บทที่ 44 ระเบิดลงตูมใหญ่ 2

“นั่นมันตอนที่เรายังเป็นเด็กวัยรุ่นนะเฉิน!” เธอตวาดกลับไปจนสุดลมหายใจ “ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว! นายเป็นคนทิ้งฉันไปเอง! นายบอกเองว่าไม่เคยรักฉัน! มันมีเรื่องเกิดขึ้นตั้งมากมายนับจากวันนั้น!” หญิงสาวสูดหายใจเข้าลึก พยายามควบคุมอารมณ์ “ฉันขอโทษ แต่นายคงไม่ได้คิดจริง ๆ ใช่ไหมว่าฉันจะยังเป็นคนเดิมคนนั้นอยู่”

“เธอมันก็แค่อีตัวร่าน” ดวงตาของเขาหรี่ลง เต็มไปด้วยความเกลียดชัง “อีตัวขี้ตอแหล!”

“มึงออกไปเดี๋ยวนี้เลย” ฉู่เฮ่าหรานก้าวเข้ามาเป็นกำแพงมนุษย์ขวางกั้นระหว่างเจิ้งลี่ซากับหลี่เฉิน น้ำเสียงของเขาเย็นเยียบและเกรี้ยวกราดอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “ไปซะ แล้วอย่ากลับมาให้เธอเห็นหน้าอีก”

“หุบปาก!” เฉินตวัดสายตาดูแคลนมองเขา “มึงมันไอ้หน้าโง่ ไม่รู้อะไรเลยว่านังนี่มันร้ายกาจแค่ไหน อีกไม่นานมันก็จะเขี่ยมึงทิ้งเหมือนกัน!”

“เอาละ...ฉันว่าถึงเวลาที่นายต้องไปจริง ๆ แล้วล่ะ” คราวนี้เป็นกู้เทียนอี้ที่เอ่ยปาก น้ำเสียงและแววตาของเขากดต่ำจนน่าขนลุก

“ไปซะทีเถอะน่า เฉิน!” หลินซีเสริมขึ้นอีกแรง “ทำไมนายไม่ยอมปล่อยเพื่อนฉันไปซะที ทำร้ายหัวใจไปครั้งหนึ่งแล้วยังไม่พออีกเหรอ!”

“เหอะ หลินซี ฉันจะบอกอะไรให้นะ” หลี่