Share

CHAPTER 17

We went back to our usual quiet state. No one is dared to talks, nor start a conversation.

Kung gaano s'ya kaingay kanina ay ganoon rin s'ya katahimik ngayon.

I can sense how speed he drive is, it was different from its usual rate. It was all sign of madness. His eyebrows didn't also separated away from each other, since we departed that place.

It confused me. He should be thankful for I'll be going away from him, right? Because I am complicated and stubborn. I'm a huge pain in the ass. At nagawa ko pa s'yang ipahamak.

Inihinto n'ya ang sasakyan nang makarating kami sa loob ng gate.

Ibinuka ko ang aking labi, akmang magsasalita at kausapin s'ya ngunit agad n'ya akong tinalikuran at pabagsak na isinara ang pinto.

Natulala ako nang ilang minuto bago itinikom muli ang nakaawang labi.

I let out a heavy sigh.

I assumed he will assist me, just like what he did on the hospital. But I was wrong.

Akala ko s'ya ulit magtutulak ng wheelchair ko hanggang kwa
Locked Chapter
Ituloy basahin ang aklat na ito sa APP

Kaugnay na kabanata

Pinakabagong kabanata

DMCA.com Protection Status