Sa sandaling makita niyang sumulpot si James, napuno ng tuwa si William. Tapos tumakbo siya palapit kay James. "Sa wakas nandito ka na, binata. Sa ganitong paraan, pakiusap." Hawak ang kamay ni James, nakahinga ng maluwag si William. "Mr. Montenegro, dahil nangako ako sa iyo, talagang pupunta ako." Alam ni James na nag-aalala si William na papatayin siya nito. Dahil sa hiya, napangiti na lang si William ng alanganin. "Pagkatapos mo, binata."
Dahil sa pagiging alipin ni William, lahat ng tao sa hotel ay nagtaka kung sino si James. Nang makita ni Jasmine kung gaano ipinagmamalaki ang paglalakad ni James na kabaligtaran ng kanyang mayayabang ama, nagalit siya, "Ano ang nangyayari sa iyo? Kalahating oras nang naghihintay sa iyo ang tatay ko sa pintuan, at hindi mo ba napansin na tila lumalala ang kanyang kalagayan? Alam mo ba kung paano magpagaling ng isang tao?" Sa simula pa lang ay galit na si Jasmine kay James. Gayunpaman, binigyan niya siya ng benepisyo ng pagdududa pagkatapos na humanga sa kung paano niya pinigilan ang kondisyon ni William na lumala. Makalipas ang ilang sandali, nang mapansin niyang muling namumula ang mga pisngi ni William, naramdaman niyang isang scammer si James, na naghahanap upang dayain sila sa kanilang pera. "Jasmine, tigilan mo na ang kaguluhan at humingi ka kaagad ng tawad," tahol ni William na may masamang tingin sa mukha. "Walang paraan na gagawin ko iyon. Tingnan mo, siya ay halos isang ganap na nasa hustong gulang na lalaki. Paano siya magiging isang himala na doktor? Sa tingin ko siya ay walang iba kundi isang con artist." Nakatitig kay James, naramdaman niyang siya ang dahilan kung bakit ayaw magpatingin ni William sa doktor. Nang tumanggi si Jasmine na sundin siya, galit na galit si William kaya nahirapan siyang huminga. Ubo! Ubo! Magsasalita pa sana siya, naubo na lang si William. “Tatay!” Sumugod si Jasmine para alalayan si William. Gayunpaman, natakot siya nang makita niya ang itim na dugo na inubo ni William. Nang makita ang eksena, sabay na kumunot ang noo ni James. Maliwanag, mas malala ang pinsala ni William kaysa sa inaakala niya. Sa katunayan, nagulat siya kung paano nakaligtas si William nang napakatagal. “Bilisan mo, dalhin mo ang tatay mo sa isang kwarto,” utos ni James kay Jasmine, na kanina pa nag-panic. Unfortunately, she didn't move at all dahil wala siyang tiwala kay James. Nakakunot ang noo sa hindi pagkilos ni Jasmine, sumimangot si James, “Gusto mo bang panoorin siyang mamatay?” Matapos siyang sigawan ay mabilis na tinulungan ni Jasmine si William papunta sa isang private room sa hotel. Sa loob, hinanap agad ni James ang pulso ni William. Gayunpaman, naging malungkot ang kanyang ekspresyon nang gawin niya iyon. Habang ginagamot ni James si William, isang lalaking naka-bespectacle na nakasuot ng puting doctor's coat ang pumasok sa kwarto. “Dr. Watson, dali! Tingnan mo ang tatay ko. Kakasuka lang niya ng dugo!" The moment she saw him, Jasmine felt as if she had taken a sliver of hope. Tingnan ko.” Si Jordan, ang doktor, ay mabilis na binuksan ang kanyang medikal na bag. Tinabi ni Jasmine si James at pinatayo si William “Dr. Watson, nasa iyong mga kamay ngayon ang buhay ng aking ama. Mangyaring iligtas siya!” pakiusap niya Sa sandaling iyon, malapit nang mawalan ng malay si William habang hirap na hirap ang kanyang paghinga. “Huwag kang mag-alala, Ms. Montenegro. Gagawin ko ang aking makakaya.” Nang magsalita si Jordan, sinimulan niyang kunin ang pulso ni William. Habang tumatagal ay mas lalong tumitindi ang pagsimangot ni Jordan. Hindi mapakali si Jasmine nang mapansin niya ang ekspresyon nito at hindi naglakas-loob na gumawa ng ingay. "Ms. Montenegro, ang napinsalang baga ni Mr. Montenegro ang dahilan ng kanyang nakatagong karamdaman. Ito ay isang talamak na sakit na kailangang dahan-dahang gamutin. Gayunpaman, may pumipilit na sumipa sa kanyang immunity system sa overdrive. Bagama't maaaring mukhang epektibo ito sa maikling panahon, ito ay magiging sanhi lamang ng kanyang kondisyon na lalo pang lumala. Natatakot ako Mr. Montenegro ay nasa isang mapanganib na sitwasyon ngayon. Bago ka dumating Mr. Paliwanag ni Jordan sa seryosong tono. Nang marinig niya ang sinabi ng doktor, biglang nagalit si Jasmine at tumingin sa direksyon ni James. Siya ang nagpagamot sa kanyang ama ngayon lang. Tulad ng inilarawan ng doktor. Ang kanyang ama ay gumawa ng isang pagbabago para sa mas mahusay, ngunit ang paraan ni James ay mas nasaktan si William. "Manloloko ka! Kung may mangyari man sa aking ama, hinding-hindi kita mapapatawad!" sigaw ni Jasmine kay James na nakakunot ang noo. Kung hindi dahil inaalalayan niya si William at hindi siya makaalis, sinugod niya si James para bugbugin ito. "Paano mo ako maaakusahan na isang manlilinlang? Mayroon ba akong niloko sa iyo? Kung hindi dahil sa akin, ang iyong ama ay isang bangkay na ngayon. Hindi ako makapaniwala kung gaano ka katawa!" Ngumuso si James. Kinasusuklaman niya kung paano ipinipilit ni Jasmine na siya ay isang scammer at kung gaano siya kakulit sa kabila ng pagiging isang babae. “Ikaw…” Sa kabila ng galit, alam ni Jasmine na ang priority ay iligtas ang kanyang ama, at hindi ito ang oras para makipagtalo kay James. "Dr. Watson, nakikiusap ako sa iyo, mangyaring mag-isip ng isang paraan. Pakiusap..." Nakaramdam ng labis na pagkabalisa si Jasmine na siya ay nasa bingit ng mga luha. Pagbukas ng kanyang medical bag, kumuha si Jordan ng isang itim na tableta at inilagay sa bibig ni William. Pagkatapos, binuksan niya ang isang bag ng pilak na karayom at ipinasok ito sa acupoints ni William. "Ang paggawa nito ay hindi magliligtas sa kanya. Masasaktan mo lang siya," komento ni James nang makita niya ang acupuncture technique ni Jordan, na nagpakunot ng kilay sa huli. "Ano ang gusto mong sabihin? Nagdududa ka ba sa akin? Huwag mong sabihing marunong ka ng acupuncture." Ang acupuncture ay bahagi ng tradisyunal na gamot. Hindi tulad ng modernong gamot, kung saan ang isa ay maaaring makabisado ito sa pagitan ng tatlo hanggang limang taon, ang isa ay nangangailangan ng hindi bababa sa walo hanggang sampung taon bago ang isa ay makabisado ng acupuncture. Sa katunayan, ang ilan ay maaaring hindi gawin ito sa kabila ng mga dekada ng pag-aaral. Dahil sa mukhang dalawampung taong gulang lamang si James, naisip ni Jordan na walang paraan na siya ay magiging dalubhasa dito, kahit na nagsimula siyang matuto sa sinapupunan ng kanyang ina.Gayunpaman, walang ideya si Hilda kung nasaan si Gerry. Kinakabahan siya, dahil iniisip niya na baka may nangyaring masama sa kanya. Paano kung nagkagulo siya kagabi? Baka nagsinungaling siya sa akin para hindi ako mag-alala sa kanya!"Dapat nandito na agad si Gerry," sabi ni Hilda habang inilabas ang kanyang telepono para tawagan si Gerry."Ire-record ko ito. Ilang araw pa lang siya dito, late na siya sa trabaho!" Malamig na sabi ni Zayne.Sinamantala ni Zayne ang sitwasyon dahil masigasig siyang magkaroon ng dumi kay Gerry."Mr. Carlson, marahil ay napagtanto niya na siya ay masyadong puno ng kanyang sarili sa pamamagitan ng pangako na i-secure ang kontrata sa Cosmic Chemical. Kaya, siya ay masyadong nahihiya upang ipakita ang kanyang mukha dito!" panunuya ni Lydia habang tumatawa ng masama.“Maaaring iyon na!” Tumango si Zayne.Nagsimula na ring kutyain ng iba si Gerry. Alam nila na isang mahirap na gawain ang pag-secure ng kontrata. Dahi
Ang mga lalaki sa eksena ay lahat na nakatingin kay Gerry na may inggit. Napatulala sila sa katotohanang tinanggihan niya ang isang alok na kumain kasama ang pamilya Montenegro.Ang isang pagkain kasama ang pamilyang Montenegro ay maaaring mabago ang kanilang buhay para sa mas mahusay. Hindi nila maintindihan kung bakit tatanggihan ni Gerry ang once-in-a-lifetime opportunity."Hmph! Ano kayang pinagkakaabalahan mo? Baka i-appoint na lang kita bilang chairman ng kumpanya! Kung ganoon, hindi ka na magiging busy." Hindi natuwa si Jasmine sa pagtanggi ni Gerry."Naku, huwag! Wala akong panahon para pamahalaan ang kumpanya para sa iyo!" Mabilis na ikinaway ni Gerry ang kanyang mga kamay bilang pagpapaalis.Muli, natigilan ang mga tao sa paligid, lalo na si Lincoln at ang iba pang kaka-dinner ni Gerry, sa reaksyon ni Gerry.Ilang oras pa lang ang nakalipas, lahat sila ay nagsalitan sa pangungutya kay Gerry. Ngunit sa sandaling iyon, naramdaman nilang napakawalang
"Please, Gerry. Nakikiusap ako sa iyo!"Tumayo si Gerry at tinignan silang lahat. Ngumisi siya at napabulalas, "Napakalakas ng loob ninyong lahat na tawagin ang inyong sarili na mga kaibigan ni Hilda! Maaalis ko kayong lahat dito sa isang salita lamang. Ngunit hindi iyon ang gagawin ko. Bawat isa sa inyo ay nararapat nito!"Nang marinig iyon, lahat ay nagsisi sa kanilang ginawa.“Ilabas mo sila!” Dahil hindi sila tutulungan ni Gerry, isa sa mga staff sa payment counter ang nag-utos."Hoy! Hindi! Bitawan mo ako..."“Tulungan mo ako!”Ang ilan sa kanila ay nagsimula nang humikbi nang sila ay dinadala sa pamamagitan ng puwersa."Huwag mo akong hawakan! Ako... ako ay isang malapit na kaibigan ng anak ng iyong amo! Kapag muli mo akong hinawakan, papaalisin ko siyang lahat!" Likas na binantaan ni Lincoln ang mga security guard.Sa pagharap sa posibilidad na mawalan ng kabuhayan, tumigil ang mga security guard sa kanilang land
"Sa departamento ng seguridad, mangyaring ipaalam na mayroon kaming sitwasyon sa counter ng pagbabayad. May mga customer na hindi maaaring magbayad para sa kanilang mga pagkain."Nang marinig iyon, tumalon sa takot si Lincoln at ang iba pa.Sa loob ng ilang segundo, pinalibutan sila ng mahigit sampung armadong security guard.Nanginginig ang mga tuhod nila sa takot dahil hindi pa sila nakararanas ng ganoong kaigting na sitwasyon.Sa ilalim ng mahirap na mga pangyayari, ang mga mata ng lahat ay nakadikit kay Lincoln. Kung makakalaya man sila, siya na lang ang pag-asa nila.Gayunpaman, namutla ang mukha ni Lincoln nang makita niya ang nakamamatay na tingin ng mga security guard sa kanilang mga mukha."Lincoln, sumakay ka sa Mercedes-Benz S-Class, tama? Bakit hindi mo na lang sabihin sa kanila na iiwan mo ang kotse mo dito bilang collateral?""Tama! Iwan mo na lang dito ang kotse mo. Kapag natanggap mo na ang perang binanggit mo, bumalik ka na l
“Sir, hindi na kailangang magbayad ni Mr. Alvarez tuwing kakain siya rito,” magalang na sagot ng cashier.Sa sandaling natapos ng cashier ang pangungusap, naramdaman ni Lincoln na tila siya ay tinamaan lamang ng kidlat. Natigilan siya sa kinatatayuan.Ang iba naman ay natulala tulad ni Lincoln. Bakit hindi kailangang magbayad ni Gerry?"Bakit ganun? Bakit hindi niya kailangang magbayad?" natatarantang tanong ni Lincoln."Sir, I'm not obligado to answer that question of your question. However, I do need you to pay the difference. Matapos ibawas ang apat na raan at limampung libo ni Mr. Alvarez, may utang ka pa rin sa amin ng isang milyon anim na raan at limampung libo. Maaari ko bang malaman kung nagbabayad ka sa pamamagitan ng cash o sa pamamagitan ng card?" matigas na tanong ng cashier.Nataranta si Lincoln sa mga pangyayari. Sino siya? Bakit hindi niya kailangang magbayad kapag kumakain siya sa Glamour Hotel?Nagtatakang nakatingin din sin
"Maaari ko bang malaman kung magkano ang dapat nating bayaran?" Tanong ni Lincoln sa cashier.“Sir, two million one hundred thousand ang total bill mo,” agad na sagot ng cashier. Tumango si Lincoln at kinuha ang kanyang phone para hatiin ang bill."Gerry, mayroon kaming kabuuang labing-apat na tao dito. Kaya, ito ay magiging isang daan at limampung libo bawat isa. Dahil tatlo kayo, kailangan mong magbayad ng apat na raan at limampung libo.""Ang apat na raan at limampung libo ay wala!" Humalakhak si Gerry."Drop your act, Gerry. Kung gayon, ano pa ang hinihintay mo? Magbayad ka na!" Sabi ni Michelle na may sarcastic na tono."Walang paraan na makakabayad siya! Nag-iinarte lang siyang mayaman!" dagdag ni Yvonne.Ang iba sa kanila ay naghihintay na makita si Gerry na gumawa ng kalokohan. Apat na raan at limampung libo ay isang napakalaking halaga para sa isang tipikal na sahod. Kaya naman, sigurado silang hindi magkakaroon ng ganoong halaga si