เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 2 ลักพาตัว
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-05-04 21:43:33“หายไปไหนของแกกันนะสมายล์” ณิชาจ้องจอโทรศัพท์ เธอกระหน่ำโทรหาเพื่อนหลายสาย แต่ไร้วี่แววที่คนปลายสายจะกดรับ ทำเอาอดแปลกใจไม่ได้เพื่อนหายไปไหนกันแน่ ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อวาน กระทั่งวันนี้ยังติดต่อไม่ได้
“ช่างเหอะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ที่มหาลัย” เธอหย่อนโทรศัพท์ลงในกระเป๋าผ้า จากนั้นเตรียมตัวเดินทางกลับห้องพัก หลังจากทำงานพาร์ทไทม์เสร็จช่วงเวลาสามทุ่มครึ่ง
หญิงสาวไม่อาจล่วงรู้สักนิด ขณะนี้กำลังมีสายตาคู่หนึ่งมองทุกอิริยาบถของเธอ ตั้งแต่รอรถเมล์กระทั่งขึ้นรถและจากไป เขายังคงจับตามองอย่างไม่ละสายตา ก่อนสั่งลูกน้องให้ขับรถตาม
“บอสครับ เอาไงต่อดี” ไททันถามขึ้นหลังจากรถหรูแล่นจอดหน้าตึกหนึ่งค่อนข้างทรุดโทรม ซึ่งเป็นสถานที่ที่ณิชาเพิ่งเดินเข้าไปข้างในได้ไม่นาน
“คืนนี้ปล่อยไปก่อน พรุ่งนี้พวกนายค่อยมาดักรอแล้วพาผู้หญิงคนนั้นมาหาฉัน” เจย์เดนบอกด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ครับ”
“ไปเถอะ พาฉันไปหาคริส”
“ครับบอส”
หลังจากณิชาจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย เธอจึงแบกร่างกายอ่อนเพลียล้มตัวลงบนเตียงขนาดเล็กภายในหอพัก
“เฮ้อ…เหนื่อยจัง” แขนเรียวยกขึ้นก่ายหน้าผาก ดวงตากลมโตมองดูเพดานห้องสีขาวล้วนด้วยความรู้สึกว่างเปล่า
เธอใช้ชีวิตเดียวดายมาตลอดตั้งแต่เริ่มเรียนมหาวิทยาลัย ดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อให้อยู่รอด แม้จะได้รับทุนการศึกษาแต่ค่าใช้จ่ายในส่วนอื่น ต้องออกเองทั้งหมด ฉะนั้นหลังเลิกเรียนต้องไปทำงานทุกวัน กว่าจะได้นอนก็ล่วงเลยเกือบเที่ยงคืน
ณิชาแต่งกายด้วยชุดนักศึกษาออกจากห้องพักเวลาหกโมงครึ่งดั่งทุกครั้ง หญิงสาวไม่รู้เลยวันนี้ช่างแตกต่างกว่าทุกวัน เนื่องจากมีรถตู้คันหนึ่งกำลังจอดรอเธออยู่หน้าตึกหอพัก เมื่อร่างเล็กปรากฏคนในรถรีบเปิดประตูลงมาพร้อมประชิดตัวเธอ
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็ตามมา”
“คุณเป็นใครคะ” หันหน้ามองตามเสียงของคนอยู่ข้างหลัง
“ไม่ต้องถามมาก รีบตามมา” ชายหนุ่มแต่งกายคล้ายบอดี้การ์ดเปิดเสื้อสูทออกเล็กน้อย พอให้เห็นปลายกระบอบปืนสั้นเหน็บเอวเพื่อขู่ณิชาให้กลัว
คนตัวเล็กไม่มีทางเลือกมากนัก จำยอมเดินตามหลังชายร่างสูงใหญ่ไปขึ้นรถตู้กระจกสีทึบ
ขณะรถกำลังแล่นบนท้องถนน หญิงสาวพยายามจดจำเส้นทางเผื่อมีโอกาสหนีจะได้ไม่หลง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำคนพวกนั้นจับตัวเธอมาทำไม วินาทีนี้ทำได้แค่สงบปากและสงบคำเพื่อคิดหาวิธีเอาตัวรอด
“ถึงแล้ว ลงมา” เสียงห้วนของชายชุดดำคนเดิม เรียกสติของณิชาหันมองคนเปิดประตู
“คุณจะพาฉันไปไหน จับตัวฉันมาทำไม”
“ลงมา”
“ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น” ณิชาขยับกายชิดมุม มองคนตรงหน้าด้วยสายตาหวาดระแวง
“อย่าให้ผมต้องใช้กำลังเลย”
“ฉันขอร้องนะคะ ปล่อยฉันไปเถอะ” มือเรียวพนมไหว้คนตรงหน้าอย่างขอความเห็นใจ
“เชิญลงมาเถอะครับ อย่าให้เสียเวลามากกว่านี้”
สุดท้ายณิชายอมลงจากรถ เพราะท่าทางกับสีหน้าของอีกฝ่ายน่ากลัวยิ่งนัก จนคิดว่าหากยังขัดขืนและไม่ยอมทำตาม มีหวังคงโดนทำร้ายแน่นอน
“เชิญครับ” ผายมือเชิญแก่เธอให้เข้าข้างในเพนท์เฮ้าส์ แล้วพาไปหาใครคนหนึ่งซึ่งกำลังรออยู่
“บอสครับ มาแล้วครับ”
คนยืนหันหลังมองบรรยากาศในยามเช้า หมุนตัวตามเสียงของลูกน้องคนสนิท ก่อนสายตาสะดุดกับหญิงสาว ทั้งคู่บังเอิญสบตากัน ก่อนความรู้สึกหนึ่งแล่นผ่านหัวใจ ทำให้เธอและเขาปวดหนึบราวกับถูกบีบรัด
“เมื่อกี้คืออะไร” เสียงหวานพูดพึมพำพลางยกมือจับหน้าอกข้างซ้าย นัยน์ตาคู่งามมองเขาแวบหนึ่งอย่างต้องการคำตอบ
“พามานั่ง” เจย์เดนสลัดความรู้สึกเมื่อสักครู่ทิ้ง จากนั้นเอ่ยพูดกับไททันก่อนเขาจะนั่งลงบนโซฟาตัวหรูกลางห้อง
“เชิญครับ”
“ค่ะ” ณิชาทำท่าจะนั่งตรงข้ามกับเจย์เดน ทว่าเสียงทุ้มของอีกคนดังขึ้นทำเอาชะงักทีเดียว
“นั่งพื้น”
“คะ” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นเชิงสงสัย แค่อยากรู้ว่าตนเองไม่ได้หูฝาด
“ฉันบอกให้นั่งพื้น” คราวนี้เจย์เดนจ้องเขม็งหน้าสวยหวานด้วยสายตาดุดันปนความเกลียดชัง จนคนตัวเล็กรู้สึกเย็นยะเยือกทั่วสรรพางค์กาย
“ทำตามคำสั่งบอสเถอะครับ” ไททันกระซิบบอกเธออย่างหวังดี
“ค่ะ” พยักหน้าเล็กน้อย แล้วหย่อนก้นนั่งลงบนพื้น
นาทีนี้เธอต้องทำตามคำสั่งไปก่อนถ้าอยากมีชีวิต เพราะท่าทางของอีกคนไม่น่าจะใช่คนธรรมดา จากความรู้สึกของเธอบ่งบอกอย่างนั้น
“เธอชื่อณิชาใช่ไหม” คนตัวเล็กนั่งได้ไม่นาน เขาถามขึ้นทันที
“ค่ะ” แม้จะงุนงงที่เขารู้จักชื่อเธอได้อย่างไร กระนั้นก็ยอมตอบคำถาม
“ดี ถือว่าไม่ผิดตัว” เจย์เดนยกยิ้มมุมปากดั่งคนร้ายกาจพลางมองคนตรงหน้าด้วยแววตาชิงชัง
“พูดเรื่องอะไรของคุณ ฉันไม่เข้าใจ”
“ทำอะไรไว้ก็รู้ดีแก่ใจ” เจย์เดนสวนกลับทันควัน แค่มองหน้าเธอขณะนี้แทบอยากจะพุ่งไปฉีกร่างเธอเป็นชิ้น ๆ ให้สาสม
“ฉันทำอะไรคะ ฉันมั่นใจว่าฉันไม่รู้จักพวกคุณ” จ้องคนตัวโตโดยไม่หลบสายตาคม เมื่อไม่ได้ทำอะไรผิดจะกลัวไปทำไม เธอเชื่ออย่างนั้น
“เฝ้าไว้ดี ๆ อย่าให้หนี” เขาไม่ตอบคำถามของเธอ แต่หันไปกล่าวกับลูกน้องแทนพลางเด้งตัวลุกขึ้น
“คุณจะไปไหน มาจับฉันไว้ทำไม” เธอเริ่มโวยวาย
“…” เจย์เดนไม่สนใจ เขาตั้งท่าจะก้าวเท้าจากไปแต่หยุดชะงัก
“คุณมีสิทธิ์อะไรมาจับตัวฉันแบบนี้ ถ้าญาติพี่น้องของคุณโดนบ้างจะรู้สึกยังไง”
“หุบปาก!!” ชายหนุ่มหันหลังไปประชันหน้ากับเธอพร้อมหยิบปืนเหน็บเอวจ่อศีรษะของคนตัวเล็ก “ถ้าพูดอีกสักคำ ฉันยิงแน่”
เพราะณิชาเอ่ยคำว่าน้อง ทำให้เขาเผลอนึกถึงคริสตัลที่เพิ่งได้รับบาดเจ็บและสูญเสียลูกน้อยในครรภ์หมาด ๆ ถ้อยคำของเธอราวกับตอกย้ำไม่ให้เขาลืมผู้หญิงคนนี้ทำอะไรกับน้องสาวตัวเองไว้บ้าง
บรรยากาศภายในห้องตกอยู่ในความเงียบสงัด ณิชาตกใจสุดขีดอย่างคาดไม่ถึงผู้ชายตรงหน้าจะโหดร้ายถึงขั้นนำปืนมาขู่กัน
“เฝ้าไว้ให้ดี ไททัน” เขาเก็บปืนไว้ดั้งเดิมและจากไปทันทีอย่างหัวเสีย
“คุณครับ”
“คะ” คนสติหลุดค่อย ๆ แหงนหน้ามองไททัน
“ผมขอกระเป๋าด้วยครับ”
“กระเป๋าเหรอ” ณิชาเหลือบมองกระเป๋าผ้าที่สะพายไว้ตรงหัวไหล่มน “ไม่ให้” กอดกระชับแน่น
“อย่าให้ผมต้องใช้กำลังเลย”
“คุณคะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันทำอะไรผิดเหรอถึงจับตัวฉันไว้แบบนี้” ส่งสายตาอ้อนวอนคนตรงหน้า
“ผมจะปล่อยก็ต่อเมื่อเจ้านายผมสั่งเท่านั้น ขอกระเป๋าด้วยครับ” ยื่นมือใหญ่ขอกระเป๋าผ้า
“ไม่เอาไปได้ไหมคะ”
“ไม่ได้ครับ” ส่ายหัวเล็กน้อย
“คุณอยากได้อะไรในกระเป๋าฉันคะ” กระเป๋าของเธอแทบไม่มีสิ่งมีค่าใดเลย อย่างมากแค่โทรศัพท์เครื่องเก่า ๆ เท่านั้น พอจะมีค่าขึ้นมาหน่อย
“ทุกอย่างที่อยู่ในนั้น ผมจำเป็นต้องยึดไว้ก่อน” ไททันอธิบายเพิ่มเติม
“ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วใช่ไหม” ณิชาจำยอมยื่นกระเป๋าให้แก่คนตรงหน้า แต่ไม่วายหยิบสร้อยคอเส้นหนึ่งออกมาเก็บไว้กับตัว ซึ่งไททันไม่ได้ต่อว่ายอมให้เธอทำตามความปรารถนา
“เชิญลุกขึ้นและตามผมมาด้วยครับ”
“ค่ะ” เธอเชื่อฟังคำสั่งชายหนุ่มอย่างง่าย แล้วพยุงกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินตามหลังไททันไปห้องหนึ่ง
เหตุการณ์เมื่อสักครู่ยังคงไม่เลือนหายจากความทรงจำ จึงไม่กล้าขัดขืนไม่ว่าคนเหล่านั้นสั่งอะไรก็ต้องทำอย่างไม่มีทางเลี่ยง
บทล่าสุด
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 48 บทส่งท้าย 18+
ปลายลิ้นร้อนอุ่นตวัดเลียบนยอดถันสีหวาน ซึ่งกำลังท้าทายให้มาเฟียหนุ่มตักตวงตามความปรารถนา ก่อนฝ่ามือใหญ่อีกข้างจะยกขึ้นมาบีบขยำดอกบัวตูมอย่างหลงใหล“อื้อ อ๊า พี่เจย์คะ ทำไมดูดแรงแบบนี้คะ” เธอทั้งเสียวและรู้สึกดีในเวลาเดียวกัน“แล้วไม่ชอบเหรอ” ผงกหัวมองใบหน้าหวานและถามขึ้นขณะยอดถันคาปากหยัก“อื้อ ชอบมากเลยค่ะ” พยักหน้าหงึก ๆ สติเริ่มเลือนรางทุกทีการสัมผัสของมาเฟียหนุ่ม ส่งผลให้ณิชาอ่อนระทวยง่ายดาย ร่างกายอ่อนปวกเปียก ยอมให้เขาแตะต้องได้เต็มที่เจย์เดนพรมจูบทั่วเรือนร่างงดงาม ไม่วายประทับตราสีแดงกุหลาบตามจุดต่าง ๆ เธอในช่วงตั้งครรภ์รูปร่างอวบอั๋นมาก ไม่ว่าจะจับตรงไหนเต็มไม้เต็มมือไปหมด แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาหลงได้ยังไง“อื้อ อ๊า ทำไมตัวเมียหอมแบบนี้”“อื้อ พี่เจย์”กายสาวดิ้นพล่านไปมาเมื่ออีกคนเริ่มแยกขาเรียวออกจากกันกว้างและนำปลายลิ้นสากตวัดเลียปุ่มกระสัน“อื้อ อ๊า ตรงนั้น สะ เสียวเหลือเกิน” ณิชาร้องครางไม่เป็นภาษา มือเรียวสอดเข้าไปในเส้นผมนุ่มของคนตัวโตพร้อมกับขยุ้มเบา ๆ เพื่อระบายความเสียวซ่าน“หวานเหลือเกิน เมียจ๋า”ไม่ว่าจะชิมตรงไหนก็หวานบาดลิ้นไปหมด แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาคลั่งไคล้ใน
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 47 อารมณ์คนท้อง
ณิชากลับไปหาเจย์เดนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หลังจากได้เคลียร์ใจกับสมายล์เรียบร้อย ทำเอาคนตัวโตกำลังจ้องมองหญิงสาวเกิดความรู้สึกประหลาดใจ“มีอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมถึงจ้องณิแบบนั้น”“พี่แค่แปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ณิหายไปเมื่อกี้”“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”“น่าสงสัย” มาเฟียหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันพลางสังเกตปฏิกิริยาของคนตัวเล็ก“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พี่เจย์ขี้สงสัยไปได้” คริสตัลแทรกขึ้น ก่อนหันไปยิ้มกรุ้มกริ่มกับณิชาราวกับอยากแกล้งมาเฟียหนุ่ม“ไม่ได้พาณิไปหาไอ้หนุ่มที่ไหนใช่ไหม” คนขี้หวงบอกอย่างไม่สบอารมณ์“ไม่รู้สิคะ” ยักไหล่ใส่พี่ชายอย่างไม่แยแส“คริส พี่ไม่ตลกนะเล่นแบบนี้”“ดุอะไรน้องล่ะ โน้นไปถามณิสิ” คริสตัลบุ้ยปากไปยังณิชาซึ่งเดินไปหาคาลอสกับคลอเดียตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว“ไม่กล้าไปถามณิละสิ” คริสตัลบ่นพึมพำ เธอรู้หรอกพี่ชายไม่กล้าดุหรือตำหนิณิชาเพราะกลัวโดนงอน อีกคนจึงมาเค้นถามจากเธออย่างนี้“บ่นอะไร”“เปล่า” ปฏิเสธเสียงสูง“พี่เจย์คะ เดินทางกลับอิตาลีอย่างปลอดภัยนะคะ ถ้าน้องว่างจะไปเยี่ยม”“อืม ดูแลตัวเองด้วยนะยัยตัวแสบ” ฝ่ามือหนาลูบหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู แม้ว่าคริสตัลจะแต่งงานและมีลูกแล้ว แต่ยังคง
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 46 เคลียร์ปัญหา
หลังจากทั้งสี่คนปรับความเข้าใจกัน คาลอสและคลอเดียก็ออกไปเล่นข้างนอกกับไททัน ส่วนณิชาถูกเจย์เดนรั้งไว้บนตักแกร่งพร้อมกอดแน่น“พี่เจย์ ปล่อยณิได้แล้วนะคะ”“อื้อ ไม่เอา ขออยู่แบบนี้หน่อย” เจย์เดนซบหน้าลงบนทรวงอกอวบอั๋นอย่างออดอ้อนราวกับลูกแมวน้อย “กลับไปทำงานได้แล้ว” เธอไม่ค่อยจะชินเลยกับเขาในโหมดนี้ เมื่อก่อนชอบทำหน้าดุและอารมณ์เสียใส่เธอเป็นประจำ“ทำไมชอบไล่พี่จังเลยครับ” ช้อนตามองคนตัวเล็ก“ถามจริงเถอะ ผู้ชายใจร้ายคนนั้นที่ชอบทำตัวเย็นชาใส่ณิหายไปไหนแล้ว”“อย่าพูดถึงมันเลย ไอ้คนนิสัยไม่ดีแบบนั้น รังแกได้แม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แบบนี้ได้ไง” ว่าแล้วมาเฟียหนุ่มเอามือเล็กขึ้นมาจูบพร้อมชำเลืองมองคนตัวเล็กด้วยสายตาเย้ายวน“คนบ้า” หันหน้าหนีด้วยความเขินอาย สายตาของเขาจ้องมองปานจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว จนใบหน้าหวานร้อนผ่าว“คืนนี้มานอนห้องพี่นะครับ”“ไม่เอาค่ะ” ขืนไปนอนด้วยมีหวังไม่รอดแน่“ทำไมล่ะครับ ไม่สงสารพี่หรือไง” กะพริบตาปริบ ๆ อย่างเว้าวอนเพื่อขอให้หญิงสาวทำตามความปรารถนาของตัวเอง“พี่เจย์อย่ามาใช้หน้าตาหลอกล่อณิแบบนี้นะคะ” ยิ่งรู้อยู่ว่าเธอพ่ายแพ้ให้กับใบหน้าหล่อ ๆ ของเขา“พี่รักณิน
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 45 ปรับความเข้าใจกัน
“ณิชา…พี่ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น พี่ไม่ได้จะดูถูกณิเลยนะครับ พี่แค่ไม่อยากให้ณิพาลูกไปไหน” เงยหน้ามองแม่ของลูกทั้งน้ำตา เขาไม่อยากพบเจอการจากลาเหมือนในอดีต แค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว“เป็นอะไรของคุณ” เป็นครั้งแรกเห็นน้ำตาของคนตัวโต “ร้องไห้ทำไมคะ” นิ้วเรียวปาดน้ำตาบนแก้มอีกคนอย่างอ่อนโยน แต่เจย์เดนไม่หยุดร้องยังคงปล่อยน้ำตาไหลราวกับทำนบแตก“ถ้าครั้งนี้ทิ้งพี่ไปอีก พี่คงได้ตายแน่ ๆ”“เป็นอะไรของคุณ” คำพูดกับท่าทางของมาเฟียทำเอางุนงงไปหมด จู่ ๆ ทำไมถึงร้องไห้สวนทางกับตัวตนของเขาอย่างสิ้นเชิง ยิ่งเขาเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ใจเธออ่อนยวบ“ฮึก ฮือ ๆ พี่รักณินะครับ รักมากเหลือเกิน”“คุณเจย์” คำสารภาพรักของเจย์เดน ณิชาถึงกับชาวาบจนคิดว่าตัวเองหูแว่วหรือฝันไป“พี่รักณินะ รักมานานแล้ว ขอโทษเมื่อก่อนทำร้ายณิสารพัดโดยที่ไม่ฟังคำพูดณิสักครั้ง พี่มันแย่เอง” เจย์เดนพูดตัดพ้อมากมาย“หยุดร้องไห้ก่อนเถอะ คุณเจย์” ยิ่งช่วยซับน้ำตาให้เขามากเท่าไร อีกคนยิ่งปล่อยโฮมากเท่านั้น จนเธอรู้สึกเหนื่อยใจเหลือเกิน“ขอร้องนะคนดี อย่าทิ้งพี่ไปเลย” หยาดน้ำตาพรั่งพรูเปื้อนใบหน้าหล่อคมต่อเนื่อง ซึ่งไม่มีท่าทีจะหยุดง่าย ๆ“ใจเย็น
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 44 อย่าทิ้งกันเลย
สายลมยามเย็นพัดพลิ้วกระทบผิวกายคนตัวเล็กซึ่งนั่งปูเสื่อใต้ต้นไม้ใหญ่ ส่วนเด็ก ๆ วิ่งเล่นบริเวณนั้นโดยป้าแม่บ้านคอยดูแลอย่างใกล้ชิดหลังจากรู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์ลูกคนที่สาม พักหลังมานี้หญิงสาวค่อนข้างเหม่อบ่อยเป็นพิเศษ ใจไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว เนื่องจากคิดไม่ตกเรื่องเด็กในท้อง กลัวว่าหากคลอดออกมาแล้วจะลำบากกว่าเดิม ลำพังเลี้ยงดูคาลอสกับคลอเดียแทบไม่ไหวอยู่แล้ว ถึงกระนั้นไม่คิดจะเอาเด็กออกเด็ดขาดหรือบอกเจย์เดนให้รับรู้เช่นกันในเมื่อเขาไม่ได้รักเธอ ฉะนั้นไม่อยากเอาลูกมาเป็นข้อผูกมัดระหว่างกัน อีกอย่างไม่คิดยกลูกให้เขาเช่นกัน เธอเคยมีประสบการณ์เรื่องพ่อแต่งงานใหม่แล้วโดนแม่เลี้ยงรังแก ซึ่งไม่ปรารถนาให้ลูกพบเจอเหตุการณ์เลวร้ายแบบเดียวกับเธอ ไม่ต่างจากฝันร้าย“กลุ้มใจจังเพราะท้องหรือเปล่านะถึงคิดมากแบบนี้” ใบหน้าหวานเหลือบมองวิวข้างหน้า เป็นแม่น้ำที่มีผู้คนปั่นเรือเป็ดอย่างเพลิดเพลิน“หม่ามี้ครับ” คาลอสตะโกนเรียกผู้เป็นแม่พลางวิ่งมาหาณิชาก่อนนั่งลงด้านข้าง“เล่นจนเหนื่อยแล้วเหรอ” ว่าแล้วชำเลืองมองคลอเดียกำลังวิ่งเล่นอย่างไม่รู้จักเหนื่อย จากนั้นส่งยิ้มหวานให้กับลูกชายตัวน้อย“ไม่สนุกเลยค
กรงพิศวาสทาสรักมาเฟีย บทที่ 43 จำเป็นต้องจากไป
อากาศเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศราคาแพงกำลังทำงาน ส่งผลให้ณิชานอนหดตัวด้วยความหนาวสะท้านทั่วทั้งกาย แขนบอบบางวาดวงพื้นที่ว่างข้างกายก่อนพบความว่างเปล่า“หายไปไหน” เบิกตาขึ้นเชื่องช้าและกลอกตามองหาทั่วห้องหลังจากจบศึกรักเมื่อคืนเธอจำได้แค่ว่าตอนอยู่ในห้องน้ำ เธอกับเขากำลังแช่น้ำสมุนไพรในอ่าง จากนั้นภาพตัดไปเลยและตื่นขึ้นมาอีกทีในเช้าวันใหม่“คาลอส คลอเดีย” ณิชาเพิ่งนึกขึ้นได้ทิ้งลูกไว้ในห้องนอนอีกห้องตามลำพังจึงเด้งตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนก้มหน้าสำรวจตัวเองอยู่ในสภาพชุดนอนซึ่งไม่ต้องบอกพอเดาออกใครเป็นคนสวมใส่ให้“ห๊ะ!! สิบโมงแล้วเหรอ” ดวงตากลมโตปะทะกับนาฬิกาบนโต๊ะข้างหัวเตียง จากนั้นกระโดดลงจากเตียงด้วยความเป็นห่วงลูก ๆ ทันทีที่เท้าเล็กแตะพื้น ร่างเล็กทรุดกองกับพื้นด้วยความรู้สึกเจ็บแปลบทั่วสรรพางค์กาย“อึก เจ็บจัง” แขนเล็กยกขึ้นกุมหน้าท้อง ถึงกระนั้นเธอไม่ได้นั่งอ้อยอิ่ง พยายามแบกร่างกายปวดระบมออกไปข้างนอก“หม่ามี้” ทันทีณิชาปรากฏเด็ก ๆ ทั้งสองคนวิ่งมาโอบกอดขาผู้เป็นแม่อย่างดีใจ“หม่ามี้ขอโทษนะคะ คาลอสกับคลอเดียหิวแย่เลย” หญิงสาวนั่งย่อง ๆ อยู่ระดับเดียวกับลูกทั้งสองและลูบหัวเด็กน้
บางทีคุณอาจจะชอบ
หลงกลรัก มาเฟียเถื่อน
MaRich_1.7K viewsป้าน่ะเมียผมนะ
ศานิชล4.9K viewsBad Boy จำนนรัก มาเฟียร้าย
Jutharat880 viewsพ่ายรักนางบำเรอ
หอมชา142.6K viewsเจ้าสาวมาเฟีย
มดตัวจี๊ด5.4K viewsเสือร้ายพ่ายรัก
สโนว์ไวท์915 viewsKING CARLOS (V) นกน้อยในกรงทองของกษัตริย์คาร์ลอส SM25+++
ซากิระ104 viewsแค้นล้างรัก ( ยัยตัวร้าย)
BAPHOMET SATAN106 views
