คำสั่งเสียครั้งสุดท้าย

ป้านิ่มมองร่างที่นอนอยู่บนเตียงของลูก ข้างตัวมีสายระโยงระยางเต็มไปหมด ถึงแม้ภาคินจะยังหายใจ แต่ทุกคนก็รู้ว่าที่ภาคินหายใจได้ก็เพราะสายออกซิเจนที่ทำงานอยู่ มือที่เหี่ยวย่นของหญิงชราลูบไปบนใบหน้าของลูกชาย ปลายนิ้วไล้ไปตามร่องรอยบนหน้าของลูก สี่สิบสี่ปีที่เป็นแม่เป็นลูกกันมา ไม่มีช่วงเวลาไหนที่นาง จะไม่รักลูกชายคนนี้ นางเลี้ยงลูกคนนี้มากับมือ ปลูกฝังให้ลูกรัก ผู้มีพระคุณ และตอบแทนบุญคุณท่านเสมอ ตลอดชีวิตของภาคิน ไม่เคยเดินนำหน้าสินธรเลยสักครั้ง ของทุกอย่างที่เป็นของภาคิน ถ้าสินธรต้องการ ภาคินจะให้สินธรเสมอ หลายครั้งที่นางกลัวลูก จะน้อยใจ ว่านางรักสินธรมากกว่า แต่ภาคินไม่เคยแสดงท่าทีอะไร และรักสินธรมากเช่นกัน

“หลับให้สบายนะลูก แม่ภูมิใจมากที่มีเข้มเป็นลูกของแม่ เข้มของแม่จะไม่เจ็บไม่ปวดแล้วนะลูก”

ทุกคนที่อยู่บริเวณนั้นกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว เมื่อป้านิ่มพูดออกมาแบบนั้น สินธรที่กอดป้านิ่มก็สะอื้นไปด้วย ภัทรทิรา เผ่าเพชรและทุกคนต่างก็เสียใจ

“หลับให้สบายนะพี่ ไม่ต้องห่วงแม่นะผมจะดูแลแม่ให้ดีที่สุด”

สินธรบอกกับภาคิน และนี่คงเป็นคำพูดที่เพราะที่สุดที