Chapter 15

Hindi matanggal ang aking ngiti kahit pa pinaparamdam sa akin ni Mosqueda na ito na ang huling araw ko sa pamamagitan ng nakamamatay na tingin niya sa akin.

It's 5:00 in the morning and we are currently in a van owned by Bernard's family. Siya ang nagda-drive dahil siya lang naman ang marunong mag-drive ng kotse sa aming lahat. Katabi niya ay si Jenny, sa harapan namin ay ang mga ulupong na si Andrei at Matthew.

"I knew I shouldn't have believed you when you say that I have to be ready before five. Sino namang matinong tao ang magi-stargazing ng alas singko ng umaga?" Pinigilan ko ang matawa nang mas tumalim pa ang tingin niya sa akin.

"Marinig ko lang na tumawa ka susuntukin ko ngala-ngala mo."

Imbes na matakot sa kaniyang banta ay tuluyan na nga akong humalakhak pero agad ding napaigik nang suntukin niya ang sikmura ko.

Nang tignan ko siya habang namimilipit ako sa sakit ay nakita kong nakangisi siya sa akin.

"Ang sakit!" reklamo ko