ตอนที่ 21 หมั้นหมาย

หลังจากเขากลับไป อิงลดานั่งพิงหัวเตียงในชุดนอนสีอ่อน ผมนุ่มสยายลงบนบ่า มือเรียวกอดเข่าของตัวเองเอาไว้แน่น สายตาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีแสงจันทร์เลือนราง

หัวใจของเธอไม่เคยเต้นแรงขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองควบคุมอารมณ์ไม่ได้แบบนี้เลยสักครั้ง

“นี่มันอะไรกัน... ทำไมต้องรู้สึกใจเต้นเวลาเขาเข้ามาใกล้”

เธอไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิด ทั้งที่ตอนแรกตั้งใจจะหนีมาแต่งงานเพื่อแค่หลบภัย แค่ต้องการฉากบังหน้า แต่ไม่ทันถึงสัปดาห์ หัวใจของเธอก็เหมือนจะทรยศตัวเองไปเสียแล้ว

คำพูดของเขายังวนเวียนอยู่ในหัว

“สายไปแล้วอิง เธอเดินเข้ามาในชีวิตพี่แล้ว จะถอยกลับไปง่ายๆ แบบนั้นไม่ได้หรอก”

อิงลดาถอนหายใจยาว พยายามสลัดความรู้สึกฟุ้งซ่านออกจากหัว

“คนแบบเขา...พูดจริงหรือแค่หยอกเล่นกันแน่” เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางเอาหมอนมากอดแนบอก

แต่ไม่ว่าจะคิดอย่างไร ภาพรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปนอบอุ่นของเขาก็ไม่ยอมหายไปจากหัวเสียที

ใครบอกกันว่าเขาเย็นชาและไม่ชอบผู้หญิง ที่แสดงกับเธอมันตรงกันข้าม เขาดูเจ้าเล่ห์ และเหมือนว่าเธอเองก็ดันหวั่นไหวกับการกระทำของเขาแล้วด้วย

************************

เช้าวันใหม่ อิงลดายืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ สวมชุดเดรสสีขาวบริสุทธิ์ที่ประดับด้วยระบายลูกไม้ละเอียดอ่อน รอยยิ้มบางๆ แต่งแต้มบนริมฝีปาก แต่ในแววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความคิดมากมาย

เส้นผมถูกเกล้าอย่างเรียบร้อย ปล่อยปอยผมข้างแก้มลงมาเล็กน้อย เพิ่มความนุ่มนวลให้ใบหน้าที่ดูจริงจังเกินวัยไปนิดในเวลานี้

อารีย์ ยืนมองลูกสาวด้วยสายตาอ่อนโยนจากทางประตู ก่อนเดินเข้ามาใกล้ เอื้อมมือจับไหล่เธอเบาๆ สบตาเธอผ่านเงาในกระจก

“อิง หนูแน่ใจแล้วเหรอลูก ว่าจะไม่เปลี่ยนใจ ถ้าอึดอัด ถ้ายังไม่พร้อม แม่ไม่อยากให้ฝืนใจนะ จริงๆ ลูกไม่ต้องแต่งงานหนีสองผัวเมียคู่นั้นด้วยซ้ำ”

อิงลดาสูดหายใจลึก รอยยิ้มของเธอแม้จะบางเบา แต่มั่นคง เธอสบตามารดาผ่านกระจกด้วยแววตามั่นใจ

“หนูไม่เปลี่ยนใจหรอกค่ะ” เธอพูดเสียงเรียบแต่หนักแน่น

“แต่งงานกับคุณหมออนาคตไกล ดีกว่ากลับไปให้ใครต่อใครมองว่าหนูเป็นมือที่สามของคนอื่น คนหนึ่งก็ตามตื๊อจนหนูไม่เป็นอันทำอะไร อีกคนก็จ้องหาโอกาสมาเล่นงานมาโวยวาย ชีวิตหนูไม่สงบสุขเลยสักวัน”

“แม่แค่กลัวว่าลูกจะฝืนหัวใจตัวเองมากไปเท่านั้นเอง” อารีย์ถอนหายใจเบาๆ มือแตะผมลูกสาวอย่างอ่อนโยน

 “แม่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูไม่ฝืนอะไรทั้งนั้น... หนูเลือกแล้ว”

“งั้นแม่ก็ขออวยพรให้ลูกมีความสุขนะ แต่จะดีกว่านี้ถ้าลูกกับหมอภีมรักกันจริงๆ แม่จะมีความสุขมากกว่า และเชืท่อว่าหนูก็ต้องมีความสุขมาก หมอภีมเขาเป็นคนดีนะ”

“ค่ะแม่” เธอตอบรับแล้วยิ้มออกมาน้อยๆ

แต่เมื่ออารีย์เดินออกไป อิงลดาก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย มือเรียวกำชายกระโปรงแน่น “เราเลือกเอง... แต่หัวใจมันเลือกเขาไปแล้วหรือเปล่า ก็ยังไม่แน่ใจเลย…”

เธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง สบตาตัวเองในกระจก พยายามยิ้มให้กำลังใจตัวเอง แล้วสูดหายใจลึกเพื่อเตรียมใจสำหรับวันสำคัญนี้ ก่อนจะตัดสินใจเดินลงไปจากห้องของเธอ

ภายในบ้านกุลธาราวงศ์ ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้อย่างเรียบง่ายแต่ดูดีตามแบบฉบับของบ้านผู้ดีเก่า ไม่เน้นความหรูหราโอ่อ่า แต่เน้นความอบอุ่น เรียบง่าย และเป็นกันเอง

ในห้องนั่งเล่นที่ใช้จัดพิธีหมั้นที่เรียบง่าย มีเพียงญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายและเพื่อนสนิทไม่กี่คนที่มาร่วมเป็นสักขีพยานในวันนี้

อิงลดาเดินลงมาจากบันไดในชุดเดรสผ้าลูกไม้สีขาวบริสุทธิ์ ใบหน้าแต่งแต้มสีสันอ่อนๆ อย่างพอดี เส้นผมที่เกล้าไว้อย่างเรียบร้อยยิ่งขับให้เธอดูงดงามและสง่างามในสายตาทุกคน

ภีมวัชที่ยืนรออยู่ด้านล่างเงยหน้าขึ้นสบตาเธอในทันที ริมฝีปากบางของเขาเผยรอยยิ้มเล็กๆ อย่างไม่อาจห้ามได้ ในสายตาเขา เธอสวยเกินกว่าจะละสายตาได้จริงๆ

“สวยมาก” เขากระซิบเบาๆ ขณะเดินเข้าไปหาเธอ

อิงลดากะพริบตาปริบๆ แล้วเบือนหน้าหนีเล็กน้อย

“แกล้งชมเหรอคะ ก็แค่ชุดเดรสธรรมดาเอง”

“เปล่า ชมจากใจจริง” ภีมวัชตอบนิ่งๆ ดวงตาคมยังคงมองเธอไม่วางตา

พิทักษ์และอารีย์ยิ้มอย่างพอใจที่เห็นความสัมพันธ์ของทั้งสองไม่ตึงเครียดอย่างที่กังวล ดาริกา มารดาของภีมวัช ก็ยิ้มอย่างปลื้มใจไม่ต่างกัน

พิธีการเป็นไปอย่างราบรื่น ผู้ใหญ่ฝ่ายชายกล่าวขอหมั้นอย่างเป็นทางการ ฝ่ายหญิงตอบรับ แหวนหมั้นถูกนำมาสวมใส่ให้อิงลดาโดยภีมวัช เขาสวมแหวนลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของเธออย่างนุ่มนวล ดวงตาทั้งสองสบกันอย่างมีความหมายที่ลึกซึ้งเกินกว่าคำพูดจะอธิบายได้

“หลังจากนี้ เธอคือคนของพี่แล้วนะ อิง” เขากระซิบข้างหูเบาๆ จนอิงลดาหน้าแดงจัด

เสียงแซวเบาๆ จากญาติๆ ดังขึ้นอย่างเป็นกันเอง สร้างเสียงหัวเราะในบรรยากาศ ทุกอย่างดูเรียบง่าย แต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ในสายตาผู้ใหญ่ ทั้งสองเหมือนว่าจะเริ่มมีใจให้แก่กันแล้ว และดาริกาก็ยินดี ที่ลูกชายไม่ต่อต้าน แต่กลับทำทุกอย่างด้วยความเต็มใจ

************************