Chapter 1: This Wedding Dress Sucks!

“Slay queen, you’re so gorgeous! This gown is so ethereal, parang kang bumaba mula sa Mt. Olympus. Bagay na bagay sa’yo, besh!”

Pumalakpak ang stylist na kinataas ng kilay ni Hazel.

“Tsk!” naiinis siyang pumalatak, saka tiningnan ang sarili sa full-length mirror ng boutique. Nagtagis ang kanyang panga ng makita ang balinkinitang katawan na suot ang traje de boda. Para sa kanya ay mas kamukha niya si Cinderella na nawalan ng glass slipper matapos layasan ang prince charming niya.

She hates fluffy things like this fvcking fluffy skirt, but somehow she’s happy to wear this wedding dress. Magkahalo ang emosyon niya, matutuwa ba s’ya o maging malungkot sa kahinatnan ng arrange marriage na ito.

Kahit wala siyang make up ay maganda at nakakaakit pa rin siya. Kaya kinikilig at walang hanggan ang pagpupuri sa kanya ng binabae niyang stylist, ito rin ang may-ari ng ng luxury boutique kung saan siya ngayon.

“Wait lang… ‘di ba sumama si Sir Dominic? Ugh, tragic. He won’t even see the ethereal queen goddess fantasy you’re serving today. Like, hello?? His loss, besh!”

“Enough with that ‘besh’ thingy,” pambabara niya pero hindi niya mapigilang tumawa. “Busy sa trabaho ang isang iyon kaya ‘wag mo na siyang isipin.”

Tumahimik ito, saktong nag-vibrate ang phone niya na pinatong sa side table. Mabilis niyang dinampot at nanliit ang mga mata ng makita ang pangalan ng bestfriend niyang si Charlotte. “Ano’ng problema Romano?”

“H’wag mo nga akong tawagin sa last name ko. Parang mga army naman tayo!” sikmat nito. “Napatawag ako dahil gusto kong sabihin sa’yo na nakita ko si Ameliá at Dominic na magkasama.”

Tumigas ang mukha niya saka unti-unting napalis ang ngiti sa kanyang labi matapos marinig ang bad news mula sa bunganga ng kanyang bestie.

Naging malamig ang mga mata niya.

Fiancée niya si Dominic Juarez, at sa susunod na linggo ay magpapakasal na sila. As for Ameliá Monteverde, marinig pa lamang niya ang pangalan na ‘yon ay nangagalaiti na sa asar ang kanyang sistema. Binalik niya ang atensyon sa kanyang stylist, saka tumango para sabihin na umalis ang mga ito. Mabilis na tumalima ang lahat at naglaho sa kanyang paningin.

Sinipat niya ang bagong manicure niyang kuku sabay salita ng kaswal: “Saan mo sila nakita?”

“Sa hospital, doon sa obstetrics at gynecology department. Hmm, nangangamoy buntis,” sagot nito.

Ngumisi siya sabay angat ng isang kilay. “Espesyal ata ang lugar na ‘yon. Nangangamoy pagtataksil, beshy.”

Ano ba kasi ang madalas na mangyayari tuwing lumilitaw na magkasama ang babae at lalaki sa ganoong lugar?

“Look, isang bruhang social climber, gold digger at amoy lupa ‘yang si Ameliá, at isang bastardo naman si Dominic. H’wag ka talagang magkamiling magpakasal sa h*******k na ‘yan!” gigil nitong babala.

Inunahan ulit siyang magalit. Napabuntong hininga siya sabay dampot ng water goblet at uminom ng tubig. “Malinaw pa sa krystal kong kilala ang bruhang iyon, kaya ‘wag mo akong pangunahan magalit. Magkaka-bad image na naman ako tuwing lilitaw ang haluparot na ‘yan, tsk!”

Naalaala niya ‘yong panahon na nagsusumamo ito, halos lulubog sa lupa habang nakaluhod—dalawang taon na’ng nakalilipas. Aba, bumalik ngayon para agawin si Dominic sa kanya. Sadya ba siyang mabait noong mga panahong iyon? Nasobrahan ba ang pagpapakitang tao niya bilang mabuting tao? Sana pala, tinodas na niya eh!

“Talagang sinadya niyang bumalik ngayon na magpapakasal na kayo ni Dominic. Hatalang may masama siyang intensyon, tsk!”

“Patayin mo muna ang tawag.”

“Huh, ano ba’ng gagawin mo?”

“Magpapakutkot na naman ng ginintuang bruha, kaya pupuntahan ko muna sila para tuluyan ng tanggalan ng ulo!” Siya na mismo ang pumatay ng tawag.

Habol ang hininga niyang humarap ulit sa salamin, dumilim ang mga mata, sandaling pinasadahan ng kamay ang bodice at sa isang iglap ay pinunit niya ang traje, tinapon sa sahig at inapakan. Nanlaki sa takot ang mga mata ng ilang empleyado sa nasaksihan, pero wala ni isa ang sumaway nang makita ang mala-demonyo niyang mukha.

Mayamaya’y nasa cellphone ulit ang mga mata niya, nakabihis na siya ng normal niyang damit at kasalukuyang naglalakad palabas. Ngumuso siya nang makita ang pangalan ng kanyang nobyo sa screen bago niya sinagot.

“Come to my office if you’re done. I need you, ASAP!” Umugong ang baritono at matigas nitong boses sa kabilang linya.

Dalawang taon na pala ang lumipas, naalala niya ang pagiging mapagmalasakit, maalalahan, at mapagmahal ng lalaking ito, pero noon iyon dahil nagbago na ito ngayon. Aba, malamang sa malamang ay dahil sa pagbabalik ni Golden goose.

Nasa mata niya ang pagiging sarkastiko. Ni hindi siya nagsayang ng oras para tumugon at pasimpleng pinatay ang tawag nito.

Makalipas ang ilang minuto ay natagpuan ni Hazel ang sarili na may mabigat na yapak habang maingay na pumapagting ang takong ng kanyang stilleto sa marmol na sahig ng opisina ng kanyang nobyo, nakataas noo siyang binabagtas ang pasilyo, at pasimpleng pinihit pabukas ang mabigat at yari sa mahogany na pintuan ng opisina nito. Naningkit ang mga mata niya nang masilayan ang matangkad at matipunong lalaki na nakatayo sa gilid ng glass wall. Binubuhusan ito ng nakakasilaw na liwanag ng araw, kaya nagmumukhang elegante at maginoo.

Napamura siya sa kanyang isipan.