ตอนที่3 พบเจอ

"พวกแกสองคนอย่าเพิ่งทะเลาะกันเลย รีบเข้าไปฟังการ

แนะแนวได้แล้ว นี่ก็เป็นมหาลัยสุดท้ายแล้วที่มาแนะแนว ถ้าพลาดครั้งนี้ก็ไม่รู้ว่าจะเรียนที่ไหนแล้ว" เออจริงด้วย ดีนะที่ยัยน้ำหนาวเตือนซะก่อน ไม่งั้นคงอยู่ตรงนี้อีกนานเลย พอมันพูดเสร็จก็เดินไปกับแสงเหนือ ไม่รอกันเลย

"เออๆ รีบไปกันเหอะ เขาเข้ากันไปในห้องหมดแล้ว จะมีที่นั่งไหมเนี่ย" ฉันพูดอย่างร้อนรน เพราะกลัวว่าจะไม่มีที่นั่ง

"มึงเพิ่งคิดขึ้นได้หรอ สมองช้าจริงๆ" ไอ้โลกันต์! มันจะเป็นศัตรูทั้งแสงเหนือแล้วก็ฉันเลยใช่ไหม

"ไอ้กันต์ นี่แกจะเป็นศัตรูกับฉันด้วยใช่ไหมห๊ะ!!" มันด่าฉันเสร็จก็วิ่งหนีไปเลย อ้าว! แล้วฉันจะยืนโวยวายอยู่ตรงนี้ทำไมวะ พวกมันไปกันหมดแล้วฉันก็วิ่งสิ!

ตุบ!!

"โอ๊ยยยย!!" เจ็บอ่าา ชนใครอีกเนี่ย

"......" เอ๊ะ! ผู้ชาย! แน่นมากแม๊~! หมายถึงหน้าอกนะ แต่ทำไมเงียบๆ วะ?

"จะลูบ จะซบอีกนานไหม" เสียงเรียบพูดขึ้นมา แค่เสียงก็ยังหล่อเลย ฉันจึงต้องเงยหน้าขึ้นไปมอง

แม่เจ้า!!!!

"........" สูง! ขาว! หล่อ!! หล่อไม่บันยะบันยัง หล่อไม่เผื่อแผ่ใคร

"หล่อ~นี่มัน...เทพบุตรชัดๆ อย่างกับพระเอกในนิยายเลยอ่า" เห้ย!! คิดอะไรอยู่วะ ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆ ออก ขณะที่ยังเอาแต่มองชายตรงหน้าไม่วางตา

"เอ่อออ เอ่อคือ.." ใบ้แดกเลยกู เอาไงดีวะพูดไม่ออก

"จะเอ่ออยู่อีกนานไหม แล้วเมื่อไหร่จะถอยออกไปจากตัวฉัน เกาะเป็นตุ๊กแกเลย" เพล้ง!!! เสียงหน้าฉันเอง จี๊ดเลย ผู้ชายอะไรวะปากจัดฉิบหาย

"อ้าวพี่!! ทำไมปากหมาจังอ่ะ คนอุตส่าห์จะขอโทษ เหอะ!" ฉันว่าพลางกอดอกหน้าบึ้ง แล้วที่ฉันเรียกพี่ ก็เพราะเขาใส่ชุดนักศึกษาน่ะสิ

"ปากดี! ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะเว้ย หรือตาบอดดูไม่ออก!!" รุ่นพี่แล้วไงวะ ใครกลัว มาด่าฉันก่อนทำไมอ่ะ แล้วก็ไม่ได้ตาบอดด้วย!

"รุ่นพี่แล้วไง ก็พี่มาด่าฉันว่าเป็นตุ๊กแกก่อนอ่ะ"

"หรือไม่จริง ก็เธอเล่นซบฉันอยู่ตั้งนาน หรือว่าชอบฉัน หึ! นี่คงจะเป็นแผนเกล้งเดินชนของเธอสินะ"

"ชะ ชอบบ้าอะไร มันเป็นอุบัติเหตุเหอะ ฉันไม่ได้ตั้งใจชนสักหน่อย" หลงตัวเองอ่ะ ฉันไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย ถึงจะหล่อ แล้วก็ตรงสเปคฉันแบบในนิยายก็เหอะ

"หึ! ไม่ได้ชอบ แล้วจะเสียงสั่นทำไม ยัยเตี้ย!" ร่างสูงกระตุกยิ้ม แล้วก้มลงมามองฉันด้วยสายตาเยาะเย้ย

"จิ๊!! ใครเตี้ยไม่ทราบ ฉันสูงตามมาตรฐานของคนทั่วไป แต่พี่นั่นแหละสูงเกินคนปกติ สูงอย่างกับเป-ตอ่ะ" ฉันว่าอย่างไม่ยอมแพ้ แหะ!! แต่ประโยคสุดท้ายฉันพูดเสียงเบานะ ไม่กล้าออกเสียงอ่ะ

เอ๊ะ! ว่าแต่ฉันมาเสียเวลายืนเถียงกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ทำไมเนี่ย!?

"นี่เธอ! ฉันได้ยินนะเว้ย อยู่ม.ไหน!? อย่าปากดีให้มันมาก " อ่า ได้ยินด้วยหรอวะ ฉันพูดเบาที่สุดแล้วนะ…หน้าโหดๆ แก่ๆ แบบนี้ ไม่น่าเชื่อว่าหูจะดี

"อยู่...หึ! อยากรู้หรอ เข้ามาใกล้ๆ สิ" เรื่องอะไรใครจะบอกล่ะ หื้มม! ปิ๊ง! อยู่ดีๆ ความคิดหนึ่งมันก็ผุดขึ้นมาในหัว จึงกวักมือเรียกให้เขาเข้ามาใกล้

"ใกล้อีกสิ ก้มหัวลงมาด้วย" จิ๊! ขยับทีละนิดอยู่นั่นแหละ แล้วตัวก็สูงเหลือเกินเลอ เอ๊ะ! หรือฉันเตี้ยอย่างที่เขาบอกวะ?

"อ่ะ ได้ยังยัยเตี้ย!" เรียกเตี้ยอีกแล้วนะ! แบบนี้ต้องเจอดี หึ! เสร็จฉันล่ะ…

"ฉันอยู่มอ...หึ บอกก็โง่สิ กรี๊ดดด! " พูดจบก็กรี๊ดใส่แม่งเลอ! หมั่นไส้

เสร็จแล้วก็วิ่งหนีออกมาสิ ขืนอยู่ต่อได้โดนบีบคอแน่ๆ แต่ก็ยังได้ยินเสียงโหยหวนร้องตามหลังมา ฮิๆ สะจาย~

"อ๊ากก ยัยตัวแสบ!!!" ฮ่าๆๆ สะใจจังเลย สมน้ำหน้า ด่าฉันดีนักต้องโดนซะบ้าง หึ! ยังดีนะไม่เมื่อครู่ไม่โดนฉันกระโดดสวบหูด้วย เฮ้อ! คิดแล้วก็เสียดาย

แฮ่ก! แฮ่กๆ เหนื่อยชะมัด ฉันวิ่งห่างจากนายนั้นมาไกลแล้ว เฮ้ย!! เดี๋ยวนะกูจะไปห้องโสดฯ นี่หว่า แล้ววิ่งมาที่ห้องเรียนทำไมวะ โอ๊ยยยย ต้องวิ่งกลับไปทางเดิมอีกแล้วใช่ไหม หวังว่าเขาคนนั้นจะไม่ตามมา หรือซุ้มรอกระทืบอยู่หรอกนะ

เฮ้อ~ เอาวะไปก็ไป อิคริสซะอย่าง กลัวใครซะที่ไหน…ไม่มี๊!!

เฮือกก ในที่สุดก็ถึงสักที เขาเริ่มแนะแนวกันยังวะ…ฉันเปิดประตูเข้าไปอย่างเบาๆ มองซ้ายมองขวาหาเพื่อนว่านั่งกันอยู่ตรงไหน อ๊ะ! นั่นไงเจอแล้ว ตรงนั้นมีที่ว่างอยู่พอดี ฉันจึงเดินย่องเข้าไป ไม่ให้เป็นที่สังเกตของคนอื่น

"พวกกูมากันตั้งนานแล้ว มึงเพิ่งจะเข้ามา หายไปไหนมาวะ"

โลกันตร์ถามทันทีที่เห็นฉัน ขี้เสือกจริงๆ

"เดี๋ยวค่อยเล่า เขาเริ่มกันยัง"

"ยัง แต่กำลังจะเริ่มแล้วเนี่ย" เฮ้ออ โล่งอกคิดว่าจะไม่ทัน

ซะแล้ว…ไม่นานการแนะแนวมหาลัยให้กับนักเรียนก็เริ่มขึ้น

"มึง กูรู้สึกแปลกๆ ว่ะ" ฉันนั่งฟังไปสักพักหนึ่งก็ ต้องสะกิดโลกันตร์ เพราะรู้สึกแปลกๆ

"หื้ม? รู้สึกแปลกยังไง ปวดขี้หรอ" ดูมัน พูดน่าเกลียดอ่ะ ฉันเป็นผู้หญิงนะ ถึงจะเป็นเพื่อนมันก็เถอะ แต่ถ้าปวดก็ไม่บอกหรอก

"ไม่ช่ายยย กูรู้สึกเหมือนมีคนมองอ่ะ" จริงๆนะ ฉันรู้สึกหนาวๆ เย็นๆ เสียวสันหลังเหมือนมีคนมองดูตลอดเลย

"มึงคิดไปเองป่าว คนตั้งเยอะแยะ" มันไม่เชื่อ แล้วยังไม่สนใจฉัน แถมยังหันไปมองข้างหน้าซะตาเยิ้มอีก ก็แน่ล่ะข้างหน้ามีรุ่นพี่ผู้หญิงจากมหาลัยKH ที่มาแนะแนววันนี้น่ะสิ ชิ!!..ฉันเลิกสนใจมัน แล้วหันไปมองพวกรุ่นพี่นักศึกษาบ้าง

"เชี้ย!! นั้นมัน.......นักร้องนี่หว่าา" งื้อออ หล่อมากกกก เพิ่งรู้ว่าพี่เขาเรียนมหาลัยนี้ด้วย เขาคือ พี่ลีเทย์ ฉันยกให้เขาเป็นไอดอลของฉัน เพราะฉันเคยอ่านเรื่องราวชีวิตของเขาในนิตยสารมา ทำให้รู้ว่าชีวิตเขาไม่ได้สมบูรณ์แบบมาตั้งแต่ต้น แต่เพราะความพยายามทำให้เขามาจนถึงทุกวันนี้ได้ เรียกได้ทั้งหล่อ เท่ เสียงดี แถมยังเก่งมากๆ อีกด้วย

"กูตัดสินใจได้แล้ว! ว่าจะเรียนมหาลัยนี้แหละ" ฉันบอกกับเพื่อนว่าจะเรียนที่มหาลัยKH…ไม่ใช่เพราะผู้ชายหรอกนะ แต่เพราะไม่มีที่ไปแล้วต่างหาก อีกอย่างที่นี่มีสาขาที่ฉันอยากเรียนด้วย นั่นก็คือวิศวกรรมโยธา ฉันอยากเป็นนักออกแบบและวางแผนการก่อสร้าง หรือเรียกง่ายๆ ว่าสถาปนิกนั่นแหละ

"เอาจริงดิ่!!?" พวกมันถามฉันขึ้นพร้อมกัน

"อื้ม!! เอาจริง กูจะเรียนวิศวะที่มหาลัยKH"

"ถ้ามึงไป กูก็ไปด้วย/ กูก็ด้วย/ ฉันก็เหมือนกัน"

"แล้วพวกมึงจะเรียนอะไร"

"วิศวะ!!!" พวกมันตอบพร้อมกันว่าจะเรียนวิศวะ

"งั้นเดือนหน้ามหาลัยเปิดรับสมัคร พวกเราก็ไปสอบพร้อมกันเลย" ดีเหมือนกัน มีพวกมันไปด้วยก็สบายใจ ฉันจะได้ไม่เคว้งคว้าง ไม่ต้องเสียเวลาหาเพื่อนใหม่ด้วย