CHAPTER 16

HINDI ako mapakali ng higa sa kama at panay ang tingin sa orasan. Malapit nang maghatinggabi pero hindi pa rin umuuwi si Drex. Dapat bago mag-7 p.m. ay nakauwi na ‘yon, pero ngayon ay maghahatinggabi na ay wala pa rin siya.

Galit pa rin kaya siya dahil sa mga sinabi ko kanina? Siguro ay dinibdib niya lahat ng mga masasakit na sinabi ko.

This is all my fault.

Inabot ko ang cellphone at tinatawagan ang number ni Tita Mesha, nagbabaka sakali na baka umuwi si Drex sa kanila. Pero nakailang tawag na ako ay hindi naman niya sinasagot and tawag ko at mukhang tulog na.

Isang malalim na buntonghininga ang pinakawalan ko at muling nahiga sa kama. Hindi ko alam kung sino ba ang dapat kong tawagan para malaman kung nasa hotel pa ba si Drex o nakalis na. Shit! Hindi ako mapakali sa kakaisip sa kanya.

Napapitlag pa ako sa gulat nang biglang tumunog ang doorbell.

Dali-dali akong bumangon at patakbong lumabas ng kuwarto para makita kung sinong nag-doorbell.

Pagbukas ko ng pinto ay agad na bumungad