“I’m sorry I’m late, Sir,” saad ko sa guro naming nasa loob na ng classroom.
Tumango lang ito sa akin at itinuro na ang upuan ko bilang pagpayag na pumasok na ako. Nanatiling nakatungo ang aking ulo sa takot na may makasalubong ang aking paningin.
Sa takot na matulala at mag-isip ng kung ano, pinili ko na lang na maging aktibo sa klase. To distract myself from overthinking too much, I’d rather focus myself on something more relevant.
“There is no set of qualifiers for labelling an act as a sexual assault other than lack of consent and approval. Victims are not required to explain or share what they were wearing at that time or if they were drunk. Rape happens because a rapist took advantage of it. It is against the law of humanity and an abuse of physical and emotional power to take over,” seryoso kong pagpapaliwanag. “It is not because of the tight jeans or short skimpy skirts, the alcohol consumptions or in a drunken state, and the lack of power to fight and defend themselves. Rape happens because of the people who are abusive, offensive and cruel enough to do such a crime.”
“Very good, Ms. Velasco!” masayang saad ni Ma’am Rocal. “You are right. Clothing is speciously a big deal in this world of sexual assault and harassment. When an act of sexual assault happens, people commonly ask the questions “What were you wearing?” and “Were you drinking?” which sets the victim onto a seat of shame and dread instead of having the courage to speak up about it. May these questions be asked out of concern or distress; it adds the fact that it contributes to a toxic way of putting the blame on the victim rather to the suspect of the offense. This leads to the destructive, sociological impression used to describe a situation in which rape is normalized due to attitudes about gender and sexuality, and that is the rape culture.”
Tumango-tango ako sa mga ipinaliwanag niya. Noong magtawag ulit siya para sa recitation, mabilis akong nagtaas ng kamay. Ngumiti sa akin si Ma’am Rocal ngunit iba ang tinawag mula sa likuran. Ibinaba ko na lang ang kamay ko at nakinig.
“I believe that people should learn how to avoid asking on the blame questions and start garnering the care and sympathy for the victim who suffered from it. To never objectify and degrade a person’s right to speak up about sexual assault, without the fear of being ashamed of it. We should all think critically about how the media narrate a message about violence and social proclamations of crimes. And lastly, hold the abusers accountable for their actions without giving them the chance to make excuses. Let the survivors know that it’s not their fault.”
“Very good, Ms. Tolmer!”
Nakisabay ako sa palakpakan dahil sumang-ayon sa mga sinabi nito. Sa huli, natapos ang klase na ngiting-ngiti si Ma’am Rocal dahil sa tuwa sa amin.
Noong mag-uwian na para sa tanghalian ay naging maingay na muli sa loob ng classroom, ngunit nanatili pa rin akong tahimik. Rein didn’t even try to talk to me with the foul expression on my face. Magpapaalam na sana akong aalis na ngunit may biglang humawak sa palapulsuhan ko at hinigit ako palabas ng classroom!
“Hoy, Rafael! Saan mo dadalhin ang kaibigan ko?!”
Namamangha akong nag-angat ng tingin kay Rafael na hindi pinansin si Rein at nagpatuloy lang. That was a bold move! We never let them see that we’re this… close!
“Saan tayo pupunta?”
He only frowned at me and carefully pushed me again to enter the tricycle. Sumimangot ako at nagpaubaya na. Umipod agad ako noong siya na ang sasakay.
“Sa Amonpolo po, manong.”
Tumaas lang ang kilay ko sa kaniya ngunit hindi na nagprotesta. ENHS is a bit far from Amonpolo, it will take 20 minutes before we reach there.
“Baka ma-late tayo?”
“Hindi ‘yan,” simple niyang sagot. “You need vitamin sea.”
Sumimangot ako. “Ayos lang ako.”
"Edi sana all."
I pouted and rolled my eyes at him. What a useless rebuttal!
Siya ang nagbayad sa tricycle bago niya ako hinila muli papunta sa karinderya nila Aling Pacing. Ang madalas naming bilhan ng mga pagkain kapag bibisita kami dito. Bumili kami ng kanin at dalawang klase ng ulam bago dumiretso sa Amonpolo.
“Sa dalampasigan ba tayo?” tanong ko.
He snorted. “Sige, doon ka nang matusta ka.”
“Hindi naman mainit masyado.”
“Mainit na nga ang ulo mo ro'n ka pa sa mainit tatambay?”
“Hindi nga kasi mainit masyado.”
“Edi doon ka.”
I glared at him but he only ignored me and continued on fixing the table. Anong problema niya? Mas mukha pa siyang wala sa mood kaysa sa akin.
Inilibot ko ang paningin sa loob ng maliit na kubo. Sabi sa akin ni Rafael, nagpatulong daw siya sa Tito niya para maipatayo ito rito. Hindi ito gaanong kalakihan ngunit may kusina, salas, at banyo. Walang kwarto ngunit ayos na iyon dahil malawak ang living room. Minsan, kapag masakit ang dapo ng araw sa balat ay dito kami sa loob naglalatag. I would lay on the mat and he’ll remain sitting. Ang likod ay nakasandal sa kawayan na sofa. Ang mga kagamitan namin ay pinagtulungan naming dalawa. Ngunit hindi ko maipagkakaila na mas marami siyang bigay kaysa sa akin. So, I made sure that I’ll shoulder the curtains, pillows, and quilts before he could even buy some. Pati ang mga punda at iba pang pambahay na kagamitan.
Pagkatapos naming kumain ay ako na ang nagbolontaryong mag hugas ng mga pinggan. He only sighed and nodded at me before he proceeds to the living room instead. Tinitigan ko siya habang lumalabas sa kusina, bahagyang nagtataka sa kakaibang katahimikan niya bigla. His furrowed eyebrows are telling me that he’s thinking deeply about something. Kaya’t minadali ko ang paghuhugas para mausisa siya.
Noong sundan ko siya sa salas pagkatapos ay naabutan ko siyang tulala lang. Tinikom ko ang labi at dahan-dahang umupo sa tabi niya. Hindi man lang siya lumingon! Mukha ngang malalim ang iniisip.
“Do you still like him?” bigla niyang tanong.
Nakamaang akong napalingon sa kaniya. “Sino?”
He exhaled and leaned his back on the backrest of the sofa. Ang mga mata ay nakaiwas pa rin sa akin.
“Do I have to mention that bastard’s name?”
Umirap ako. “Si Levi ba?”
“Sino pa ba?”
Tumaas ang kilay ko. “Why are you asking?”
“Because I can’t read you,” he murmured. “When it comes to him, I can’t read you.”
“I was never an open book to start with,” I said. “Kaya hindi mo nga ako mababasa.”
“Alam ko kapag galit ka, malungkot, at masaya. Your eyes reflect your emotions so it gives way to your transparency. Pero pagdating sa kaniya, parang blanko ang lahat.”
“Hindi ko na siya gusto…” marahan kong sinabi. “I don’t see the significance of liking him still up to this moment.”
He breathe deeply. “There are aphorisms that feelings don’t fade away, Sebi. They just hide or probably got dominated by other emotions but they don't disappear,” aniya. “That's why there are people who still choose to be with the person who caused them pain because that's what their hearts truly dictates.”
“You think I still like him?”
He remained quiet for a few moments, causing a fluttering feeling inside my chest as I watched his serious expression staring ahead of us. Hindi ko alam kung bakit ako kinakabahan habang hinuhulaan kung ano marahil ang nasa isip niya sa oras na ito.
“Hindi ko na siya gusto,” mahina kong pahayag. “Siguro ang kasabihan na ‘yan ay para lamang doon sa mga taong nagmahal ng sobra. Sa sitwasyon ko, hindi naman umabot sa gano’n.”
“But you cried.”
Natigilan ako. Sa kaniyang sinabi ay bigla kong naalala ang mga panahong umiiyak ako sa balikat niya habang nagsusumbong, habang ipinapahayag kung gaano kasakit ang nararamdaman ko noong mga panahon na 'yon.
“And God knows how much I wanted to destroy him for hurting you.”
Marahan akong napangiti at hindi na sinundan ang kaniyang sinabi. Sa halip, umipod ako palapit sa kaniya. Napalingon siya sa akin dahil doon at nakita ko ang bahagya niyang pagkataranta. I smiled at him before I moved a little closer. Saka ko dahan-dahang ipinatong ang aking ulo sa kaniyang balikat para sumandal doon. I felt him stilled because of it and I can’t help but to giggle. Hindi nagtagal ay huminga na lang siya nang malalim at hinayaan na iyon, sanay na sa akin.
“Do you think it’s foolish to hate all roses just because I got wounded with one of its thorns?” I asked him nonchalantly.
“Don’t ask me that.”
I chuckled. “Why?”
He frowned at me. “I don’t think I’m ready to watch you get fascinated again to another fucking rose, Sebi.”
Tuluyan akong napahalakhak dahil sa sinabi niya. He groaned and pushed me away lightly, naiinis dahil tinatawanan ko siya. He faced me then and immediately gave me a sharp look of a warning. Pabiro kong itinikom ang mga labi habang pigil ang pagngiti. He scowled and looked away, clenching his jaw.
“He wasn’t even a rose,” aniya. “He’s a cactus.”
Hindi ko na napigilan ang malakas na pagtawa dahil doon. Napahawak pa ako sa tiyan ko dahil sa pananakit nito at ramdam ko ang pamamasa ng mga mata dahil sa banta ng luha dala ng sobrang pagkatuwa. Umismid si Rafael ngunit may maliit na ngiti sa labi na pilit niyang itinatago.
“Ang sama mo!” Itinulak ko ang braso niya habang tumatawa pa rin.
“I do not think I could ever name someone decent enough to deserve someone as worthy as you,” he randomly said while staring at me.
Unti-unti akong natigilan sa pagtawa ngunit nanatili ang ngiti sa labi.
"Sure ka?”
“Hmm.”
I tilted my head."Kahit ikaw?"
His lips parted, halatang nabigla sa naging tanong ko. I raised my eyebrows as an encouragement for him to answer my question. Ilang segundo siyang nanatiling nakatitig sa akin at pilit ko iyong nilalabanan kahit bahagyang naiilang na. I pursed my lips and I saw how his eyes dropped there for a second before he cleared his throat and suddenly looked away from me. I blinked in surprise.
“Kahit ako.”
My heart skipped a beat as his answer gave me a different kind of shiver inside. Hindi ako umimik pang muli at hinayaan ang humahabang katahimikan sa pagitan namin. I suddenly got scared of asking further questions. I didn't want to feed my curiosity at this point. Pakiramdam ko'y kailangan kong kumbinsihin ang sarili na sapat na iyon. Lalo na't mukhang mali na nagtanong pa ako.
Patagilid ang higa ko sa lamesa habang nagbabasa ng libro. Seryosong-seryoso at siksik na siksik para walang makabasang iba. Rein didn’t even dare because she knew what I was reading. Siya ang nagregalo nito sa akin! Out of curiosity, I challenged myself to read it. I didn’t know that it will be this… intense. Though, interesting. Pakiramdam ko’y nahugot ko ang lahat ng hangin sa buong classroom noong suminghap. Ang walanghiyang si Rafael ay bigla itong inagaw sa akin at inangat bago basahin! “Rafael!” Unti-unting kumunot ang kaniyang noo at nagsalubong ang mga kilay sa pagtagal nang pagbabasa niya sa libro. Kumabog ang puso ko sa kaba at pagkabahala. Muli ko itong tinalon ngunit halos padabog niyang iniwas ito sa akin. He then looked at me in accusation, napangiwi ako bago sinamaan siya ng tingin. “Why are you reading this?” “Akin na sabi!” “You are corrupting your mind!” Ramdam ko ang pag-init ng pisngi ko. He definitel
Pagkarating sa Coolab ay umupo na agad ako sa stool. Hindi ko naman alam ang gagawin ko kaya't papanoorin ko na lang muna siya. Anong gagawin ko rito? Pwede bang ako na lang ang maghuhugas ng plato at siya ang magluluto? Kasama ba 'yon sa scoring? "Lapit ka rito," Rafael commanded. He was already wearing his apron. Kaharap niya na ang chopping board at hawak na rin ang kutsilyo. Bumaba ang tingin ko sa kitchen counter at nakitang nahanda niya na rin pala ang lahat. Mabilis akong tumayo na sa stool para may maitulong naman sa kung ano mang sasabihin niya. "Ano?" He smiled. "Anong gusto mong lutuin?" "Ano ba raw ang main ingredient dapat sa cooking fest?" "Baboy daw." "Edi magluto ka ng baboy," walang kwenta kong sagot. Magaan siyang tumawa. "Ano ba 'yan, Sebi. Did you hit your head a while ago or something?" "Bakit ba kasi ako ang tinatanong mo? Wala ka bang sariling desisyon?" He chuckled and pinched my cheeks.
Isang linggo na ang nakalipas noong nagsimula na kaming mag-ensayo sa pagluluto. Iba't ibang putahe na rin ang nagawa namin at may isa na kaming napili. Ngunit sa isang linggo na iyon, ang tanging ginawa ko lang ay ang mag-abot ng ingredients at maggayat. Si Rafael ang bahala na sa lahat. Tutal at mapilit siya, edi sige. Kalagitnaan ng klase namin sa PE class ay nakaramdam na ako ng init. Palibhasa ay mainit nga ang panahon ngayon, patay pa ang aircon ng room dahil pinaayos kahapon. Inipon ko ang mga buhok ko sa kamay upang iipit ito. Habang hawak ang buhok ay nagsimula akong magkalkal sa bag ng panali ko. Ngunit mukhang naiwala ko na naman yata. Inis akong nagbuga ng hangin. Nangangalay na dahil hindi ko talaga makita ang puyod ko. "Yes, Mr. Alfonzo. Come here to the board to write your answer." Hindi ako lumingon doon. Ni-hindi ko nga alam kung ano ang pinapasagutan. Ang alam ko lang, mainit at gusto kong mag-ipit. My eyes immediately dropped from t
Hopefully though, we can start again as friends. "I just want to say good luck." He smiled. "I know you'll do well." "Salamat, Levi." "Are you nervous?" "Medyo," I genuinely answered. "First time ko kasi..." Tumango siya at biglang humakbang palapit. Bumaba ang paningin ko sa paa niya at nakita ang tinabunan niyang distansya. Before I could lift my head again to look at him, I suddenly felt something soft on my left cheek. Huli na noong mapagtanto kong hinalikan niya pala ako sa pisngi! "Good luck kiss," aniya. I blinked continuously, obviously unable to talk because of my shock. Ramdam ko ang panonood ng mga kaklase sa amin kaya’t agad kong inayos ang sarili. Tumikhim ako at marahang tumango, ayaw nang palakihin pa ang nangyari. Hanggang sa makaalis na sila ay patuloy ang pagkabog ng puso ko. Mainit rin ang magkabila kong pisngi, alam kong namumula ako at mas lalo ko iyong ikinahiya. Noong maramdaman ang bahagyang pagk
Nakangusong pilit na iniintindi ng kapatid ko ang itinuturo ko sa kaniyang math problem na topic nila ngayong week. Nalaman ko kasi kanina na pinaiwan pala siya sa classroom ng teacher niya dahil siya lang daw ang mali at malayo ang sagot kumpara sa mga kaklase niya. Nabahala raw ang guro niya kaya’t pinaiwan. Nalaman ko ang lahat ng ito noong pagbaba ko sa kwarto kaninang umaga ay napakinggan ko na naman siyang pinagsasabihan ni Mama. Noong bata pa ako, halos lahat ng subject ay madali kong naiintindihan agad dahil nag-aadvance reading kami ni Mama. Hindi ko na naramdaman ang kasiyahan ng pagiging bata na may kalayaang maglaro simula noong maging strikto siya sa akin. Every day, I would lock myself inside my room as I study all of the books that she advised me to read. And the next day, I have to explain everything that I’ve learned to her. That will only be the validation that I’ll receive as I strive harder to achieve my honor. Her words and satisfaction. Pagkatap
“Ano ba namang—asbok na naman ang pabango mo!” singhal ni Nanay Jessa noong mamataan si Rafael. Rafael grinned. “Mabango naman ‘Nay, ah.” “Oo nga pero nalalamangan mo ang amoy ng pabango ko. Regalo pa naman sa akin ‘yon ni Zendaya, tinalo mo pa niyang iyo.” Nakangiting napapailing na lang si Rafael bago muling dumapo sa akin ang kaniyang paningin. Tumikhim ako at winaksi ang mata sa kaniya. I even shifted on my seat awkwardly. His stare is giving me an unfamiliar feeling. Naiilang ako. “Oh, sabayan mo na si Sebi. Alam kong kanina mo pang hinihintay itong crush mo.” “’Nay!” agad na saway ni Rafael na napapakamot pa sa kaniyang batok. “Nanay naman, eh.” Ramdam ko ang pamumula ng pisngi ko. Kahit alam kong biro lamang iyon ay tila naapektuhan ako sa sinabi ng nanay niya. “What do you want to eat first” Rafael asked me with his surprisingly gentle voice. It was so sudden that I almost chocked from my own saliva. “You want rice firs
Thirty minutes bago ang sunset, lumabas na kami sa bahay kubo. Dala-dala ni Rafael ang banig at kumot samantalang dalawang unan naman ang dala ko. “Bilis! Ayan na!” He sneered at me. “Why don’t you help me instead of jumping there?” Ngumuso ako at tinulungan na siya bago pa siya may masabi ulit. Bawal ma-excite? Epal talaga. He winced when he saw my face and laughed at me at the end to tease me more. Excited akong umupo sa latag. Automatic na kinumutan ni Rafael ang binti ko. Ngumiti ako sa kaniya at mahinang nagpasalamat. Malamig din kasi ang simoy ng hangin dito, naka skirt pa ako. My eyes beamed upon witnessing how the sun sets, it was already kissing the sea. The color of the sky was already a miraculous sight, yet the sun setting highlighted the whole view. Kahit ilang beses ko na ‘tong napapanood, hindi pa rin talaga nakakapanawa. Sa tuwing nasasaksihan ko ang paglubog ng araw, kahit sa iisang lugar, hindi parin sila pare-pareho.
"Number 4, Velasco. Serve!"I tossed the ball and spiked it hard, aiming towards our opponent’s side. Nasambot nila ito at agad na napapunta muli sa amin. My teammate managed to receive it and passed the ball to our setter. Pasimple ko siyang sinenyasan na sa akin papuntahin ang bola at mabilis niya naman itong sinunod. I exhaled deeply before I jumped, just enough to reach the ball and spiked it to the other side. Kasabay ng pito ng referee ay ang sigawan ng lahat dahil sa pagdedeklara ng pagkapanalo."Team Hufflepuff wins!"It was already our intramurals. I am a member of the women's volleyball team, the team captain even. Noong una, sumali lang ako dahil nagkaroon ako ng problema sa grades ko sa P.E., hindi ko naman akalain na magugustuhan ko ito.“Congratulations!”That was our final game for the morning. Nanalo rin kami kanina na siyang una naming laro sa araw na ito, pangalawa ang ngayon. It was also the first day of our Int