MasukShare
บทที่ 2 ลักพาตัว
Terakhir Diperbarui:
2025-05-04 21:43:33“หายไปไหนของแกกันนะสมายล์” ณิชาจ้องจอโทรศัพท์ เธอกระหน่ำโทรหาเพื่อนหลายสาย แต่ไร้วี่แววที่คนปลายสายจะกดรับ ทำเอาอดแปลกใจไม่ได้เพื่อนหายไปไหนกันแน่ ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวาน กระทั่งวันนี้ยังติดต่อไม่ได้
“ช่างเหอะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ที่มหาลัย” เธอหย่อนโทรศัพท์ลงในกระเป๋าผ้า จากนั้นเตรียมตัวเดินทางกลับห้องพัก หลังจากทำงานพาร์ทไทม์เสร็จช่วงเวลาสามทุ่มครึ่ง
หญิงสาวไม่อาจล่วงรู้สักนิด ขณะนี้กำลังมีสายตาคู่หนึ่งมองทุกอิริยาบถของเธอ ตั้งแต่รอรถเมล์กระทั่งขึ้นรถและจากไป เขายังคงจับตามองอย่างไม่ละสายตา ก่อนสั่งลูกน้องให้ขับรถตาม
“บอสครับ เอาไงต่อดี” ไททันถามขึ้นหลังจากรถหรูแล่นจอดหน้าตึกหนึ่งค่อนข้างทรุดโทรม ซึ่งเป็นสถานที่ที่ณิชาเพิ่งเดินเข้าไปข้างในได้ไม่นาน
“คืนนี้ปล่อยไปก่อน พรุ่งนี้พวกนายค่อยมาดักรอแล้วพาผู้หญิงคนนั้นมาหาฉัน” เจย์เดนบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ครับ”
“ไปเถอะ พาฉันไปหาคริส”
“ครับบอส”
หลังจากณิชาจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย เธอจึงแบกร่างกายอ่อนเพลียล้มตัวลงบนเตียงขนาดเล็กภายในหอพัก
“เฮ้อ…เหนื่อยจัง” แขนเรียวยกขึ้นก่ายหน้าผาก ดวงตากลมโตมองดูเพดานห้องสีขาวล้วนด้วยความรู้สึกว่างเปล่า
เธอใช้ชีวิตเดียวดายมาตลอดตั้งแต่เริ่มเรียนมหาวิทยาลัย ดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อให้อยู่รอด แม้จะได้รับทุนการศึกษาแต่ค่าใช้จ่ายในส่วนอื่น ต้องออกเองทั้งหมด ฉะนั้นหลังเลิกเรียนต้องไปทำงานทุกวัน กว่าจะได้นอนก็ล่วงเลยเกือบเที่ยงคืน
ณิชาแต่งกายด้วยชุดนักศึกษาออกจากห้องพักเวลาหกโมงครึ่งดั่งทุกครั้ง หญิงสาวไม่รู้เลยวันนี้ช่างแตกต่างกว่าทุกวัน เนื่องจากมีรถตู้คันหนึ่งกำลังจอดรอเธออยู่หน้าตึกหอพัก เมื่อร่างเล็กปรากฏคนในรถรีบเปิดประตูลงมาพร้อมประชิดตัวเธอ
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ตามมา”
“คุณเป็นใครคะ” หันหน้ามองตามเสียงของคนอยู่ข้างหลัง
“ไม่ต้องถามมาก รีบตามมา” ชายหนุ่มแต่งกายคล้ายบอดี้การ์ดเปิดเสื้อสูทออกเล็กน้อย พอให้เห็นปลายกระบอบปืนสั้นเหน็บเอวเพื่อขู่ณิชาให้กลัว
คนตัวเล็กไม่มีทางเลือกมากนัก จำยอมเดินตามหลังชายร่างสูงใหญ่ไปขึ้นรถตู้กระจกสีทึบ
ขณะรถกำลังแล่นบนท้องถนน หญิงสาวพยายามจดจำเส้นทางเผื่อมีโอกาสหนีจะได้ไม่หลง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำคนพวกนั้นจับตัวเธอมาทำไม วินาทีนี้ทำได้แค่สงบปากและสงบคำเพื่อคิดหาวิธีเอาตัวรอด
“ถึงแล้ว ลงมา” เสียงห้วนของชายชุดดำคนเดิม เรียกสติของณิชาหันมองคนเปิดประตู
“คุณจะพาฉันไปไหน จับตัวฉันมาทำไม”
“ลงมา”
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น” ณิชาขยับกายชิดมุม มองคนตรงหน้าด้วยสายตาหวาดระแวง
“อย่าให้ผมต้องใช้กำลังเลย”
“ฉันขอร้องนะคะ ปล่อยฉันไปเถอะ” มือเรียวพนมไหว้คนตรงหน้าอย่างขอความเห็นใจ
“เชิญลงมาเถอะครับ อย่าให้เสียเวลามากกว่านี้”
สุดท้ายณิชายอมลงจากรถ เพราะท่าทางกับสีหน้าของอีกฝ่ายน่ากลัวยิ่งนัก จนคิดว่าหากยังขัดขืนและไม่ยอมทำตาม มีหวังคงโดนทำร้ายแน่นอน
“เชิญครับ” ผายมือเชิญแก่เธอให้เข้าข้างในเพนท์เฮ้าส์ แล้วพาไปหาใครคนหนึ่งซึ่งกำลังรออยู่
“บอสครับ มาแล้วครับ”
คนยืนหันหลังมองบรรยากาศในยามเช้า หมุนตัวตามเสียงของลูกน้องคนสนิท ก่อนสายตาสะดุดกับหญิงสาว ทั้งคู่บังเอิญสบตากัน ก่อนความรู้สึกหนึ่งแล่นผ่านหัวใจ ทำให้เธอและเขาปวดหนึบราวกับถูกบีบรัด
“เมื่อกี้คืออะไร” เสียงหวานพูดพึมพำพลางยกมือจับหน้าอกข้างซ้าย นัยน์ตาคู่งามมองเขาแวบหนึ่งอย่างต้องการคำตอบ
“พามานั่ง” เจย์เดนสลัดความรู้สึกเมื่อสักครู่ทิ้ง จากนั้นเอ่ยพูดกับไททันก่อนเขาจะนั่งลงบนโซฟาตัวหรูกลางห้อง
“เชิญครับ”
“ค่ะ” ณิชาทำท่าจะนั่งตรงข้ามกับเจย์เดน ทว่าเสียงทุ้มของอีกคนดังขึ้นทำเอาชะงักทีเดียว
“นั่งพื้น”
“คะ” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นเชิงสงสัย แค่อยากรู้ว่าตนเองไม่ได้หูฝาด
“ฉันบอกให้นั่งพื้น” คราวนี้เจย์เดนจ้องเขม็งหน้าสวยหวานด้วยสายตาดุดันปนความเกลียดชัง จนคนตัวเล็กรู้สึกเย็นยะเยือกทั่วสรรพางค์กาย
“ทำตามคำสั่งบอสเถอะครับ” ไททันกระซิบบอกเธออย่างหวังดี
“ค่ะ” พยักหน้าเล็กน้อย แล้วหย่อนก้นนั่งลงบนพื้น
นาทีนี้เธอต้องทำตามคำสั่งไปก่อนถ้าอยากมีชีวิต เพราะท่าทางของอีกคนไม่น่าจะใช่คนธรรมดา จากความรู้สึกของเธอบ่งบอกอย่างนั้น
“เธอชื่อณิชาใช่ไหม” คนตัวเล็กนั่งได้ไม่นาน เขาถามขึ้นทันที
“ค่ะ” แม้จะงุนงงที่เขารู้จักชื่อเธอได้อย่างไร กระนั้นก็ยอมตอบคำถาม
“ดี ถือว่าไม่ผิดตัว” เจย์เดนยกยิ้มมุมปากดั่งคนร้ายกาจพลางมองคนตรงหน้าด้วยแววตาชิงชัง
“พูดเรื่องอะไรของคุณ ฉันไม่เข้าใจ”
“ทำอะไรไว้ก็รู้ดีแก่ใจ” เจย์เดนสวนกลับทันควัน แค่มองหน้าเธอขณะนี้แทบอยากจะพุ่งไปฉีกร่างเธอเป็นชิ้น ๆ ให้สาสม
“ฉันทำอะไรคะ ฉันมั่นใจว่าฉันไม่รู้จักพวกคุณ” จ้องคนตัวโตโดยไม่หลบสายตาคม เมื่อไม่ได้ทำอะไรผิดจะกลัวไปทำไม เธอเชื่ออย่างนั้น
“เฝ้าไว้ดี ๆ อย่าให้หนี” เขาไม่ตอบคำถามของเธอ แต่หันไปกล่าวกับลูกน้องแทนพลางเด้งตัวลุกขึ้น
“คุณจะไปไหน มาจับฉันไว้ทำไม” เธอเริ่มโวยวาย
“…” เจย์เดนไม่สนใจ เขาตั้งท่าจะก้าวเท้าจากไปแต่หยุดชะงัก
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาจับตัวฉันแบบนี้ ถ้าญาติพี่น้องของคุณโดนบ้างจะรู้สึกยังไง”
“หุบปาก!!” ชายหนุ่มหันหลังไปประชันหน้ากับเธอพร้อมหยิบปืนเหน็บเอวจ่อศีรษะของคนตัวเล็ก “ถ้าพูดอีกสักคำ ฉันยิงแน่”
เพราะณิชาเอ่ยคำว่าน้อง ทำให้เขาเผลอนึกถึงคริสตัลที่เพิ่งได้รับบาดเจ็บและสูญเสียลูกน้อยในครรภ์หมาด ๆ ถ้อยคำของเธอราวกับตอกย้ำไม่ให้เขาลืมผู้หญิงคนนี้ทำอะไรกับน้องสาวตัวเองไว้บ้าง
บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ในความเงียบสงัด ณิชาตกใจสุดขีดอย่างคาดไม่ถึงผู้ชายตรงหน้าจะโหดร้ายถึงขั้นนำปืนมาขู่กัน
“เฝ้าไว้ให้ดี ไททัน” เขาเก็บปืนไว้ดั้งเดิมและจากไปทันทีอย่างหัวเสีย
“คุณครับ”
“คะ” คนสติหลุดค่อย ๆ แหงนหน้ามองไททัน
“ผมขอกระเป๋าด้วยครับ”
“กระเป๋าเหรอ” ณิชาเหลือบมองกระเป๋าผ้าที่สะพายไว้ตรงหัวไหล่มน “ไม่ให้” กอดกระชับแน่น
“อย่าให้ผมต้องใช้กำลังเลย”
“คุณคะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันทำอะไรผิดเหรอถึงจับตัวฉันไว้แบบนี้” ส่งสายตาอ้อนวอนคนตรงหน้า
“ผมจะปล่อยก็ต่อเมื่อเจ้านายผมสั่งเท่านั้น ขอกระเป๋าด้วยครับ” ยื่นมือใหญ่ขอกระเป๋าผ้า
“ไม่เอาไปได้ไหมคะ”
“ไม่ได้ครับ” ส่ายหัวเล็กน้อย
“คุณอยากได้อะไรในกระเป๋าฉันคะ” กระเป๋าของเธอแทบไม่มีสิ่งมีค่าใดเลย อย่างมากแค่โทรศัพท์เครื่องเก่า ๆ เท่านั้น พอจะมีค่าขึ้นมาหน่อย
“ทุกอย่างที่อยู่ในนั้น ผมจำเป็นต้องยึดไว้ก่อน” ไททันอธิบายเพิ่มเติม
“ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วใช่ไหม” ณิชาจำยอมยื่นกระเป๋าให้แก่คนตรงหน้า แต่ไม่วายหยิบสร้อยคอเส้นหนึ่งออกมาเก็บไว้กับตัว ซึ่งไททันไม่ได้ต่อว่ายอมให้เธอทำตามความปรารถนา
“เชิญลุกขึ้นและตามผมมาด้วยครับ”
“ค่ะ” เธอเชื่อฟังคำสั่งชายหนุ่มอย่างง่าย แล้วพยุงกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินตามหลังไททันไปห้องหนึ่ง
เหตุการณ์เมื่อสักครู่ยังคงไม่เลือนหายจากความทรงจำ จึงไม่กล้าขัดขืนไม่ว่าคนเหล่านั้นสั่งอะไรก็ต้องทำอย่างไม่มีทางเลี่ยง
Bab terkait
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 3 เดินทางไปต่างประเทศ
หลังจากเจย์เดนออกจากเพนท์เฮ้าส์ก็มุ่งหน้าไปหาคริสตัล เมื่อเปิดประตูห้องพักฟื้น ดันพบชายคนหนึ่งกำลังโอบกอดน้องสาว เขาไม่รอช้าพุ่งไปอย่างไวก่อนคว้าร่างชายคนดังกล่าวผลัวะ! กำปั้นหนักของเจย์เดนซัดใส่หน้าอีกคน จนล้มกระแทกพื้น“ว้าย!”“มึงเป็นใคร กล้าดียังไงมากอดน้องสาวกู” ชี้หน้าด่าคนบนพื้น“พี่เจย์อย่าทำเขานะคะ” คริสตัลร้องบอกพี่ชาย เธอจะลงจากเตียงไปช่วยแฟนหนุ่มก็ไม่ได้ เนื่องจากเคลื่อนไหวไม่ค่อยสะดวก“มึงเป็นใคร กล้าดียังไงมากอดน้องสาวกู”“เขาคือไต้ฝุ่น แฟนของน้องเองค่ะ”“ไอ้นี่เองเหรอ ที่มันล่วงเกินน้อง” ไม่รอช้าไปคร่อมร่างไต้ฝุ่นและส่งหมัดหนักใส่หน้าหล่อของไต้ฝุ่นระรัว“โอ๊ย!!”“น้อง/คริส” เสียงร้องของคนบนเตียงเรียกสติสองหนุ่มหันมองตามกันและเรียกชื่อเธอพร้อมกันเพราะเธอพยายามจะไปห้ามปรามพี่ชายไม่ให้ทำร้ายร่างกายไต้ฝุ่น ทำให้ทรุดกายกองกับพื้น“น้องเป็นอะไรไหม” มาเฟียหนุ่มวิ่งไปหาน้องสาวด้วยความเป็นห่วงพร้อมช่วยประคอง“อย่าทำอะไรไต้ฝุ่นเลยได้ไหมคะ” เสียงของคริสตัลสั่นเครือ ตามด้วยหยาดน้ำใสอาบแก้มนุ่มทั้งสองข้างคนเป็นพี่ชายถึงขั้นใจอ่อนยวบกับคำขอร้องของน้องสาว แต่ยังไม่ยอมรับปากจะไม่ทำร
Terakhir Diperbarui : 2025-05-04กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 4 พยายามอธิบายความจริง
การเดินทางจากไทยไปอิตาลีใช้เวลาค่อนข้างนานพอสมควร กว่าจะถึงก็เข้าสู่วันใหม่ขณะนี้ณิชาไม่สามารถขัดขืนอะไรได้เลย หญิงสาวจำเป็นต้องทำทุกอย่างตามคำสั่งของเจย์เดน ไม่ว่าเขาจะพูดหรือกระทำสิ่งใดก็ตาม หากยังอยากมีชีวิตก็ควรเชื่อฟัง“รีบเดินสิวะ ลีลาอยู่ได้” มาเฟียหนุ่มสั่งเสียงเข้ม ขณะกำลังย่างกรายไปขึ้นรถตู้ที่จอดรอ“ฉันอยากกลับบ้าน” กวาดสายตามองรอบข้างซึ่งเป็นสถานที่แปลกใหม่ ไม่คุ้นเคยสำหรับหญิงสาวสักนิด“กล้าดียังไงมาพูดแบบนี้ เธอไม่มีสิทธิ์นั้นสักหน่อย” มาเฟียหนุ่มผลักไหล่บอบบาง กระทั่งณิชาล้มลงบนพื้น ส่วนเขาจากไปทันใด ไม่วายสั่งลูกน้องคนสนิทให้พาเธอไปยังรถตู้“ลุกไหวไหมครับ” ไททันถามอย่างอ่อนโยน เขายื่นมือให้เธอ“ทำไมเจ้านายของพวกคุณใจร้ายจัง”“รีบไปเถอะ ถ้าคุณไม่อยากโดนไปมากกว่านี้” ไททันไม่ตอบคำถามณิชา เขาตัดบทและช่วยพยุงหญิงสาว จากนั้นพาเธอไปยังรถตู้คันหรู ก่อนมุ่งหน้าสู่คฤหาสน์รถตู้เคลื่อนตัวตามท้องถนน กระทั่งถึงสถานที่มุ่งหมาย ณิชามองประตูรั้วเปิดกว้างต้อนรับเจ้าของ เธอทอดสายตามองความงดงามตั้งตระหง่านเด่นเบื้องหน้าอย่างตกตะลึง‘รวยขนาดนี้เลย’ พูดในใจพร้อมเหลือบมองเขาที่นั่งไขว่ห้า
Terakhir Diperbarui : 2025-05-06กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 5 ปราบพยศ
มาเฟียหนุ่มพาณิชามายังห้องนอน เขาเหวี่ยงเธอไปบนเตียงขนาดคิงไซซ์สีดำ ทำเอาหญิงสาวหงายหลังทีเดียว เจย์เดนคร่อมร่างอรอรอย่างรวดเร็วพร้อมตรึงแขนขาวเนียนที่นอน“คุณจะทำอะไรคะ ปล่อยเดี๋ยวนี้”“ยังจะถามอีกเหรอ อย่าทำเหมือนไม่เคยไปหน่อย” แสยะยิ้มร้ายมุมปาก ดวงตาคมกริบมองหน้าทั่วกรอบหน้าขาวเนียนใสอย่างเหยียดปนรังเกียจเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ เจย์เดนขาดสติยับยั้งชั่งใจชั่วขณะ ทำให้ลืมวาจาที่เคยลั่นว่าณิชาสกปรก“ปล่อยนะคะ” คนตัวเล็กดิ้นพล่านไปมาพลางกระทุ้งเท้าลงบนที่เตียงถี่รัว เธอขัดขืนสุดกำลังหวังให้หลุดพ้นจากการเกาะกุมของมาเฟียจอมโหด“คุณคะ อย่าทำอะไรณิเลยได้ไหม”“เหอะ” นิ้วยาวลูบคลำแก้มนวลไล่มายังกลีบปากอวบอิ่มอย่างหื่นกระหาย สายตาคมจ้องคนใต้ร่างเต็มไปด้วยความปรารถนา“ขอร้องละ” กายสาวสะท้านอย่างหวาดกลัว ตั้งแต่เกิดไม่เคยใกล้ชิดกับเพศตรงข้ามเท่านี้มาก่อนลมหายใจอุ่นเป่ารดต้นคอระหง ส่งผลให้ขนกายของณิชาลุกซู่ หนำซ้ำเรือนร่างงามวูบวาบใบหน้าหล่อเหลาโน้มคลอเคลียคอขาวเนียน กลิ่นเฉพาะจากตัวเธอทำให้เลือดในกายของมาเฟียหนุ่มพลุ่งพล่าน เขาถึงกับอดไม่ไหวฟังจูบลงบนซอกคอหอมกรุ่น ไม่วายทิ้งรอยแดงสีกุหลาบจุด
Terakhir Diperbarui : 2025-05-06กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 6 ครั้งแรกของเธอ Nc+
“ไปให้พ้นนะอย่ามายุ่ง” หญิงสาวเบือนหน้าหนีขณะใช้สองมือเล็กยันอกล่ำสัน“ยังจะปฏิเสธอีกเหรอ แฉะขนาดนี้” มือใหญ่คลำช่องทางรักวนไปมาพลางเขี่ยติ่งกระสันเล่น เจย์เดนช้อนตามองหญิงสาวอย่างชอบใจที่เห็นเธอทำหน้าเซ็กซี่ ก่อนสอดนิ้วยาวเข้าในโพรงอ่อนนุ่มขยับขึ้นลงตามอารมณ์พิศวาส“อื้อ อย่า…” หน้างดงามส่ายไปมาอย่างทรมาน สมองสั่งให้ผลักไสเขาไปให้พ้น แต่ร่างกายอ่อนระทวยให้เขาสัมผัสง่าย ๆ ไม่เข้าใจเลยเป็นอะไรกันแน่ถึงควบคุมตัวเองไม่ได้“ฉันว่าเธอพร้อมแล้วนะ” เจย์เดนเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียงและหยิบคอนดอมนำมาสวมใส่ จากนั้นจับขาเรียวแยกออกจากกันกว้างๆ และสอดแทรกความเป็นชายใส่ในตัวเธอพรวดเดียว ทว่าแค่ส่วนหัวรับรู้ถึงความคับแน่น“อึก เจ็บ…” ร่างเล็กสะดุ้งเฮือก ณิชาพยายามจะเขยิบตัวหนีให้หลุดจากท่อนลำขนาดใหญ่ แต่อีกคนรั้งไว้อย่างเอาแต่ใจ“อยู่เฉย ๆ สิ”“ณิเจ็บนะคะ” เธอบอกเสียงอ่อน ขณะเดียวกันหยาดน้ำใสหลั่งไหลรินข้างหางตา“เธอก็อย่าเกร็งสิ ถ้าไม่อยากเจ็บ”“คุณก็ปล่อยณิไปสิคะ” เสียงหวานสั่นเครือ ไม่เข้าใจเลยเขาจะรั้งเธอไว้ทำไม“อย่าทำเหมือนไม่เคยไปหน่อย ไม่เคยเจอไซซ์แบบฉันล่ะสิ” เขาไม่เชื่อหรอกเธอจะไม่เคยผ่านมือ
Terakhir Diperbarui : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 7 ใจร้าย
แสงตะวันยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนโทนสีดำ ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา บ่งบอกถึงรสนิยมมาเฟียหนุ่มเป็นอย่างดีคนตัวเล็กบนเตียงปรือตาขึ้นเชื่องช้า เพื่อปรับสภาพให้คุ้นชินกับแสงแยงตา“อื้อ”“ตื่นแล้วก็ไสหัวไปซะ”เสียงดังในระยะใกล้เคียงทำให้ณิชาหันมองก่อนพบกับเจ้าของห้องในสภาพชุดคลุมอาบน้ำ เส้นผมเปียกชุ่ม ไม่ต้องบอกก็รู้เพิ่งผ่านการอาบน้ำมาหมาด ๆ“คุณ” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง หญิงสาวเด้งตัวลุกขึ้นนั่งพร้อมคว้าผ้าห่มคลุมเรือนร่างร่างกายของเธอเต็มด้วยรอยแดงมากมาย ตอกย้ำได้ดีว่าเรื่องเมื่อคืนคือความจริงไม่ใช่ความฝัน เธอกับเขามีอะไรกันแล้ว“ไม่ต้องห่วงผู้หญิงจืดชืดอย่างเธอ ฉันไม่กินซ้ำสองหรอก”คำพูดของมาเฟียจอมโหดทำให้เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากัน เพื่อข่มความเจ็บปวด เขาช่างเป็นผู้ชายที่แย่ที่สุด“ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ” เธอไม่ยอมขยับเขยื้อนไปไหนทำเอาเขางุนงงไม่น้อย ก่อนเจย์เดนจะนึกบางอย่างขึ้นได้แล้วพูดออกมา“อยากได้เงินสินะ” เท้าใหญ่ก้าวเดินไปข้างเตียง เขาเปิดลิ้นชักพร้อมหยิบอะไรสักอย่างออกมา ก่อนกรอกจำนวนเงินลงในเช็คนำไปยื่นให้เธอ“รับไปสิ แล้วรีบไสหัวกลับไปทำงาน”“อะไรคะ” นัยน์ตากลมโตมองสิ่งที่อยู
Terakhir Diperbarui : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 8 หลบหนี
“นี่มันอะไร ไททัน” ลีออนแพทย์หนุ่มประจำตระกูลหรือน้องบุญธรรมของเจย์เดนเอ่ยถามหลังจากตรวจร่างกายณิชาเสร็จเรียบร้อย“เอะอะเสียงดังอะไรกัน ลีออน” เสียงทุ้มของเจย์เดนแทรกขึ้น ก่อนเดินมาหยุดข้างกายของน้องบุญธรรม“พี่ ผู้หญิงคนนี้คือใคร” หันมองณิชาก่อนจ้องมองหน้าเจย์เดนอย่างเค้นคำตอบ“ไม่ใช่เรื่องของนาย เสร็จแล้วก็กลับไปได้”“แต่…” แพทย์หนุ่มจำใจต้องเงียบลง ทันทีที่เห็นใบหน้าไม่พึงพอใจของพี่ชายบุญธรรม“ถ้าไม่มีอะไรก็กลับไปได้แล้ว”“ครับ” ก่อนจากไป ลีออนเหลือบมองสาวเอเชียอีกครั้งด้วยความสงสัย“ไททันไปส่งลีออน”“ครับ” โน้มตัวทำความเคารพเจ้านายหนุ่ม แล้วจากไปพร้อมกับลีออน ปล่อยให้เจย์เดนอยู่กับณิชาตามลำพังมาเฟียหนุ่มเดินมานั่งบนเตียงข้างคนตัวเล็ก เขาช้อนตามองเธอด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง คาดเดาไม่ได้เลยคนตัวโตกำลังคิดอะไรอยู่ แววตาที่มองเธอเย็นยะเยือกทำเอาใครก็ตามที่ได้เห็นต้องรู้สึกเย็นสะท้านทั่วร่างกาย“อย่าฝันว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่าย ๆ”ณิชาเริ่มรู้สึกตัว ดวงตากลมโตลืมขึ้นอย่างชักช้า ก่อนสะดุ้งที่เห็นมาเฟียจอมโหด หญิงสาวรีบเด้งตัวอย่างไวและถอยหลังหนีชิดหัวเตียง“เฮอะ กลัวเหรอ”“คุณมันเลวที่สุด”“ด่
Terakhir Diperbarui : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 9 กักขัง
“เข้าไป” เจย์เดนเปิดประตูห้องหนึ่งพร้อมสั่งคนตัวเล็กข้างกายเข้าไปข้างใน“ไม่เอา” หญิงสาวส่ายหน้าไปมา เธอกลัวความมืดจึงไม่กล้าเข้าไปตามลำพัง“นี่คือบทลงโทษของเธอ เข้าไปซะ!!”“ไม่เอา ขอร้องอย่าทำแบบนี้”“เธอไม่มีสิทธิ์ขัดขืน” เขาผลักร่างเล็กไปด้านในก่อนล็อกประตูโดยไม่สนใจเสียงร้องของณิชา แล้วเดินออกห่างจากบริเวณนั้นปัง! มือเล็กทุบประตูถี่รัวพลางส่งเสียงเรียกคนข้างนอก ทว่าไม่มีใครสนใจเลย กระทั่งเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้าจนหยุดลง“ฮึก ฮือ ๆ ณิกลัวเหลือเกิน” หญิงสาวนั่งชันเข่าและปล่อยน้ำตาปลอบประโลมจิตใจในยามนี้ภาพความทรงจำในอดีตพรั่งพรูเข้ามาในหัวราวกับหนังม้วนหนึ่ง แม้อยากสลัดทิ้งก็ทำไม่ได้เพราะสถานการณ์ในตอนนี้บีบบังคับทำให้นึกถึงย้อนหลังไปเมื่อสิบสามปีก่อน ในคืนที่ฝนตกหนักภายในบ้านขนาดปานกลาง เด็กหญิงวัยสิบขวบกำลังถูกแม่เลี้ยงฉุดกระชากและลากพาไปยังที่หนึ่ง “น้าจะพาณิไปไหน” ณิชาในวัยสิบขวบถามด้วยเสียงสะอื้น“พาแกไปขังไง ดื้อนักใช่ไหม”“ณิไม่ได้ดื้อนะคะ” เด็กหญิงพยายามอธิบายให้ผู้เป็นแม่เลี้ยงฟัง “มันโกหกแม่ นังณิมันตีหนูด้วย” เด็กหญิงอีกคนรุ่นราวคราวเดียวกับณิชาแทรกขึ้น“แกตีลูกฉันด้วย
Terakhir Diperbarui : 2025-05-09กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 10 ยอมจำนน
ท่ามกลางความเงียบสงัดมีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศที่ทำงาน นับจากสาวใช้ออกจากห้องราว ๆ เกือบห้านาที ณิชาและเจย์เดนต่างฝ่ายต่างไม่ยอมเปล่งวาจาใดออกมาสักคำ กระทั่งหญิงสาวทนไม่ไหวเพราะอึดอัดมากเหลือเกินจึงพูดขึ้นทำลายความเงียบ“คุณคะ”“อะไร” หันขวับมองคนตัวเล็ก อยากจะรู้เหลือเกินจะมาไม้ไหน ผู้หญิงอย่างเธอร้ายลึกยิ่งนักซึ่งเขาจะไม่มีวันหลงกลเด็ดขาด“ณิยอมคุณทุกอย่างแล้ว ขอร้องอย่าทำแบบนั้นกับณิอีกเลย” ณิชาหมายถึงการขังเธอไว้ในห้องใต้ดิน“พูดแบบนี้หมายความว่าไง” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ปรายตามองคนตัวเล็ก“ณิยอมทุกอย่างไม่ว่าคุณจะทำอะไรกับณิ แต่อย่าขังณิไว้ที่ห้องนั้นอีกเลย ณิกลัว” เสียงหวานเริ่มสั่นเครือ“เฮอะ! มุกตื้น ๆ คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ จะหลอกให้ฉันตายใจใช่ไหม หลังจากนั้นก็จะหนี”“ณิพูดจริง ๆ นะคะ ณิยอมทำทุกอย่างตามคำสั่งของคุณ” เธอเหนื่อยเกินกว่าจะโต้แย้ง“พูดจริงเหรอ ที่บอกว่าจะยอมทุกอย่าง” ถามอย่างมีเลศนัย สายตาคมกริบคอยจ้องคนตัวเล็กราวกับจับผิด“ค่ะ”“ถ้าเธอไม่ได้โกหก ฉันจะลองเชื่อดูสักครั้ง แต่ถ้าเธอกล้าหลอกฉันรู้ไว้ด้วยว่าฉันไม่ปล่อยไว้เด็ดขาด”“ณิไม่กล้าหลอกคุณหรอกค่ะ” หญิงสาวมอง
Terakhir Diperbarui : 2025-05-09
Bab terbaru
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 20 ไม่ปล่อยให้ห่าง
หลังจบศึกรักณิชานอนหันหลังให้เจย์เดน หญิงสาวอยากจะกลับห้องเหมือนทุกครั้งแต่เขาไม่อนุญาต จึงทำได้แค่พลิกตัวไปอีกด้านและปล่อยน้ำตาให้ไหลเปียกหมอน“เสียใจขนาดนั้นเลยเหรอ ที่ฉันพูดแบบนั้น” เจย์เดนขยับกายเข้าใกล้ณิชาพร้อมยกแขนกำยำโอบเอวคอดกิ่ว ซุกหน้าคมคายกับคอระหงด้วยความหลงใหลในกลิ่นกายสาวความจริงเขาไม่มีเจตนาจะพูดเช่นนั้น แค่อยากปล่อยน้ำรักใส่ในตัวเธอเท่านั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำทำไมถึงอยากทำแบบนั้น ทั้งที่กับคนอื่นไม่เคยทำเลยแต่กับเธอช่างแตกต่างออกไป“คุณจะทำร้ายณิยังไงก็ได้ แต่อย่าเอาลูกมาเป็นเครื่องมือ” ใบหน้าหวานเปื้อนคราบน้ำตาหันมองเจย์เดน สายตาของเธอบ่งบอกถึงความเสียใจเป็นอย่างมาก“แล้วทีเธอทำกับคริสล่ะ รู้ไหมว่าคริสเสียใจมากแค่ไหน”“ณิไม่ได้ทำร้ายคริสตัล เมื่อไรคุณถึงจะเชื่อกันบ้าง” เอ่ยบอกด้วยเสียงสะอื้น เธอเหนื่อยเหลือเกินจนบางครั้งก็อยากหายไปเลย“ทำไมฉันต้องเชื่อผู้หญิงอย่างเธอ”“สักวันคุณจะเสียใจที่ทำแบบนี้กับณิ” หญิงสาวผลักคนตัวโตออกห่างและเตรียมจะลุกขึ้นจากเตียงให้เร็วที่สุด เจย์เดนไวกว่าคนตัวเล็กจึงกระชากท่อนแขนเรียวจนเธอล้มเซอยู่บนตัวเขา มาเฟียหนุ่มใช้สองแขนแกร่งรัดร่างเล็กเพื่
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 19 เอาคืน Nc+
หลายอย่างที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์ช่วงนี้ทำเอาณิชางุนงงไม่น้อย ทุกคนเป็นมิตรกว่าเมื่อก่อน แต่ยังไม่มีใครเข้ามาคุยกับเธออยู่ดียังคงหลีกเลี่ยงเหมือนเดิม สำหรับเธอแค่นี้ดีมากแล้วเพราะไม่อยากมีปัญหากับใคร หนำซ้ำเหล่าสาวใช้ที่เคยรังแกก็ไม่เห็นหน้าอีกเลย ไม่รู้หายไปไหน“ทำไมตื่นเต้นอย่างนี้นะไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย” มือเรียวยกขึ้นทาบหน้าอกด้วยอาการใจเต้นระรัว ขณะนั่งอยู่ปลายเตียงรอเจย์เดนอาบน้ำหลังจากคืนนั้นที่เขาปล่อยเธอไป ผ่านมาแล้วสองสัปดาห์นี่เป็นครั้งแรกเขาเรียกหาอีกหนทำเอาเธอประหม่าไม่น้อยแอ๊ด! เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมเสียงฝีเท้าใหญ่กำลังก้าวเดินมาหาก่อนหยุดตรงหน้าณิชา“หวังว่าคืนนี้จะไม่มีอะไรผิดพลาดอีกนะ” เจย์เดนเชยปลายคางเล็กขึ้นมาสบตา“ไม่ค่ะ” เอ่ยตอบเสียงแผ่วเบา ใจสาวเต้นถี่รัวแทบทะลุออกนอกอก กายสาวสะท้านอย่างตื่นเต้น นานมากแล้วระหว่างเธอและเขาไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่าก็นับตั้งแต่เธอเข้าโรงพยาบาลความปรารถนาที่เจย์เดนมีต่อณิชาพลุ่งพล่านมากยิ่งขึ้น เขาไม่รีรอจะประกบปากหยักลงบนปากนุ่ม ดูดด่ำความหวานอย่างคนหิวกระหายขณะเดียวกันล้วงเข้าในเสื้อของณิชา ไต่เต้ามายังทรวงอกอวบอั๋นห่อหุ้มด้วยบรา
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 18 จัดการปัญหา
“ไททัน” เจย์เดนตะโกนเรียกลูกน้องคนสนิท บอดี้การ์ดหนุ่มได้ยินเสียงของเจย์เดนเรียกรีบวิ่งมาทันใด“ครับ” ถามพลางหอบหายใจ เพราะวิ่งขึ้นบันไดมา“ฉันอยากได้กล่องยา”“บอสเป็นอะไรหรือเปล่า” ปรายตามองเจ้านายด้วยความเป็นห่วง“ฉันไม่ได้เป็นอะไร แต่ณิชาเป็น”“ผมจะรีบไปเอามาให้เดี๋ยวนี้” ไททันหายไปจากบริเวณนั้นไม่นานก็กลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล แล้วยื่นให้แก่เจ้านายหนุ่ม“ไปสืบมาระหว่างที่ฉันไม่อยู่เกิดอะไรขึ้นกับณิชา”“ครับ”เจย์เดนหมุนตัวเข้าไปหาณิชาในห้องนอน ดวงตาคมช้อนมองคนตัวเล็กบนเตียงซึ่งหลับไปแล้ว เขานั่งลงข้างเธอก่อนถอดเสื้อและละเลงยาลงบนผิวกายเนียนนุ่มที่มีรอยช้ำอย่างเบามือ “มีอะไรทำไมถึงไม่พูดวะ” เขารู้สึกหัวเสียเป็นอย่างมากที่เห็นร่างกายคนตัวเล็กมีรอยช้ำ หนำซ้ำเธอยังปิดปากเงียบไม่ยอมบอกสักคำว่าเกิดอะไรขึ้น จนเขาต้องให้ไททันตามสืบเองชายหนุ่มก้มหน้าหล่อจูบหน้าผากเกลี้ยงเกลาอย่างนุ่มนวล ก่อนปัดเส้นผมปรกหน้าไปด้านข้าง และใส่เสื้อผ้าให้เธอดั้งเดิมเจย์เดนยังคงมองคนหลับปุ๋ยอย่างน่าเอ็นดูหลายนาที ไม่มีท่าทีจะขยับตัวไปไหน อัตราการเต้นหัวใจเริ่มผิดจังหวะยิ่งระรัวมากขึ้น จนเขาต้องเอามือมาบีบหน้
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 17 โดนกลั่นแกล้ง
ก๊อก! เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นปลุกณิชาตื่นจากภวังค์ ซึ่งกำลังนั่งชันเข่าบนเตียงขนาดกะทัดรัด หญิงสาวผงกศีรษะมองอย่างสงสัย ก่อนหย่อนเท้าลงแตะพื้นแล้วเดินไปเปิดประตูให้แก่คนข้างนอก“คุณเจย์” ดวงตากลมโตเบิกกว้าง คิดไม่ถึงจะเป็นเขา“เข้าไปข้างใน” ไม่พูดเปล่า เจย์เดนดันคนตัวเล็กเข้าข้างในและรีบล็อกห้องทันใดด้วยความกลัวจะมีใครผ่านมาเห็น“คุณมาทำไมคะ” ค่อย ๆ ถอยหลังหนีคนตัวโต“ทำไมฉันจะมาไม่ได้” แขนกำยำโอบเอวคอดกิ่วพร้อมผลักคนตัวเล็กให้แผ่นหลังแนบชิดลงบนที่นอน ส่วนเขาก็คร่อมร่างเธอ“คุณเองไม่ใช่เหรอที่ไล่ณิ” หญิงสาวเบือนหน้าหนีพร้อมเอามือเรียวยันอกกว้างเพื่อเว้นระยะห่าง“โกรธเหรอ” ชายหนุ่มจับหน้าหวานให้หันมาสบตากัน“เปล่าค่ะ” ณิชาพยายามเบนสายตาไปด้านอื่น จนคนตัวโตรู้สึกหงุดหงิดเธอทำราวกับไม่อยากเห็นหน้ากันชายหนุ่มแนบริมฝีปากหยักบนกลีบปากอวบอิ่ม คราแรกณิชาขัดขืนไม่ยอมทำตามความปรารถนาของคนเหนือร่าง สุดท้ายต้องพ่ายแพ้ให้กับความอ่อนโยนของเขาจูบแสนหวานละมุนลิ้นไม่ได้สัมผัสมานานทำณิชาอ่อนระทวยง่ายดาย เผลอส่งเสียงร้องครางต่ำในลำคอ ก่อนสอดแขนเรียวคล้องคอแกร่ง จากนั้นปลดปล่อยเรือนร่างให้เขาสัมผัสเต
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 16 เมินเฉยต่อกัน
ณิชารักษาตัวอยู่โรงพยาบาลนานเป็นเดือนกว่าจะหายเป็นปกติ นับจากวันนั้นที่มีปากเสียงกับเจย์เดน เขาไม่มาเยี่ยมเธออีกเลย ระหว่างรักษาตัวก็ยังมีลีออนแวะเวียนมาคุยเล่นบ้าง พอทำให้คลายเหงาแต่ลึก ๆ ในใจมักจะมองหาคนใจร้ายเสมอ“พรุ่งนี้กลับบ้านได้แล้วนะครับ”“ค่ะ” ส่งยิ้มอ่อนแก่แพทย์หนุ่ม ท่าทางของเธอไม่ได้บ่งบอกถึงอาการดีใจสักนิด กลับกันฉายถึงความกังวลมากกว่า“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ถามพลางหรี่ดวงตามองใบหน้าสวย“เปล่าค่ะ”“ถ้ามีอะไรบอกผมได้นะครับ”“ขอบคุณนะคะ” สำหรับณิชาถึงลีออนจะใจดีกว่าเจย์เดนหลายเท่า แต่ไม่สนิทใจมากพอจะเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ให้ฟัง“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เสมอ”“ค่ะ” ปรายตามองตามหลังชายหนุ่มจนลับหาย แล้วหันหน้ามองวิวข้างนอกอย่างครุ่นคิด หลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในช่วงนี้ ทำให้เธอได้รับรู้อะไรมากมาย“คุณณิครับ”“คะ” หญิงสาวหันหน้ามองบุคคลมาใหม่และรีบเช็ดน้ำตาอย่างเร็วซึ่งไม่รู้ไหลตอนไหน “คุณณิร้องไห้ทำไมเหรอครับ”“คุณไททัน มีอะไรหรือเปล่าคะ” รีบเปลี่ยนประเด็นทันใดถึงแม้เจย์เดนจะไม่มาเยี่ยมณิชา แต่มาเฟียหนุ่มสั่งให้ไททันคอยดูแลหญิงสาวอย่างใกล้ชิด ไม่ให้คลาดสายตาเ
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 15 พ้นขีดอันตราย
หลังจากมาถึงโรงพยาบาล หญิงสาวถูกนำตัวส่งห้องฉุกเฉินทันที ซึ่งเจย์เดนนั่งคอยหน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจกอปรกับเป็นห่วงคนตัวเล็ก“บ้าเฮ้ย!! ทำไมเธอต้องโดนยิงด้วยวะ” มือหนาประสานเข้าหากันพลางปรายตามองพื้น วินาทีนี้รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นระรัวแทบทะลุออกนอกอก ทั้งร้อนรุ่มไปหมด“พี่ เกิดอะไรขึ้น” แพทย์หนุ่มในชุดกาวน์สีขาวสะอาดตาเดินมาหยุดตรงหน้าเจย์เดน“ลีออนช่วยณิชาด้วย” เด้งตัวลุกไปประชันหน้าลีออน“หมายถึงผู้หญิงคนนั้นเหรอ”“อืม ช่วยหน่อย”“ครับ ผมจะพยายามทำให้เต็มที่”“ฝากด้วยนะลีออน” ทั้งที่ทราบดีน่าจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต แต่ใจหนึ่งอดเป็นห่วงไม่ได้“ครับ” แพทย์หนุ่มเหลือบมองห้องฉุกเฉินครู่หนึ่ง ไม่รอช้าย่างกรายเข้าข้างในเพื่อปฏิบัติหน้าที่“เฮ้อ” หย่อนก้นนั่งลงพร้อมถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งอก ตอนนี้เธอถึงมือแพทย์คงไม่น่าจะเป็นอะไรมาก“เธอห้ามเป็นอะไรนะณิชา ฉันต้องเอาคืนเธอให้มากกว่านี้”เวลาล่วงเลยผ่านไป การช่วยเหลือณิชาผ่านพ้นไปด้วยดี โชคดีไม่โดนจุดสำคัญ เธอจึงรอดพ้นมาอย่างปลอดภัย ก่อนจะโดนย้ายไปห้องพักฟื้น“บอสครับ” ประตูห้องถูกเปิดพรวดพร้อมกับเสียงเรียกของลูกน้องคนสนิท“เป็นไงบ้างได้เ
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 14 พลาดโดนลูกหลง
“คุณณิชาครับ”“คะ” คนตัวเล็กกำลังจะกลับห้องเป็นอันต้องหยุดชะงักก่อนหันหลังไปมองคนที่เรียกตัวเอง “มีธุระอะไรกับณิหรือเปล่าคะ”“คุณณิชาจะไปไหนเหรอครับ”“เรียกณิเฉย ๆ เถอะค่ะ”“ครับ”“แล้วมีธุระอะไรกับณิเหรอคะ” เป็นไปไม่ได้คนอย่างไททันจะเรียกเธอเฉย ๆ หากไม่มีเรื่องสำคัญ“เย็นนี้คุณต้องไปงานเลี้ยงกับบอส”“หมายถึงณิต้องไปงานเลี้ยงกับเจ้านายของคุณเหรอคะ” ถามกลับอีกครั้ง เผื่อเข้าใจผิด“ครับ”“ทำไมต้องเป็นณิด้วยคะ” เมื่อเช้ายังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วตอนนี้เกิดอะไรถึงอยากให้ไปงานเลี้ยงด้วย เธอเดาอารมณ์เจย์เดนไม่ได้เลย “เอ่อ ผมก็ไม่ทราบครับ” เขามีหน้าที่ทำตามคำสั่งเจ้านายเท่านั้น จึงไม่สามารถล่วงรู้ถึงความคิดของเจย์เดน“ณิต้องทำยังไงบ้าง” แม้อยากปฏิเสธมากแค่ไหน ย่อมทราบดีคงทำไม่ได้ จำเป็นต้องยอมรับโดยปริยาย“สักพักจะมีคนจากห้องเสื้อมาช่วยแต่งตัวให้คุณณินะครับ”“ค่ะ” หญิงสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากคุยรายละเอียดเพิ่มกับไททันเสร็จเรียบร้อย จึงไปรอคนจากห้องเสื้อยังห้องนอนรับรองแขกที่เคยพักครั้งก่อนณิชานั่งรออย่างใจเย็นพร้อมกับครุ่นคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนกระทั่งผ่านไปสักพักคนจากห้องเสื้อปรากฏ จากน
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 13 คนอารมณ์ไม่ดี
จากเหตุการณ์เมื่อช่วงกลางวัน เจย์เดนเอาแต่นั่งดื่มเหล้าตั้งแต่เย็นจรดค่ำอย่างหงุดหงิดที่ห้องทำงานของบาร์“โธ่เว้ย!! หมดแล้วเหรอวะ” กระแทกขวดเหล้าลงบนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยเบื้องหน้าความรู้สึกตอนนี้พลุ่งพล่านยิ่งนัก หากใครเข้ามารบกวนเวลานี้คงโดนไม่ใช่น้อย สาเหตุนั่นมาจากณิชา เพราะโมโหที่เธอสร้างปัญหาไม่จบไม่สิ้น แต่พอได้เห็นแววตาเศร้าของคนตัวเล็กก็ทำเอาปวดหนึบ จนเขาเองไม่เข้าใจว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่สุดท้ายมานั่งดื่มเหล้าระบายความเครียด จากเดิมตั้งใจจะทำงานแต่จิตใจว้าวุ่นเหลือเกิน จนไม่อาจทำอะไรทั้งนั้น“ไททัน เอาเหล้ามาหน่อย” ตะโกนบอกคนนอกห้อง สักพักไททันเปิดประตูเข้ามาพร้อมขวดเหล้า“ได้แล้วครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มวางขวดเหล้าตรงหน้าเจย์เดน แล้วจากไปทันใดเนื่องจากอารมณ์ของเจ้านายไม่คงที่ เขากลัวโดนลูกหลงแอ๊ด! พ้นร่างไททันไม่กี่นาทีประตูห้องเปิดอีกครั้ง ชายหนุ่มเตรียมจะอ้าปากด่าเพราะคิดว่าเป็นลูกน้องคนสนิท แต่หยุดชะงักเมื่อเห็นหน้าบุคคลมาใหม่“มาทำไม” เอ่ยถามเสียงเรียบ แล้วหันมาสนใจดื่มเหล้าต่อ ก่อนอีกคนจะเดินไปนั่งตรงโซฟาข้างกายเขา“นี่เป็นคำพูดแรกของคนที่ไม่ได้เจอตลอดหนึ่งสัปดาห์เหรอ เย็นช
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 12 ทำอะไรก็ผิดไปหมด
แสงตะวันในยามเช้าสาดกระทบมายังปลายเตียง หญิงสาวลุกขึ้นจากที่นอนก่อนจัดการกิจวัตรประจำวันจนเสร็จเรียบร้อย แล้วแบกร่างไร้เรี่ยวแรงไปทำงานดั่งทุกวัน แม้เมื่อคืนเพิ่งผ่านศึกรักหนักหน่วงมากแค่ไหน พอเช้าต้องไปทำหน้าที่แม่บ้างซึ่งห้ามปริปากบ่นสักคำในเมื่ออยู่ในฐานะเชลยไม่มีสิทธิ์พูดหรือแสดงท่าทีใด ๆ ทั้งสิ้นให้เจ้าของคฤหาสน์เห็น ต้องอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัว แม้กระทั่งการโต้เถียงหรือทะเลาะกับแม่บ้านคนอื่น ๆ ยังทำไม่ได้“เฮ้อ อยากกลับบ้านจัง” ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความรู้สึกมากมาย ไม่รู้ว่าต้องอยู่ในฐานะเชลยอีกนานแค่ไหน จนกว่าเขาจะยอมปล่อยเป็นอิสระหญิงสาวมองทางเบื้องหน้าพร้อมกับสูดลมหายใจเข้าปอด จากนั้นรีบมุ่งหน้าไปยังที่หมายหลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อย เธอไม่รอช้าไปยังห้องนอนของเจย์เดนตามคำสั่งที่ได้รับเมื่อคืน คือการทำความสะอาด ขณะกำลังปัดฝุ่นตามซอกเตียง ทันใดนั้นสายตาดันปะทะเข้ากับรูปภาพใบหนึ่ง เมื่อหยิบขึ้นดูพบว่าเป็นภาพของสาวสวยคนหนึ่ง ผมลอนสีบลอนด์ ดวงตาสีครามราวกับน้ำทะเล ช่างเป็นผู้หญิงสวยมาก ใครที่ได้เห็นต้องหลงใหลตามกัน ขนาดเธอเป็นผู้หญิงยังรู้สึกชอบเลย“ใครเหรอ สวยจ
