You Will Marry Me

“Itigil ang kasal!”

    Nag-init ang katawan ko matapos kong sumigaw nang pagka-lakas-lakas nang banggitin ng pareng magkakasal sa ex-boyfriend kong si Maverick ang sinasabi nila palaging “speak now or forever hold your peace”. Alam ko sa sarili kong kapag hindi ko pinigilan ang kasal na ito, habang buhay akong hindi mapapayapa. Habang buhay akong hindi matitinag sa ideyang kasal na ang lalaking minahal ko nang pagkatagal-tagal.

    Nagtinginan ang lahat sa akin. Lahat ng mukha na nakatuon sa akin ay kunot ang noo. Sa unahang banda ng simbahan ang mga pamilyar na mukha sa akin, katulad na lang ng Mama ni Maverick, at ang natira naman ay puro hindi ko kilala. Pero wala akong pakialam – hindi importante sa akin ang opinyon nila. 

    Nangangatal ang lalamunan ko at para bang nanlalamig ang dulo ng mga daliri ko. Kung kanina ay punong-puno ako ng determinasyon, binalot naman ako ngayon ng kahihiyan.

    “Ineng, pumunta ka rito. Kailangan nating pag-usapan itong objection mo. Hindi kailangang maging public forum ang ganitong sitwasyon,” pagsasalita ni Father sa mikropono. Taas-noo akong naglakad sa gitna ng red carpet at hindi ko pinansin ang nakakalait na tingin sa akin ng mga tao roon.

    “Pumunta muna tayo sa gilid.” Bumaba si Father sa podium at tinuro ang gilid ng simbahan na hindi makikita ng lahat ng tao sa loob. Sumunod ako kay Father at gano’n na rin si Maverick at ang kanyang wife-to-be.

    “Maaari ko bang malaman ‘neng kung ano ang rason ng pagpapatigil mo sa kasal na ito?” tanong ni Father sa akin. Pansin ko ang naiiritang mukha ni Maverick at ang mukha ng kanyang pakakasalan na punong-puno naman ng pag-aalala. Mukhang takot itong masira ang kasal nila. Tama lang, matakot siya dahil hindi pwedeng magpatuloy ang kasal na ito nang uuwi akong luhaan.

    Napalunok ako ng laway bago magsalita. Anang ko, “Father, hindi pwedeng matuloy ang kasal na ito. Limang buwan pa lang kaming nagbe-break nitong si Maverick at wala pa nga pong tunay na closure eh. Isang araw eh napansin ko na lang na hindi na niya ako friend sa F******k. Sabi niya po kailangan lang niya ng space pero bakit kasal ang dadatnan ko after five months?”

    Namugto ang mga mata ko. “N-napaka-unfair, Father. Hindi siya nagcheat pero isa siyang traydor. Napakasakit!” Galit ang hinayaan kong pumuno sa sistema ko ngunit pinagsamang galit at sakit ang naramdaman ko. Hindi ko na napigilang mapaluha. Tears just streamed down my face. 

    Sandaling tumigil si Father at tiningnan ang dalawa. “Ano ang masasabi niyong dalawa?”

    “Alam mo Father, wala lang talaga akong lakas ng loob na sabihin kay Rhea na gusto ko nang makipaghiwalay sa kanya. Sinabi ko lang na kailangan ko ng space, but the space I want for me is to be separated from her. Then I met Regina.” Hinawakan ni Maverick ang kamay ng pakakasalan niang Regina pala ang pangalan. Hindi ko na ito naalala dahil kailanman ay hindi ako nagka-interes na alamin kung sino ito. Baka lalo lang akong mainis.

    Dagdag pa nito, “Kahit limang buwan pa lang ang pag-ibig namin, it was love at first sight, Father. Not even a first love can beat it – we’re just inseparable.” 

    Para bang nahulog ang puso ko sa narinig ko. Alam ni Maverick na alam kong ako ang first love niya, pero hindi niya nabanggit ever na love at first sight ang pag-iibigan naming dalawa. Para akong tanga na nakatitig lang sa kanilang sirain nang sirain ang puso ko. Pinunasan ko ang luhang kanina pa binabasa ang mukha ko.

    “Tingnan mo, Father, ang daming loopholes ng love nila diumano. Limang buwan pa lang magjowa pero kasal na agad? Meganon?” mataray na sabat ko. Tinawanan ako ni Father. Not funny.

    “I’m pregnant, Rhea. Tatlong buwan na,” singit ni Regina. Nanlaki ang mga mata ko.

    “H-ha?” gulat na tanong ko. Napatakip pa ako sa bibig. Totoo ba ang sinasabi ng babaeng ito? Tinuro ko silang dalawa gamit ang mga daliri ko. “‘Yon pala, Father, eh. Buntis? Premarital sex, kasalanan ‘yan sa ating mga Katoliko. Itigil niyo na po itong kasal na ito.”

    Muli na namang tumawa si Father. “Hija, mawalang galang na, pero sa tingin ko’y malakas ang pagmamahalan ng dalawang ito. H’wag kang magagalit, ha?” anang Father. Bumigat ang pakiramdam ng dibdib ko sa narinig ko. Mas lalo pang masakit dahil mula pa sa pari. “Naiintindihan ko ang poot na lumalaki sa puso mo. Maaaring pagmamahal sa tingin mo ang rason kung bakit mo pinatigil ang kasal na ito pero ang nakikita ko sa ‘yo ay kailangan mo nga lang ng closure.”

    “Dito pa lang, kitang-kita ko na ang malalim na pag-iibigan ni Maverick at ni Regina. Hindi natatakda ng oras o panahon ang tunay na pagmamahalan ng dalawang tao, anak. Basta’t alam nila na mahal nila ang isa’t isa, ayos na ‘yon. Walang problema. Basta’t alam nila ang responsibilidad nila, walang problema,” pagpapatuloy ni Father. Kung tutuusin, may point siya. Pero hindi ako papayag na si Father ang gagawa ng rason para kay Maverick na hindi man lang siya humingi ng tawad sa akin. “Lalo pa akong binigyan ng Diyos ng rason para ituloy ang kasal ng dalawang ito.”

    Tumingin si Maverick at Regina sa isa’t isa at ngumiti habang hawak-hawak ang kamay ng isa’t isa. 

    “‘Neng, alam kong mahirap itong pinagdadaanan mo ngunit kapatawaran lamang ang kailangan mo para maka-move on sa problemang dinadala mo araw-araw. Hindi mo man kayang patawarin ang boyfriend mo ngunit it takes time to heal, ‘no?” Ngumiti lang si Father sa akin. Lalo pa akong naiyak kaya napasugod ako kay Father at niyakap ko siya. Emz, nakakahiya. Niyakap din ako ni Father.

    “Kung gusto mo ‘Neng, bisitahin mo ako bukas ng hapon, mga ala una. Mag-usap tayong dalawa.” Tumango ako sa sinabi ni Father. “At sa inyong dalawa naman, tuloy ang kasal.”

    Lalo pang sumaya ang dalawa. “Ngunit kailangan ni Maverick at nitong si Ineng na mag-usap. Kailangan ninyong humingi ng tawad sa isa’t isa.”

    Kinulbit ako ni Father at saka tinanong, “Gusto mo bang magdasal muna at magreflect dito sa church o gusto mong ihatid na lang kita sa labas?” 

    “P-pahatid na lang po Father sa labas,” nangangatal kong sagot. Tinapik-tapik niya ang likuran ko habang naglalakad kami sa gilid ng harapang banda ng simbahan hanggang sa makalabas ako.

    “Pagsubok lang ito ng Diyos, Ineng. Malalampasan mo rin ito.”

    Pagtapak naming dalawa sa labas, nginitian ko si Father. Tumungo ako bilang pasasalamat sa kanya. “Salamat po, Father, at pasensya na rin po.”

    “Walang anuman, anak.”

    Ngumiti na naman si Father bago bumalik sa loob ng simbahan. Sinigurado kong nakabalik na siya sa simbahan bago ako tumakbo nang pagkabilis-bilis patungo sa pinakamalapit na covered court. 

    Nakakahiya. . . At ang sakit.