabot sa kanya ang paper bag na may lamang siopao mula sa isang kilalang convenient store.

        "Ano na naman 'to? Tumataba na ako sa mga binibili mo eh. Paano pa ako magugustuhan ni Hugh My Loves nito?"

       Hindi makapaniwalang tumingin sa kanya ni Zanjoe. Ngayon lang kasi siya nagcomplaint sa mga binibigay nito sa kanya.

        "Hello! Iappreciate mo na lang ang blessing. Blessing yan galing kay Lord." naiiling na sabi nito. "Besides, hindi ka naman tumataba eh. At wala rin namang masama sa pagiging healthy. Tumaba ka man maganda ka pa rin. Hugh My Loves Hugh My Loves eh hindi ka naman kilala nun"

        "Amen. Sige okay na. Nakumbinsi mo na ako don. Pero I beg to disagree about Hugh My Loves." nakaingos pero tumatawang sabi niya sa kaibigan. Besides naaappreciate naman talaga niya ang ganitong gestures nito sa kanya. Halos lahat yata ng kababaihan sa BISU ay naiinggit at nagseselos sa kanya. Bakit? Gusto lang naman nilang mapalapit sa kanyang kaibigan na si Zan. 

        He's the typical tall, dark and handsome na  ideal para sa mga girls. His features insinuates that you can depend on him. With him around, you're confident that you're always safe.

*******************

        Hugh couldn't help but reminisce the day he met a girl named Ashley. She was funny and cute. The way she opens her mouth whenever she's amazed. She didn't mind at all if she looks weird. So naive and innocent. Hindi niya malimutan ang maganda nitong mukha.

She wasn’t wearing fancy clothes. She didn’t even have makeup on. Pero sa dami ng taong bumati sa kanya noong araw na ‘yon, Ashley stood out. There was something magical about her—hindi sa pagiging sobrang ganda kundi sa pagiging totoo niya.

Yung reaction nito nang makita siya. Yung pagkakaawang ng bibig nito na para bang bata sa unang kita ng fireworks. She was amazed—and unapologetic about it.

Nakakatawang isipin, pero kahit sikat siya, madalas ay hindi na siya natutuwa sa mga umaaligid sa kanya. Puro scripted, puro pakitang-tao. Pero si Ashley, hindi. There was sincerity in her eyes. Walang arte. Walang pretensyon.

Hindi niya nakuha ang buong pangalan nito, ni hindi niya natanong kung may I* ba ito o kung may number ba siya. Ang tanging naiwan sa kanya ay pangalan: Ashley. At isang maikling alaala.

Siguro, I'll search for her some other time. Sa dami ng Ashleys sa mundo, good luck na lang. But still, he made a mental note to ask someone from the organizing committee kung may makukuha siyang clue. Kasi kung aasa lang siya sa memorya, baka mawala na lang sa hangin ang lahat.

Unfortunately, he didn’t have the luxury of time anymore.

Kakauwi lang niya ng Manila—actually, hindi pa nga talaga “uwi” ang naramdaman niya. Tuloy-tuloy ang tapings, photoshoots, endorsements, interviews. Sunod-sunod. Walang pahinga. That’s the price of being in demand. The price of being seen but not known. Of smiling at cameras while hiding how drained you really are.

Biglang bumukas ang pinto nang walang pasabi.

“Kahapon pa ako tumatawag sa’yo pero hindi ka sumasagot.” matigas ang boses ni Kristel, ang ka-loveteam niyang halos kasabay niyang sumikat. Pumasok ito sa dressing room na para bang may karapatang tanungin siya sa lahat ng kilos niya.

Walang emosyon sa mukha ni Hugh. Sanay na siya sa ganitong eksena. “I didn’t notice your call. Alam mo namang may schedule kami nina Keith at Matthew para gumawa ng cover.” Walang init ang boses niya. Walang pakitang guilt.

“But you didn’t call me back. Give me a valid reason.” mariin ang tono ni Kristel, hindi tinatanggap ang sagot.

Nagbuntong-hininga si Hugh at tumingin sa kanyang reflection sa salamin. Is this really what it means to be successful?

“Kristel…” mahina niyang sabi. “You know we’re not obligated to keep up appearances off-cam. We’re friends, you’re important to me, but I never led you on.”

May lungkot sa tono niya. Hindi galit. Hindi din pagtanggi na may damdamin si Kristel. Pero gusto niyang malinawan ito.

“Hindi ko sinabi sa’yo na gusto kita. I don’t want to lie—not to the public, and not to you. Even if that’s what the fans want. And you know that.”

Hindi sumagot si Kristel. Sa halip, tumitig ito sa kanya. 'Yung titig na puno ng hinanakit at pag-asa na unti-unting nauupos. Nang walang makuhang paliwanag na magpapalubag ng loob niya, ay padabog siyang lumabas ng silid. Iniwan siya sa gitna ng katahimikan.

Hugh leaned back, closed his eyes, and let the silence devour him.

He whispered to himself, barely audible, “Ashley… saan kita hahanapin?”

Sa lahat ng fake na nangyayari sa paligid niya, si Ashley lang ang naaalala niyang totoo.

At doon, sa gitna ng kawalan, nangako siya sa sarili: Next time, hindi na kita palalagpasin.

*****************

“Shit!” malakas at litong bulalas ni Ashley habang mabilis na lumingon sa likuran ng kanyang palda. Naramdaman niyang basa ito, at sa kasamaang-palad ay may pulang mantsang sumilip sa light-colored skirt niya. Perfect timing naman talaga, katawan! sabay pisil sa puson na unti-unti nang kinukuryente ng matinding dysmenorrhea.

Hindi na niya alam kung ano ang uunahin—ang pamumula ng kanyang pisngi sa hiya, ang sakit sa puson na tila nanununtok, o ang biglaang dami ng mga estudyanteng dumadaan sa corridor. She clutched her bag, trying to use it to cover her back, pero alam niyang kulang ito para mapagtakpan ang nangyari.

Napaka-unfair! Lagi na lang ganito. She inherited this cursed pain from her mom, Miles, who always warned her to keep extra pads and pain relievers in her bag. But today, she forgot. Sa sobrang pagmamadali niya kanina, ni hindi niya nadampot ang emergency pouch niya.

At bigla… may marahang dumampi sa kanyang likuran.

“Hey, I’ve got you covered!” bulong ng isang pamilyar na boses.

Paglingon niya, si Zanjoe iyon. Dahan-dahang itinatali sa kanyang beywang ang kulay gray nitong hoodie jacket. Inikot ng maayos, binuhol ang mga manggas, at siniguradong natakpan nang buo ang stain.

Para siyang na-freeze sa kinatatayuan. For a moment, nawala ang lahat ng tao sa paligid. Para silang nasa sariling mundo—siya, si Zan, at ang pulso niyang hindi niya maintindihan kung bakit biglang bumilis.

Who else, nga naman? Sa dami ng tao sa campus, bakit sa tuwing may ganitong mga eksena, palaging si Zanjoe ang sumusulpot? May radar ba ito sa kanya? O baka lang talaga, he’s always been there—even when she wasn’t looking?

Naalala niya kung paano ito lumaking disiplinado. Anak ng mabait na mag-asawang sina Ninang Karren at Ninong Phem. Nag-iisang anak pero hindi spoiled. In fact, he’s one of the most grounded people she knew. A real gentleman. A real friend.

Napatingin siya sa paligid. Gaya ng inaasahan, maraming mga mata ang nakatingin sa kanila. May mga nakaawang ang bibig, may nag-aadjust ng salamin, at may nakakunot-noo na tila nagtataka kung bakit siya ang sinamahan ni Zan.

“Sana all!” narinig pa niyang bulalas ng isang babaeng may hawak na milktea.

“So lucky naman that girl.”

“That should be me.” sabay irap ng isa pa.

Pero hindi siya makaramdam ng inggit o kaba. Instead, she felt something strange. Parang may maliit na apoy na kumislot sa loob ng dibdib niya. Hindi siya sanay na nakakatanggap ng ganitong atensyon—lalo na galing sa mga babae sa paligid ni Zan, na parang laging nakaabang kung sino ang susunod nitong itatabi.

Habang inaayos ni Zan ang pagkakabuhol ng kanyang jacket sa bewang niya, napagmasdan niya ito ng mabuti. Hindi naman talaga nagbago ang kababata niya. Medyo tumangos lang ang ilong, naging mas defined ang panga, at nagkaroon ng konting broadness sa balikat. Pero ‘yung ngiti, ‘yung pagtitig, ‘yung ugali—pareho pa rin.

Ganun pa rin siya kakomportable rito. Ganun pa rin sila kalapit. Minsan nga, biruan pa nila, kilala nila ang isa’t isa to the point na kahit utot pa ni Zan ay alam niyang galing dito. Ganern sila ka-close. Walang arte. Walang ilangan.

“Okay ka lang ba? Do you want me to take you home?” may pag-aalalang tanong ni Zan. His brows furrowed, and his eyes scanned her face for any sign of pain. Halatang nag-aalala.

Nais sana niyang tanggihan. Ayaw niyang makaabala. Ayaw niyang ma-feel nito na responsibilidad siya. Pero ang sakit ng puson niya ay hindi na niya kayang itago. Tumango na lang siya habang napapapikit sa kirot.

“Puwede ba? Okay lang ba sa’yo?” tanong niya, mahina ang boses.

Ngumiti si Zan. Yung ngiti nitong may kakayahang magpakalma ng bagyo. “Yes, of course, Ash. Let’s go.”

Maingat siyang inalalayan ni Zan papunta sa parking lot. Ni minsan ay hindi ito bumitaw. Hinayaan siyang umalalay sa braso nito habang nilalakad nila ang path. Sa bawat hakbang, pakiramdam niya ay may taong handang damayan siya—hindi dahil sa obligasyon, kundi dahil may malasakit talaga.

Pagkaupo niya sa passenger seat, pakiramdam niya ay konti na lang, babagsak na siya. Napakapit siya sa seatbelt habang mahigpit na hawak ang kanyang tiyan.

“Salamat, Zan…” mahina niyang bulong, sabay ngiti bago niya ipinikit ang mga mata.

At bago pa man tuluyang bumigay ang katawan niya sa antok at sakit, naramdaman niya ang palad ni Zan na marahang hinaplos ang kanyang ulo.

“Rest ka lang, Ashley. I got you.” bulong nito, halos pabulong na panalangin.

And with that, she finally drifted to sleep—safe, warm, and somehow… comforted by something she couldn’t name yet.