เข้าสู่ระบบ"BRO, may nakita ang isa kong PA na kamukha ng asawa mo sa Bulacan." balita sa akin ni Benny. Humahangos pa itong pumasok sa opisina ko. Hindi na nga nito nakuhang kumatok. At hindi nito alintana na nasa gitna ako ng meeting with heads of all departments. May kailangan kasi kaming baguhin sa KPI namin per department. Dahil may mga department na hindi nila nagagawa at nakakamit ang nasa KPI namin.Ako naman, dahil sa sinabi nito ay mabilis akong tumayo. Ngunit agad ding napahinto dahil nga nasa gitna kami ng meeting. Muli akong umupo at saka sinenyasan na umupo muna sa sofa si Benny. Nang makaupo na ito ay muli akong humarap sa mga tauhan ko na nakatingin sa akin. “Lahat nang mga kailangan bagohin, bagohin na. Lahat ng Departments ay makipag-coordinate kayo sa akin after matapos ninyong i-revise ang KPI ninyo. Kailangan natin maabot ang mga KPI natin, kapag hindi natin iyon maabot, ibig sabihin may mga mali tayong ginagawa.” mahabang wika ko habang tinitingnan isa-isa ang mga mukha ng
"BEN, wala pa rin bang report tumgkol sa asawa ko?" tanong ko sa kaibigan ko. Nandito kami ngayon sa opisina ko at pinag-uusapan ang paghahanap kay Valentina. Dalawang linggo na ang nakalipas simula ng pinahanap ko ang asawa ko at hanggang ngayon wala pa ring update. Walang progress."Sorry, Bro, pero ang sabi ng private investigator wala pa siyang lead." sagot nito sa akin. "Puwede bang pagalawin mo lahat ng mga tao mo. Masyado kasing mabagal mag-trabaho. Ginagawa ba nila talaga ang trabaho nila?" galit na tanong ko habang mahigpit na naka-kuyom ang kamao. "Of course, Bro. Naka-monitor sila sa akin at ginagawa nila ang trabaho nila. Kumalma ka nga muna, Bro." wika sa akin ni Benny at tinapik ako sa balikat. "Huwag mo naman pahirapan ang mga tao ko, Bro. Tao din sila, kailangan din nila nang pahinga." "Matagal ng nawawala ang asawa ko, Bro. Matagal ko na siyang hindi nakikita. Paano ako kakalma?" "Alam ko naman, Bro, pero isipin mo din na tinago siya ng pamilya niya. Ibig sabihin
"KUMUSTA ang pagpunta mo kay Dr. Romero, Anak? May improvement ba?" tanong sa akin ni Mama Lala ng pumasok ito sa opisina ko. Hindi na ako nagulat pa na nandito si Mama. Palagi itong pumupunta simula ng may nangyari sa akin at nagka-amnesia. Umupo si Mama sa sofa at inilapag ang bitbit nitong black prada tote bag.“Okay lang naman, Ma. Walang pagbabago.” sagot ko habang nakatitig kay Mama. Medyo lumalim ang mukha nito. Nangayayat si Mama.Marami kasi akong nakalimutan at si Mama Lala lang ang nakaka-alam. Noong nakaratay pa ako sa hospital namatay din ang aking ama, isa din iyon sa dahilan kung bakit pinipili ko ang manahimik. Sobra-sobra na ang pinagdaanan nj Mama Lala at ayoko nang dagdagan pa. Hindi ko nga alam kung paano nakaya ni Mama Lala ang lahat. Kaya nga siguro masyado itong tahimik ngayon. Hindi na ito masyado nagsasalita kahit sa bahay, ito na mismo minsan ang gumagawa. Marami na ang nagbago sa bahay pati kay Mama at kasalanan ko ang lahat. Kung hindi lang sana ako nagi
UMALIS si Mama Lala pagkatapos namin kumain. Lihim na pinasundan ko sa Mama Lala sa na-hire na Benny na Private Investigator. Mabuti na lang isa iyon sa mga negosyo ng pamilya nito. Pamilya kasi nito ang may-ari ng The Trackers Services. Hindi man ito nangunguna sa bansa, at least kasama sila sa Top five. At ako naman ay pumunta sa aking doctor. Kailangan kong pakiramdaman ang doctor ko kung talagang nagta-trabaho ba ito para kay Mama Lily. Pagdating ko sa clinic ni doctor Romero kaagad nito ang hinarap. Hind na ako pumila pa dahil ako naman ang una sa listahan nito. Naka-base daw ito sa kung sino ang unang nag-book. “Good morning, Doc.” bati ko dito pagka- pasok ko sa loob ng clinic nito. “Good morning, Mr. Melicio. Please sit down.” wika nito saka tinuro ang upuan na nasa harap nito. Umupo ako sa upuan at tumingin nang diretso sa mga mata nito. “I am here for follow-up checkup, Doc.” “Yes, I know. May pagbabago ba sa’yo? Sumasakit ba ang ulo mo lately?” tanong nito
ALAS onse na ng gabi ng makarating ako sa bahay. Walang sumalubong sa akin ni isa, dahil hindi naman ako nagsabi na uuwi ako ngayon. Patay ang lahat nang ilaw mula sa garahe, gazebo, hallway pati sa loob ng bahay. Tulog na ang lahat, ngunit ako pagod. Masama ang loob, masakit ang katawan at puso. Pagod ang katawan biyahe at utak ko, hindi sa kaiisip kundi sa natuklasan ko. Hanggang ngayon masama pa rin ang loob na ko. Hanggang ngayon hindi ma-process ng utak ko ang lahat. Sari-sari ang emosyon na umakyat ako ng hagdan. Napagod ako sa lahat na nangyayari. Parang bibigay ulit ang katawan ko sa lahat nang ito. Sa tuwing naiisip ko ang lahat sumisikip ang dibdib ko at gusto ko na lang matulog. Matulog nang matulog hanggang sa wala na akong maramdaman. ‘Kung puwede lang sana ang gano’n. wika ko sa isip ko.Umakyat na ako sa aking silid saka nagpahinga nang kaunti bago pumasok sa banyo para mag-half bath. Sa pagmamadali kong umuwi hindi ko na, natawagan si Benny. Hindi ko na nasabihan na
AGAD akong bumili ng ticket pauwi dahil hindi na ako makakatulog sa nalaman ko. Kailangan ko ng kasagutan sa lahat na nalaman ko. Matagal nila akong pinaglihiman, pinagkaisahan. Hindi puwedeng patuloy na lang nila akong lolokohin. Hindi ako papayag. Nakita naman nila na halos mabaliw ako sa kahahanap kay Valentina. Nakita nila ang paghihirap ko para lang mahanap ang asawa ko. Nakita ang pag-iyak ko, pagsusumamo at pagmamakaawa sa mga Rescuers at sa mga taong puwedeng tumulong sa amin. Ngunit ginawa nila akong tanga. Kailangan ko ang katotohanan. Bakit nila tinago sa akin na nakita na nila si Valentina? Bakit kailangan nilang pasakitan ako? Bakit sila umabot sa ganito? Paano naman ako? Ako ang asawa pero walang alam sa nangyayari. Mahal ko si Valentina. Nasabi ko na sana sa asawa ko kung gaano ko siya ka mahal kung sinabi nila sa akin lahat. Sana ako ang nagbabantay sa asawa ko. Sana ako ang nasa tabi niya habang nasa hospital ito.Maraming sana ang nasa isip ko ngunit wala na akong







