TYSON'S POVNakasimangot ako habang tinutulak ako ni Bernard papasok sa CR ng kuwarto ko. He just barged into my house this morning at kanina pa rin siya sumisigaw na mag-bihis na daw ako dahil may date ako ngayon.Kakagising ko lang, namumula pa nga yata ang mga mata ko at wala pa rin ako sa wisyo. Nang mahimasmasan ng kaunti ay lumabas ako ng CR saka kinaltukan siya nang malakas sa ulo.He groaned habang sapo ang ulo niya."Anong problema mo?" he hissed at me habang nanlilisik ang mga mata."Sa ating dalawa, ikaw lang ang may problema sa utak." Nakasimangot na humiga ulit ako sa kama ko saka nagtalukbong ng kumot.Alam na alam nilang ayaw kong makipag-date at alam din nila kung sino ang dahilan no'n. Kaya hindi ko maintindihan kung anong pumasok sa utak nitong gunggong na 'to at nag-set up ng date para sa akin."Ty! Bumangon ka na diyan! Nakakahiya sa anak ng pinsan ng kapatid sa Ina ng boss ko." Hinihila niya ang kumot na nakatalukbong sa akin habang sinasabi iyon.I hissed saka in
There was a time in my life when I wanted to stop the noises. I wanted the people around me to disappear... I wanted to end the worldBut then...Tumilapon ang mga papel na hawak ko sa sahig kasabay ng pagbagsak ko sa malamig na sahig ng corridor."Sorry, Miss!" sigaw ng lalaking nakabangga sa akin pagkatapos ay kumaripas siya ng takbo.Nanlaki ang mga mata ko saka dali-daling sinikop ang mga papel na nahulog para dalhin iyon sa faculty. Ilang minuto na lang bago ang susunod na klase, hindi ako puwedeng ma-late!Pero kahit anong pagmamadali ko ay hindi ko pa rin nagawang habulin ang oras. Ang ending ay napatayo ako sa labas habang buhat ang silya at may nakatanim na sama ng loob.Tyson Guevarra. Hindi ko na kailangang magtanong-tanong para lang alamin ang pangalan niya dahil halos lahat ng estudyante dito ay kaibigan o kakilala niya. Gustong-gusto siyang makasama ng lahat sa hindi malamang dahilan.Siguro dahil sa ngiti niya? Sa personalidad niya madaling pakisamahan? Pero 'yon din an
Before anything else, I would like to remind you that this story contains sensitive and mature contents such as violence, trigger warning, self harm, mental health and other such customs. If you are sensitive to this kind of topic then I advise you to stop reading this.Please read at your own risk 。◕‿◕。Chapter 1Habol ko ang aking hininga habang tumatakbo kasabay ng pag-dribble sa bolang aking hawak. My brown skin slightly sparkled because of my sweat. Huminto ako sa pagtakbo nang may humarang sa daanan ko. I tsk-ed saka inilibot ang paningin ko.
CHAPTER 2I’ve been watching her from afar simula nang mapulot ko ang notebook niya. Her letter is ridiculous but she seems so serious and angry by the way she wrote that letter.Madiin ang pagkakasulat niya na halos tumagos na ng tinta sa kabilang pahina at sobrang sloppy na para bang nagmamadali siya kaya hindi ko masyadong maintindihan ang mga salita. I wonder what drives her to write that letter.“Ty,” Nawala ang tingin ko kay Mosqueda nang biglang humarang si Katrina sa harapn ko. “Sama ka sa amin mag-lunch?”I glanced her way again and I saw her putting her things inside her bag. Napadiretso ako ng upo nang tuluyan na nga siyang tumayo at tahimik na naglakad patungo sa labas ng lassroom. Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa mawala siya sa aking paningin.“Ty? Hello? Nandiyan ka ba?” ibinalik ko ang tingin kay Katrina saka awkward na tumawa.
CHAPTER 3 Mabilis na lumipas ang araw na iyon. Gumuhit ang malawak na ngiti sa aking labi nang imulat ko ang mga mata ko upang salubungin ang bagong umaga. Umupo ako sa kama saka nag-unat habang humihikab. May katiting na antok pa akong nararamdaman pero umalis na ako sa kama para paghandaan ang panibagong araw. “Morning,” bati ko sa kapatid kong nagkukusot pa ng kaniyang mga mata habang patungo sa CR. “Morning,” she greeted back then yawn. I smiled saka bumaba na sa kusina. Nadaanan ko ang kambal sa sala na muling nag-aagawan sa remote. “Naruto!” sigaw ni Rom. “Sofia the first nga,” ani naman ni Rem, nang tuluyan na ngang naagaw ni Rom ang remote ay tumili si Rem ng malakas kaya napangiwi ako then she cried. “Mama! Si Rom niaaway ako!” “Hay nako!” Narinig ko ang tinig
Chapter 4Weekend passed by like it never came. Kinukusot ko ang aking mga mata habang naghihikab sa gitna ng paglalakad sa hallway.Pinadaan ko ang aking palad patungo sa akin batok saka pinatunog ko ang aking leeg. Nakapikit ang aking mga mata noong ginagawa ko iyon at nang muli ko itong imulat ay agad na bumungad sa akin si Mosqueda.Halos hindi niya na makita ang dinadaanan niya dahil may dala na naman siyang box na halos kasing laki niya lamang.I sighed at nang tama na ang distansiya sa pagitan naming dalawa ay kinuha ko ang dalawang box at iniwan ko sa kaniya ang isa."Good morning."Napangiti ako nang makita ang gulat na ekspresyon ng bilog niyang mga mata. Napakurap siya ng ilang segundo, tila hindi alam ang sasabihin kaya nagpatuloy na lang ako sa paglalakad. Nang maramdaman kong sumusunod siya sa akin
Ramdam ko ang pasimpleng pagsulyap sa akin ng bawat estudyanteng nakakasalubong ko pagkapasok na pagkapasok ko sa school building. I’m used to it. Pero ngayong araw ay tila ba may kakaiba sa mga tingin nila. I just shrugged it off saka nagpatuloy sa paglalakad. Humikab ako saka bahagyang iniunat ang aking katawan habang patuloy sa paghakbang. Nanlabo ang mga mata ko matapos ko iyong kusutin at sa unti-unting paglinaw ng aking paningin ay lumuwag ang ngiti ko nang makita ko si Mosqueda na lumabas mula sa pintuan ng aming classroom. I stood straight and raised my arms to wave at her. “Mosque—" Hindi pa nagtatagal ang pagdantay ng kaniyang tingin sa akin ay agad niya ng iniwas iyon. Pinagpatuloy niya ang paglalakad nang hindi ako binabalingan ng tingin na para bang isa lamang ako sa mga taong nakakasalubong niya sa daan. Nalusaw ang aking ngiti saka nakakunot ang noong pin
"Do you have lights?" Napakurap ako dahil tila ba nag-iba ang Mosqueda na nasa harapan ko ngayon."You smoke?" Ang unang lumabas mula sa labi ko.Ibinaba niya ang tingin sa sigarilyong hawak niya saka muling tumingin sa akin."I guess?" hindi siguradong aniya.“At paano mo naman naipasok iyan sa school?” She just smiled at me saka inilagay ang sigarilyong walang sindi sa kaniyang bibig.She looked up to the sky and her big round eyes squinted as the sun met her gaze. Natahimik kami pagkatapos noon. Kagaya niya ay tiningala ko rin ang kalangiatan at napangiti ako kung gaano kapayapa iyon.I smiled as my hair danced along with the cold wind. I shut my eyes to feel it gently brushing to my skin.