Unwanted Maid

Simula

Umupo kami sa upuan at tinabi ko ang mga bagahe namin. Sa labas ng convenience store ay unti-unting lumalakas na ang ulan.

Sila Pietro at Hanna ay nasa tabi ko at nakatingin din sa pagbuhos ng ulan.

"Kuya, wala na po ba talaga tayong bahay? Pa'no na tayo niyan? Saan na tayo matutulog?" nagbabadyang iyak na sabi ni Hanna kay Pietro.

"Shh!" saway ni Pietro sa kaniya. "Kapag umiyak ka, baka mapaalis tayo dito. Shh!"

Nagtiimbagang ako.

Wala na kaming mapuntahan. Hindi sapat ang pera ko para makakuha ng matutuluyan. Hindi rin kami pwedeng manatili rito sa convenience store dahil alam kong paalisin lang kami kapag nagtagal pa kami roon nang hindi naman bumibili ng kung ano.

Gusto kong umiyak, magwala at magalit sa kinahinatnan naming magkakapatid pero kung gagawin ko iyon ay uubusin ko lang ang natitirang lakas ko.

Nilabas ko ang cellphone ko at naghanap ng pu-pwedeng tawagan para makahingi ng tulong.

"Pasensya na, Ke. Ayaw pumayag ni Mama. P-pero...susubukan ko ulit. Kakausapin ko. Kahit isang araw lang—"

Pinikit ko ng mariin ang mga mata ko at agad na siyang pinutol.

"Huwag na, Pelle. Naiintindihan ko," saad ko.

"Hindi. K-kausapin ko ulit sila Mama, Keila. Baka pumayag," pamimilit niya.

"Huwag na. Baka mapagalitan ka pa. Huwag kang mag-aalala. Hahanap ako ng paraan."

I heard her sighed.

"Keila...Sorry talaga," malungkot niyang sambit. "Nasaan kayo nila Hanna ngayon? Titingnan ko kung makakalabas ako. May extra na pera pa naman ako rito."

Nilingon ko ang dalawang bata sa tabi ko na nagtatalo pa rin.

"Hindi na. Ayos lang. May...pera pa naman ako dito. Huwag ka nang lumabas. Baka mapagalitan ka lang kung pupuntahan mo pa kami."

Isang buntong hininga ang pinakawalan niya sa kabilang linya. Saglit pang nagtagal ang pag-uusap namin dahil pinipilit niyang lalabas siya para bigyan kami ng pera.

It's tempting. I can just accept the money she's offering and find somewhere to stay for tonight. The usual Keila will do.

Pero paano naman bukas? Kahit tanggapin ko ang inaalok niyang tulong ngayon, paniguradong poproblemahin ko ulit ang mangyayari sa amin ng mga kapatid ko bukas. Kaya sa huli tinanggihan ko na ang kaibigan.

Nang natapos ang tawag ay natulala na lang ako sa screen ng aking cellphone.

Kung ibenta ko na lang kaya ang cellphone na ito?

Android ito. At sa katunayan, bagong labas itong model.

Pinikit ko ng mariin ang mata ko. Hindi pwede.

Naibenta ko na ang ibang mga gamit ko at ito na lang ang natitira sa akin.

Huminga ako ng malalim at idinilat ang mata. Tinitigan ko ang screen ng cellphone ko. Unti-unting nawawalan na ng pag-asa.

Ngunit nang nagdilim na ang screen ay saka naman may biglang pumasok sa isip ko.

Napatuwid ako ng upo. Bahagyang nabuhayan ang loob sa biglang naalala. Mabilis kong kinalikot ang cellphone ko.

Napalingon ang dalawang bata sa akin marahil sa pagtataka.

My heart is beating so hard and my fingers are trembling so mad as I scrolled on my phone.

And when I finally found it, my face instantly brightened up a bit.

While looking intently at the screen of my phone, I came up with an idea.

Mabilis na nilingon ko si Pietro at Hanna. May kaunting basa ang kanilang buhok dahil kanina ay naabutan kami ng ambon. Mabuti na lang nang bumuhos na ang malakas na ulan ay nakasilong kami rito.

Mula sa kanila ay lumagpas ang tingin ko patungong payong na binebenta rito sa convenience store.

Nagdesisyon akong tumayo mula sa pagkakaupo at nagtungo sa counter.

"Magkano ang payong niyo?" tanong ko habang tinatanaw ang payong na malapit sa counter.

Inisang pasada muna ako ng babae. Medyo kumunot ang noo ko sa ginawa niya. Kung iba lang ang sitwasyon ko ngayon, baka tinarayan ko ang babaeng ito.

Nang sinabi niya ang presyo ay sinuri ko ang wallet ko. Kasya ang pera ko sa presyo ng dalawang payong at kung bibili ako ng tatlo ay hindi na kakayanin kaya naman binili ko na lang ang dalawa.

"Saan po tayo pupunta? Kay Ate Pelle?" mahina at nag-iingat na tanong sa akin ni Hanna nang lumabas kami ng convenience store.

Sa kanila ni Pietro ko pinagamit ang payong na binili ko para hindi sila mabasa. Hila-hila nila ang dalawang bagahe namin habang dala-dala ko naman ang isang malaking bag na laman ang iba pa naming gamit.

Basang-basa na ako ng ulan at marahil pati ang laman ng bag namin. Pero kung hihintayin pa namin ang pagtila ng ulan ay baka abutan na kami ng sobrang gabi bago makarating sa pupuntahan. Bukod pa roon, wala na kaming pera na natitira para mag-commute.

"Hindi," tipid kong sagot. Walang ibang iniisip kundi ang pinaplano.

I laid everything in my mind. What I will say. What I will do next. Everything. I have to do it right.

“Edi saan po tayo?” sunod niyang tanong.

Iritadong nilingon ko siya.

“Huwag ka nang maraming tanong, Hanna. Bilisan niyo na lang sa paglalakad," sa halip ay sambit ko sa kaniya.

Naitikom niya ang bibig at sinunod ako. Tahimik na pinagalitan naman siya ni Pietro.

Matapos ang ilang minutong paglalakad ay tila basang sisiw na ako nang sa wakas ay nakarating kami at tumigil sa labas ng isang malaking bahay.

Kanina ay hindi kami nahirapan makalusot sa guard ng exclusive village. Nagawa naming sumimple ng pagpasok habang may kinakausap ang guard na nakasakay sa isang sasakyan. At dahil gabi at madilim kaya marahil hindi niya kami napansin.

Nilingon ko ang dalawang bata at nakita ko silang tahimik sa tabi ko habang pinagmamasdan ang gate. Nang bumahing si Pietro ay medyo gumalaw ang hawak niyang payong kaya nabasa siya ng kaunti. Kaya naman gamit ang isang bakante kong kamay ay hinawakan ko ang payong para hindi siya mabasa.

Nagsunod-sunod pa ang bahing niya. Pakiramdam ko sisipunin na siya kaya naman nag-angat muli ako ng tingin sa pinaghalong kulay puti at itim na gate ng bahay na nasa harap namin.

I never plan to go back here anymore.

I never plan to see him anymore.

Noong huling punta ko dito ay halos isumpa ko sa langit na hinding-hindi na magkukrus ang landas namin.

But here I am...again.

Ayaw ko man tumungo muli dito ay wala na akong maisip na ibang paraan. This is the last resort I could think of to save us.

Huminga ako ng malalim at binaba na ang bag na hawak ko. Walang anu-ano'y pinindot ko na ang doorbell.

Habang naghihintay ay hindi na napigilan ni Pietro magsalita.

"Bakit...po tayo nandito?" tanong niya. Kahit tila walang emosyon ang boses niya ay batid kong nagtataka siya.

"Dito na tayo titira."

Napalingon siya sa akin ngunit nanatiling diretso ang tingin ko sa harap.

"Paanong dito po tayo titira? Kanino ang malaking bahay na ito? Kaibigan niyo po?" tanong ni Hanna.

"Hindi. Pero dito na tayo titira," tanging sagot ko.

Sigurado roon dahil sisiguraduhin ko.

Bago pa sila makapagtanong ulit ay nagbukas na ang gate at iniluwa nito ang lalaking nakapayong na siyang sadya ko.

Sakto namang kumidlat.

Napatikom ng bibig sila Hanna at naramdaman ko ang pagtatago nilang dalawa sa likod ko. Ramdam ko ang mahina nilang kapit sa laylayan ng aking damit. Tila takot sa estranghero na biglang nagpakita at maging sa kidlat.

Nagtama naman ang tingin namin ng lalaking sadya ko.

Nakita ko ang pagkunot ng noo niya nang siguro ay mamukhaan ako. Galing sa akin ay unti-unting bumaba ang tingin niya sa kasama kong dalawang bata nang mapansin din ito.

Nagtagal ang tingin niya sa dalawa. Pagkatapos, ang mga bagahe naman namin ang pinasadahan niya ng tingin.

His brows furrowed when he probably realized something.

Ibinalik niya sa akin ang tingin pagkatapos. Hindi ko mawari ang ekspresyon niya pero wala na akong pakialam.

Desperada na kung desperada pero ito lang ang naiisip kong paraan.

"What are you doing here?" madilim na tanong sa akin ni Gavriel Von Ignacio.

And that's the start of our messy situation.

Pero…paano nga ba kami humantong sa ganito gayong kinaiinisan namin ang isa't-isa at sinumpa ko na hindi na muli ako lalapit sa kaniya?