ตอนที่ 10 มันนิ่ม

@หนึ่งเดือนถัดมา

"พี่แน่ใจแล้วนะ ว่าจะกลับไปทำแล้วจริงๆ"

"แน่ใจสิ พี่หายดีแล้วนะ"

"ไม่เจ็บตรงไหนแล้วแน่นะ?"

"พี่โตแล้วนะชา แค่นี้พี่ไม่เป็นอะไรหรอก"

"....." โตแล้วก็จริง แต่ฉันก็อดห่วงไม่ได้เลย เพราะทันทีที่หายดีเขาก็กลับไปทำงานต่อเลย ใช้ชีวิตแบบปกติของเขาที่ทั้งทำงานและเรียนไปพร้อมกัน

"พี่ไปแล้วนะ"

"พี่เต้..."

"อย่างอแงสิ เราเองก็โตแล้วนะ ไหนเราตกลงกันแล้วไง ว่าถ้าพี่หายดีทำงานได้ เราจะไม่ห้ามพี่"

"ก็ใช่ แต่พี่ทั้ง..."

"ไปทำงานก่อนนะเด็กดื้อ พี่จะสายแล้ว"

พี่เต้เอามือลูบหัวของฉันก่อนจะหันหลังเดินออกไปอย่างเร่งรีบ โดยที่ฉันยังไม่ทันจะได้อ้าปากพูดอะไรเลยด้วยซ้ำ

"อะไรของเขาเนี่ย"

"ไอ้เต้ออกไปทำงานต่อแล้วหรอ?"

"ค่ะพี่คลินต์"

"พี่เองก็จะออกไปเหมือนกันนะ กลับค่ำๆ ไม่ก็ดึกๆ ล็อคประตูด้วยล่ะ"

"ค่ะ"

พอพี่คลินต์ออกไปก็เหลือแค่ฉันเพียงคนเดียว เลิกเรียนกลับมาทั้งสองคนนั้นก็รีบออกไปทำงานกันต่อ โดยเฉพาะพี่ชายของฉันเอง ส่วนพี่คลินต์ก็ออกไปบ้างไม่ออกไปบ้าง

ทั้งที่ตัวเองก็มีงานให้ทำ แต่กลับรู้สึกว่าฉันเป็นน้องสาวที่ไม่ได้ช่วยพี่ชายทำงานหรือแบ่งเบาภาระอะไรเลย ต่อให้พี่เต้จะไม่เคยพูดก็เถอะ

#เวลาต่อมา

ภายในค่ำคืนอันเงียบสงบ ใบชากำลังเอนกายนอนหลับสนิทอยู่บนโซฟา เธอเผลอหลับไป โดยที่ทีวียังไม่ทันได้ปิดเลยด้วยซ้ำ หน้าจอยังคงฉายการ์ตูนเรื่องโปรดของเธออยู่ ร่างบางนอนนิ่งริมฝีปากนุ่มแนบสนิทเข้าหากัน ลมหายใจที่พ่นเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ ตลอดเดือนที่ผ่านมามันเป็นช่วงเวลาที่เหน็ดเหนื่อยสำหรับเธอมากจริงๆ

ติ๊ด ~

คลินต์แตะคีย์การ์ดแล้วเปิดประตูเดินเข้ามาอย่างใจเย็น แต่พอเดินเข้ามาถึงห้องนั่งเล่นตรงที่มีทีวี เขาก็ต้องชะงักเมื่อเห็นร่างของน้องสาวของเพื่อนสนิทนอนหลับพริ้มอยู่ตรงนั้น ร่างสูงใหญ่หยุดเดิน ความเงียบรอบตัวทำให้เสียงฝีเท้าเบาๆ ของเขาดูดังกว่าเดิม เขานั่งลงข้างๆ อย่างช้าๆ กลัวว่าโซฟาจะยวบลงจนรบกวนการนอนหลับของเธอ

เขาไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ตรงนี้นานนัก แค่หวังดีจะช่วยเธอปิดทีวีเสียงจะได้ไม่รบกวนการนอน แต่ไม่รู้ทำไม เขากลับนั่งลงข้างเธออย่างเงียบๆ มองหน้าเธอที่กำลังหลับ ฝ่ามือของเธอกำหมอนแน่นเหมือนกำลังฝันถึงอะไรสักอย่าง

เธอฝันร้ายอยู่งั้นเหรอ?

แต่แล้ว...

"อื้อ..." เสียงครางเบาๆ หลุดออกจากลำคอของใบชา ก่อนที่มือเรียวเล็กจะเอื้อมออกมาช้าๆ แล้วคว้าบางอย่างที่อยู่ใกล้มือที่สุด ซึ่งก็คือ...เป้ากางเกงของเขา

คลินต์ชะงักราวกับวิญญาณหลุดออกจากร่างไปชั่วขณะ ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนที่ใบหน้าจะเห่อร้อนในเสี้ยววินาที

"เดี๋ยวๆ บะ ใบชา..." เขากระซิบเบาๆ พยายามจะจับข้อมือของเธอออกอย่างใจเย็นมากที่สุด แต่ไม่ทัน...

มือเล็กๆ นั้นกำเข้าแน่น ก่อนจะขยำเต็มแรงราวกับของในมือคือของเล่นบีบคลายเครียด เหมือนพวกสกุชชี่ สไลม์ หรืออะไรบางอย่างที่เป็นของเด็กเล่น นี่มันจะเป็นก้อนกลมๆ และนิ่มมากๆ

"นุ่มจัง.." เสียงละเมอของใบชาดังขึ้น พร้อมรอยยิ้มละมุนบนใบหน้า

"อยากได้จัง อือ..."

คลินต์ถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดฝืน หัวใจเต้นกระหน่ำจนแทบทะลุออกมานอกอก เขาไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ มือหนึ่งของเธอก็ยังจับแน่นไม่มีทีท่าว่าจะปล่อย ส่วนมือเขาที่ควรจะปลดออกกลับแข็งค้างอยู่กลางอากาศ

"บะ ใบชา...ปล่อยก่อนครับ" เสียงของเขายังคงนุ่มนวล ทั้งที่ภายในแทบจะแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ เขาไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงดัง กลัวว่าเธอจะตื่นขึ้นมาแล้วต้องตกใจ ที่มือของเธอนั้นกำลังบีบขยำเล่นอยู่กับอะไร

แต่ทว่าในห้วงฝันของเธอกลับไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย ใบหน้าหวานยังคงยิ้มละเมอ มือก็ยังจับแน่นไม่ยอมปล่อย ทั้งบีบทั้งขยำเบาๆ จนเขาต้องสูดลมหายใจลึก ห้ามตัวเองไม่ให้สะดุ้งไปกับสัมผัสนั้น

มันอาจจะแข็งขึ้นมาได้!

เขาไม่ใช่คนที่ไวต่อความรู้สึกขนาดนั้น การมีเซ็กซ์สำหรับเขา ไม่ใช่แค่ว่าแก้ผ้าหรือแค่ถูกสัมผัสมันก็แข็งขึ้นมาแล้ว

"อ่าส์ซี๊ดด อยะ อย่าบี้หัว" คลินต์ครางเสียงกดต่ำ ในหัวสมองมันเริ่มที่จะขาวโพลน ไม่อยากจะรับรู้อะไรแล้วในตอนนี้

"อันนี้ของฉันนะ ห้ามแย่ง..." เธอพึมพำอีกครั้ง คราวนี้เสียงเบาจนเกือบเป็นเสียงลมหายใจ คลินต์เอนตัวไปพิงพนักพิงโซฟา ยกมือขึ้นกุมหน้าผากของตัวเอง รู้สึกเหมือนตกอยู่ในฝันร้ายที่สุดที่เขาไม่สามารถจะลุกหนีได้

หรือบางทีนี่อาจจะเป็นฝันดีก็ได้ ถ้าไม่ติดว่าเขาจะต้องกลายเป็นคนผิดในสายตาเธอ ถ้าเธอตื่นขึ้นมาในตอนนี้

ถ้าใบชาตื่นขึ้นมาแล้วเห็นตัวเองอยู่ในสภาพนี้ คงตกใจมาก และไม่วายโทษที่เขามานั่งอยู่ตรงนี้เอง

"บะ ใบชา พี่ขอร้องเถอะครับ เอามือออกเถอะ" เขากระซิบเบาๆ เหมือนจะอ้อนวอน ก่อนที่จะค่อยๆ แกะมือเธอออกทีละนิ้วอย่างใจเย็นที่สุด

ทุกวินาทีคือความทรมาน ทั้งร่างและใจ

แต่ที่ทรมานกว่าคือความจริงที่ว่า เขากลับไม่อยากให้มือเล็กนั่นปล่อยออกไปเลย

นี่เขาไม่ได้โรคจิตใช่ไหม

มือนุ่มๆ นั่นถึงจะไม่ได้ตั้งใจสัมผัส แต่เขาก็รู้สึกแปลก ไม่ได้มีอารมณ์ แต่มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกกับความไร้เดียงสาของเธอ

ทันทีที่หลุดออกมาจากตรงนั้นได้ คลินต์ก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง ก่อนจะยืนมองดูหญิงสาวที่ยังคงหลับสนิทอยู่ จากนั้นก็หยิบรีโมททีวีขึ้นมาและปิดหน้าจอ เธอเองก็ยังไม่ตื่น ดูแล้วเป็นคนหลับลึกใช่ย่อยเลยเหมือนกัน

ไม่นานนัก...

แกร๊ก ~

"อ้าวไอ้คลินต์ เพิ่งกลับมาเหมือนกันหรอวะ" เตชินทร์เอ่ยทักทายเพื่อนสนิท ที่ยืนอยู่ตรงห้องโถง เพราะดูจากการแต่งตัวแล้วคงเพิ่งมาถึงเหมือนกัน

"เออ กลับมาเจอสภาพนี้น่ะ" คลินต์บอกเพื่อนสนิทให้ดูน้องสาวของตัวเอง

"ใบชา"

"หลับคาทีวีเลย ยังเปิดการ์ตูนไว้อยู่เลย สงสัยคงเหนื่อยมากแหละ"

"อือ เดี๋ยวกูปลุกเอง"

"ไม่ต้องหรอก ปลุกมาเดี๋ยวก็นอนไม่หลับอีก ให้น้องมึงนอนไปเหอะ โซฟาตรงนี้ก็นอนสบาย"

"อืม..."

"งั้นกูไปอาบน้ำก่อนนะ เหนียวตัว"

"เออๆ"

สองเพื่อนสนิทแยกย้ายกันไปเข้าห้องนอนของตัวเอง โดยที่ใบชายังคงนอนอยู่ที่เดิมเพราะไม่มีใครกล้าปลุก ส่วนคลินต์รู้ดีว่าไม่ควรปลุกเธอในเวลากลางดึกเลย ไม่อย่างนั้นเธอคงนอนไม่หลับอีก