ตอนที่ 22 เจ้าบ่าวใจร้อน

ภายในร้านอาหารสุดหรูใจกลางกรุงเทพฯ ที่ถูกจัดตกแต่งอย่างครึกครื้นด้วยบรรยากาศงานเลี้ยงรุ่น เพื่อนร่วมรุ่นในมหาวิทยาลัยของณัชชามารวมตัวกันราวแปดคน พวกเขาต่างหัวเราะและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน โต๊ะอาหารเต็มไปด้วยเครื่องดื่มและอาหารหลากหลายชนิด เสียงเพลงคลอเบาๆ กับแสงไฟสลัวๆ สร้างบรรยากาศชวนผ่อนคลายให้กับทุกคน

ยกเว้นเพียงคนเดียวที่ไม่ได้รู้สึกเอ็นจอยกับบรรยากาศและการพบปะเพื่อนฝูงในครั้งนี้

หญิงสาวในชุดเดรสสีน้ำเงินเข้ม นั่งเงียบๆ อยู่มุมหนึ่งของโต๊ะ มือเรียวยกแก้วไวน์ขึ้นจิบช้าๆ ดวงตาคมที่เคยเปล่งประกายความมั่นใจ กลับเหม่อลอยราวกับล่องลอยไปในที่ไกลแสนไกล

เธอไม่ได้หัวเราะตามบทสนทนาของเพื่อนๆ ไม่ได้สนใจมุกตลก หรือการพูดคุยของเพื่อนร่วมรุ่น ในหัวของเธอมีแต่ภาพของภีมวัช ชายหนุ่มที่เธอหมายมั่นปั้นมือจะเชื่อมความสัมพันธ์ให้ได้ในวันนี้ แต่กลับไม่ได้มา

ณัชชาวางแก้วลงกับโต๊ะเบาๆ แต่แรงกำมือกลับแน่นขึ้นเรื่อยๆ จนข้อนิ้วขึ้นสีขาว

เสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ดังแว่วอยู่ข้างๆ แต่สำหรับเธอ มันกลับเงียบงันราวกับอยู่คนเดียวในห้องที่ไม่มีใคร

“เป็นอะไรน่ะหมอนัท ไม่สบายหรือเปล่า”

“เปล่าหรอก แค่เหนื่อยนิดหน่อย...” เธอยิ้มบางๆ กลบเกลื่อน แต่ในใจกลับร้องออกมาอย่างเหนื่อยล้า

“ว่าแต่หมอภีมล่ะ ปกติตัวติดกันกับเธอตลอดนี่”

ณัชชายกแก้วขึ้นจิบอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าครั้งก่อน จนเพื่อนบางคนแอบมองด้วยความเป็นห่วง แต่เธอก็ยังฝืนยิ้ม ทั้งที่หัวใจร้าวรานจนแทบลืมหายใจ

“วันนี้หมอภีมมาไม่ได้ วันนี้เขาหมั้นน่ะ”

“อะไรนะ หมอภีมหมั้นเหรอ” เพื่อนๆ หันมาถามอย่างสนใจ

“ไม่ใช่ว่าหมอนัทกับหมอภีมซุ่มคบกันอยู่เหรอ” เสียงหนึ่งถามขึ้นมา

“เราเป็นแค่เพื่อนกันน่ะ” ณัชชาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ จากนั้นทุกคนก็เริ่มพูดถึงหัวข้อการหมั้นของภีมวัช แล้วต่างก็อยากเห็นว่าใครคือผู้หญิงที่โชคดีที่ทำให้หมอแสนเย็นชายอมหมั้นด้วยได้

ณัชชาเติมเครื่องดื่มอีกแก้ว คืนนี้เธอเป็นแค่คนหนึ่งที่นั่งอยู่ท่ามกลางเสียงหัวเราะของคนอื่น แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงหัวใจของเธอเลย

ค่ำคืนวันเดียวกันภายในบ้านกุลธาราวงศ์ โต๊ะอาหารขนาดกลางที่อบอวลด้วยบรรยากาศอบอุ่น มีเพียงคนของสองครอบครัวนั่งล้อมวงกันอย่างเรียบง่าย อาหารไทยรสชาติดีถูกจัดวางอย่างเรียบร้อย กลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยคลุ้งไปทั่วห้องอาหาร

ภีมวัชนั่งข้างกับอิงลดา สายตาคมสงบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นและจริงจัง เขาวางช้อนลงก่อนจะหันไปบอกกับแม่ของเขา และพ่อแม่ของคู่หมั้นสาวด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายแต่ชัดเจน

“คุณป้าครับ หาฤกษ์แต่งงานได้เลยครับ ผมไม่อยากรอแล้ว” คำพูดของเขาเรียบง่ายแต่หนักแน่น ราวกับไม่เปิดโอกาสให้ใครค้าน

อิงลดาที่กำลังจะตักข้าวถึงกับชะงักมือ สายตาเงยขึ้นมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง หัวใจเต้นแรงจนแทบควบคุมไม่อยู่ เมื่อวานนี้เธอนึกว่าเขาพูดเล่น ไม่คิดว่าเขาจะพูดจริง

อารีย์กับพิทักษ์สบตากันแล้วยิ้มอย่างดีใจ ดาริกาก็ยิ้มกว้างอย่างปลื้มใจ

“เรียกป้าอะไรกัน เรียกแม่เถอะจ๊ะ งั้นแม่จะให้คนดูฤกษ์ให้เร็วที่สุดเลย” อารีย์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไหนพี่ภีมบอกว่าให้เราเรียนรู้กันก่อนสามเดือนไม่ใช่เหรอคะ” เธอรีบแย้งขึ้นมาทันที

“ช่วงเวลาสั้นๆ พี่ก็เรียนรู้แล้วว่าอิงกับพี่เข้ากันได้ดี ไม่ต้องรอให้ถึงสามเดือนหรอก” เขาพูดแล้วยิ้มกริ่ม เป็นรอยยิ้มที่แม้แต่ดาริกาเองก็ยังไม่เคยเห็นลูกชายในมุมนี้

ในตอนแรกเขาคิดจะให้เธอเกิดความรักก่อนค่อยแต่งงานกัน แต่ยิ่งนานวันกลับรู้สึกว่าห่างเธอไม่ได้ เขาอยากครอบครองเธอทั้งกายและใจ และจะอาศัยความใกล้ชิดหลังแต่งงานในการเอาชนะใจอิงลดาในภายหลัง  พลางด่าตัวเองในใจ

‘ไม่น่าประวิงเวลาออกไปเลย พับผ่าเถอะ’

อิงลดาฝืนยิ้มตอบคนในโต๊ะ ทั้งที่ในใจเหมือนตกลงไปในหลุมพรางที่ภีมวัชเป็นคนวางไว้เองกับมือ

‘ตัวเองตั้งเวลาสามเดือนแท้ๆ แต่สุดท้ายกลับเป็นฝ่ายเร่งงานแต่งงาน... แต่มันก็ดีกับเราไม่ใช่เหรอ สถานะสมรสจะทำให้เรารอดพ้นจากสองคนนั้นเสียที’ เธอบอกตัวเองเงียบๆ

แต่ลึกๆ ในหัวใจ กลับไม่อาจปฏิเสธความรู้สึกบางอย่างที่กำลังซ่อนอยู่ในอก ความรู้สึกอบอุ่นปนสั่นไหวที่ไม่อยากยอมรับว่าเป็นความยินดีที่เจ้าบ่าวของเธอเป็นเขา

ภีมวัชปรายตามองเธอแวบหนึ่ง รอยยิ้มมุมปากของเขาแสดงความพอใจอย่างเงียบงัน ถ้าไม่กลัวเธอจะตกใจ เขาจะชวนไปจดทะเบียนสมรสในวันจันทร์ที่จะถึงนี้ด้วยซ้ำ

************************