روايات بقلم เสวี่ยเยว่

เจิ้งลี่ซายืนนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง สายตาจับจ้องไปยังคนทั้งสาม หลี่เฉิน หลินซี และชายแปลกหน้าที่เธอรู้จักดีที่สุดในโลก สมองของเธอก้องไปด้วยคำพูดของตัวเอง‘ขอโทษ’ ทำไม...ทำไมคำนั้นถึงได้หลุดออกจากปากของเธอกันความรู้สึกผิดและอับอายแล่นพล่านขึ้นมาในช่องท้องจนเธอแทบยืนไม่ไหว เธอเหลือบไปมองฉู่เฮ่าหราน และได้เห็นความสับสนฉายชัดอยู่บนใบหน้าของเขา ไม่ต่างอะไรจากเธอเลยสายตาของเขาร้อนแรงดั่งเปลวไฟที่แผดเผาเข้ามาในดวงตาของเธอ และในชั่ววินาทีที่สบตากัน เธอก็สัมผัสได้ถึงคำถามนับล้านและความรู้สึกมากมายที่ถาโถมเข้ามา ความสับสน ความโกรธ และความเจ็บปวดเธออยากจะกรีดร้องออกมาให้สุดเสียง อยากจะทรุดลงไปกับพื้นแล้วร้องไห้โฮ ทำไมชีวิตของเธอต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมมันไม่เคยมีอะไรง่ายเลยสักครั้ง ทำไมทุกครั้งที่เธอกำลังจะมีความสุข กำลังจะก้าวไปข้างหน้ากับฉู่เฮ่าหราน เฉินจะต้องปรากฏตัวขึ้นมาแล้วทำลายทุกอย่างลงไม่เหลือชิ้นดีแล้วเธอก็หันไปมองหลี่เฉิน และแทบอยากจะหลับตาหนี ทำไมเขายังต้องดูดีขนาดนี้เสมอด้วยนะ เขามาที่นี่ทำไม เขาคือคนที่ไม่ควรจะอยู่ในสมการชีวิตของเธออีก

จู่ ๆ ความมั่นใจที่เคยมีก็หดหายไปวูบหนึ่ง ปกติถ้าเทียบกับผู้ชายทั่ว ๆ ไป เขาก็รู้ดีว่าตัวเองไม่ได้เป็นรองใคร แต่เมื่อต้องมาเทียบกับนักบาสเกตบอลระดับซูเปอร์สตาร์ ที่ทั้งหล่อ รวย และมีเสน่ห์อย่างไม่ต้องสงสัย นั่นมันก็ทำให้สถานการณ์ของเขายากขึ้นมาหลายเท่าตัว“ลี่ซา เธอดูดีมากนะ” หลี่เฉินพูด ดวงตาสีเข้มของเขาเป็นประกายขณะจ้องมองเธอ ผมของเขาสั้นเกรียน ผิวสีทองแดงได้รูปจากการฝึกซ้อมมาอย่างหนัก รูปร่างสูงใหญ่สมกับเป็นนักกีฬาอาชีพฉู่เฮ่าหรานขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ หลี่เฉินเป็นผู้ชายที่หน้าตาดีมากจริง ๆ เป็นผู้ชายในแบบที่เขารู้ดีว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ต้องคลั่งไคล้“ขอบคุณ” เธอตอบกลับ ก่อนจะเหลือบมองกลับเข้ามาในห้อง สบตาเข้ากับเขาพอดี แววตาของเธอดูเป็นกังวลอย่างยิ่ง“ลี่ซา...แกต้องมาดูนี่เดี๋ยวนี้” หลินซีพูดเสียงสั่น ดวงตาเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก ก่อนจะคว้าแขนเพื่อนรักแล้วลากออกไปจากหน้าห้องนอนฉู่เฮ่าหรานยืนนิ่งอยู่ในห้อง รู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นส่วนเกิน เป็นคนนอกที่ไม่ได้รับรู้อะไรเลย กระทั่งชื่อของเธอเขาก็ยังเรียกไม่เหมือนคนอื่น เขาเรียกเธอว่า ‘เจิ้

ฉู่เฮ่าหรานยืนนิ่งเป็นหิน ร่างกายท่อนล่างยังคงแข็งขืนจากอารมณ์ที่ค้างเติ่ง ในหัวของเขามีแต่คำว่า ‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ!’ ดังก้องซ้ำไปซ้ำมาให้ตายสิ ทำไมทุกครั้งที่เขาเจอผู้หญิงที่เริ่มจะถูกใจเข้าจริง ๆ จะต้องมีเรื่องวุ่นวายตามมาเป็นพรวนด้วยวะ แถมยังเป็นเรื่องใหญ่บิ๊กเบิ้มทั้งนั้น ปกติเขาไม่เคยคิดจะเอาตัวเองไปยุ่งกับเรื่องน่าปวดหัวพวกนี้เลยสักนิดแต่กับเจิ้งลี่ซา...มันไม่เหมือนกันเธอคือผู้หญิงที่เขารู้สึกว่าอยากจะทำความรู้จักให้ลึกซึ้ง อยากจะครอบครองทั้งร่างกายและหัวใจ ถ้าไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองเกินไปนัก เขาก็อยากจะคิดว่านี่คือบททดสอบที่สวรรค์ส่งมาให้ บททดสอบความสัมพันธ์ของเขากับเธอ เพราะทุกครั้งที่เรื่องระหว่างพวกเขากำลังจะไปได้ด้วยดี ก็ต้องมีอะไรมาขัดจังหวะทุกครั้งไป“ลี่ซา ออกมาเดี๋ยวนี้!” เสียงของหลินซีดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเสียงทุบประตูรัว ๆ “เฉินรออยู่นะ!”น้ำเสียงของเพื่อนสนิทเจิ้งลี่ซาร้อนรนจนผิดสังเกต เขาตวัดสายตาไปมองหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่ข้างเตียง ใบหน้าของเธอกลับแดงก่ำและพยายามหลบสายตาเขาเป็นพัลวันความรู้สึกปั่นป่วนแล่นพล่านขึ้นมาในช่องท้อง ไอ้เฉินมันโผล่มาที่นี่ทำไม

น้ำเสียงของเขาแหบพร่าขณะโน้มใบหน้ามากระซิบชิดริมหู ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดทำให้ผิวเนื้อของเธอซาบซ่านไปทั่วร่าง ขาแข้งพลันอ่อนแรงขึ้นมาดื้อ ๆเขาไม่รอคำตอบ แต่กลับจงใจเว้นจังหวะ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำยั่วยวน“ครั้งหน้าที่คุณอยู่บนเตียงผม ผมจะมัดคุณไว้ไม่ให้ดิ้นไปไหน แล้วจะบีบวิปครีมลงบนยอดอกของคุณ แล้วก็จะ...”“ฉู่เฮ่าหราน!” เธอตัดบทเขาเสียงเข้ม ใบหน้าของเธอร้อนเห่อเมื่อเหลือบไปเห็นซ่งจื่อหานกับฉู่ลี่เหยียนที่มองมาจากอีกมุมห้องด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้ พวกเธอกำลังเปิดอัลบั้มรูปสมัยมัธยมดูกันอยู่ระหว่างรอเล่นเกมต่อ“ครับ...คุณเจิ้งลี่ซา” ฉู่เฮ่าหรานก้าวถอยหลังเล็กน้อย ก่อนจะส่งยิ้มซื่อตาใสกลับมาให้“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เธอตวาดเสียงเบาพลางทุบหน้าอกเขาเบา ๆ เป็นเชิงเตือน เมื่อเห็นว่าสองสาวทางโน้นแกล้งทำเป็นไม่สนใจ“หยุดอะไรครับ” เขายิ้มมุมปาก ใช้นิ้วลากไล้ผ่านริมฝีปากของเธอแผ่วเบา“คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ!” ดวงตาของเธอฉายแวววาวโรจน์ขณะเหลือบมองไปทางสองสาวอีกครั้ง นี่เขาคิดจะเล่นอะไรกันแน่ คิดจะแฉเรื่องของเราหรือไง!ความร้อนวาบแล่นไปทั่วใบหน้าและช่องท้องขณะที่เธอยืนเผชิญหน้ากับชายหนุ่มโอ

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารของบ้านตระกูลฉู่อบอุ่นเกินกว่าที่เธอคาดไว้มาก เจิ้งลี่ซาแทบไม่เชื่อว่าตัวเองจะได้รับการต้อนรับอย่างดีถึงเพียงนี้ โดยเฉพาะซ่งจื่อหานที่น่ารักและเป็นมิตรกับเธอจนน่าแปลกใจ แต่ก็คงเพราะตอนนี้ที่ความสัมพันธ์ของเธอกับฉู่เฮ่าชวนลงตัวแล้ว หญิงสาวก็คงหมดห่วงเรื่องเธอไปกระมังเจิ้งลี่ซาหัวเราะตามบทสนทนาสนุก ๆ ระหว่างกู้หยุนเฟิงกับฉู่ลี่เหยียน แต่ในขณะเดียวกันก็ลอบสังเกตท่าทีของกู้เทียนอี้อยู่ไม่วางตา ทุกอิริยาบถของเขาคือข้อมูลชั้นดีที่จะต้องเอาไปรายงานให้หลินซีฟังหลังจากมื้อค่ำจบลง ทุกคนก็ย้ายมาตั้งวงกันที่โต๊ะไพ่นกกระจอกกลางห้องนั่งเล่น เสียงล้างไพ่ดังกรอกแกรกสร้างบรรยากาศครื้นเครงขึ้นมาทันที“คุณลี่ซามาเล่นด้วยกันสิคะ ขาดอยู่คนหนึ่งพอดีเลย” ฉู่ลี่เหยียนหันมาถามเธอ หลังจากเถียงเรื่องกฎการนับแต้มกับฉู่เฮ่าชวนจบไปหมาด ๆ“ฉันเหรอคะ” คนถูกชวนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อจู่ ๆ ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว ความรู้สึกเหมือนถูกสปอตไลท์ส่องทำให้เธอไปไม่เป็นชั่วขณะหญิงสาวเผลอหันไปสบตาฉู่เฮ่าหรานโดยไม่รู้ตัว เขาส่งยิ้มบาง ๆ มาให้ ราวกับจะบอกเป็นนัย

เจิ้งลี่ซาหาจังหวะบอกลาฉู่ลี่เหยียนกับซ่งจื่อหานแบบสั้น ๆ โดยอ้างว่ารู้สึกไม่ค่อยสบายและอยากกลับไปพักผ่อน โดยมีฉู่เฮ่าหรานอาสามาส่งเธอเอง เธอก้าวออกจากบ้านตระกูลฉู่ที่ยังคงอบอวลไปด้วยเสียงหัวเราะ มาสู่ความเงียบสงบและอากาศเย็นสบายของค่ำคืนภายนอก เขากุมมือเธอไว้ตั้งแต่อยู่ในบ้าน และยังไม่ยอมปล่อยจนกระทั่งเดินมาถึงรถของเขาบรรยากาศในรถเงียบสงัด มีเพียงเสียงเพลงเบา ๆ จากเครื่องเสียง แต่ไม่ใช่ความเงียบที่น่าอึดอัด กลับเป็นความเงียบที่เต็มไปด้วยแรงดึงดูดและความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ภายใน แสงไฟจากท้องถนนสาดส่องเข้ามาเป็นระยะ ขับเน้นใบหน้าหล่อเหลาของเขาให้ดูเด่นชัดในความมืด หัวใจของเธอยังคงเต้นระรัวกับคำสารภาพที่จริงจังของเขา...‘ผมชอบคุณนะ เจิ้งลี่ซา ผมชอบคุณมาก’... มันยังคงดังก้องอยู่ในหัวของเธอราวกับแผ่นเสียงตกร่องเมื่อรถเลี้ยวเข้าที่จอดรถใต้ดินของอพาร์ตเมนต์ที่เธอพักอยู่ เขาก็ดับเครื่องยนต์ แต่ยังไม่มีใครขยับ ทั้งสองนั่งนิ่งอยู่ในความเงียบ ปล่อยให้ความรู้สึกระหว่างกันก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ จนกระทั่งเขาเป็นฝ่ายเอื้อมม

“หยุดเถอะ คุณทำให้ฉันหน้าแดง”“ดี การหน้าแดงเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเธอ และฉันพบว่าความบริสุทธิ์ของเธอ ความสุภาพเรียบร้อยของเธอ พูดตามตรง...มีเสน่ห์มาก”ชิดชนกหัวเราะ หันหนีจากคนร่างยักษ์เพื่อมุ่งหน้าไปยังเตียงใหญ่“ฉันไม่บริสุทธิ์อีกต่อไปแล้ว คุณควรจะรู้เรื่องนั้น”ภาดาย่องเข้ามาข้างหลังหญิงสาวอย่างเงียบ ๆ เหมือนที่เขาทำในบางครั้ง และตีอย่างแรงไปที่ก้นข้างหนึ่งก่อน จากนั้นอีกข้างหนึ่ง ก่อนที่เธอจะหันหนีเพื่อให้ก้นของเธออยู่ห่างจากเขาและเมื่อเธอพยายามที่จะทำเช่นนั้น เธอก็พบว่าตัวเองติดอยู่ในอ้อมแขนของเขาโดยสมบูรณ์“อย่าคิดแบบนั้นแม้แต่น้อย ที่รัก ความบริสุทธิ์เป็นคุณสมบัติ เป็นตัวตนของเธอ ไม่ใช่ลักษณะทางกายภาพ และเธอมีมัน ฉันไม่คิดว่าฉันเคยมี ซึ่งบางทีอาจเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงดึงดูดฉันมากนัก เธอเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับฉัน”ชิดชนกยื่นมือขึ้นและสัมผัสเขา หนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เธอทำเช่นนั้นโดยสมัครใจ“คุณเป็นคนดี”“ฉันผ่านอะไรมามาก ที่รัก”ระหว่างที่พูดก็ยกมือขยำสองเต้าที่แสนล่อต่อล่อใจ แล้วก้มหน้าลงเชยชิมยอดถันที่แข็งชูชันคล้ายเชิญชวน ดูดแรง ๆ จนเสียงหวานครางออกมา“นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถ

งานแต่งงานไม่เหมือนกับสิ่งที่ชิดชนกเคยจินตนาการไว้เมื่อเป็นเด็ก ที่จะต้องมีแขกเหรื่อมาร่วมแสดงความยินดี และเธอที่อยู่ในชุดเจ้าสาวสีขาวฟูฟ่องเหมือนเจ้าหญิง ท่ามกลางดอกไม้ที่ประดับตกแต่งไปทั่วงานงานแต่งงานจัดขึ้นที่ไร่ของภาดาเอง เป็นงานเล็ก ๆ เฉพาะคนในครอบครัวและคนรู้จักสนิทกันเท่านั้นถึงกระนั้น เธอก็มีชุดที่เป็นทางการ เพราะเขาอยากให้เธอเป็นเจ้าสาว และมันเป็นเพียงครั้งเดียวในชีวิตลูกผู้หญิงชุดแต่งงานแม้ไม่ใช่ชุดฟูฟ่องแบบเจ้าหญิง ซึ่งนั้นเป็นเพียงจินตนาการในวัยเยาว์ ชิดชนกพอใจมาก เพราะถูกออกแบบและตัดเย็บมาอย่างดี เหมาะสำหรับงานแต่งงานแบบใกล้ชิด เรียบง่ายและประณีต ทำจากผ้าเนื้อดีสีฟ้าอ่อน ปักด้วยดอกไม้เล็ก ๆ สีฟ้าเข้มกว่าเล็กน้อย ทั้งหมดมีลำต้นและใบสีเขียวเล็ก ๆ ซึ่งทั้งหมดนี้ใช้เพื่อขับเน้นผิวขาวนวลของเธอภาดาหันหน้าไปหาเจ้าสาวที่กำลังเดินมาหาเขาอย่างช้า ๆ เธอถือช่อดอกกุหลาบขาวและแดงที่เขาเตรียมมาเป็นพิเศษสำหรับเธอและวันนี้ ซึ่งเธอมอบให้กับชิดจันทร์ซึ่งแน่นอนว่าเป็นเพื่อนเจ้าสาวของเธอ เช่นเดียวกับที่ภีรพลเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวของเขาเมื่อภาดาจับมือเธอไว้ในมือของเขา เขาสังเกตด้วยความตกใจว่

เขารู้ว่าเขากับเธอมีปัญหาเรื่องการสื่อสาร อีกทั้งอารมณ์ที่ฉุนเฉียวของเขาอีก แต่เขากับเธอจะผูกพันกันไปตลอดชีวิต เขาจึงตั้งใจที่จะทำให้มันดีสำหรับพวกเขาทั้งสองคนเท่าที่จะทำได้ และถ้ามันเกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนตัวเองเล็กน้อยให้ดีขึ้น เขาก็จะทำมันเขาอยากมีความสุข และถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่านี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ เขาก็อยากให้เธอมีความสุขด้วยดังนั้น เขาจึงตั้งใจที่จะสานต่อการสนทนาของพวกเขา ถึงแม้ว่าพวกเขาดูเหมือนจะไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังเพื่อให้เขาทำเช่นนั้นได้ก่อนที่ทุกคนจะเข้านอนประมาณเที่ยงคืน ภาดาคว้าเสื้อคลุมมาสวม แล้วเปิดประตูห้องออกไป ตรวจสอบดูว่าไม่มีใครอื่นอยู่ในทางเดินของโรงแรม เขาจึงเดินไปที่ห้องของชิดชนก แล้วเคาะประตูเบา ๆ“แก้ว ฉันเอง ขอฉันเข้าไปหน่อย”ชิดชนกที่หลับสนิทด้วยความเพลีย เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู ก็ก่นด่านิดหน่อยก่อนที่จะงัวเงียลุกขึ้นมา เปิดไฟดวงเล็กบนโต๊ะข้างเตียง และไปที่ประตู“คุณภาดา มีอะไรรึเปล่าคะ” เธอถามอย่างงง ๆภาดาต้องควบคุมอารมณ์ของเขา มิฉะนั้นเขาจะพูดอะไรที่ทำให้เขาเสียใจภายหลัง “ขอฉันเข้าไปหน่อย”ชิดชนกลังเลกับความคิดนั้น “แต่ฉันคิดว่าคุณบอกว่าเ

“ที่รัก เราจะแต่งงานกันและใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน และฉันไม่อยากให้เธอคิดว่ามีอะไรที่เธอไม่สามารถบอกฉันได้ แม้ว่าเธอจะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันอาจไม่อยากได้ยินหรือเรื่องซุกซนที่เธอทำ มันจะดีกว่าเสมอสำหรับเธอที่จะบอกฉันมากกว่าที่จะไม่บอก”รู้ว่าเขาจะไม่ปล่อยเธอไปจนกว่าเขาจะได้สิ่งที่เขาต้องการ เธอจึงถอนหายใจอย่างหนัก“ฉันสงสัยว่าคุณจะจำเรื่องนี้ได้ไหม ตอนที่เราเรื่องแต่งงาน คุณพูดว่า…”เธอหยุดและกลืนน้ำลายอย่างแรง แต่เขาไม่ผลักดันเธอ ภาดาเห็นว่านี่ไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเธอ มันไม่ง่ายสำหรับเขาเช่นกัน เขาตระหนัก เพราะมันทำให้เขาปวดใจเมื่อเธอดูเศร้าสร้อย และเพราะเขาพยายามอย่างหนักที่จะทำให้สถานการณ์ที่ไม่ปกติและอึดอัดนี้ถูกต้องสำหรับเธอ“คุณบอกว่าคุณไม่สามารถให้ภรรยาของคุณสวมเสื้อผ้าเก่า ๆ ได้” เธอกระซิบอย่างน่าสังเวชภาดาไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงขุ่นเคืองกับคำพูดที่ไม่ตั้งใจนั้น และนั่นคือสิ่งที่เขาพูดกับเธอเกือบจะตรง ๆ ถ้าในลักษณะที่อ่อนโยนและอ่อนโยนมาก“ฉันขอโทษที่พูดไม่คิด แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงคิดมากกับเรื่องแค่นี้ เธอช่วยอธิบายให้คู่หมั้นหัวทึบของเธอหน่อยได้ไหม”ชิดชนกซาบซึ้งในอารมณ์ขันที่

แม้ว่าการแต่งงานใหม่อีกครั้งจะเป็นสิ่งที่ห่างไกลจากความคิดของภาดามากที่สุด แต่ข้าวสารได้กลายเป็นข้าวสุกแล้ว เขาจึงต้องรับมือกับผลที่ตามมาของสิ่งที่พวกเขาทำอย่างรวดเร็วเขายอมรับและแม้กระทั่งยอมรับความรับผิดชอบของเขาที่มีต่อชิดชนก ในลักษณะที่ทำให้เขาประหลาดใจ และเขาคาดหวังให้เธอทำเช่นเดียวกันพวกเขาทำสิ่งที่พวกเขาไม่ควรทำ และพวกเขาต้องทำสิ่งที่ถูกต้องเพื่อแก้ไขสถานการณ์ โดยเขาจะกดดันให้เธอยอม แม้ว่าจะไม่มีโอกาสที่เธอจะตั้งท้องแต่แม้จะสวมแหวนของชายหนุ่ม แม้แต่ตอนนี้ที่มีความเป็นไปได้อย่างชัดเจนว่าเธออาจตั้งครรภ์ ชิดชนกก็ยังไม่แน่ใจว่าการแต่งงานเป็นสิ่งที่ถูกต้องสำหรับพวกเขามันถูกต้องตามหลักการ มันเป็นสิ่งที่เหมาะสมที่สมควรจะทำ แต่เธอไม่มีความมั่นใจเลยพ่อเลี้ยงภาดา คนที่ไม่สามารถเอามือของเขาออกจากเธอได้แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเธอมากนักในเวลาเดียวกัน ซึ่งเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง และผู้ที่ดูเหมือนพอใจที่จะแต่งงานกับผู้หญิงที่เห็นได้ชัดว่าฐานะต่ำกว่ามากน่ะหรือแม้แต่อาหารเลิศรสในร้านอาหารก็ไม่สามารถทำให้ชิดชนกสดชื่นขึ้นได้ และการเลือกชุดแต่งงานและเสื้อผ้าก็เช่นกันในที่สุด ภาดาก็ทนไม่ไหว เขาฉ

เมื่อตื่นขึ้นในเช้าวันรุ่งขึ้น ชิดชนกพบว่าเธออยู่ในเตียงของตัวเอง ในห้องของตัวเอง สงสัยว่าเธอมาที่นี่ได้อย่างไรภาดาทำให้เธอตื่นอยู่เกือบทั้งคืน เขาแสดงความรักกับเธอในรูปแบบต่าง ๆ แต่ละรูปแบบทำให้เธอหน้าแดงมากขึ้นกว่าครั้งก่อน ๆ แม้กระทั่งตอนนี้ หลายชั่วโมงต่อมา เพียงแค่ระลึกถึงพวกมัน แก้มขาวก็แดงปลั่งเป็นมะเขือเทศสุกจนเธอต้องยกมือทั้งสองข้างกุมแก้มไว้และแล้วเธอก็จำได้ว่า ก่อนที่เธอจะหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนในอ้อมแขนของเขา เขาได้กระซิบอย่างกล้าหาญที่ข้างหูของเธอว่า“ถ้าก่อนหน้าไม่ท้อง ตอนนี้เธอน่าจะท้องแล้ว”เขาคงจะอุ้มเธอมาส่งที่ห้องหลังจากหลับไปแล้ว และด้วยความเพลียทำให้เธอหลับลึกมาก ซึ่งไม่ใช่ความคิดที่ไม่ดี เมื่อพิจารณาว่าแม่บ้านจะมาถึงตั้งแต่เช้ามืดเพื่อทำอาหารเช้าให้พวกเขา และเธอคงจะตายถ้าถูกจับได้ว่าแอบออกจากห้องของภาดาเพื่อกลับมาที่ห้องของเธอเขาช่วยให้เธอรอดชีวิตจากชะตากรรมที่น่าอัปยศนั้นไปได้ร่างเล็กผุดลุกขึ้นจากเตียง จัดการอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วและออกจากห้อง ไม่แน่ใจว่าเธออยากจะเจอเขาหรือไม่ แต่โล่งใจที่เขาดูเหมือนจะรอเธออยู่ที่บันได“อรุณสวัสดิ์ คุณชิดชนก” เขาพูดด้วยน้ำ

“คืนนี้เราไม่เล่นไพ่นกกระจอกกันแล้วนะ” ฉู่ลี่เหยียนเอ่ยขึ้น ขณะที่ทุกคนกำลังนั่งพร้อมหน้ากันรอบโต๊ะอาหารเย็นที่บ้านของพ่อแม่เธอ หญิงสาวจงใจพูดประโยคนี้กับฉู่เฮ่าชวนโดยตรง เขาจึงแกล้งทำหน้าเบ้ใส่เธออย่างหมั่นไส้“ก็ได้ แล้วเธออยากจะเล่นอะไรแทนล่ะ” เขาตอบรับ พลางแอบจับมือของซ่งจื่อหานไว้ใต้โต๊ะอย่างแนบเนียน“ฉันยังไงก็ได้ทั้งนั้นแหละ” ฉู่ลี่เหยียนตอบอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะหันไปมองทางเจิ้งลี่ซา “แล้วคุณล่ะคะ อยากจะเล่นอะไรเป็นพิเศษรึเปล่า”“ใคร...ใครเหรอคะ ฉันเหรอคะ” เจิ้งลี่ซาหน้าแดงขึ้นมาเล็กน้อยอย่างประหม่า “ฉัน...ฉันแค่ดีใจมากเลยค่ะที่ได้มาอยู่ที่นี่ด้วย ประหลาดใจอยู่เหมือนกันนะคะที่ได้รับเชิญมาในวันนี้” เธอมองมาทางซ่งจื่อหานอย่างเกรงใจ “ฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจนักว่าคุณจะรู้สึกยังไงที่ฉันมาอยู่ที่นี่ด้วยน่ะค่ะ”“โอ้! ฉันไม่เป็นอะไรเลยค่ะ!” ซ่งจื่อหานหัวเราะออกมาเบา ๆ “คุณเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมมากเลยนะคะ แล้วคุณก็นิสัยดีกับฉันเสมอด้วย ฉันดีใจมากเลยค่ะที่คุณมาอยู่ที่นี่ด้วยกัน ลี่เหยียนกับฉันก็กำลังต้องการผู้หญิงอีกสักคนมาเข้ากลุ่มอยู่พอดีเลยค่ะ”“แหม...ขอบ

“แล้ว...เธอรู้สึกเซอร์ไพรส์บ้างไหมล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถามขึ้นขณะที่กำลังนั่งรอให้ศิลปินวงเปิดได้เริ่มทำการแสดงซ่งจื่อหานหัวเราะออกมาเบา ๆ “ที่พี่อุตส่าห์ลงทุนพาฉันบินมาถึงเซี่ยงไฮ้ในเดตแรกอย่างเป็นทางการของพวกเราน่ะเหรอคะ ก็ต้องเซอร์ไพรส์สิคะ นี่มันเป็นเดตแรกที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยมีมาในชีวิตเลยนะคะ ฉันไม่แน่ใจเลยจริง ๆ นะว่าต่อจากนี้ไปจะมีผู้ชายคนอื่นคนไหนที่สามารถจะทำเดตแรกให้มันยอดเยี่ยมไปกว่านี้ได้อีกน่ะ”“ฉันก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่าคงจะไม่มีผู้ชายคนอื่นคนไหนที่จะมีโอกาสได้ทำอย่างนั้นหรอกนะ” เขาพูดจบก็หันหน้าหนีไปทางอื่นในทันทีหัวใจของหญิงสาวแทบจะระเบิดออกมาจากอกด้วยความตื่นเต้นยินดีกับคำพูดของเขาเมื่อครู่นี้ เธอตกใจระคนดีใจจนแทบจะทำอะไรไม่ถูกนี่เขา...นี่เขาแทบจะขอเธอแต่งงานอยู่แล้วนะ!อืมมม...ก็อาจจะไม่ใช่เชิงนั้นเสียทีเดียวหรอก เธออยากจะรีบส่งข้อความไปหาฉู่ลี่เหยียนเพื่อนรักเสียเดี๋ยวนี้เลยจริง ๆ แล้วก็อยากจะถามว่าเพื่อนของเธอจะคิดยังไงกับความคิดเห็นของพี่ชายตัวเองเมื่อกี้นี้บ้าง แต่เธอก็รู้ดีว่าในตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมสักเ

“ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ นะคะว่าพี่จะยอมลงทุนพาฉันบินมาถึงเซี่ยงไฮ้เพื่อจะมาดูคอนเสิร์ตของเซวียจือเชียนในวันเกิดของฉันโดยเฉพาะ” ซ่งจื่อหานมองใบหน้าคมคายของฉู่เฮ่าชวนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจระคนตื้นตันใจอย่างสุดซึ้ง “พี่น่ารักมากเลยค่ะ น่ารักที่สุดในโลกเลย”“ก็แค่...ลี่เหยียนเขารู้สึกแย่น่ะ ที่ต้องพลาดฉลองวันเกิดของเธอในปีนี้ แล้วยัยนั่นก็เลยคิดว่านี่คงจะเป็นความคิดที่ดี” ฉู่เฮ่าชวนพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่แววตากลับทอประกายขี้เล่นใช่สิ...ลี่เหยียนติดไปทริปท่องยุโรปกับนายกู้หยุนเฟิงสุดหล่อของหล่อน เลยไม่ได้อยู่ฉลองวันเกิดกับฉันเหมือนอย่างทุกปี“ถ้าอย่างนั้นที่พี่พาฉันมาที่นี่ก็เพราะว่าทำตามคำสั่งของลี่เหยียนอย่างนั้นเหรอคะ” เธอเอ่ยถามเสียงแผ่ว พยายามจะซ่อนความผิดหวังเล็ก ๆ ที่ผุดขึ้นมาในใจเอาไว้“ที่ฉันอุตส่าห์บินพาเธอมาตั้งไกลถึงที่นี่ เพียงเพราะว่ายัยน้องสาวตัวแสบของฉันรู้สึกแย่อย่างนั้นเหรอ” ฉู่เฮ่าชวนเอ่ยถามกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก “แล้วเธอคิดว่ายังไงล่ะ หืมมม...จื่อหาน”“ฉัน...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” เธอเม้มริม

เธอเผลอหัวเราะออกมาอย่างสุดจะกลั้นเมื่อเห็นว่ามีสายวิดีโอคอลเรียกเข้าจากฉู่เฮ่าชวนปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ในทันที“ฉันบอกว่า ‘อาจจะ’ นะคะ ไม่ใช่ ‘ใช่’ เสียหน่อย!” เธอหัวเราะคิกคักออกมาอย่างอารมณ์ดีขณะกดรับสาย“ฉันอยากเห็นเธอ” ดวงตาคมกริบมองตรงเข้ามาในหน้าจอโทรศัพท์ และเธอก็บอกได้เลยว่าเขากำลังพยายามจะมองให้เห็นว่าเธออยู่ในสภาพเปลือยเปล่าอย่างที่เพิ่งจะบอกเขาไปจริง ๆ หรือไม่ “แต่...ฉันมองเธอไม่ค่อยเห็นชัดเลยแฮะ” เขาครางออกมาอย่างขัดใจ“พี่มองไม่เห็นหน้าฉันเหรอคะ”“ฉันเห็นหน้าสวย ๆ ของเธอชัดเจนเลยล่ะ แต่ไม่เห็นอย่างอื่นเลยสักนิด”“แล้วพี่อยากจะเห็นอะไรของฉันอีกล่ะคะ”“อะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ” เขาหัวเราะร่วนออกมาอย่างอารมณ์ดี “และก็...ทุกสิ่งทุกอย่างเลยด้วย!”“ถ้าอย่างนั้นก็ให้ฉันได้เห็นพี่บ้างสิคะ” เธอลื่นตัวลงนอนแผ่บนเตียงกว้างตามเดิม แล้วเอนหลังพิงหัวเตียงอย่างสบายอารมณ์“ก็ได้ ตามใจเธอเลย”เขาลดกล้องโทรศัพท์มือถือลงต่ำ แล้วก็โชว์ให้เธอได้เห็นแก่นกายร้อนระอุที่กำลังแข็งขืนชูชันขึ้นอย่างท้าทาย ซึ่งถูกกอบกุมไว้ด้วยมือขวาของ

“ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอนะ มันก็คงจะยากอยู่เหมือนกันนั่นแหละ ที่จะต้องนอนกับผู้ชายคนหนึ่ง แล้วก็ยังไม่มีอะไรมายืนยันความสัมพันธ์ของเราได้อย่างชัดเจนจริง ๆ น่ะ”ซ่งจื่อหานถอนหายใจออกมาอีกครั้ง “ถ้าให้พูดกันตามตรงเลยนะ ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงใจง่ายราคาถูกอยู่หน่อย ๆ เลยล่ะ” หญิงสาวถอดเสื้อยืดตัวเก่าออก แล้วดึงเสื้อครอปสีน้ำเงินกรมท่าตัวใหม่มาสวมใส่แทน “ฉันหมายถึง...อย่าเข้าใจฉันผิดนะ...ฉันสนุกกับเซ็กซ์ที่ได้ทำกับพี่เฮ่าชวนมากจริง ๆ แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่าเหมือนกัน แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าทำไมถึงได้รู้สึกแบบนั้น ฉันเคยคิดมาตลอดนะว่า ถ้าผู้ชายสามารถจะมีเซ็กซ์กับใครก็ได้ตอนที่ยังไม่ได้อยู่ในความสัมพันธ์ที่จริงจัง ฉันก็ควรจะทำแบบนั้นได้เหมือนกันกับเขาสิ แต่มันก็แค่...รู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ เท่านั้นเอง”“ฉันว่าที่เธอรู้สึกแบบนั้นมันก็เป็นเพราะว่าเธออยากจะคบกับพี่เฮ่าชวนมาก ๆ ต่างหากล่ะ ดังนั้นตอนนี้เธอถึงได้รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในช่วงครึ่ง ๆ กลาง ๆ ของความสัมพันธ์ยังไงล่ะ”“ใช่” ซ่งจื่อหานพยักหน้ารับขณะดึงกางเกงยีนส์ตัวเก่งขึ้นมาสวมใส่ “ฉั

“ฉันจะไปฆ่ากู้หยุนเฟิงทิ้งเสียเดี๋ยวนี้เลย! เขากล้าคิดแผนการบ้า ๆ นี่ แล้วก็ยังไม่ยอมปริปากบอกอะไรฉันเลยสักคำเดียว!” ฉู่ลี่เหยียนอุทานออกมาด้วยความตกใจสุดขีด หลังจากที่ซ่งจื่อหานเพิ่งจะเล่าเรื่องราวค่ำคืนอันเร่าร้อนของเธอกับฉู่เฮ่าชวนให้ฟังจนจบ“มันบ้ามาก ๆ เลยเนอะ ใช่ไหมล่ะ” ซ่งจื่อหานยิ้มกว้างให้เพื่อนรักอย่างอารมณ์ดี ในที่สุดเธอกับพี่เฮ่าชวนก็ได้เปิดอกคุยกันอย่างซื่อสัตย์จริงใจเสียที จนเธอไม่สามารถจะปิดบังความตื่นเต้นยินดีที่เอ่อล้นอยู่ในใจเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว“อืมมม ฉันว่ามันยิ่งกว่าคำว่าบ้าเสียอีกนะ” ลี่เหยียนทรุดตัวลงนั่งบนเตียงนอนของซ่งจื่อหาน ก่อนจะหัวเราะคิกคักออกมาอย่างอดไม่ได้ “ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ นะ ว่าพี่เฮ่าชวนจะกล้าทำเรื่องแบบนี้กับเธอน่ะ ฉันรู้ดีอยู่แล้วว่ามันไม่มีทางเลยที่พี่ชายฉันจะเป็นพวกชอบควบคุมบังคับใครต่อใครได้จริง ๆ น่ะ”“อืมมม แต่บางทีเขาอาจจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ก็ได้นะ เชื่อฉันสิ” ซ่งจื่อหานแกล้งทำเป็นตัวสั่นระริกอย่างหวาดกลัว “เธอควรจะได้เห็นกับตาตัวเองจริง ๆ นะ ตอนที่เขาจับฉันพาดลงบนเข่าของเขาน่ะ”“ต้องยอมรับตามตรงเลยนะ

“เราไม่ได้แค่คิดหรอกค่ะ เราสองคนรู้ดีต่างหากว่าพี่น่ะ...เป็นจอมบงการมากแค่ไหน!”“แต่เธอก็ยังเลือกที่จะมาที่นี่กับฉัน”“ค่ะ ทีนี้ก็ไปเอาไวน์มาให้ฉันได้แล้วค่ะ” เธอพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย“อ้าว...แล้วทีนี้ใครกันแน่ล่ะที่เป็นฝ่ายบงการ” เขาหัวเราะร่วน ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินจากไปยังส่วนเตรียมเครื่องดื่ม “อยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”“ค่ะ” เธอขานรับอย่างว่าง่าย ขณะกวาดตามองไปรอบ ๆ ห้องนั่งเล่นอย่างสนใจคอนโดของฉู่เฮ่าชวนนั้นใหญ่โตกว้างขวางอย่างไม่น่าเชื่อ เขาเพิ่งจะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ได้เพียงไม่กี่เดือน และเธอก็ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ามันจะหรูหราอลังการถึงเพียงนี้ พื้นห้องปูด้วยหินอ่อนสีขาวนวลให้ความรู้สึกอบอุ่นใต้ฝ่าเท้าเปลือยเปล่าขณะที่เธอลองก้าวเดินไปรอบ ๆ บนพื้นมีพรมขนฟูสีขาวสะอาดตาผืนใหญ่วางเด่นเป็นสง่าอยู่หน้าชุดโซฟาหนังสีดำสนิท โต๊ะกาแฟกลางห้องก็ทำจากกระจกใสทั้งหมด เผยให้เห็นวิวทิวทัศน์ยามค่ำคืนของเมืองใหญ่ที่ส่องสว่างด้วยแสงไฟจากตึกระฟ้าและรถราที่วิ่งขวักไขว่อยู่เบื้องล่างผ่านทางหน้าต่างกระจกบานใหญ่สูงจากพื้นจรดเพดาน หญิงสาวจ้องมองภาพเหล่านั้นอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินทอด

เธออยากดื่มไวน์สักแก้วไหม” ฉู่เฮ่าชวนเอ่ยถามทันทีที่ซ่งจื่อหานทรุดตัวลงนั่งบนโซฟานุ่มสบายในห้องของเขา“ค่ะ...ก็ดีเหมือนกัน” หญิงสาวตอบรับ ส่วนใหญ่เป็นเพราะอยากจะถือโอกาสสำรวจห้องนั่งเล่นกว้างขวางของเขาโดยไม่ให้ดูเป็นการเสียมารยาทสอดรู้สอดเห็น มากกว่าจะอยากดื่มไวน์เพิ่มอีกจริง ๆ“ไวน์ขาวหรือแดงดีล่ะ”“แล้วแต่พี่เลยค่ะ” เธอพูดพลางก้มลงปลดเปลื้องรองเท้าส้นสูงที่บีบรัดเท้ามาทั้งวัน ก่อนจะปล่อยเสียงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อนิ้วเท้าได้รับการปลดปล่อยให้เป็นอิสระจากพันธนาการอันเจ็บปวด“เธอโอเคไหม” ฉู่เฮ่าชวนก้าวเข้ามาใกล้ ก้มลงมองเท้าเล็ก ๆ ของเธอด้วยแววตาเป็นห่วง“ส้นสูงมันทรมานฉันจะแย่อยู่แล้วค่ะ” เธอยิ้มบาง ๆ ให้เขาแล้วลองขยับนิ้วเท้าไปมา ฉู่เฮ่าชวนขยับเข้ามาใกล้อีกก้าว ย่อตัวลงตรงหน้าเธอ“แล้วเธอใส่มาทำไมล่ะ”“พี่ไม่เห็นสายตาของผู้ชายทุกคนตอนที่ฉันเดินเข้าร้านอาหารเมื่อกี้นี้เหรอคะ” เธอยิ้มกว้างอย่างมีชัย “สายตาเหล่านั้นน่ะ...มันคุ้มค่ากับความเจ็บปวดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันต้องทนนะคะจะบอกให้”“แล้วฉันล่ะ ตอนที่เห็นเธอใส่ส้นสูงคู่นั้นเดินเข้ามา เธอสังเกตเห็นไหม”“แบบไหนเหรอคะ” เธอเอ่ยถามเ

“พี่เฮ่าชวนคะ ฉันไม่รู้ว่าพี่ยังจำได้รึเปล่า” เธอพูดพลางหัวเราะออกมาเบา ๆ “แต่ฉันต่างหากที่เป็นคนแอบย่องขึ้นเตียงพี่ในคืนนั้น ไม่ใช่พี่สักหน่อย และฉันก็เป็นฝ่ายที่ต้องการพี่ด้วย”“ฉันแค่ไม่แน่ใจว่าตัวเองเคยทำให้เธอเข้าใจผิดไปรึเปล่าน่ะ”“พี่ทำให้ฉันเข้าใจผิดเรื่องอะไรได้ยังไงกันคะ” เธอเอ่ยถามอย่างสงสัยใคร่รู้“เธอก็รู้นี่ ตอนที่ฉันเคยเป็นครูสอนพิเศษให้เธอไง” เขาพูดพลางเหลือบมองเธอแวบหนึ่งก่อนจะหักพวงมาลัยเปลี่ยนเลน“พี่หมายถึง...ตอนที่พี่ช่วยติววิชาคณิตรฯ ให้ฉันน่ะเหรอคะ” เธอนึกย้อนไปถึงช่วงเวลาที่เธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่สาม แล้วเขาได้ใช้เวลาช่วงปิดเทอมฤดูร้อนทั้งหมดช่วยสอนเรื่องแคลคูลัสเบื้องต้นกับพีชคณิตที่แสนจะน่าปวดหัวให้กับเธอ“ใช่...แล้วก็รวมถึง...ช่วยสอนวิธีจูบที่ถูกต้องให้เธอด้วย” น้ำเสียงของเขาเบาลงอย่างเห็นได้ชัด “บอกตามตรงนะ...ฉันยังรู้สึกผิดเรื่องนั้นอยู่เลยจนถึงตอนนี้”“ทำไมล่ะคะ” เธอมองเขาอย่างตกใจระคนประหลาดใจที่เขายังสามารถจดจำเรื่องราวในวันเหล่านั้นได้ด้วยซ้ำ“เพราะฉันคือจูบแรกของเธอ” เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ “และยังเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอยอมมีอะไรด้วย...ฉันรู้สึกเห

“ยอมรับก็ได้ว่าฉันแกล้งเธอเล่น” เขาหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี “โอเค พร้อมจะไปหาอะไรอร่อย ๆ กินรึยัง”“ฉันพร้อมมาตั้งนานแล้วค่ะ”“แล้วเข่าเธอเป็นยังไงบ้าง” มือขวาของเขาเอื้อมลงมาสัมผัสที่เรียวขาของเธออย่างแผ่วเบา ผิวเนื้อของเธอรู้สึกซาบซ่านขึ้นมาทันทีเมื่อปลายนิ้วของเขาไล้ผ่านผิวเธอเบา ๆ ไปยังสะบ้าหัวเข่าที่มีรอยแผลถลอกอยู่“มันก็โอเคแล้วค่ะ ยังรู้สึกซ่า ๆ อยู่บ้างนิดหน่อย แต่เดี๋ยวก็คงหายดีแล้วล่ะค่ะ”“ดีแล้ว” ปลายนิ้วของเขาเลื่อนกลับขึ้นไปตามเรียวขาของเธออย่างเชื่องช้า ก่อนจะไล้สูงขึ้นไปตามต้นขาอ่อน และเธอก็แทบจะหยุดหายใจเมื่อสัมผัสอุ่นร้อนนั้นเคลื่อนเข้าไปใกล้จุดกึ่งกลางระหว่างขาของเธออย่างจงใจ “ว่าแต่...คืนนี้ชุดเธอสวยมากนะ” เขาเอ่ยชม ก่อนจะเลื่อนนิ้วกลับไปกุมพวงมาลัยตามเดิม“ขอบคุณค่ะ” เธอพึมพำตอบ พลางเบือนหน้าไปมองเขา “พี่เองก็ดูหล่อมากเลยนะคะในชุดเสื้อเชิ้ตกับเนคไทเนี่ย”“ฉันดีใจที่เธอชอบเนคไทฉัน”“ฉันชอบเนคไทสวย ๆ ตลอดเลยล่ะค่ะ” เธอตอบกลับไป ทำให้เขาหันมามองเธอพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก“ในทุกสถานการณ์เลยอย่างนั้นเหรอ”“ค่ะ” เธอตอบรับเสียงแผ่ว แทบจะกลั้นหายใจขณะที่เขายังคงจ้องม

“แค่นั้นเองเหรอคะ” เสียงใสของฉู่ลี่เหยียนดังแทรกขึ้นมาจากด้านหลัง เธอก้าวเข้ามายืนซ้อนหลังซ่งจื่อหานที่หน้าประตู “ชมเพื่อนฉันว่า ‘ดูดี’ แค่นั้นเองน่ะเหรอ”“ใช่ เธอดูดีออก” ฉู่เฮ่าชวนหันไปมองฉู่ลี่เหยียนด้วยสีหน้าเริ่มจะหงุดหงิด “หรือเธอไม่คิดอย่างนั้นล่ะ”“เพื่อนฉันน่ะ สวยเลิศเลอเพอร์เฟกต์ต่างหาก” ฉู่ลี่เหยียนเอ่ยพลางส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย “สวยหยาดเยิ้มราวกับมหารานีอย่างนั้นเลย!”“ขอบใจนะจ๊ะ ลี่เหยียน” ซ่งจื่อหานหัวเราะออกมาเบา ๆ ขณะเห็นฉู่เฮ่าชวนส่ายหน้าอย่างระอาใจให้กับน้องสาวตัวเอง“ใช่...จื่อหาน” เขาหันกลับมาสบตาเธออีกครั้ง น้ำเสียงอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด “คืนนี้เธอดูสวยมากจริง ๆ สวยมาก ๆ เลยล่ะ” เขาก้าวเข้ามาใกล้เธออีกนิด ยื่นมือออกมาหมายจะสัมผัส“ค่อยยังชั่วหน่อย” ฉู่ลี่เหยียนพึมพำอย่างพอใจ ทำให้เขาครางออกมาเบา ๆ อย่างจนใจ“จื่อหาน พร้อมจะไปรึยัง” ฉู่เฮ่าชวนเอ่ยถามเสียงเรียบ พยายามไม่ใส่ใจน้องสาวตัวแสบ “ฉันกลัวว่าถ้าจะต้องฟังยัยน้องสาวฉันบ่นไม่หยุดอีกคืนนี้ ฉันอาจจะเป็นบ้าไปเลยก็ได้นะ”“คืนนี้ฉันไม่มีเวลามาทำให้พี่ชายสุดที่รักของฉันกลายเป็นบ้าหรอกนะคะ” ฉู่ลี่เหยียนส่งยิ้มหวาน

“พี่เฮ่าชวนมาแล้วแน่ะ จื่อหาน” เสียงฉู่ลี่เหยียนตะโกนแว่วมาจากโถงทางเดินหน้าห้อง “ฉันเห็นรถเลี้ยวเข้ามาแล้ว”“ฉันดูเป็นยังไงบ้าง” ซ่งจื่อหานรีบพรวดพราดออกจากห้องนอนในชุดเดรสสั้นรัดรูปสีดำสนิท ฉู่ลี่เหยียนที่ยืนรออยู่ถึงกับผิวปากหวือด้วยความตะลึง“อืมมม...จะบอกว่ายังไงดีล่ะ...ฮอตยิ่งกว่าเดินอยู่กลางทะเลทรายซาฮาราในตอนกลางวันแสก ๆ เสียอีกนะเนี่ย!”“ฮอตเลยเหรอ” ซ่งจื่อหานยิ้มกว้างอย่างพอใจ หมุนตัวอวดโฉมในชุดเดรสตัวสวย “ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองร้อนแรงไม่เบาเลยล่ะคืนนี้”“เธอไม่ใช่แค่ร้อนแรงธรรมดา ๆ หรอกนะเพื่อนรัก แต่เธอโคตรร้อนแรงต่างหากล่ะ!” ฉู่ลี่เหยียนหัวเราะร่วน เดินเข้ามาใกล้ เอานิ้วจิ้มที่แขนของซ่งจื่อหานเบา ๆ แล้วแกล้งร้องเสียงหลงออกมา“เป็นอะไรไปน่ะ” ซ่งจื่อหานเลิกคิ้วถามเพื่อนรักอย่างงุนงง“ก็เธอเล่นฮอตซะจนแทบจะเผาฉันให้ไหม้เป็นจุลไปแล้วนี่นา”ทั้งสองคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างครื้นเครง“เธอนี่มันบ๊องจริง ๆ เลยนะ ลี่เหยียน ดีนะที่เธอไม่ได้เกิดเป็นผู้ชาย ไม่งั้นเธอคงไม่มีวันจีบสาวติดด้วยประโยคแบบนี้แน่ ๆ” ซ่งจื่อหานพูดพลางส่ายหน้าอย่างเอ็นดู“ฉันว่าถ้าฉันเป็นผู้ชาย ฉันคงจะ