Katrina who is longing for her father for years will fall for Zacharias without knowing that he is the reason why her father had left them. They will fall for each other despite those obstacles and challenges that will come upon them. Everything will be complicated. But the question is... Will they still have a happy ending? Or will they simply give in to the trials that the universe will give them? Will they still be able to fight together even though their worlds are hindering their love?
View MoreKatrina's POV
Naputol ang crayons ko nang bigla nalang akong makarinig ng pagkabasag ng kung ano sa labas. Kinabahan ako kaya agad kong iniwan ang ginagawa kong drawing at dali-daling tumakbo palabas ng kuwarto ko.
Nang makababa ako, nakita ko si daddy sa sala, but why is he crying?! I don't understand, this is the first time I saw tears on his face. I slowly took a step forward and there I saw mommy, she's also crying but her brows are furrowed. Is she mad?
I'm about to step when I notice the broken vase scattered on the floor. Iniwasan ko ito sa paghakbang ko patungo sa mismong sala kung nasaan sila.
"Mom? What's happenning here po?" I felt worried when I saw clearly my mom's face. It's full of nothing but tears.
"K-Kath? K-kanina ka pa ba d'yan?" She also stutter while wiping her tears away.
"Uhm, no po! I-I just hear you shouting so I go down here po." I said nervously because I know it's bad when I'm interrupting someone's conversation.
"Uh, w-wala, princess! W-we're just talking about business. You can go to your room na princess," sabi naman ni daddy tsaka lumapit sakin at akmang aakayin na sana ako nito papunta sa room ko when I heard mom.
"Such a great liar," she mumbled but I still heard it. So I stop and look at her, but she's just staring at nowhere, so nilapitan ko na siya and I grab her hands.
"Mom? Are you two really okay?" I asked innocently but also nervously. Nagulat siya sa paglapit ko, but she still smiled at me, but I know it's a fake one because I know her true smile. She's hurt, and I don't know why?!
Inakay niya ako papunta sa sofa. "Baby? Ganito kasi yun, your Dad and I are talking about you're early vacation." Mom said with no emotions, she even look at daddy so I also look at him. He's now sitting on his feet near us. Marahas niya ring ginugulo ang buhok niya maybe because of frustration.
"M-my vacation? But why? It's not even time for vacation, may pasok pa po ako! And if you're really talking about me, then why are you two crying and shouting?"
"Baby, no more questions, okay?! Just go to your room and fix your things---"
"No Catherine! You're not leaving, ako ang aalis!" He shouted that made my mom stop before he stood up and go to his room. Kahit ako ay nagulat sa inaktong yun ni daddy. He never scolded us. It is the first time.
"Mom, why are you both fighting?"
Instead of answering my question, she hugged me tight and I let her cry on my shoulders.
"B-baby? S-sorry kung pati ikaw nadadamay pa dito." Mom said softly while sobbing. "I just want him to---"
Nangunot ang noo ko nang natigilan siya pero ako naman ang natigilan nang lumingon ako sa tinitingnan niya.
"I'm so sorry my princess, but can you hug daddy before he leave?" Dad asked with his arms widely open.
Agad akong tumakbo papalapit sakanya at niyakap siya nang napakahigpit dahil ayoko siyang umalis!
"Dad, please! Don't leave us! P-please!" I cried.
"Hush. I promise, I'll be back."
He forced me to let him go but I can't! I really can't! But, because he's stronger than me, he easily pushed me away and my mom grabbed that chance to hug me tight while I'm begging and shouting for my father to come back pero nang marinig ko ang tunog ng kotse ni Dad ay bigla ko nalang naramdaman na hinahabol ko na pala siya, still crying and shouting. Trying to make him stop but he didn't.
"Daddy!!! Please don't leave us!!! Don't leave me! Come back here, please!!!" sigaw ko pero ni hindi man lang siya tumitigil!
I'm still running though I can't already see his car!!! Hanggang sa makaramdam na ako ng pagod kaya napaupo na ako sa tabing-kalsada.
Hindi ko parin mapigilan ang pagbuhos ng mga luha ko 'cuz I can't believe that he can leave me as easy as that!!! I love Papa very much, more than I love anyone, even myself! He's my life. He's the one I trust so much...but he just...leave me.
"Please, come back!" I shouted as if he's still here.
"I love you so much, Dad."
Kasunod ng mga katagang yun ay bumuhos ang napakalakas na ulan pero hindi ko yun inalintana. Andito parin ako, nakaupo sa malamig na semento. Still crying and hoping that my father will come back and hug me tight to tell me that he can't leave me, pero ilang minuto na akong nandito, hindi man lang nangyari ang hinihiling ko.
Tuloy lang ako sa pag-iyak, kasabay ng pagbuhos ng ulan. Reminiscing those moments when my dad and I are playing under the rain. I even remember how he told me that my name comes from the rain, dahil ganun raw nila kagusto ni mom ang ulan, but here I am. Under the rain. Crying alone.
"Ang lakas-lakas ng ulan dito ka pa talaga nag-emote?" Napatingala ako sa nagsalita pero dahil sa panlalabo ng aking mga mata hindi ko maaninag kung sino ito. Tila anino lang ng batang lalaking may dalang payong ang nakikita ko.
"W-Who are you?"
He didn't answer me, instead he laid his hand in front of me in which I just stared at, not planning to take it.
"Tayo na jan. Di mo ba alam na magkakasakit ka kapag nagbabad ka sa ulan?"
"I don't care! Just leave me alone!" I shouted.
"Tingin mo ba babalik ang daddy mo kung patuloy kang iiyak d'yan?" Nangunot ang noo ko at muling tumingala sa estrangherong ito.
He chuckled. "Kanina pa kita pinapanood. Narinig ko lahat ng sinisigaw mo." Sinamaan ko siya ng tingin pero tinawanan niya pa ako. Is he making fun of me?!
"Let's go. Lumalakas na ang ulan, nangangalay narin ako."
"I don't know you so just leave me alone! I don't need you! Kung mamamatay man ako--I don't care! He already leave me so just leave me alone, too!"
"Okay." I thought he's going to leave pero nabigla ako nang itapon niya nalang basta ang payong na hawak niya. Umupo siya sa sarili niyang mga paa para magkapantay kami. Now I can see his handsome face--wait did I just call him handsome?!
"Kung ayaw mo talagang umalis dito, hindi na kita pipilitin, pero wag mo rin akong pilitin na umalis dahil hindi kita iiwan dito." Umayos siya ng upo, ginaya niya ako na yakap-yakap ang mga tuhod.
"You know what, ang problema parang ulan lang yan. It's just temporary. Tinatry lang ni God kung magrereklamo nalang ba tayo o mananatiling matatag," sabi niya nang nasa kalsada ang tingin. Hindi alintana ang malakas na ulan na bumubuhos sa katawan niya. Ilang minuto pa kaming nagtagal sa ganung posisyon. Ilang minuto narin akong umiiyak pero mas kalmado na kesa kanina. Sumasabay nalang ang luha ko sa pagpatak ng ulan sa mukha ko.
Mayamaya pa humina na ang ulan. "O, ayan o! Tumigil na!" He exclaimed as he stood up. He looked like a kid who win a game as he look at me. Well, we're both still kids but he's acting like a 3-year-old baby.
He offered his hand once again.
"Tumigil na ang ulan, it means, sooner or later rainbow will appear in the sky. At ibig sabihin nun, may pag-asa pa," aniya nang may ngiti sa labi. I forced a smile as he helped me to stand up. "May pag-asa pang babalikan ka ng daddy mo." Ngumiti ako ng may pait sa pagkakasambit niya kay daddy.
Pinulot niya na ang payong niyang iniwan niya lang na nakabukas sa tabi. "Basta wag ka lang susuko! Always look up at the rainbow, 'cuz no matter how strong the rain is, it will stop and that's the right time to stand up again and be strong enough to face your problems." Ngumiti siya nang abot-tenga saka ito tumakbo paalis.
Dahil sa pagkatulala sa mga sinabi niya, hindi agad ako nakakilos at nakapagsalita. Pero bago pa man siya tuluyang makalayo, huminto siya at humarap sakin. He smiled at me cheerfully and mouthed the word 'fighting!'. He even punch in the air before he winked at me and run away until I couldn't see him anymore.
I smiled out of nowhere. He made me smile just like that.
To be continued...
Katrina's PoVMoments after I questioned my cousin about the girl he told Zac, all I heard was silence. Tunog na lamang ng kuliglig ang kulang para makadagdag sa awkward scene na ito.I don't know what's running inside his mind but if I were to guess, it's either inaalala niya kung alin ang tinutukoy ko or tinitimbang niya kung sasabihin ba sakin o hindi.I heaved a sigh, breaking the ice. Naupo ako sa tabi niya nang makaramdam ng pangangawit."It's his ex-girlfriend, Francine, right?"That made him stared at me. Mukha siyang gulat sa sinabi ko. Seconds have past, his forehead suddenly furrowed. He then sat down beside me, still looking confused."You know about her?" I chuckled sarcastically with his question."Obviously," matabang na sambit ko."What's with the sudden curiosity and bitterness?"Sumama ang timpla ng mukha ko sa sinabi niya."Bitterness?! What the fudge! I'm not bitter, okay? Tsaka, why would I? Nagtatanong lang naman ako--why don't you just answer me?""Okay," pabunt
Katrina's PoVI can feel the butterflies inside my chest fluttered as if someone or something shoo them away which made them scattered all over my body. If it's because of his mere presence or what he just said, I don't know anymore what to think. I scoffed after I've realized something. "Noon, pilit mo 'kong pinagtatabuyan sa tuwing pinakikialaman ko ang buhay mo. Ngayon naman, ikaw ang nangingialam sa buhay ko. Ang gulo mo rin, e 'no?"Namewang siya at napatingala sa kisame, sapo-sapo ang kunot na kunot nitong noo. Muli pa siyang napapikit nang mariin na tila ba kinakalma ang naghuhurumentado niyang sarili. Pagkamulat niya, dumeretso sa'kin ang paningin niya. Naroon na naman ang nakakalunod niyang pagtitig pero hindi ako nagpatinag. Inis ang nangingibabaw sa'kin ngayon kahit na naghuhurumentado na ang puso ko sa kaloob-looban ko."I just want you to stay away from him, is it so difficult for you to do?" Namaos ang boses niya na para bang hirap na sa pagpapaintindi sa'kin. "Why? Be
Katrina's POVNaguguluhan at nagugulat parin ako sa mga sinabi niya but one thing is for sure. This man in front of me was badly hurt. I can see it in his eyes. Kahit na galit man ang ekspresyon ng mukha niya hindi naitatago ang kalungkutan sa mga mata niya. Walang luha pero ramdam mo 'yung sakit.I was about to say something to comfort him but I was taken aback with what he added."My ex-girlfriend cheated on me because of him."Kumurap-kurap ang aking mga mata. Hindi malaman kung anong sasabihin o irereact. Umawang ang labi ko pero hindi ko mahanap kung anong dapat kong sabihin. I never expected what he just stated. Nanatili nalang akong tahimik at nakatitig sakanya. Pinapanood ang bawat pagpaling ng kanyang ulo pakaliwa at pakanan, iniiwasang mapatingin sa'kin.Bahagya siyang tumawa. And I can tell it is indeed a fake one. "He's a f*ckin' asshole.""I-Is that the reason kung bakit galit na galit ka sa pakikipag-usap ko sakanya?"Sandali niya akong tinapunan ng tingin t'saka nagpaka
Katrina's POVBahagya akong napasinghap nang mapagtanto kung nasaan kami ngayon. I even blinked several times just to make sure I'm not seeing this place mistakenly. Baka naman kasi nakatulog ako at nananaginip lang."You looked so surprised," the man sitting right beside me chuckled.Napalingon ako sakanya dahil d'un. Now I can assure that I'm not asleep and dreaming. Inalala ko pa kung paano ako naiilang na sumakay sa kotse niya papunta rito. Muli kong nilingon ang bintana ng kotse niya kung saan tanaw na tanaw ko ang crowded na tila parke pero napaliligiran ng street vendors. I felt uneasy as I remember the first time I went here. It was last week if I'm not mistaken, when Thea planned a bonding for the four of us--including her crush, Grae--but unfortunately turned into a disaster because of me. Just because I almost broke down with the mention of my personal problem."Hey, uhm..don't you like here? Did I made you..feel uncomfy by bringing you here?" Nang muli akong lumingon sak
Katrina's POVNgayon ko lang yata natagalan ng lampas isang minuto ang pagtitig sa mga mata niya at hindi ko alam kung bakit. Hindi ko rin alam kung bakit sa halip na magpasalamat ako gaya ng plano ko kanina ay naasar pa ako sakanya.Paano ba naman, init ng ulo ang ibinungad niya sa'kin matapos kong maghintay doon ng ilang minuto. At dahil sakanya kaya ako nalate sa klase ko after breaktime! Nasermonan pa tuloy ako ni Miss Terveda. 'Yun ang dahilan kung bakit natapos ang araw ko nang hindi naaalis ang pagkalukot ng mukha ko."Omyy! Ba't niya naman gagawin 'yun? Geez! Baka talaga type ka rin niya, Frenshie!"Usually, mapapangiti ako sa tuwing sinasabi niya 'yun, pero ngayon hindi ko magawa dahil naiirita parin ako sa mokong na 'yun. Hindi nalang ako umimik habang daldal naman ng daldal itong si Thea na may kasama pang pagtitili. Paminsan-minsan pa akong hinahampas o kaya'y yinuyugyog. "Tapos, tapos, pa'no kung gan'un din si Papa Zeddy? Tapos pag-agawan ka nila! O-M-Geez!"Nice din mak
Katrina's POVNgayon ko lang masasabi na sigurado na ako sa nararamdaman ko. No hesitations or what. I'm done with in-denial stage now. I can surely tell now that I'm---"Ha?! Inlove ka?!" Agad kong binatukan ang pinsan ko sa lakas ng pagkakasigaw niya. Napadaing siya dahil doon."Napaka-oa mo talaga 'no?" I frowned as I sipped on my glass of lemon juice. "Nagtatanong lang ako kung paano nalalaman kung may gusto ka sa isang tao--inlove na agad? Ano ba spelling ng pangalang mo, OA?"I rolled my eyes and then crossed my legs. Pinanood ko lang siyang patuyuin ang basa niyang buhok habang nakaupo sa gilid ng pool. Nakalublob pa ang mga paa niya sa tubig. Katatapos lang niyang magswimming at nakabihis na ng shorts pero hubad parin ang kalahati ng katawan. Tss. As if naman na may abs. E, daig pa ako sa pagka-flat ng tiyan, e. Palibhasa ang tamad na nga mag-work out, ang tamad pa kumilos dito. E, bawat vacant time niya nga, lagi lang siyang nasa kuwarto niya at babad sa netflix. Konti nala
Katrina's POV"I told you, I felt bad about this freaking blind date." Tawa kami nang tawa ni Thea habang itong si Zac naman ay asar na asar na. Halos maglupasay na kami rito pero siya ay parang knamatis na ang buong mukha. If its because of embarassment or annoyance, I can't tell which."Buang ka kasi, Frenshie! Ba't kasi Tinder ang ginamit mong app? Hahaha! Para sa mga baklush 'yun girl!" bulyaw ni Thea sa gitna ng pagtawa niya.I laughed awkwardly lalo na n'ung mapatingin ako kay Zac at madatnan itong matalim ang tingin sa'kin. Nag-peace sign ako pero inismiran niya lang ako. Napanguso ako.Inaamin ko naman na ako ang may kasalanan kasi afterall ako 'yung kachat n'ung ka-blind date sana niya but turned out parehong nagkamali ang magkabilang kampo. Kasi 'yung gwapong guy kanina, bading pala ang hinahanap, so turned out bisexual siya. Habang ito namang isa, babae ang inaasahan, at dahil maling app pala ang nagamit ko, nagkaroon ng misunderstanding. Nagiguilty ako, although mas laman
Katrina's POV"You know I really don't need to do this, right?"I laughed while looking at his frowning face. Gwapo sana kaso natatabunan ang itsura niya dahil lagi siyang nakasimangot na akala mo ay laging pinagsasakluban ng langit at lupa."Pa'no kang makikipagdate niyan kung ganiyang nakabusangot lagi ang mukha mo?" natatawang panunukso ko sakanya habang inaayos ang kuwelyo ng puting polo niya."Hindi naman kasi ito ang sagot sa problema ko, Kat." Umangat ang tingin ko sa mukha niya nang tawagin niya ako sa palayaw ko.I don't know if its just me or talagang may ibang dating ang simpleng palayaw kong 'yun dahil sa pagkakasambit niya nito.I unconsciously smiled. First time niya akong tinawag sa pangalan ko at hindi ko maintindihan kung bakit para sa'kin e big deal na 'yun."May dumi ba sa mukha ko?" His question snapped me back to reality."A, wala." I halted my eyes from him at bahagyang dumistansya sakanya."T
Katrina's POV I crossed my arms over my chest as well as my legs under the table, feeling bored. My eyes returned their gaze to the guy sitting just in front of me. Kanina pa kami nandito sa coffee shop na malapit lang naman sa bahay ko, mula nang pag-bigyan ko siya sa kagustuhan niyang makapag-usap kami. Pero sa nangyayari ngayon, parang hindi naman pag-uusap ang gusto niya. Ilang minuto na kasi siyang tahimik. Naiinip na nga ako, e. "Umuwi nalang kaya tayo? Mukhang wala ka namang sasabihin, e," I sardonically said. "Do you want something?" I raised a brow on what he said. "Like, coffee? Or cupcake? How about bread? Or--" "How about you tell me what you want to tell, nang makauwi na ako?" pagtataray ko. "I just want to show you my apology..." He then looked down. My eyebrows knitted. "Sinusuhulan mo ba ako?!" "What? No! I just... really want to... apologize on what I've said yesterday," pahina nan
Comments