136 กันและกัน

เสียงกระซิบข้างหูทำเอาขนลุกเกรียว ฟางถิงถิงขยับออกห่างแต่มิสู้แรงอีกฝ่ายที่ไม่ทันตั้งตัวก็อุ้มนางจนลอยเสียแล้ว

“ปล่อยหม่อมฉันลงก่อนเพคะ”

แต่หลี่ชงเหอหรือจะฟัง เขายกยิ้มมุมปากจ้องนางด้วยแววตาสื่อสิเน่หาล้ำลึก

“ปล่อยก็โง่สิ ”

“ท่านอ๋อง! ปากคอร้ายกาจนัก”

“ข้ากลัวไม่มีโอกาสบอกรักเจ้า”

ฟางถิงถิงมุ่นคิ้วรู้สึกแปลกกับถ้อยคำจึงได้แต่ถามด้วยความเป็นห่วง “เหตุใดพูดเช่นนี้”

“ก็พรุ่งนี้ข้าต้องไปศึก คงอีกนานกว่าจะกลับมา” เขาเอ่ยพลันส่งยิ้มอ่อนโยนให้

ฟางถิงถิงได้ฟังก็ถึงกับตะลึง นางดิ้นรนด้วยความเป็นห่วงแต่อีกฝ่ายไม่ปล่อยกลับก้มหน้ามาจูบครู่หนึ่งจึงเอ่ยแผ่วเบาราวกระซิบ

“คืนนี้ข้าจะค้างกับเจ้า”

ดรุณีน้อยถึงกับงันไปกับคำขอชัดแจ้งเช่นนี้ นางกับหลี่ชงเหอเคยร่วมห้องกันแล้วก็จริง แต่ก็ห่างหายไปนานนับแต่วันที่เขาบอกว่าจะแต่งนางเป็นชายา เพราะไม่อยากให้นางถูกครหาและอยากให้นางเรียนรู้ในอีกหลายสิ่งอย่าง

“เจ้าเต็มใจหรือไม่”

นางพูดไม่ออกได้แต่ส่งเสียงงึมงำในลำคอ ไม่ต้องมีคำพูดคำจาหลี่ชงเหอก็พานางลอยละลิ่วเข้าสู่วิมานฉิมพลีทันใด

“ทำเช่นนี้ ท่านอ๋องไม่กลัวเสด็จแม่จ