บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของเรื่อง

เสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดของใครคนหนึ่งดังมาจากบันไดหนีไฟของตึกเรียน ทำให้ณิชานักศึกษาสาวปีสี่หยุดชะงักก่อนยืนฟังครู่หนึ่งเพื่อความแน่ใจว่าตนเองไม่ได้หูฝาด

“อื้อ…เจ็บเหลือเกิน ใครก็ได้ช่วยด้วย”

ประโยคดังกล่าวกระทบเข้าโสตประสาทของเธอ ณิชาไม่รอช้าใช้มือเรียวทั้งสองข้างผลักประตูเข้าข้างในก่อนเบิกตาโพล่ง เมื่อเห็นร่างเพรียวของเพื่อนจ้องเขม็งบางอย่างตรงชานพักบันไดด้วยสายตาเคียดแค้นปนเกลียดชัง

“สมายล์” เสียงหวานเอ่ยเรียกพร้อมไปหยุดข้างเพื่อน แล้วหันมองข้างล่างตรงชานพักบันได ซึ่งใครคนหนึ่งนอนกุมท้องอย่างทรมาน

“คริสตัล”

“แกยังไม่กลับอีกเหรอ” สมายล์มองบุคคลมาใหม่อย่างคาดไม่ถึงในเวลาห้าโมงเย็นเช่นนี้ณิชายังอยู่มหาวิทยาลัย

“เกิดอะไรขึ้นสมายล์ ทำไมคริสตัลถึงได้ไปนอนตรงนั้น” เธอปรายตามองคนเจ็บสลับมองเพื่อนข้างกาย

“ไม่ใช่เรื่องของแก กลับไปซะณิ”

“แกทำอะไรสมายล์” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นอย่างฉงน เธอหันมองคริสตัลอีกครั้งก่อนเห็นเลือดสีแดงสดไหลตามหว่างขา จึงไม่รอช้าจะวิ่งไปช่วยแต่สมายล์คว้าข้อมือเธอไว้

“แกจะทำอะไรณิ”

“ช่วยคริสตัลไง แกไม่เห็นเหรอว่าคริสตัลมีเลือดไหลตามขา” เธอบอกอย่างกระวนกระวาย

“แกอย่าช่วยมัน ถ้าเห็นแก่ที่เราเป็นเพื่อนกัน”

“แกบ้าเหรอ!!” ตะคอกถามเสียงดังลั่น

“เออ ฉันบ้ามาก” ตอบพลางหัวเราะราวกับคนเสียสติ

“ปล่อยนะสมายล์” พยายามสะบัดแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของเพื่อน แต่อีกฝ่ายแรงเยอะกว่า หนำซ้ำยิ่งจับข้อมือเธอแน่นกว่าเดิม

เพียะ!

ฝ่ามือเล็กยกขึ้นฟาดใบหน้าขาวเนียนของสมายล์ จนอีกคนชะงักและปล่อยข้อมือของณิชาเป็นอิสระ

“ฉันขอโทษที่ทำแบบนี้แต่ฉันทนเห็นแกทำผิดไม่ได้” เธอไม่รู้ว่าระหว่างสมายล์และคริสตัลเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่ไม่อยากให้เพื่อนกลายเป็นฆาตกรฆ่าคนโดยเจตนา

“มันแย่งคนรักของฉันจนท้อง แกยังจะช่วยมันอีกเหรอ” สมายล์ตะโกนบอกณิชาขณะเพื่อนวิ่งลงบันไดไปช่วยคริสตัล

“คนรักแกคือใคร ไต้ฝุ่นเหรอ” เท้าเล็กหยุดชะงักพลางเอี้ยวคอถามเชิงสงสัย

“ฮือ ๆ ใช่”

“เอาไว้ค่อยคุยนะสมายล์ ฉันต้องช่วยคริสตัลก่อน” จบคำพูด ณิชาวิ่งไปหาคนเจ็บทันที โดยไม่สนใจว่าเพื่อนจะโกรธเคืองมากแค่ไหนกับการกระทำของตัวเอง สิ่งสำคัญที่สุดคือการช่วยเหลือคริสตัล

“ฉันอุตส่าห์บอกเหตุผลแกไปแล้ว แต่แกยังจะช่วยมันอีกเหรอ งั้นหลังจากนี้ระหว่างเราจบกันแค่นี้เถอะ” สมายล์หมุนตัวเดินออกจากห้องทันที

“เดี๋ยวสิสมายล์” เสียงหวานเอ่ยรั้งเพื่อน ครั้นจะวิ่งตามก็ไม่ได้เนื่องจากกำลังประคองคริสตัลไว้ในอ้อมแขน

“โอ๊ย…เจ็บเหลือเกิน” 

“ลุกขึ้นไหวไหม” ณิชาหันกลับมาสนใจคนเจ็บอีกครั้ง

“อื้อ” คริสตัลพยักหน้ารับพร้อมพยุงกายลุกขึ้นซึ่งณิชาคอยช่วย

จากนั้นคนทั้งสองย่างเท้าออกจากบันไดหนีไฟเพื่อไปยังลานจอดรถ โชคดีเวลาเย็นอย่างนี้ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่าน ไม่ต้องกลัวใครจะเห็น

“คริส” เสียงบุคคลที่สามดังขึ้นเบื้องหน้า ทำให้ณิชาและเจ้าของชื่อเงยหน้ามองพร้อมกัน

“เกิดอะไรขึ้นกับคริส” โบนัสเพื่อนสนิทของคริสตัลมองเพื่อนสลับมองณิชาอย่างสงสัย ก่อนสะดุดกับเลือดสีแดงเปรอะเปื้อนขาเรียวของคริสตัล เธอรีบเข้าประคองเพื่อนพร้อมผลักณิชาออกห่าง

“แกทำอะไรคริส”

“อย่าเพิ่งพูดมากได้ไหม รีบพาคริสตัลขึ้นรถก่อนเถอะ”

“ถ้าคริสเป็นอะไรขึ้นมา ฉันเอาแกตายแน่” 

“อื้อ เจ็บ” คริสตัลแทรกบทสนทนาของณิชากับโบนัส ขืนยังปล่อยให้คนทั้งสองโต้เถียงคงไม่จบไม่สิ้น

“งั้นรีบขึ้นรถเถอะ” ณิชาช่วยพยุงคริสตัลอีกครั้งก่อนพาไปนั่งในรถคันหรู

“หมดหน้าที่แกแล้วก็เชิญไปสิ” โบนัสพูดขึ้นหลังจากพาเพื่อนนั่งเรียบร้อย จากนั้นเดินไปฝั่งคนขับและออกรถทันใด ซึ่งทิ้งณิชาไว้ตรงนั้น

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่” เสียงหวานบ่นพึมพำ เธอนึกบางอย่างขึ้นได้จึงหยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กในกระเป๋าผ้าเพื่อติดต่อหาสมายล์ แต่ไม่ว่าจะโทรหากี่สายดันไม่มีคนรับ

“ทำไมถึงไม่รับสายนะ” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันขณะจ้องเบอร์ของสมายล์ เธอรู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์บางอย่างกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า

“ทำไมรู้สึกหวิว ๆ ในใจชอบกลอย่างนี้” มือเล็กเอื้อมขึ้นกุมหน้าอกข้างซ้ายด้วยความรู้สึกประหลาด

ณ สนามบินแห่งหนึ่ง

ร่างสูงใหญ่ของเจย์เดน หนุ่มลูกครึ่งไทย – อิตาลี วัยสามสิบสามปีเดินฉับ ๆ ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเพราะต้องการถึงที่หมายเร็ว ๆ เนื่องจากทันทีที่เครื่องบินลงจอด เขาได้รับโทรศัพท์จากแม่บ้านมาว่าน้องสาวสุดที่รักเพียงคนเดียวอยู่โรงพยาบาล

“รถมายังไททัน” มาเฟียหนุ่มหันไปถามลูกน้องคนสนิทข้างหลังอย่างร้อนใจ

“มาถึงแล้วครับ จอดรออยู่ตรงประตูทางออก” ไททันผายมือเชิญเจ้านายหนุ่มไปยังรถตู้ 

การเดินทางจากสนามบินสู่โรงพยาบาลใช้เวลาไม่เกินหนึ่งชั่วโมง เจย์เดนและลูกน้องก็มาถึง

“คริส” เสียงทุ้มเรียกน้องสาวพร้อมผลักประตูเข้าไปในห้องพักฟื้น และพบว่าคริสตัลกำลังร้องไห้สะอื้นอย่างปวดใจ

ทันทีที่เผยให้เห็นร่างของพี่ชาย คริสตัลรีบปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว แล้วฝืนส่งยิ้มแก่เจย์เดนทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“พี่เจย์มาได้ไงคะ” เธอทำหน้างุนงง ปกติพี่ชายอาศัยอยู่อิตาลีจะกลับมาเยี่ยมเธอที่ไทยนาน ๆ ครั้ง แต่หนนี้ดันมาโดยไม่บอกกล่าวสักคำทำเอาตกใจไม่น้อย แถมมาตรงกับตอนเกิดเรื่องพอดี

“น้องเจ็บตรงไหนไหม” เจย์เดนเดินไปหยุดข้างเตียงของน้องสาว โบนัสที่นั่งอยู่รีบลุกขึ้นถอยห่างให้สองพี่น้องพูดคุยตามสะดวก

“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ลูกของน้อง…” เธอพูดเสียงสั่น ก้มหน้ามองดูหน้าท้องแบนราบ ไม่วายยกมือลูบแผ่วเบาด้วยความเสียใจที่เพิ่งสูญเสียลูกน้อยในครรภ์

“น้องท้อง” ชายหนุ่มทำหน้าตะลึง “ใครคือพ่อเด็ก พี่จะเอาเลือดออกจากกระบาลมัน”

“พี่เจย์อย่าทำอะไรเขานะคะ น้องรักเขา” มือเรียวคว้าท่อนแขนกำยำของพี่ชายซึ่งตั้งท่าจะหมุนตัวออกจากห้อง

ถ้อยคำของน้องสาวทำให้เขาต้องระงับอารมณ์เดือดพล่าน พ่นลมหายใจเฮือกหนึ่งก่อนเอ่ยถามอย่างใจเย็น

“เกิดอะไรขึ้น ผู้ชายคนนั้นอยู่ไหน”

“ไต้ฝุ่นอยู่ต่างจังหวัดค่ะ”

“แล้วมันไม่คิดจะมาหาน้องเลยเหรอ” ถามอย่างหัวเสีย

“น้องยังไม่ได้บอกเขา น้องกลัวเขาจะเสียใจเรื่องลูก” เธอกับไต้ฝุ่นรักกันและตั้งใจจะแต่งงานหลังเรียนจบ แต่คาดไม่ถึงจะเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน

“แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมถึงมีสภาพเป็นแบบนี้”

“ฮึก ฮือ ๆ” คริสตัลก้มหน้า แล้วปล่อยโฮออกมาเพราะเหตุการณ์เมื่อช่วงเย็นยังคงวนเวียนในหัวทำเอาหวาดกลัวเหลือเกิน เธอทำใจไม่ได้กับการสูญเสียลูกครั้งนี้ 

“ไม่เป็นไรแล้วนะครับ” เจย์เดนคว้าร่างน้องสาวมากอด มือใหญ่ลูบไล้ศีรษะคริสตัลกับแผ่นหลังเล็กอย่างปลอบประโลม

นัยน์ตาคมกริบสะดุดเข้ากับโบนัสที่นั่งมุมหนึ่งของห้อง ชายหนุ่มมองหญิงสาวเต็มไปด้วยคำถามมากมาย

เมื่อคริสตัลไม่ยอมเล่าเหตุการณ์ให้เขารับรู้ ฉะนั้นเขาจะเค้นความจริงจากปากเพื่อนสนิทของน้องสาวแทน

“ฮือ ๆ พี่เจย์”

“นอนพักเถอะ” เจย์เดนประคองน้องสาวให้นอนลง จากนั้นคว้าผ้าห่มคลุมเรือนร่างคริสตัล

“พี่เจย์อยู่กับน้องนะคะ” เธอมองพี่ชายอย่างออดอ้อน

“ครับ” พยักหน้ารับพลางส่งยิ้มหวานอ่อนโยนแก่คนบนเตียง

หลังจากคริสตัลหลับ เจย์เดนเรียกโบนัสออกไปคุยนอกห้องซึ่งไม่ลืมให้ไททันเฝ้าคนบนเตียง

“มีอะไรจะคุยกับโบนัสคะ” เหลือบมองคนตรงหน้าพลางแอบชื่นชมความหล่อเหลาของเขาในใจ

“เธอรู้ใช่ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”

“รู้ค่ะ เอ่อ แต่คริสไม่ให้โบนัสพูด”

“เล่ามาเถอะ ฉันสัญญาจะไม่บอกคริสว่าเธอเป็นคนพูด”

“คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้ค่ะพี่เจย์ คริสถูกผู้หญิงที่ชื่อณิชาผลักตกบันไดจนแท้งลูก ณิชาเกลียดคริสมากและอยากทำให้คริสตายพร้อมกับเด็กในท้อง”

โบนัสเล่าความเท็จให้คนตรงหน้าฟัง แม้ความจริงคริสตัลจะเล่าให้เธอฟังแล้วว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เธอเกลียดณิชาหวังใช้โอกาสนี้กำจัดอีกคน

“ณิชาเหรอ”

“ใช่ค่ะ ณิชาชอบไต้ฝุ่น พอไต้ฝุ่นไม่เล่นด้วยก็หวังทำลายชีวิตคริส”

“กล้าดียังไงมาแตะต้องคริส” เขาพึมพำพลางขบกรามแกร่ง

“นี่คะ รูปของผู้หญิงคนนั้น” โบนัสยื่นภาพถ่ายในโทรศัพท์ให้ชายหนุ่มดู เจย์เดนจ้องคนในภาพด้วยสายตาเคียดแค้นแทบอยากจะฉีกร่างคนในภาพเป็นชิ้น ๆ

“ส่งรูปนี้ให้ฉันด้วย” เขาคืนโทรศัพท์แก่โบนัส

“ค่ะ”

“ขอบใจมากสำหรับวันนี้ งั้นกลับไปพักเถอะฉันเฝ้าคริสเอง” สิ้นคำพูด มาเฟียหนุ่มหมุนตัวเดินเข้าข้างใน

“ช่วยไม่ได้นะนังณิ แกอยากมาเป็นคู่แข่งของฉันทำไม” โบนัสพูดขึ้นด้วยความสะใจหลังกดส่งรูปภาพณิชาให้เจย์เดน

เธอเกลียดณิชามากนั่นเพราะความอิจฉา เนื่องจากณิชามีฐานะยากจนเหมือนกับเธอ แต่อีกคนกลับได้ดีกว่าในหลายด้าน ทั้งเรื่องการเรียน หน้าตาสะสวยโดดเด่น รวมถึงเรื่องที่ณิชาได้รับความช่วยเหลือจากคริสตัล

เธอกลัวคริสตัลจะใจดีกับณิชามาก จนละเลยตัวเองและอาจพลาดบ่อเงินบ่อทองไป หลายครั้งมักจะพูดจาใส่ร้ายณิชาให้คริสตัลฟังเป็นประจำ