1. P1: ZENO

Philippines

DELPHI

Naglalakad ako habang kumakamot sa ulo ko, na puro balakubak na yata kaya makati, nang madaanan ko ang isang tindahan na nakaandar ang TV at saktong balita ang naroon. Napahinto ako na nakatingin doon. Ngumiti pa ako sa babaeng nagbabantay sa tindahan.

“Makikinood lang,” paalam ko.

“Okay lang,” sabi niya.

Makikinood ako kasi tungkol sa bagyo na parating bukas ang nasa balita. Wala kasi kaming TV, nasira noong isang buwan at wala pa akong pambili. Mas kailangan kasi ni Daphne ang gamot na pangmintina sa kalagayan niya habang hindi pa kami nakakahanap ng pwedeng makuhaan ng bone marrow para sa kaniya.

May aplastic anemia ang anak ko. Hindi naman severe dahil bata pa siya pero papunta rin doon kapag tumagal. Sa ngayon ay kaya pa ng mga gamot na maintenance niya, pero ang sabi ng doctor na tumitingin sa lagay niya ay bone marrow transplant lang ang tanging solusyon para kay Daphne.

Ipinanganak ko na siyang may problema sa dugo at dala ng kahirapan ay hindi ko naman nadadala sa pediatrician. Hindi ko naman kasi inisip na pwede palang lumala ang kalagayan niya.

Two years old si Daphne noong akala ko mawawala siya sa akin. Nagkakomplikasyon na kasi kahit ang puso niya at lagi nawawalan ng malay. Ganoon kasi ang epekto ng sakit ng anak ko sa dugo, pati puso niya ay apektado.

Iba iyon sa leukemia. Awa ng Diyos ay hindi naman leukemia ang sakit ng anak ko. Ang pinakaproblema ng anak ko ay ang bone marrow niya na hindi nagpo-produce ng tamang supply ng dugo sa katawan. Ang white blood at red blood cells niya, kasama ang mga platelets ay lahat mababa at hindi kayang magnormal.

Since two years old si Daphne ay suki na kami sa Red Cross para sa blood transfusion. Iyon lang kasi ang isa pa sa pwedeng remedya para magnormal ang supply ng dugo sa katawan niya kahit paano. Kaya nga kahit nasira ang TV namin ay mas importante ang kalagayan ni Daphne.

Ano kaya kung buhay pa ang tatay ng anak ko? Siguro matagal na nagawaan ng paraan ang kalagayan ni Daphne kung buhay si Gary.

Nakakalungkot naman kasi na namatay ang asawa ko noong dalawang linggong buntis pa lang ako kay Daphne. Ang sabi kasi ng doktor ay kung sana buhay ang ama ni Daphne ay malaki ang possibility na magkaroon ng kapatid si Daphne na maaring magbigay sa kaniya ng bone marrow kapag handa na ang mga katawan nila sa transplant.

Kaso ano ang gagawin ko… Namatay si Gary sa pagliligtas sa akin dahil nalunod ako sa dagat. Nang pilit niya akong iligtas sa pagkalunod ay siya naman ang nalunod.

Binura ko ang masakit na katotohanan na iyon sa isipan ko. Wala na akong magagawa sa bagay na iyon, ang importante ngayon ay si Daphne dahil siya lang ang naiwan sa akin ni Gary.

Muli kong ibinalik ang atensyon ko sa balita na sinasabi na estimated bukas ng umaga ay nasa area na ang bagyo. Kailangan ko na pala masiguro ang makapamili ng supply namin ng isang linggo. Ganoon ako manigurado. Ayoko kasi na bumabagyo na ay lalabas pa ako ng bahay para mamalengke. Mas safe kami ng anak ko kasama ang mga magulang ni Gary na nasa bahay lang kami.

Tapos na ang balita tungkol sa bagyo at paalis na sana ako nang matigil ako sa paghakbang dahil sa isa pang balita. Napatingin ako sa mukha ng babaeng pinapakita sa screen ng TV. Magandang babae.

“Chloe Jordan McIntyre…” pabulong na basa ko sa pangalan sa ilalim ng picture ng babae. “Sino kaya iyon at nababalita?” parang ewan na tanong ko sa sarili ko.

“Hindi mo kilala?” tanong ng isang ale sa tabi ko na nakikinood din pala.

“Hindi po. Artista po ba? Mukhang foreigner eh. Ang ganda po.”

“Hindi ‘yan artista pero masyado siyang sikat ngayon dahil doon sa pagtakas niya sa kasal.”

Tumango ako pero hindi talaga ako interesado. Wala akong hilig sa tsismisan. Magpapaalam na sana ako nang magsalita na naman ang ale na naka-curlers pa ang buhok. Baka malapit lang dito ang bahay niya kaya ganito ang ayos.

“Kahit naman ako ay tatakasan ko ang kasal doon sa lalaking mapapangasawa niya kung ako siya.”

“Kilala niyo po sila?” tanong ko kasi masyado naman siyang galit yata sa tinutukoy niyang lalaki.

“Hindi ko sila kilala ng personal pero dati akong taga-Salvacion. Iyong lalaking mapapangasawa niya sana ay pasaway na anak ni Gov. Dimagiba ng Salvacion.”

“Pasaway po?” takang-tanong ko kunwari. Ayoko na makipag-usap pero baka mainis siya sa akin kapag wala akong reaksyon.

“Oo, hindi ko nga alam paano nauwi sa planong kasalan iyang sina Dimagiba at McIntyre. Tingin ko ay tinakot lang ang babae. Ngayon na nakahanap ng pagkakataon ay tumakas.”

“Ay… gano’n po pala…”

“Ni-rape ni Dimagiba iyang si McIntyre. Tapos kinidn*p niya.”

Gusto ko nang matawa sa pagkatsismosa ni ate. At nakakatawa naman talaga kasi ibang level pagkamosang niya, mga hindi niya kilala ng personal ang tsinitsismis niya.

“Grabe po pala ano…” sabi ko na lang at muling tumingin sa balita. Nakinig ako sa sinasabi ng tagabalita nang ipakita na rin ang mukha ng sinasabing Dimagiba.

Ang gwapo pala.

Trace Dimagiba… basa ko sa pangalan pero sa isip ko na lang. Ayaw ko na akalain pa ni manang na siya ang kausap ko.

“Gwapo lang ‘yan pero siraulo!” sabi na naman ni manang sa tabi ko na mukhang kulang sa kausap kaya kahit sino tsinitsismisan. Nagulat pa ako na parang mind-reader pa kasi nabasa niya sa utak ko na sinabi kong gwapo ang lalaki.

Ngumiti na lang ako kay manang at nagpaalam na. Iniwan ko na nga siya at ayaw ko na makinig pa sa sasabihin pa niya. Sa dami kong iniintindi ay hindi na kasama ang pakikipagtsismisan sa gusto kong idagdag.

Naglakad pa ako nang naglakad. Nakarating na ako sa malapit na talipapa nang may lalaking kasalubong ako na nakaitim na t-shirt. Ang maong niya ay punit-punit na. Nakita kong may nalaglag siyang wallet na agad kong dinampot para ibigay sa kaniya pero nawala na siya bigla.

Wow… Ang bilis namang nawala… multo lang?

Binuklat ko na lang ang wallet at binasa ang pangalan ng lalaki sa ID na naroon. Ipo-post ko na lang siguro sa social media ang wallet niya at ID para mabalik ko sa kaniya.

Pero… teka! Napakamot ako sa ulo kong makati na naman. ID ba ito?

Siniyasat ko pa ang parang ID na parang ATM card.

“Zeno…” binasa ko ang apat na letra na naka-emboss sa parang ATM card. Naka-capital letters pa lahat. “Ay hindi pala ito ATM kasi wala naman ATM na naka-emboss ang name ng bank.”

“Ano ‘yon, miss?” tanong sa akin ng isang lalaki na nakatingin sa akin. Akala yata kausap ko.

“Hindi ko po kayo kausap. Pasensya na po,” sabi ko sabay lakad palayo.

Hindi naman siya iyong may-ari ng wallet kaya iniwan ko na. At baka mamaya manghingi na naman ng numero ko kaya iwas na ako agad. Ayaw ko sa mga gano’ng diskarte at wala akong panahon sa mga lalaki.

Curious na tiningnan ko pa ang laman ng wallet nang mapasinghap ako. Ang guwapo naman nito… ani ko sa utak ko habang nakatingin sa picture ng may-ari ng wallet.

Ilalabas ko pa sana ang isang papel na nakatupi para tingnan kung ano iyon nang may putok akong narinig.

Putok? Ano ‘yon?

Mabilis akong humakbang kasunod ng mga tao na papunta sa pinagmulan ng putok. Curious akong nakatingin sa pinag-uumpukan na ng mga tao at lumapit din para makiusisa.

Napatingin ako sa isang lalaki na nasa kalsada, nakatihaya at ang mga mata ay nakadilat. Umaagos ang dugo mula sa tama niya sa ulo. Napaawang ang bibig ko.

Bakit—bakit siya pinatay?

Tinitigan ko pa ang lalaki at nilapitan nang awatin ako ng isang lalaking nakaitim. Parang James Bond ang pormahan.

“Are you with him?” tanong ng lalaki sa akin.

Napailing ako at natakot na humakbang paatras. Napailing ako kasi ayaw kong madamay. At natakot ako kahit wala akong kasalanan dahil nakilala ko ang patay na lalaki… siya iyong… iyong nakalaglag ng wallet kanina.

“Search his body while I am looking for his accomplice,” utos ng isang lalaki sa kasama nito. “We need to find our boss’ wallet.”

Wallet? Mabilis kong itinago sa bag ko ang wallet at pasimpleng umalis sa lugar. Kinakabahan ako. Pakiramdam ko ay nakakatakot sila at iyong lalaking patay… snatcher siya sigurado at dinukot ang wallet ng boss ng dalawang foreigner na ‘yon. Pero bakit nila pinatay ng gano’n na lang? Hindi ba sila takot sa mga pulis?

Lumakad na ako para makalayo. Palayo pa nang palayo.

The name of the man in the wallet. Ano na nga ang nabasa ko?

Zeno.

Zeno Scotto.

Who are you, Zeno? At ano ang nasa wallet mo para… para magbuwis ng buhay ang kawawang snatcher?

Muli kong inilabas sa bag kong sukbit sa balikat ang wallet at tiningnan ang laman niyon. Nakita ko ang nakatuping papel at napakunot sa sulat-kamay ng isang babae para kay Zeno. Love letter iyon at napakunot ang noo ko.

Uso pa pala ang gano’n? Tiningnan ko ang petsa. 2015 pa. Matagal na. 2022 na kasi eh.

Eu te amo, Zeno. Para Siempre, Althea.

Napangiti ako bago ko pa na-realize na kinilig ako sa nabasa ko. Tinigil ko ang pagngiti at napabuntong-hininga.

Diyos ko naman talaga… bakit may gana pa akong kiligin? Dami na problema kinilig pa sa love letter sa kung sino ka mang Zeno ka…