LOGINThird Person’s point of View
Kinabukasan, nag-rush ulit siya sa malapit na pharmacy para bumili ng pregnancy test. Pagdating pa lang, para siyang contestant sa question and answer segment—ang dami niyang tanong sa pharmacist.
“Sure kayo, tama yung paggamit ko? Hindi ba dapat mas yung mas mahal ang bilhin ko? Baka naman fake ‘yung mura?”The pharmacist chuckled, reassuring her. “Ma’am, tama naman po ang paggamit n’yo. Kahit anong brand, reliable po.”
Pag-uwi, she locked herself in the bathroom. One test. Positive. Another. Positive pa rin. Clear. Bold. Dalawang linya.
“Wow, congrats, Solene Cruz. May sarili ka nang koleksyon. Pregnancy Test Edition: All Positive.”Hanggang sa nagamit na niya lahat. Nakahilera sa sink, parang art installation ng pagkataranta niya.
Her knees wobbled, hands trembling. “Hindi puwede. Baka expired lang? Or worse… marketing strategy lang ng manufacturer ‘to para mapabili ako ng sampung piraso.”
Then her phone rang. Mr. CEO.
Automatic na bumaba ang daliri niya to decline the call. “Seriously? Hindi ba siya busy? Ako nga, nasa kalagitnaan ng world-ending crisis tapos manggugulo pa siya?” she grumbled, scratching her head kahit hindi naman makati.
Buzz. Mr. CEO calling.
“Kung gusto mong maging clingy, mag-subscribe ka sa Spotify, hindi sa buhay ko!” she hissed, pressing decline harder.
Hours later, she found herself sitting in the clinic waiting room. Around her were glowing moms-to-be, hawak kamay ng mga supportive husbands. Ayah sat stiffly, arms crossed, feeling like the odd one out. “Sila glowing, ako mukhang intern na hindi pa nakaka-overtime pay.”
Her phone buzzed again. Mr. CEO calling.
Napairap siya, pinindot ang decline, sabay bulong: “Persistent talaga. Sweet kung hindi nakakairita. Para kang lamok—walang oras, basta nangangagat.”
Finally, her name was called. She walked in, heart pounding.
The doctor smiled warmly after glancing at the results. “Miss Cruz, congratulations. You’re about six weeks pregnant.”
Ayah blinked, her throat dry. “Six weeks? Hindi ba pwedeng… clerical error? Baka misprint lang po, Doktora?”
The doctor chuckled softly. “No mistake. You’re definitely pregnant.”
Her phone buzzed again in her bag. She pressed a shaky hand against it, eyes burning. “So hindi pala ‘to prank. At hindi na rin ito factory defect. Oh my God, too na ‘to.”
Matapos kang maglaho na parang bula noon, nag-focus na lang ako sa career ko. Akala ko tuluyan ka nang lumayo. Pero ngayon, lilitaw ka na parang fungi—kabute kung saan-saan sumusulpot. Napakamalas ko namang tao.
I was once disowned by my parents dahil kakaiba ang takbo ng pag-iisip ko sa kanila. Akala ko noon, at least, I was supposed to not have a broke family of my own. Pero mas malala pa pala ’tong sa akin.
She let out a shaky laugh, half-hysterical, half-bitter. “Great job, Mr. CEO. Nag-iwan ka ng souvenir. At guess what? Lifetime subscription siya.”
Walking out of the clinic, the Manila sun too bright and the traffic too loud, her phone kept buzzing with Dave’s name flashing nonstop.
But all she could think was, “This is real. This is happening.”
Mula sa clinic, hindi na umuwi si Ayah. Mahigpit ang hawak niya sa envelope na may medical report, parang iyon ang pinaka-delikadong bagay na nahawakan niya sa buong buhay niya. Bawat hakbang niya papunta sa opisina, mabigat. Parang may buhanging nakadikit sa talampakan na ayaw kumalas.
Pagdating sa CEO’s floor, bahagya pa siyang nag-atubili. Gusto niyang umatras, pero naisip niya ang tawag ni Dave—paulit-ulit, halos arawin siya. Ayaw na niyang tumakas. This time, he needed to face her.
Binuksan niya ang pinto ng walang abiso.
Dave was at his desk, phone in hand, halatang may tatawagan. Napalingon siya agad, at nang makita si Ayah, dahan-dahang nag-curve ang bibig nito sa isang smirk. “Well, look who finally decided to—”
“I’m tired of declining your calls,” Ayah cut him off, her tone sharp, steady kahit nanginginig siya sa loob. “Kaya heto na ako—pinuntahan na kita.”
Napatingin si Dave sa cellphone niya, then back at her, amused. “That’s dramatic. You could’ve just answered, Solene.”
“Hindi ako nagpa-clinic check-up para makipag-small talk sa’yo,” she shot back.
Dahan-dahang bumaba ang tingin ni Ayah sa mesa. Maingat niyang nilapag doon ang maliit na kahon. The pregnancy test. Positive.
The smugness on Dave’s face faltered. The smirk thinned, replaced by a stiff, careful expression.
“Ayah…” he started, voice low.
“Dalawang linya. Apat na test. Plus this.” Kinuha niya ang medical report sa envelope at inihagis sa mesa. “It’s official, Mr. CEO. Ikaw ang ama.”
Dave leaned back slowly, forcing a chuckle. “You’re telling me na ako agad? What if—”
Her glare cut through him like glass. “Sabihin mong hindi sa’yo, and I swear, lalabas ako ngayon din at isisigaw ko sa buong building kung sinong nadisgrasya ng golden boy CEO nila. Sinadya mo ba ‘to? Kasi okay na buhay ko mula noong mawala ka.”
For a moment, tahimik. The air was heavy.
Dave’s jaw tightened. “No, you don’t know what you’re doing.”
“No, Dave,” Ayah’s voice cracked, but her eyes stayed locked on his, “Alam na alam ko. Hindi ako magpapagamit o mananahimik na lang ulit. I won’t be your dirty secret forever.”
Lumapit si Dave, iniikot ang mesa hanggang halos kaharap na niya si Ayah. Matalim ang tingin, pero halatang naguguluhan. “So what do you want? Name it, Solene. A recognition? A name? Security?”
Ayah swallowed hard. “Yes. Kahit hindi na sa akin. Kahit para sa bata na lang. Kaso sa totoo lang, ayoko sa’yo. Besides, I can resign as early as now.”
He raked a hand through his hair, pacing the floor like a trapped man. “Damn it… Ayah, you don’t understand. My image—my bachelor status—it’s leverage. This is my only way to save my father’s company. Daphne, the investors, lahat sila—”
“So ano ako, side dish sa buffet mo?”
Dave stopped pacing. His eyes were darker now, sharper, as if making a decision. “No. You’re not. Fine… we get married.”
Ayah blinked, stunned.
“A contract or a secret marriage,” he said firmly, as if saying it out loud made it real. “To the world, nothing changes. I’m still untouchable. Pero privately… ikaw ang asawa ko. Secured. Protected.”
Ayah let out a shaky laugh, half-bitter, half-sarcastic. “Wow. That’s some promotion. From mistress to hidden wife.”
Dave’s eyes didn’t waver. “This isn’t a promotion, Solene. It's survival for both of us.”
Huminga siya nang malalim, as if he was laying down his last card. “Kung gusto mong secured ang baby, at kung gusto ko namang mag-stay afloat ang kompanya… we need each other. To be able to provide, and to protect you—kailangan nating magtulungan. Kung hindi… pareho tayong pupulutin sa laylayan.”
Ayah’s lips trembled, her fists curling at her sides. Ang daming alaala ang kumalabog sa isip niya—paano siya iniwan noon, paano siya nagtangkang buuin muli ang sarili, paano siya muling binulabog ng taong ito.
She wanted to scream, to tell him no. Pero paano? Nasa tiyan niya na ang ebidensya. A life she didn’t plan, a future she wasn’t ready for. And the only thing standing between her and complete ruin… was the man she swore never to trust again.
Her voice came out tight, almost bitter. “Fine. I’ll agree. But let me make one thing clear, Dave…” She raised her chin, forcing her gaze to meet his. “This is not love. This is for security. For survival. Dahil ayaw ko nang magtiwala ulit sa’yo.”
For a moment, tahimik lang si Dave, his jaw clenched, his eyes unreadable. Then he gave a small, humorless smile. “That’s all I’m asking.”
And with that, Dave also has a very special feeling. Feeling niya, nagtagumpay na siyang makuha muli siya ayah. He needs to act, but he’s the happiest man in this world. Now that he has a growing bean with Ayah, he’s one and only true love.
Then a sudden knock disrupted the both of them.
“Babe? Why is the door locked? Is something wrong?” Daphne’s voice drifted through the door, soft but suspicious.
Ayah froze, every muscle tensing. Dave cursed under his breath.
Agad niyang pinahid ang luha sa pisngi, pilit na nag-compose ng sarili. Pagbukas niya ng pinto, nandoon si Daphne—sophisticated, poised, parang laging handa para sa magazine cover.
Ayah bowed slightly, her tone apologetic. “I’m sorry, Ms. Wilson. Business issue lang. I upset Mr. Del Valle. Hindi na mauulit.”
Daphne’s eyes flicked between her and Dave, curiosity dancing, pero hindi siya nagtanong. She only gave a small smile.
Ayah stepped out quickly, forcing her legs to move kahit nanginginig.
Sa hallway, she exhaled shakily. “Great. From pregnancy reveal to cover-up actress. Best Supporting Liar goes to me.”
Then her gaze flicked back at Daphne, who had walked gracefully into Dave’s office. “And of course, si Miss Universe Investor pa talaga. The future Mrs. CEO—kung hindi lang ako nauna mag-produce ng… souvenir.”
She bit her lip, half-angry, half-hysterical. “Kung aurahan lang, panalo siya. Pero kung sa surprise package? Sorry, girl. Ako ang winner.”
But even with the joke, her chest was heavy. She had just saved the man who once again turned her simple life upside down.
Dave Lorian’s Point of ViewMatagal ko nang hindi naririnig ang sarili kong boses. Hindi ‘yung ginagamit ko sa meeting o sa conference, kundi ‘yung totoo. ‘Yung boses na marunong umamin.Isang umaga, habang nakaupo ako sa veranda, may lumang frame akong nakita sa isang istante — ako, si Daddy Lau, nasa harap ng kotse, parehong nakangiti. Hawak niya ‘yung balikat ko, sabi pa sa likod ng litrato…To my son, who will build something great one day.Pinikit ko ang mata ko. “Sorry, Dad.”Hindi ko alam kung ito ba ‘yung “great” na tinutukoy mo. Kasi kung basehan ay pera, oo, siguro.Pero kung ang basehan naman ay katahimikan,
Dave Lorian’s Point of ViewKinabukasan, mas maaga akong nagising kaysa sa araw. Sa veranda, may manipis na ulap na bumabalot sa paligid, at sa malayo, tanaw ko pa rin ang Taal Lake — kalmado, parang wala talagang nangyari. Kinuha ko ‘yung kape na inihanda ng isa sa mga caretaker, si Mang Lando.“Good morning po, Sir Dave,” bati niya, nakangiti. “Ang tagal n’yo pong hindi nakadalaw. Akala namin, di n’yo na babalikan ‘tong lugar na ‘to.”Ngumiti ako nang mahina. “Matagal din, opo.”Tiningnan ko ang paligid — malinis, maayos pa rin kahit halatang luma na ang ilang bahagi. “Kamusta po kayo rito?”“Pareho lang po, sir,” sagot niya, habang pinupunasan ‘yung mesa sa veranda. “Wala naman pong masyadong nabago simula nang mawala si Sir Lau.”Tahimik ako saglit.“Lagi pa rin po naming inaasahan na babalik kayo,” dagdag niya, “kasi sabi ni Sir Lau noon, ‘Pag bumalik si Dave dito, ibig sabihin gusto na niyang magpahinga.’”Ngumiti ako, pero ‘yung ngiti, mabigat. “Gano’n ba?”“Opo. Lagi n’yang si
Dave Lorian’s Point of ViewMaaga pa lang, gising na ako.Pero hindi dahil nakatulog ako nang mahimbing, kasi wala naman akong tulog. Buong gabi akong nakatingin sa kisame, pinakikinggan ‘yung katahimikan ng bahay. Tahimik, pero parang sumisigaw.Sa bawat segundo, paulit-ulit kong naririnig ‘yung sinabi ni Ayah kagabi.“Baka itong lahat ng meron tayo, matagal nang palabas din.”Paulit-ulit. Hanggang sa hindi ko na alam kung saan ako mas nasasaktan, sa hiya, o sa katotohanang baka nga totoo ‘yung sinabi niya.Bumangon ako, dumaan sa kusina. Walang tao. Walang iniwang almusal, walang note. Tiningnan ko ‘yung mesa, ‘yung upuang madalas niyang inuupuan tuwing umaga, parang ang layo na. Hindi ko alam kung gaano kalayo ‘yung malayong-malayo, pero sigurado akong hindi ko na siya abot.Huminga ako nang malalim, sabay tingin sa paligid. Lahat ng bagay dito, pamilyar, pero wala nang init.“Siguro, oras na talaga para umalis.”Pumasok ako sa kwarto, binuksan ang malaking maleta. Sinimulan kong il
Dave Lorian’s Point of ViewAng hirap magkunwaring maayos kapag alam mong hindi na. Buong araw akong nasa opisina —may bukas na laptop, may hawak na reports, pero ni isang linya, wala akong natapos. Ang dami kong gustong gawin, pero mas marami ‘yung ayaw ko nang simulang isipin.Sa labas ng glass wall, abala ang mga tao. Lahat nagmamadali. Pero ako, parang nakaupo lang sa gitna ng buhangin habang lahat sila lumilipas.Tumunog ang telepono, may sunod-sunod na email notifications, pero wala na akong pakialam.I leaned back, closing my eyes. “Ganito na ba talaga ‘yung punto ng buhay ko? Abala pero walang direksyon.”Hanggang sa mapansin kong hapon na pala. Wala pa rin akong nagagawa. Tumayo ako, kinuha ang coat, at huminga nang malalim.“Uuwi na lang ako. Baka ro’n, kahit papaano, tahimik.”Paglabas ko ng office, dumaan ako sa department ni Ayah — hindi ko alam kung bakit. Maybe gusto ko lang makita siya, kahit sandali. Kahit ilang segundo lang.Pero pagdating ko ro’n, wala na siya. Empt
Dave Lorian’s Point of ViewFew days have passed, pagpasok ko sa opisina, tahimik lang ang paligid. Wala ‘yung karaniwang ingay ng mga staff na nagmamadali, wala rin ‘yung malalakas na tawanan sa lobby. Baka dahil maaga pa. O baka dahil ramdam nila ang bigat ng hangin ngayon.Pagdating ko sa executive floor, sinalubong ako ni Karen, my newly hired secretary because Ethan just resigned, mag-a-abroad daw.“Good morning, sir,” bati niya, mahina pa ang boses.“Morning,” sagot ko lang habang tinatanggal ang coat. “Any updates?”“May meeting po kayo with the board at nine. Then a lunch appointment with the Del Monte group—pero tinawagan po ni Ma’am Daphne kanina, mukhang gusto niyang ipagpaliban muna kasi may press conference siya for the foundation project.”Tumango lang ako. “Cancel the lunch. I’ll stay in the office.”Medyo nagulat siya. “Sir? Hindi po kayo sasama kay Ma’am Daphne?”“No need,” sagot ko. “Let her handle it.”Tahimik na tumango si Karen at lumabas. Pagkapasok ko sa loob ng
Dave Lorian’s Point of ViewPagdating ko sa bahay, madilim pa rin ang paligid. Tahimik. Walang ilaw sa gate, walang tunog ng telebisyon, walang yabag ng tao. Eksaktong gano’n ang gusto ko—katahimikan na bihira kong maramdaman sa araw-araw na puno ng mukha at boses ng mga taong kailangan kong pagbigyan.Ipinarada ko ang kotse at ilang minuto lang akong nanatili ro’n. Mas madaling sabihing pagod lang ako kaysa aminin na may dala akong mas mabigat pa sa trabaho.Pagpasok ko sa loob, sinalubong ako ng amoy ng niluto ni Ayah. Sa mesa, may isang mangkok na tinakpan ng plato, may nakasulat na maliit na note sa tissue,“Kumain ka, kung guto ka.”Napangiti ako kahit napakalamig. Simple lang, pero tinamaan pa rin ako sa gitna. Hinaplos ko sandali ’yung sulat bago ko itinabi. Hindi ako kumain. Hindi ko kaya. Mas mabigat ’pag busog ang sikmura pero gutom ang konsensya.Umakyat ako sa taas, tahimik na tahimik ang bawat hakbang. Pagdaan ko sa room ni Ayah, bahagya kong binuksan ang pinto. Dim lang







