Chapter Three

I looked at the line for baggage and decided against it. I could carry my handbag on. Na kay Rosa naman lahat ang mga gamit ko kaya siya lang ang naglagay at pumila roon. Akala ko nga ay ako lamang mag-iisa ang aalis at uuwi ng Buenavista dahil magwawala talaga ulit ako.

Rosa practically raised me. Mama hired her when I was four. Bumalik na kasi siya noon sa trabaho kaya si Rosa na ang parati kong kasama. She has been there ever since. She had her siblings and their children, but she never had children of her own. So, she spent her life raising me. Kahit na parati ko siya tinatarayan at binibigyan nang sama ng loob ay mahal na mahal niya pa rin ako. Hindi siya umaalis sa amin at patuloy pa rin ang paninilbihan.

I fired off a quick chat to Nixon, telling him how much I miss him. Ibinilin ko rin sa kaniya sila Frieda at Sydney na bantayan at alagaan para sa akin habang wala ako rito sa Manhattan. After that, itinago ko na ang cellphone ko.

Inayos ko ang pagkakatali ng scarf na nasa leeg ko. I walked into the line for the escalator up. Even at 2 in the morning, it was hectic in here.

Nagpakawala ako ng isang buntong-hininga. I really can't believe aalis talaga ako rito. Kahit anong pilit kong intindihin ang sinabi ni Mama na disiplina itong ginagawa nila at hindi parusa, hindi ko pa rin talaga maintindihan. Ayaw rin tanggapin ng isip ko. Dito ako pinanganak at dito rin ako lumaki. Tapos biglang ganito? Pakiramdam ko ay iyong 80% ng sarili ko ay maiiwan dito.

"Row A1-A35 please get in," an intercom called out.

Nilingon ko si Rosa sa likuran nang hindi ko maramdaman ang presensya niya.

Naroon pa siya sa hulihan pero nakuha na niya ang mga gamit. My things was with her, plus ang sa kaniya pa.

Hinintay ko siya makalapit sa akin at labag sa kalooban na kinuha ang duffle bag niya. I clutched in my hand tightly at naglakad ulit. Iyong dalawang maleta ko ay hinayaan ko lang sa kaniya, hihilahin lang naman niya iyon.

"Ako na nito," hawak ni Rosa sa duffle bag niya. "Kaya ko naman." ngiti pa niya.

"Ako na," pigil ko. Tumuloy ulit ako sa paglalakad.

"Madam, your ticket?" the lady at the counter asked.

I gave her my ticket and followed the line of people inside. Hindi pa ako nakakalayo nang kusang huminto ang mga paa ko. I started sweating. At this moment, I just realized something. I had forgotten that my biggest fear was dark.

Kahit ayoko sabayan sa paglalakad si Rosa ay wala akong nagawa at sumabay na sa kaniya. Pinanlakihan ko siya ng mata nang akma pang magsasalita.

I really hate this hallway so so so much! This hallway was like the hallway to hell — it was all dark and ominous. I mean please, I'm not that bad naman, 'di ba?

Habang naglalakad, iniiwasan ko ilibot ang paningin. Nakahinga lang ako nang maluwag nang maka-akyat na ako sa loob ng eroplano. I saw the pilot greeting the people, he greeted me and Rosa, too.

I walked off to find our seat.

"A22, where are you?" tanong ko sa sarili habang hinahanap ang upuan. "Here." Turo ko kay Rosa. It was an aistle seat.

Great! Pati sa upuan ay hindi pa nila pinalagpas. Kasama rin ba 'to sa tinatawag nilang pagdi-disiplina? I should've been in VIP and not here!

Ibinigay ko kay Rosa ang duffle bag niya. Inilagay niya iyon sa compartment sa itaas namin. Naupo ako kasunod ng upuan sa tabi ng bintana at si Rosa naman ay sa kabila kong tabi.

Kinuha ko ang cellphone ko at inilagay iyon sa Airplane mode.

"Hey, aren't you the daughter of Kristine Donovan?" I looked up at a man who looked to be in his mid 40's, he had a balding head which was shinning. He wore a suit that would had been fairly nice if it hadn't been for the fact that it was an incredibly tight around his rather short and chubby frame.

Donovan? Parang isang insulto ang sinabi niya. Alam ng lahat sa business sector na Guerrero na si Mama. Minamaliit ba ng lalaking 'to ang Papa ko?

If I am not mistaken, my Papa was a great actor noong araw. Karamihan sa mga movie na ginawa niya ay nag-blockbuster hit. Lahat naman ng mga teleserye niya ay matataas ang raitings. Naikuwento rin sa akin ni Aunt Lara, Uncle Uno's wife, Mama's brother, na kinukuha ng Hollywood noon si Papa, but he declined the offer dahil ayaw niyang nagseselos si Mama sa nagiging Leading Lady niya.

"Guerrero. Kristine Donovan-Guerrero," I slowly corrected him. Hindi ko alam kung tanga ba siya o nagtatanga-tangahan. "And you are?" I asked him with a raised eyebrow.

"I'm George Robertson." He smiled. "Can you mention my name to your Mom—"

I rolled my eyes at him. "I'm not into business," I said, and put my earphones in.

It was true. Kaya nga kung hindi nila ako bibigyan ng kapatid ay walang magmamana ng kompanya ni Mama sa future. At isa pa, kung binibigyan sana nila ako ng kapatid ay hindi ako parati ang nakikita nila.

I opened my handbag para kunin ang ibinigay ni Nixon kanina—iyong kwintas. Mapait akong ngumiti at isinuot iyon. Pinagmasdan ko ang pendant. He assured to me that we can still make this things work.

Nang pumunta si Mama sa school kanina para asikasuhin ang paglipat ko ng school sa Buenavista ay mabilis daw na kumalat ang balita sa buong campus, pati na rin sa kalapit na High School. Lahat daw ay gulat na gulat, kuwento pa ni Sydney at Frieda. Matapos kasi ang klase ay sa bahay sila dumeretso.

Hindi naman namin napigilan ang hindi malungkot. Naiyak pa nga silang dalawa dahil mahihiwalay ako sa kanila. Gustuhin man nila sumama sa paghatid sa akin ngayon, hindi pumayag si Mama dahil baka kung ano na naman daw ang gawin naming kalokohan. It's always nice to know that your own parents doesn't trust you.

Nasa ganoon akong sitwasyon nang mabangga ang tuhod ko ng lalaking umupo sa tabi ng bintana.

"Careful!" I shouted aggravated. Inis kong pinagpag ang tuhod ko at marahas na inalis ang earphone sa tainga ko.

"I didn't mean—”

Our eyes both widened nang humarap ako sa kaniya. My mouth fell open.

What... the hell?!

I am sitting next to a douchebag!

I stared at him at ganoon rin siya sa akin. I had this sudden urge to punch him in the face. Isa siya sa mga dahilan kung bakit ako ipapatapon sa Buenavista!

"Wow... You're here." He was very amused. "What a coincidence." 

Pakiramdam ko ay umakyat lahat ng dugo papunta sa ulo ko. Hindi ko na napigilan so, I punched him in the arm. Hindi pa ako nakontento, I slapped him across his face.

"W-What the hell was that for?!" malakas na sigaw niya, gaining the attention of a few passengers. Napahawak siya sa braso niyang sinuntok ko.

"For the trouble you brought me," I said with a gritted teeth. Hanggang ngayon ay ramdam ko pa rin ang sakit sa pagkakahila ng babae niya sa buhok ko!

Agad siyang natigilan. "A-About that." I saw guilt in his eye. "My fault. I'm sorry—"

I cut him off. Hindi ko kailangan ng sorry niya. Napagalitan at napahiya na ako. Hindi na maibabalik iyon!

"Alam mo ba kung bakit ako narito ngayon?" I asked frustratingly.

The question caught him surprise. "Dahil magbabakasyon ka?" hindi niya siguradong tanong. He looked at me with his wide eye. "Uy, kabayan!" Turo niya sa akin at umakto na yayakapin ako.

I glared at him. He put his hand up to surrender, and he chuckled. "Pilipino ka? Ang galing!"

Napapikit ako sa inis. Hindi ko na siya sinagot pa dahil baka sumigaw na naman ako.

I turned my phone off when I heard the intercom announced na i-off na namin lahat ng electric devices.

"Vanessa, right?" maya-maya'y tanong niya nang nagsisimula ng lumipad ang eroplano.

Nanatili akong tahimik. Siguro ay sa party ni Gia niya nalaman ang pangalan ko.

"I'm Niko." Inabot niya ang kamay niya para makipag-shake hand.

"I did not ask," I scoffed.

He laughed. Hindi pa rin inaalis ang kamay sa harap ko. "Niko," he repeated.

I raised my eyebrow at him. I knew his style. "I have a boyfriend," pagmamalaki ko. Kagabil lang Damian ang pangalan niya, ngayon Niko na?

"Hindi naman kita type." He chuckled.

My lips parted.

"Sabihin na nating maganda ka — maganda ka naman talaga, e. Ikaw yung tipo ng babae na sobrang perpekto pagdating sa pisikal. You were the type of girl who commanded immediately the attention of any people. Pero hindi kita type."

Mariing titig ang ipinukol ko sa kaniya dahil sa mga pinagsasabi niya.

"Iniisip mo na may gusto ako sayo." Ngiti niya. It was a statement not a question. "Noong nakita kita sa garden ni Gia, hindi naman talaga kita dapat lalapitan... magtatago dapat ako." Ngiti niya ulit, napakamot pa sa ulo. "Hindi ko naman alam kung saan ako magtatago, tapos sakto... nakita kita sa garden. Naisip ko, kapag nakita tayo ni Jelena, hindi na niya ako kukulitin. Promise, hindi talaga type—"

"I get it!" I cut him off. 

My God, he's so talkative! Hindi na niya ako type kung hindi. I ain't interested! Hindi niya kailangan ulit-ulitin.

He bursted out laughing, and I immediately gave him a glare. I turned my phone on and began to scroll to my music. Nilagay ko ulit sa tainga ang earphone ko at nilakasan ang volume non.

Humarap ako kay Rosa na sigurado akong kanina pa nakikinig at nakatingin sa amin.

"Wake me up after three hours," I told her. I leaned my back and closed my eyes.

Nasa kalagitnaan ako nang mahimbing na tulog nang maramdamang may tumatapik sa braso ko. Hindi ko iyon pinansin. Nanatili lang akong naka-pikit. Pero sa ikalawang pagkakataon ay muling may tumapik sa braso ko.

Inis kong minulat ang mga mata ko at mas lalo pa akong nainis nang makita kung sino ang gumising sa akin.

Ibinaba ko ang earphone ko at hinarap siya. I grabbed his collar and pulled him closer to me. "Can't you see I'm sleeping?!" asik ko.

"H-Hoy, teka lang teka lang..." he muttered, pilit inilalayo ang sarili sa akin kaya mas hinila ko pa siya lalo palapit. "Inaantok daw kasi yang Nanay mo." Turo niya kay Rosa.

My mouth fell open. "Come again?" I offered him no amusement to my voice.

"Inaantok daw yang Nanay mo."

"She's not my mother!" Hila ko pa lalo sa collar niya.

Kumunot ang noo niya. Sumilip siya kay Rosa tapos ibinalik agad ang atensyon sa akin.

"Hindi mo Nanay yan?" he stupidly asked.

Idiot, kasasabi ko lang na hindi!

"She's my Yaya!"

He slightly nodded. "Ah. Sabagay, hindi mo nga kamuka. Sige, take two."

Napatunganga ako sa kaniya.

Oh, God...

"Inaantok daw yang Yaya mo." Turo niya ulit kay Rosa. "Kaya lang, hindi raw siya pwede matulog kasi kailangan ka niya gisingin. Hindi naman ako inaantok. Sabi ko, ako nalang ang gigising sayo."

I arched my brow and stared at him for a moment, tinatanto kung totoo ba talaga ang sinasabi niya.

Doon ko pa lang napansin, nang tumingin ako sa bintana sa tabi niya na umaga na. Nang tingnan ko sa wrist watch kung anong oras na ay nakita kong 7:56 na. Ibig sabihin, limang oras akong tulog?

My brows furrowed. Akala ko ba after three hours niya ako ginising?

Binitawan ko na siya at umayos ng upo.

"Ayaw mo ba ako kausapin?"

Hindi ako sumagot.

"Ayaw mo talaga?"

I couldn't help but roll my eyes.

"Hindi ba halata?" Sarcasm oozed from my words that earned a chuckle out of him.

"12 hours and 31 minutes pa tayo magkakasama rito. Ayaw mo ba tayong maging friends?"

Friends your ass!

"May kaibigan na ako."

"Edi idagdag mo ako," he annoying replied. "Ayaw mo no'n? madadagdagan ang mga kaibagan mo. Alam mo ba, ako, sobrang dami kong kaibigan. Halos lahat ata sa school kaibigan ko. Sa sobrang pala-kaibigan ko nga, pati crush ko, kaibigan ko lang." Humagalpak siya ng tawa. Napapahiya siyang huminto nang makitang nakatingin lang ako sa kaniya.

"Paano kayo nagkakilala ni Gia?" I curiously asked. Ngayon ko lang siya nakita. Every year, iniimbita ako lagi ni Gia kaya kilala ko na ang karamihan sa mga dumadalo sa birthday niya.

"Biglang nawala ang kasungitan, ah," he noticed while smiling widely.

"Forget I asked," I said, rolling my eyes. I asked him a question that I knew I'd regret. My God! Hindi ko na mabilang kung ilang beses na akong napa-irap ngayon dahil sa kaniya.

"Ang pikon mo." He laughed again. "Kami ang nakabili sa bini-bentang bahay sa katabi nila. Pero wala naman kaming balak na tumira roon. Bahay-bakasyunan lang ba, gano'n."

"And she invited you?"

He nodded smiling.

Hindi na ako nagsalita pa. Kinuha ko ang suklay ko sa bag at nagsuklay ng buhok. Naalala ko na ngayon nga pala ang schedule ko para magpa-hot oil treatment. I only trusted one salon at sa Manhattan pa iyon. Dumagdag pa tuloy ngayon ang buhok ko sa iisipin ko.

Nilingon ko ang nasa tabi ko nang wala na akong naririnig na ingay niya. Nakapikit siya, matutulog ata. Well, pabor sa akin iyon.

Itinuloy ko ang panunuklay ng buhok ko. After that, ginising ko si Rosa para magbreakfast. Thank God, nakatapos ako kumain nang payapa.

"You're extremely beautiful! Can I take a picture with you?" 

My lips parted. May sumulpot na batang babae sa harapan ko. Napahinto ako sa pagsasarado ng bottled water at napatitig sa kaniya. Siguro limang taon siya o apat? Her black colored, curled, and shoulder length hair bounces as she speaks. Ang mga pilik niyang mahaba ay sobrang bagay na bagay sa mga bilog niyang mga mata.

"With me?" I asked in confusion.

"Yes!" magiliw niyang sabi. She handed me her phone at ngumiti. "Pretty please?"

"But I don't even know you."

I'm not into kids. Pero hindi naman ibig sabihin ay ayaw ko sa kanila. Hindi ko lang talaga alam kung paano sila i-aapproach. Well, siguro dahil habang lumalaki ako, walang bata sa paligid ko. Wala naman akong kapatid. Wala rin akong pinsan na bata pa. Halos lahat kasi kami ay magkaka-edad lang o kaya hindi nalalayo ang mga edad sa isat-isa.

"My name is Bella. I am 5 years old," she enthusiastically introduced herself. "Can we take a picture now?"

"What if I d—"

"Pagbigyan mo na," douchebag interjected. Napapikit ako sa inis. I tried to calm myself dahil nagsisimula na naman siya. "Parang picture lang pinagdadamot mo pa sa bata," he added. Marahan niyang hinila sa braso si Bella papalapit sa akin, dahilan para masagi ng braso niya ang kamay kong may hawak na bottled water na hindi ko pa natatakpan.

"Shit!" I cursed, looking at my Burberry trench coat in horror before grabbing some napkins and attempting to wipe the water away.

"Hindi ko sinasadya—”

"Shut up!" I hissed. I could feel the anger bubbling up inside of me.

Mabilis na tumayo si Rosa at tarantang kinuha ang maleta ko sa compartment.

Hindi ko alam kung saan galing ang mahaba kong pasensya ngayon para lang wag magwala rito. Bumuga ako ng hangin at tumayo. Tinapunan ko siya nang masamang tingin bago tumalikod at tinungo ang comfort room ng eroplano para magpalit.

Calm down.

Calm down, Vanessa.

I changed my Burberry trench coat into a Dolce & Gabbana tuxedo dress. Pinakalma ko muna ang sarili bago lumabas at ibinigay kay Rosa ang hinubad ko.

Exhaling on a sharp breath, naglakad ako pabalik sa upuan.

"Was she your girlfriend?" Bella asked him. Nakaupo sa lap niya si Bella, nakaharap sa bintana. Siya naman, naka-ayos ng upo pero sa bintana bahagyang nakabaling.

"No, silly." He let out a snort laugh. "She's my friend."

I arched my brow. I didn't inform we were friends now.

"Who is your girlfriend, then?"

Mabilis niyang kinuha ang cellphone sa bulsa ng pants niya at may pinakita sa bata. "She is my soon-to-be girlfriend."

"She... she looks — she's nerd?”

He laughed. Para bang entertained na entertained kay Bella. “It doesn't matter. What important is I really like her a lot."

"So corny," hindi ko napigilan sabihin at umirap pa.

Sabay silang dalawa ni Bella lumingon sa akin. "Narinig ko yun," sabi niya.

"Well, congrats. Malakas ang pandinig mo," maldita kong sabi.

Hinintay kong maibalik ni Rosa ang maleta ko sa compartment at saka naupo.

"I'm really sorry," he sincerely said.

I didn't respond to him, sa unahan lang ako tumingin. I was looking forward to a quiet and peaceful flight... hindi ganito!

"Galit ka?"

I drew a deep breath. "Do I look like happy?" I asked him, not looking away in front.

"Hindi ko naman sinasadya," mahinang sabi niya. "Muka kasing na-starstruck sayo si Bella. Nakita mo ba ang mga tingin niya sayo kanina?"

Doon lang ako lumingon sa kaniya. Hindi ko alam na nakatingin pa rin sa akin si Bella.

"Hinintay ka talaga niyan para magpa-picture. Hindi raw siya aalis dito hanggat hindi siya nakakapag-papicture sa pinaka magandang babae rito sa eroplano," natatawang bulong niya. Sinamaan ko naman siya ng tingin.

"Seryoso," he added. "Oh, tingnan mo. Ayaw umalis dito."

"Vanessa, are you mad at me?" malambing na tanong ni Bella. Hindi na ako magtataka kung kanino niya nalaman ang pangalan ko.

I took a deep breaths in. "No," I told her. Inilahad ko ang kamay ko sa harap. "Give me your phone. Let's take a picture."

Kulang ang salitang masaya sa reaksyon ni Bella nang sabihin ko iyon. A mischievous twinkle appeared brightly in her ocean-blue eyes. Mabilis at nakangiti niyang ibinigay sa akin ang cellphone niya. Bago ko pa iyon makuha mula sa kamay niya ay may umagaw na.

This douchebag, really!

I glared at him. "Akin na yan."

"Ako na." Ngiti niya. "Para maganda ang kuha."

Ibinaba niya si Bella mula sa lap niya at tinulak-tulak papunta sa akin. Kumapit sa bewang ko si Bella at ngumiti nang malaki kahit hindi pa naman nakaharap sa amin ang camera ng cellphone.

"Sabi sayo na-starstruck yan, e." Turo niya kay Bella, natatawa talaga.

"Bilisan mo na." I motioned to him.

Sumunod naman siya. Limang beses niya kami kinunan at lahat iyon ay hindi man lang ako nag-abala na ngumiti.

"Last one... wacky pose," he said with his annoying smile on his face. I scowled at him at mabilis na inagaw ang cellphone ni Bella.

"That's enough," tutol ko at ibinalik na ang cellphone ni Bella. "Go back to your Mom."

Bella nodded while smiling at me, then waved her hand. "Bye, DN! Bye, Vanessa!"

DN?

Nagsalubong ang mga kilay ko. "What..." I began like I had just remember something. "What's your name?"

Sa party ni Gia, Damian ang pangalan niya. Ang pakilala niya naman kanina ay Niko. Tapos ngayon, tinawag siya ni Bella na DN.

"Damian Niko L. Fajardo," he replied. "Pogi 'di ba?" At kumindat pa!

I offered him a dramatic rolled eye before leaned my back.

"Matutulog ka?"

"Obviously," I said, sarcasm dripping through my voice.

He chuckled a bit. "Ba, malay ko ba kung trip mo lang sumandal diyan."

Hindi ko na ako nagsalita pa at ipinikit na lamang ang mga mata. Saktong alas dose ng tanghali nang gisingin ako ni Rosa para kumain. Good thing, tulog ang isa sa tabi ko.

Pagkatapos noon, inayos ko ulit ang buhok ko at natulog ulit, iniiwasan na makitang gising. Kahit pa nga gising ako ay nananatili akong nakapikit.

The intercom cracked a little.

"Passengers, in approximately 20 minutes, we will be landing in Manila at the Ninoy Aquino International Airport. Please fasten your seatbelts and turn off all your electric devices."

I opened my eyes. Kinuha ko ang cellphone ko at tinurn off iyon. Muli kong ipinikit ang mga mata. After a while, finally, we landed.

"Dito kayo sa Manila?" douchebag asked me habang sinusuot ang jacket niya.

Tumayo ako mula sa pagkaka-upo at kinuha ang duffle bag kay Rosa. "No," I replied nonchalantly, and walked as fast as I could off the plane.

"Si Simang? Nasa labas na ba?" tanong ko kay Rosa na nasa likod ko habang naglalakad.

"Kanina pa sila nasa labas ni Kaloy," anito. "Gusto mo ba muna kumain bago tayo umuwi? Madaling araw na tayo makakarating doon."

Limang oras ang biyahe mula rito sa Manila papunta ng Buenavista kung hindi traffic. Kung traffic naman ay aabutin ito ng anim hanggang anim at kalahati.

"Let's eat first," I said. Nagugutom na rin naman ako.

"Vanessa!" douchebag yelled my name when Rosa and I was on a stationary ground. "Sandali!"

Don't tell me sasabay siya sa amin palabas?!

Mabilis kong hinila si Rosa at isinama sa mabilis na paglalakad. Tuloy-tuloy lang ang paghila ko hanggang sa wala na akong naririnig na sumisigaw ng pangalan ko.

We exited the busy airport at hinanap ang sundo namin.

--