Chapter 3

When the visions around you

Bring tears to your eyes

And all that surrounds you

Are secrets and lies

I'll be your strength

I'll give you hope

Keeping your faith when it's gone

The one you should call

Was standing here all along

And I will take

You in my arms

And hold you right where you belong

Till the day my life is through

This I promise you

This I promise you

        Nang matapos umawit ng This I Promise You ng NSYNC ay kaagad na nagpaalam sa crowd si Hugh. Tilian at sigawan ang maririnig lalo na sa mga kababaihan. Nagpunta na siya sa backstage at dumiretso sa dressing room nila. Nadatnan niya doon si Matthew.

        "What's up?" aniya

        "Just fine bro.. I'd better prepare. I'm next."

         Kagaya niya ay singer - actor din ito. Halos nagkakapareho sila ng genre. Kasalukuyan nitong binibistahan ang sarili sa vanity mirror. Ito na kasi ang sunod na sasalang sa stage.

        Umupo siya sa bakanteng upuan doon at saglit na ipinikit ang mga mata. Ang malakas na tunog ng kanyang cellphone ang pumukaw sa kanyang pamamahinga. Nakita niyang rumehistro sa telepono ang pangalan ng kanyang ina.

        "Mom? What is it?" medyo kinakabahang tanong niya sa ina. Hindi kasi ito tumatawag pag alam nitong nasa isang trabaho siya.

        "Hugh, Can you please come home? Your dad just had a heart attack."

        Napaayos siya ng upo sa narinig. Ngayon lang nangyari na inatake sa puso ang ama. He's strong as a bull. What happened? Mabilis niyang hinanap si Kuya Mark upang magpaalam.

        'I think it's time to go home.'

*************************

        Nagulat si Ashley nang makarinig ng busina nang sasakyan. 

        'OMG! Muntik na ako doon ah. Lord wag muna po. Saka na po pag nakita ko na po si Hugh.' napapikit pa siya habang nag - aantanda sa kabang naramdaman.

        Hindi niya napansin na naglalakad na siya sa daan sa pagdi daydream kay Hugh. Malakas na talaga ang tama niya! Paano ba naman, nakakita na naman siya ng poster ng binata sa nadaanang tindahan. Hays!

        Bumaba ng kotse ang driver ng sasakyan. Namilog ang kanyang mga mata sa nakita. 

        'It was you! Este Hugh! Lord binabawi ko na po. Hindi pa po ako puwedeng mamatay!'

        Hindi niya talaga inaasahan na makikita niya ito in person. Mas makisig at mas guwapo pala ito sa personal. Kaagad na kumabog ang kanyang dibdib. Parang sasabog ang kanyang dibdib sa sobrang bilis ng pagtibok ng kanyang puso.

        "Are you okay Miss?" malambing na boses na tanong nito.

        'Wow grabe! Nasa heaven na ba ako?'

        Hindi makapagsalita si Ashley sa sobrang starstruck na nararanasan kay Hugh. Hindi ito simpleng artista lang. Si Hugh ito, walang iba. 

        Bakas ang pag - aalalang lumapit ito sa kanya. "I'll take you to the nearest hospital."

        'Hospital? Anong gagawin namin sa hospital?'

        Nagpatianod lang siya sa lalaki nang akayin siya nito papasok ng sasakyan. Umikot naman ito pakabila patungo sa drivers' seat. Maya maya pa ay binabaybay na nila ang daan patungo sa hospital. Sa buong durasyon ng biyahe ay nakatulala at nakatingin pa rin siya sa guwapong mukha ng binata. 

       ' OMG! Umuulan ng grasya. Lord I'll savor the moment while it lasts.'

   

***********************

Sa loob ng sasakyan, tahimik si Hugh habang nagmamaneho, paminsan-minsan ay sumisulyap kay Ashley na mistulang estatwa sa pagkakatulala.

“Miss, sigurado ka bang okay ka lang? You’ve been staring at me for ten minutes now,” biro nito, pilit na pinapagaan ang tensyon. May bahid ng pag-aalala pa rin ang tono.

Napakurap si Ashley. Biglang natauhan.

“Oh my gosh. I’m so sorry. I didn’t mean to be creepy, promise!” Agad siyang napayuko at kinuyom ang mga palad sa hiya. “It’s just… I didn’t expect this. I mean, you. In front of me. Talking to me. Driving me. That’s… surreal!”

Hugh chuckled softly, at sa unang pagkakataon, lumitaw ang charming dimple na lagi niyang nakikita lang sa mga TV guestings nito. “Don’t worry, I get that a lot. But you? You’re kinda cute when you panic.”

Napalingon si Ashley. Hindi niya alam kung matutunaw siya sa upuan o mapapatili sa kilig.

Nagpatuloy si Hugh, mas seryoso na ang tono ngayon. “But seriously, I’m sorry if I scared you earlier. Bigla ka kasing tumawid, parang wala sa sarili. Good thing I was driving slow.”

“Yeah. My fault. I was... daydreaming.”

“About?”

Ashley blinked. Do I tell him the truth? Na siya yung iniisip ko? Na tinitigan ko yung poster niya for five full minutes before ako muntik masagasaan ng sarili niyang sasakyan?!

“Uh... about life,” palusot niya.

Napangiti ulit si Hugh. “Safe answer.”

Tahimik ulit ang paligid maliban sa mahina at steady na patak ng ulan sa windshield.

This must be fate... and this is only the beginning.

************

     

Mabuti na lang talaga at si Ate Yna ang nag-asikaso sa kaniya. Kung hindi, baka nauwi na siya sa kagimbal-gimbal na kahihiyan sa ospital—at baka napagkamalang attention-seeker pa, dahil sa totoo lang, ayos na naman siya. Konting pagkabigla lang naman. Pero heto, hinihila na siya ni Ate Yna sa isang tabi, malapit sa nurses’ station, habang panaka-naka ang pagsulyap sa kanya ni Hugh na kasalukuyang nakaupo sa waiting area.

“Bruha ka talaga, Ashley,” bulong ni Yna habang pinipisil ang braso niya. “Ambilis ng tibok ng puso mo ‘no? Hindi dahil muntik kang masagasaan, kundi dahil nakita mo si crush mo ng sambayanang babae.”

Napangiwi siya. “Ate naman eh… nakakatulong ka pa talaga,” sabay kagat-labi habang tinatakpan ang mukha.

“Eh kung ‘di pa ako naka-duty ngayon, baka ako na lang ang nagpabundol! Swerte mo, teh!” Napailing ito bago sineryoso ang tingin. “Pero seryoso, okay ka na ba talaga?”

Tumango siya. “Sobra. Overqualified sa okay, in fact.”

Hindi nagtagal ay nilapitan siya ni Hugh. “You sure you’re good now?” tanong nito habang hawak pa rin ang disposable mask sa isang kamay. “I feel responsible somehow…”

“Sobra po akong okay, promise.” Ngiti niya, pero parang gusto niya ring himatayin sa sobrang kilig.

***********************

Pagkaraan ng kaunting usapan, nagyaya si Hugh na kumain, at natural, parang sunud-sunurang pusang inampon si Ashley—agad siyang sumama. Hindi na niya iniisip kung gaano kalaki ang chance na baka hindi na ito maulit.

Sa loob ng maliit ngunit cozy na restaurant ay agad silang binati ng mga staff. Mabuti na lang at may hoodie, cap, at shades si Hugh kaya hindi siya agad nakilala. Pero kung tingin ang basehan, parang alam ng ibang customers kung sino siya—napapalingon ang ilan.

Nag-order si Hugh agad, swabe at may kumpiyansa. Mukhang kabisado na nga nito ang lugar. Samantalang si Ashley, parang hindi mapakali. Kung makatingin si Hugh ay para siyang sinisilipan ng kaluluwa. Napalunok siya.

Tumikhim ito. “Are you sure you're okay na?”

Tumango siya. “Yes po. Thank you talaga.”

Nagtagal ang saglit ng katahimikan. Tanging clinking ng baso at bulungan sa paligid ang maririnig. Hanggang sa marahan nitong inilahad ang kamay niya sa ibabaw ng mesa. Hindi siya tumutol. Lalo lang siyang napatulala.

“By the way, I'm Michael Hugh Perez.”

‘I know… my wallpaper, my lockscreen, my password… all you,’ nais niyang isigaw pero syempre, dignity muna.

“I know,” ngiti niya. “I’m one of your fans, actually.”

Napangiti ito. Hindi lang basta ngiti—'yung tipong sinabayan ng pagliit ng mga mata at pagkagat sa ilalim ng labi. Patay na. Pakikuha na ang birth certificate ko, ipa-tattoo ko ang araw na ‘to!

“Thanks,” sabay pisil ng kamay niya. “It’s nice to hear that… from someone like you.”

‘From someone like me? What does that even mean? SOMEONE LIKE ME?! Lord, sinasagot na ba ako sa wakas ng tadhana?’

Nang dumating ang pagkain, halos hindi niya malasahan ang kinakain. Hindi dahil hindi masarap, kundi dahil every now and then, Hugh would look at her, smile, and ask small questions—simple pero sapat na para lalo siyang mahulog.