Chapter 2

    Ang bilis ng tinakbo ko kahapon palabas ng simbahan dahil sa kahihiyan at kahit papaano, nabawasan na ang trauma ko sa simbahan dahil sa kashungahan na ginawa ko kahapon sa kasal nila Maverick. Mayroon pa ring sakit sa puso ko syempre, at kahihiyang matagal pa bago mawala dahil panigurado’y maraming nakakita noong pinigilan ko ang isang importanteng okasyon sa dalawang taong gustong mag-isang dibdib. Sinipot ko si Father kaninang tanghali at nag-iisa naman ako ngayon sa harap ng covered court na tapat ng simbahan, nakain ng kwek kwek.

    Nakakagigil. Kung kahapon ay gusto kong sakalin ang dalawang ‘yon sa harap ng mga tao sa simbahan, baka kurot na lang o kaya sampal ang maaabutan nila mula sa akin. Comforting din naman ang mga salitang narinig ko mula kay Father – “Dearly beloved, avenge not yourselvs, but rather give place unto wrath: for it is written, Vengeance is mine; I will repay, saith the Lord," kinuha niya mula sa Romans 12:19. Nabanggit pa niya muling hindi paghihiganti ang gusto ng puso ko kundi closure mula kay Maverick. Totoo naman in some way. Baka galit lang talaga ang puso ko kaya nagawa ko ‘yon kahapon.

    Sinubo ko ang huling piraso ng kwek kwek at tinapon sa maliit na puting sakong nakasabit sa stall ng binilhan ko nitong pagkain. Tumalikod ako ngunit paglingon ko roon ay may nabangga akong lalaki.

    “Pasensya na po!” pagso-sorry ko sa lalaki. Naka-suit ito at mas matangkad sa akin. Ang init-init tapos nakasuot ng ganitong damit?

    “I don’t accept apologies. You owe me a favor,” sambit ng lalaki sa akin with a monotonous tone. Aber, bakit ko naman ako nagkaroon ng atraso sa kanya?

    Tinaasan ko siya ng kilay. “Nadali lang naman kita, kuya. Ang arte mo,” walang pakundangang sagot ko sa kanya. Inirapan lang ako nito at bigla na lang hinila ang braso ko.

    “Hoy, saan mo ako dadalhin?!” sigaw ko sa kanya. Hinampas ko nang hinampas ang braso niya pero hindi man lang natinag ang loko. Ako lang ang nasasaktan sa ginagawa ko, eh. “Kuya, bata pa ako! Ayaw ko pang mamatay!”

    Nang makarating kami sa madilim na pathway sa gilid ng covered court, tumigil sa paglalakad itong lalaki at lumingon sa akin nang naka-kunot ang noo. Ano ba ang kasalanan ko rito sa lalaking ‘to?

    “I’m not kidnapping you, alright?” Bumuntong hininga ito bago umirap na naman. Dukutin ko kaya ang mata nito? “I saw what you did yesterday. You rudely barged in on someone’s wedding. Reckless.”

    Nanlaki ang mga mata ko. Napanganga na rin ako dahil paano naman nitong estrangherong ‘to na nangyari ‘yon kahapon? Anang ko, “Pasensya na po kuya, sobrang offensive niyo naman po sa isang estrangherang kakakita niyo lang ngayon. Alam kong nagkamali ako at nagsisisi rin naman ako kahit papaano, pero wala kang karapatang husgahan ako dahil sa nakita mo lang kahapon. Wala kang alam tungkol sa buhay ko kaya manahimik ka na lang.”

    Hinila ko palayo ang braso ko. Bumitaw naman ang loko. Pagpapatuloy ko pa, “Dinala mo pa talaga ako rito para lang ipaalala ‘yong katarantaduhang ginawa mo kahapon. Hindi ka nakakatulong. Gusto ko tuloy manira uli ng kasal. Bwisit ka!”

    Ako naman ang umirap sa kanya. Wala na siyang sinabi pa kaya dire-diretso ako sa paglalakad palayo papunta sa terminal ng jeep. Uuwi na lang ako kaysa pestehin pa ako ng lalaking hindi ko naman kilala. In-approach ako para lang sabihin na desperada ako o kaya walang respeto sa mga tao? Well, totoo naman. Pero kahit na, alam ko namang nagkamali ako at sinusubukan kong i-acknowledge ang pagkakamaling ‘yon. Hindi ko na kailangan ng negatibong opinyon ng iba para lang matuto ako.

    Mabuti na lang at dire-diretso lamang ay nasa terminal na ako ng jeep. Ang sumalubong sa akin doon ay sandamakmak na tao, naghihintay ng jeep na masasakyan. Nakisingit na lang ako malapit sa gitna. Ito ang problema pagkatapos ng lunch time – iisa lang ang terminal kaya iisang lugar lang ang pinupuntahan ng tao. 

    Napatalikod ako dahil nakaramdam ako ng kulbit sa likuran ko. Tumalikod ako.

    “Ikaw na naman?!” galit na bulong ko sa lalaking hinila ako kanina. Ayaw ko nang gumawa ng eksena dahil ang daming tao rito. Eskandalosa ako with real reasonings. Petty ako with class, emz.

    Lumuhod ito kaya napa-atras ang ibang taong kasama kong naghihintay. May hinila siyang maliit na box mula sa bulsa at hinarap ito sa akin. Binuksan niya ito at kinuha ang singsing sa loob nito. Ano na naman ito?! Tinapat niya sa akin ang singsing.

    “Will you marry me, loves?” tanong ng lalaking ito sa akin. Napalingon naman ang mga pasaherong nasa tabi ko. Sa isang iglap, naging center of attraction ako. Ano ba itong lalaking ito?!

    Nakakatakot ang tinign ng mga taong ito sa akin. Ang lalaki ng ngiti sa mga mukha nila. Mayamaya pa ay lahat na ng tao rito ay nakatingin sa aming dalawa ng estrangherong ito, mayroon ding naki-chismis mula sa railings ng covered court. “Yes!” sigaw ng mga tao sa akin, para bang sinasabihan akong tanggapin ko ang proposal ng lalaking ito.

    Alright, hindi na ako magiging petty. Ayaw ko rin namang gumawa ng eksena rito.

    “I do!” sigaw ko with matching ngiti na convincing. Parang awa na ng Diyos, dalawang araw na akong napapahiya sa harap ng mga taong hindi ko kilala. Tumayo ang lalaki at saka niyakap ako. Ang higpit ng pagkakayakap niya at amoy na amoy ko ang pabango niya. Lalaking-lalaki.

    Hiyawan ang tanging maririnig sa paligid naming dalawa. 

    At congratulations.

“PWEDE ko bang malaman kung bakit bigla ka na lang nagpropose kanina sa akin, mister?” tanong ko sa lalaking ‘yon nang makalayo na kaming dalawa sa kung ituturing ko ay scene of crime. Scene of crime dahil doon hinimlay ang natitira kong kahihiyan. Hinila niya ako kanina patungo sa itim niyang van matapos kaming makaalis sa terminal ng jeep kung saan niya napiling mag-fake proposal sa akin. Nakaupo ako sa passenger’s seat samantalang nagmamaneho naman siya. Aniya, dadalhin niya ako sa isang restaurant para kumain. Hindi madadala sa pagkain ang kahihiyan ko, ‘no.

    “Listen, I need someone to marry me as soon as possible. It's a situation that would literally change my life, so I beg you to marry me,” sambit nito. Bumuntong hininga siya matapos banggitin ang rason kung bakit niya ginawa 'yon kanina. 

“E 'di sana nag-invest ka ng time sa ibang babae, eh di sana may pakakasalan ka ngayon. Ako pa yata ang indebted sa 'yo dahil walang gustong magpakasal sa 'yo,” sabat ko. Tinitigan ko siya sa mukha at tinuro-turo ang mukha niya. “Isa pa, hindi ako easy to get na girl, 'no. Siguro kung sincere kang magmahal, baka isang taon pa lang eh magpakasal na tayo. Eh kita ngang hiyang hiya ako kanina. Sa tingin mo papakasalan kita?”

“Fine, how much do you want?” 

Napatigil ako sa tanong niya. “A-ano?”

“Magkano ang kailangan mo? That's in Filipino already. Tsk.”

Kumunot ang noo ko. “Hello, kababanggit ko lang na hindi ako easy to get. Ang kasal ay sagrado para sa akin, hindi 'yon kayang i-compensate ng pera. Malay mo kapag nag-effort ka sa akin, pakasalan kita.”

“Kaso. . .” Tinaas ko ang kilay ko. “Ngayon pa lang, parang ayaw ko na sa ‘yo.”

“Deal or deal. Walang no deal, you will marry me,” he insisted. 

Tinarayan ko siya. “Tingnan mo? Tulad ng sinabi ko kanina, binibigyan mo na ako ng rason para hindi pumayag sa deal mo. Unang red flag mo, unrealistic. Pangalawa, manipulative.”

“At saka bakit ba kailangang magpakasal ka kaagad? Mamatay na ba ang magulang mo at nanghihingi na ng apo? Or baka naman gusto mo lang ng babaeng malalaro kasi ni isa walang tumagal sa iyo?”

“God, shut the hell up!” galit na sigaw nito.

“Okay, fine.” Huminga ako nang malalim at umiwas ng tingin sa kanya. Mukhang stressed nga itong lalaking ito dahil ayaw niyang sagutin ang tanong ko. 

Kung tutuusin, malayo-layo na rin ang nararating namin. Nakarating na kami sa nakakalulang kalsada ng Maynila. 

Umatras ang sasakyan patungo sa isang kulay fuchsia na malaking building. Nanlaki ang mata ko. Nilapit ko ang ulo ko sa bintana ng kanyang van at sinilip ang ganda ng lugar na papasukan namin. “Ang ganda naman dito,” comment ko. Tumingin ako sa kanya ngunit wala naman siyang tugon. Mukhang walang pakialam ang lalaking ito.

Sa malawak na espasyo na pinapasukan at nilalabasan ng mga sasakyan, parang masasabi ko nang pang-mayaman ang lugar na ito. Mayaman kaya itong lokong ito? O baka naman social climber lang? 'Yong tipong pupunta lang sa magandang lugar para ipagmayabang sa social networking sites.

Wala akong kasiguraduhan sa kasama kong ito. All I know is that he's desperate. I don't know him personally, not even a percentage of his life. Mamaya sindikato pala ito at naghahanap ng ka-partner in crimes niya. 

Pinasok niya ang sasakyan sa malaking building na mukhang para sa parking ngunit hindi siya tumigil sa unang palapag.  Naka-ilang ikot din kami at kung tama ang tuos ko, maaaring nasa ikatlong palapag na kami ng  building na ito.

“Ang ganda naman dito. Kaso mukhang mabigat sa bulsa,” comment ko para man lang hindi sarili kong thoughts at hanging binubuga ng air conditioner lamang ang naririnig ko.

He nodded. “Correct, something you can't afford.”

I raised a brow. Anang ko, “Haler? Ano naman ang alam mo sa buhay ko? Mamaya kaya pala kitang bilhin gamit ang pera ko. Judgemental ka.”

“What kind of a rich person would buy street foods?”

Hinampas ko ang braso niya. “Klasista ka. Hindi naman porke't mayaman eh hindi na nagpa-patronize ng maliliit na business, ‘no. Mas poorita para sa akin 'yong mga nangmamaliit ng mga maliliit na negosyante.”

“You're so annoying.” Inalis niya ang seatbelt niya at pinanood ko lang siya. Lumingon naman siya sa akin at napaiwas ako ng tingin. Shems, hindi kasi ako marunong kung paano tanggalin ito.

Nilapit niya ang mukha sa akin at inalis ang seatbelt ko. Buga ng hangin na mula sa air conditioner ang pabango niya. Amoy lalaki with a hint of sweat. Pero hindi amoy araw.

“Alam kong gwapo ako.” 

“Wala akong sinasabi,” I objected.

“You seem drawn to my face. Just admit it.” Ngumisi ang loko bago lumayo sa akin.

Tinuro niya ang pinto sa gilid ko. Utos niya, “Buksan mo ‘yan. I think you're not ignorant enough to not be knowledgeable in opening doors.”

“Epal ka!” sigaw ko. Binuksan ko ang pinto ng van niya at lumabas dito. Nagulat ako nang hindi ganoon kainit ang hangin mula sa labas ng sasakyan. Pang-mayaman talaga ang lugar na ito.

Sumunod ako sa kanya na dire-diretso lang papasok. Malamig na hangin at yumakap sa balat when I entered a foot inside the place. Napanganga ako.

Malaki pa yata itong lugar na ito sa pinakamalaking mall na napuntahan ko rito sa Manila. Hindi ko mawari kung anong kultura ang inspirasyon nito ngunit sa disenyo na ginuhit na mga bulaklak na disenyo ng sahig at mga standee rito, mukhang Japanese ang motif nila rito.

Sa sobrang tameme ko, nakalimutan ko nang may kasama ako. Kanina pa nga ito may kinakawayan. Iba't ibang tao pa.

Imbis na pillar, parang mga posteng mayroong palaki nang palaking bilog sa pagtaas nito. Ang buong lugar ay magenta at green -- sobrang sarap sa mata. Idagdag pa ang mga pekeng sakura na puno sa loob. Kahit na peke, parang sobrang authentic pa rin sa pakiramdam.

"Is it your first time here?" tanong nitong lalaki sa akin. Tumango lang ako.

Hindi ako makapaniwalang pumasok ako sa sobrang laki at engrandeng lugar kasama ang isang lalaking hindi ko naman kilala.

"Well, I'm actually sick of this place. I knew that you'd get starstruck when you see this place. Dito tayo kakain," dagdag nito. Ang tanging ginawa ko lamang ay tumango. Sa gilid ko, may gintong estatwa ng kambing na may nakapalibot na mga rosas sa gilid na ito. Sana all kambing.

Kinulbit ko ang lalaking kasama ko. Lumingon siya sa akin. Tanong ko, "Afford mo ba itong lugar na ito?"

"Sobrang ganda kasi, eh. Parang mga middle class at mga class na pataas lang ang nakakapasok dito, eh. Mamaya, social climber ka lang pala."

Napakamot ng ulo ang loko. "Tch! Can you stop asking that? Of course I can afford this! I won't take you here if all that's going to happen to me is financial ruin. God, you're so freaking annoying."

Nakakainis naman ang lalaking ito, nagtatanong lang naman.

"Pasensya na, nagtatanong lang. H'wag mo kasing kalimutan na ni-pangalan ng isa't isa ay hindi natin alam," palusot ko.

Halos napatalon ako nang hawakan niya ang kamay ko nang mahigpit. Nagmamadali siyang naglakad kaya binilisan ko na rin ang paglalakad.