ตอนที่ 23 คู่หมั้น

กลางดึก ความเงียบของบ้านกุลธาราวงศ์ปกคลุมไปทั่วทุกห้อง แสงไฟสลัวจากทางเดินทอดยาวมาถึงหน้าห้องของอิงลดา เสียงเคาะเบาๆ ดังขึ้นสองสามครั้งก่อนที่หญิงสาวจะเดินมาเปิดประตูแง้มไว้เพียงเล็กน้อย ใบหน้ายังคงมีร่องรอยของความสับสนและเหนื่อยล้าในวันนี้

ภีมวัชยืนอยู่ตรงหน้า สวมชุดนอนสบายๆ แต่สีหน้ากลับจริงจังอย่างเห็นได้ชัด

“มีอะไรคะ”

เขามองเธอด้วยสายตาที่ตรงไปตรงมา ไม่หลบเลี่ยงเหมือนทุกครั้ง

“พี่อยากแต่งงานกับเธอจริงๆ นะอิง” เสียงทุ้มต่ำกล่าวช้าๆ ชัดเจนทุกถ้อยคำ

อิงลดาชะงักไปชั่วครู่ หัวใจสั่นไหวเล็กน้อย แต่สีหน้ากลับยังนิ่งเฉย เธอสูดหายใจลึกแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แม้ในใจจะว้าวุ่น

“อิงดีใจไหม” เขาถามเธอแล้วลอบมองดูปฏิกิริยาของคู่หมั้นสาว

“พี่ภีมอย่าลืมสิคะ ว่าเราแต่งงานกันเพราะอะไร อิงต้องดีใจอยู่แล้วที่จะหลุดพ้นจากเรื่องวุ่นวาย ไม่ใช่ดีใจเพราะจะได้แต่งกับพี่นะ” ประโยคนั้นเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจของภีมวัชอย่างไม่ทันตั้งตัว

ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปทันที ดวงตาคมที่เคยแฝงรอยอ่อนโยนเมื่อครู่กลับกลายเป็นความเศร้าลึก เขากะพริบตาช้าๆ ก้มหน้าลงเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ อย่างยอมรับ

“อืม... เธอพูดถูก” เพียงคำสั้นๆ ที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาไม่พูดอะไรอีก หมุนตัวเดินกลับไปอย่างเงียบๆ

อิงลดายืนอยู่ตรงนั้น มองแผ่นหลังกว้างที่ห่างออกไปเรื่อยๆ หัวใจของเธอกระตุกวูบ จู่ๆ ความรู้สึกผิดก็กัดกินใจเธออย่างรุนแรง ทั้งๆ ที่เขาเป็นฝ่ายยอมเธอมาตลอด ทั้งๆ ที่เขาเป็นฝ่ายเดินเข้าหาเธอมากขนาดนี้ แต่เธอกลับพูดทำร้ายเขา ทั้งที่ในใจลึกๆ เธอเองก็เริ่มหวั่นไหวกับเขาแล้วเหมือนกัน

อิงลดายกมือทาบหน้าอกตัวเอง เสียงหัวใจเต้นแรงจนแทบจะระงับไม่ไหว

สักพักใหญ่ อิงลดาเดินถือแก้วนมอุ่นๆ มาหยุดหน้าห้องของภีมวัช ใจเธอเต้นแรงโดยไม่รู้สาเหตุ หญิงสาวสูดหายใจเบาๆ แล้วเคาะประตูแผ่วเบา เสียงฝีเท้าด้านในขยับใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งประตูถูกเปิดออกช้าๆ

ภีมวัชในชุดนอนสีเข้ม ยืนอยู่ตรงนั้น ใบหน้าคมยังคงสงบนิ่งเหมือนเดิม แต่ดวงตาแฝงความเหนื่อยล้าและอารมณ์ที่อ่านไม่ออก

“ดื่มก่อนนอนนะ จะได้นอนหลับสบาย” อิงลดายื่นแก้วนมให้เขา แต่เขากลับไม่ยื่นมือรับ เพียงแค่มองเธอเงียบๆ ราวกับกำลังลังเลอะไรบางอย่าง

“รับไปสิคะ” เธอเร่งเร้าให้เขารับแก้วนมที่เธออุตส่าห์ไปอุ่นมาง้อเขา แต่ภีมวัชก็ยังไม่ยอมรับ

เธอจ้องหน้าเขาแล้วไม่พูดอะไรอีก ทว่าเดินเบี่ยงตัวเขาเข้าไปในห้องของเขาแทน แล้ววางแก้วนมลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงอย่างเบามือ แต่พอหันกลับมาเตรียมจะออกไปจากห้อง ภีมวัชก็ดึงประตูปิด และในจังหวะเดียวกันนั้นเอง เขาก็คว้าข้อมือของเธออย่างรวดเร็ว รั้งตัวเธอเข้ามาใกล้จนระยะห่างแทบไม่มีเหลือ

สายตาคมลึกสบเข้ากับดวงตากลมโตของเธอแบบตรงๆ ไม่มีหนทางหลบเลี่ยง

“จะทำอะไรของพี่น่ะ” อิงลดาถามเสียงสั่น มืออีกข้างดันอกเขาไว้เล็กน้อย

“เธอเข้ามาห้องพี่เองนะ” ภีมวัชมองเธอนิ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแต่หนักแน่น

“ก็อิงเห็นพี่ภีมเหมือน.. เครียดๆ ก็เลยหวังดีจะเอานมอุ่นๆ มาให้ดื่มก่อนนอน ก็เท่านั้นคะ” เธอบอกเสียงสั่น หลบสายตาที่กำลังมองอย่างค้นหา

ภีมวัชไม่มีประสบการณ์ด้านผู้หญิง แต่การที่เธอไม่ได้ต่อต้านเขา นั่นหมายความว่าเธอไม่ได้รังเกียจ แต่ใบหน้าที่แดงเรื่อด้วยความเขินอายนั้นทำให้เขามีความหวังขึ้นมาว่า คู่หมั้นหมาดๆ กำลังจะมีใจให้ในเร็ววันนี้

“ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป อิงคือคู่หมั้นของพี่ หลังจากนี้พี่จะเป็นฝ่ายคุมเกมเอง” เขาโน้มใบหน้าเข้าใกล้ ยังไม่ทันที่อิงลดาจะตอบโต้อะไร ริมฝีปากอุ่นๆ ของเขาก็แตะลงบนหน้าผากของเธอเบาๆ ราวกับตราประทับความเป็นเจ้าของ

ร่างของอิงลดาแข็งทื่อไปชั่วขณะ ใบหน้าร้อนวูบขึ้นทันทีจนแทบจะหายใจไม่ออก

“พี่ภีม” เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจ ทั้งเขินทั้งโกรธ ทั้งสับสนจนแทบหาคำพูดไม่เจอ

“ตอนนี้แค่นี้ก่อน ฝันดีนะ คู่หมั้นของพี่” ภีมวัชปล่อยมือเธอช้าๆ มุมปากยกยิ้มอย่างผู้ชนะ

อิงลดาไม่รอช้า ดันตัวออกจากเขาแล้วรีบเปิดประตูออกจากห้องแทบจะทันที เธอสาวเท้าเดินเร็วๆ กลับไปที่ห้องของตัวเองโดยไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปมอง

ในใจเธอ เสียงหัวใจยังคงเต้นแรงไม่หยุด ในขณะที่หลังชนประตูห้องของตนเองเอาไว้

“คนบ้า” เธอพูดแล้วยกมือกุมแกมทั้งสองข้าง ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไปจากทุกครั้ง

************************