ทันทีที่ประตูปิดลง อิงลดาก็หันมามองสามีเต็มตา ดวงตาเป็นประกายทั้งโกรธ ทั้งหึง ทั้งโล่งใจ“พี่ภีม...พูดแรงมากเลยนะคะ”ภีมวัชถอนหายใจยาว ดึงภรรยาเข้ามากอดไว้แน่น“พี่พูดเท่าที่จำเป็น เพื่อให้เธอรู้ขอบเขต ไม่งั้นเธอจะไม่หยุดสักที”อิงลดาซุกหน้าลงกับอกกว้างของสามี เสียงเธอเบาแต่สั่นเครือ“ขอบคุณนะคะ อิงยอมรับตรงๆเลยว่าตั้งแต่ที่เราเปิดใจกัน อิงก็รักพี่ภีมมากขึ้นทุกวันและไม่อยากมีใครมาแทรกกลางระหว่างเราแล้วจริงๆ” ประโยคนั้นทำเอาคนฟังยิ้มกริ่ม ยิ่งได้ยินคำว่ารักหัวใจที่เย็นชาต่อคนทั้งโลกก็ยิ่งอ่อนไหวต่อคนตรงหน้า“จะไม่มีใครมาแทรกได้ เพราะพี่เลือกอิงแล้ว” เขากดจมูกลงบนเส้นผมของเธออิงลดายังซุกอยู่ในอ้อมกอดสามี แต่สายตาเธอเงยขึ้นสบตาคมคายที่ทอดมองมาอย่างมั่นคง ความลังเลยังค้างอยู่ในหัวใจจนเธอต้องถามออกไปเสียงเบา“พี่ภีม... อิงถามตรงๆ ได้ไหมคะ”“ได้สิ” ภีมวัชก้มลงแตะปลายจมูกกับหน้าผากเธอเบาๆ สีหน้าอ่อนโยน“พี่เคยมีใจให้หมอนัทบ้างไหม”ภีมวัชนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมยังคงจ้องเธออย่างจริงจัง ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ“ถ้าพี่รักหมอนัท เราคงไม่เป็นเพื่อนกันมาได้สิบกว่าปีหรอกอิง”อิงลดากะพริบตาถี่ หัวใจเธอเต
“ใครโทรมาคะ” อิงลดาที่อยู่ข้างๆ ชะโงกหน้ามองสามีภีมวัชหันมามองหน้าภรรยา สีหน้านิ่งแต่ดวงตาเหมือนจะขอโทษ “คุณแม่บอกว่าหมอนัทมารออยู่ที่บ้าน”อิงลดาชะงัก ฝีเท้าหยุดกะทันหัน เธอหันหน้ามามองเขาเต็มๆ ดวงตาเริ่มแข็งกร้าวขึ้นทันที“หมอนัท”“อืม” เขาพยักหน้าเบาๆอิงลดากอดอกแน่น ปากเม้มจนเป็นเส้นตรง ใบหน้าขึ้นสีแดงเรื่อด้วยความขุ่นเคือง “ภาณุเพิ่งสงบไปได้ไม่นาน หมอนัทก็ตามมารบกวนพี่ภีมอีกเหรอคะเนี่ย”“อิง...ใจเย็นๆ” ภีมวัชเอื้อมมือไปแตะไหล่ภรรยาอย่างปลอบโยน“จะให้ใจเย็นได้ยังไงคะพี่ภีม” เสียงเธอสูงขึ้น ดวงตาเริ่มมีน้ำใสๆ คลอ “อิงไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมถึงต้องโดนแบบนี้ตลอด คนหนึ่งก็ภาณุที่ไม่เลิกรา อีกคนก็หมอณัชชาที่ไม่รู้จักคำว่าเกรงใจ”ภีมวัชมองใบหน้าที่บึ้งตึงของภรรยาแล้วถอนหายใจเฮือก เขาโน้มตัวลงใกล้ๆ เอียงหน้าเข้าไปใกล้จนเธอต้องหลบสายตา“อิงฟังพี่นะ”อิงลดาเงียบแต่เม้มปากแน่นกว่าเดิม“ต่อให้ณัชชาจะตา
เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้นยามเช้า อิงลดายกมือปัดอย่างลนๆ ก่อนจะเอี้ยวตัวไปมองสามีที่ยังนอนหลับสนิท“พี่ภีม...” เธอเขย่าแขนเบาๆ“ตื่นได้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทันเที่ยวบินนะ”ภีมวัชขมวดคิ้วในความฝัน แค่ครางตอบ “อืม...อีกนิด” แล้วก็ดึงผ้าห่มมาคลุมหัวตัวเองอิงลดาถอนหายใจเฮือก “นี่ คุณหมอศัลยแพทย์คนเก่งของอิง จะขี้เซาแบบนี้ไม่ได้เลยนะคะ”“ก็เมื่อคืนนอนดึก เพราะมัวแต่กอดเมีย อยากทำเมียไม่ให้ทำ เลยนอนหลับไม่สนิท” เสียงทุ้มแหบพร่าดังลอดผ้าห่ม“พี่ภีม!” อิงลดาหน้าแดงขึ้นมาเองโดยไม่ตั้งใจ ก่อนจะส่ายหัวแรงๆ“นั่นแหละค่ะ ผลของการอ้อนเกินไป ทีนี้ตื่นเลยค่ะ เดี๋ยวไม่ทันจริงๆ”เขาค่อยๆ โผล่หน้าออกมา แววตายังเต็มไปด้วยความง่วง แต่ริมฝีปากกลับยกยิ้มเจ้าเล่ห์“อิงใจร้าย ปลุกพี่เหมือนคุณครูปลุกนักเรียนขี้เกียจเลย”“ก็เพราะพี่ภีมทำตัวเหมือนเด็กขี้เกียจนั่นแหละค่ะ”“ไม่อยากกลับจริงๆ อยู่ตรงนี้มีอิง มีคุณพ
ภีมวัชนั่งพิงหัวเตียง มองภรรยาที่กำลังจัดผ้าห่มอย่างใจลอย ก่อนถอนหายใจออกมาเสียงดัง“เฮ้อ...”อิงลดาหันไปขมวดคิ้ว “เฮ้อทำไมคะพี่ภีม”“พรุ่งนี้ต้องกลับแล้ว พี่ยังไม่อยากกลับเลย” น้ำเสียงเขาหนักแน่นแต่แฝงความงอแงอยู่ในทีอิงลดาวางผ้าห่มลงแล้วนั่งข้างๆ “ไม่อยากกลับก็ต้องกลับค่ะ งานพี่รออยู่ อิงเองก็มีงานเหมือนกัน”“แต่กลับไปก็เจอเมียเอาแต่ทำงาน พี่เองก็งานเยอะ ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันเลย แบบนี้จะมีประโยชน์อะไรที่กลับ” ภีมวัชหันมาสบตา“กลับบ้านมาก็เจอกันอยู่ดีค่ะพี่ภีม” อิงลดาหัวเราะเบาๆ“ไม่เหมือนกันหรอก” เขาขยับเข้าใกล้ จ้องหน้าเธอเหมือนจะจับผิด“ห่างกันก็ดีออก จะได้ไม่เบื่อกันง่ายๆ” อิงลดายักคิ้วกวนๆภีมวัชขมวดคิ้วทันที “พูดอะไรแบบนั้น อิงคิดว่าพี่จะเบื่ออิงเหรอ”อิงลดายักไหล่ “ก็เผื่อไว้ไงคะ”“จำไว้นะ อิง...พี่ไม่มีวันเบื่ออิง ไม่ว่าผ่านไปกี่ปี พี่ก็ยังจะรักอิงเหมือนเดิ
เสียงเครื่องยนต์ดับลงที่ลานกว้างของไร่องุ่น อิงลดานั่งก้มหน้าแน่น แก้มแดงจัดราวกับเพิ่งผ่านแดดแรงๆ มาทั้งวัน มือเล็กบีบชายกระโปรงแน่นไม่ยอมเงยหน้ามองสามีภีมวัชหันมามองแล้วหัวเราะเบาๆ ดวงตาคมเต็มไปด้วยความเอ็นดู “เขินอะไรนักหนาอิง หน้าแดงตั้งแต่ในรถจนถึงบ้าน”หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาถลึงตาใส่เขาทันที “พี่ภีมยังกล้าพูดอีก มันไม่ปกติเลยนะ ใครเขาทำ... ทำอะไรแบบนั้นกันบนรถ”ภีมวัชยักคิ้ว ยกยิ้มมุมปากกวนๆ “ก็มีพี่กับอิงนี่ไง ไม่ใช่คู่แรก แล้วก็จะไม่ใช่คู่เดียวด้วย”“ไม่ตลกเลยนะพี่ภีม ถ้ามีใครผ่านมาเห็นล่ะ จะทำยังไง อิงอายแย่เลย” เธอแหวเสียงเบา มือยกขึ้นทุบแขนเขาเบาๆ ด้วยความอาย“ฝนตกหนักขนาดนั้น จะมีใครผ่านมาได้ยังไงกัน” เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกแทบแตะกัน กระซิบเสียงทุ้มต่ำ“อีกอย่าง...พี่จะหื่นกับเมียพี่คนเดียว ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย”“พี่ภีม พูดอะไรไม่อายเลยนะ” อิงลดาหน้าแดงจัดยิ่งกว่าเดิม รีบยกมือปิดปากเขาไว้ภีมวัชหัวเราะเบาๆ พลางดึงมือเธอออกมากุมไว้แน่น “ก็พูดความจริง พี่เป็นหมอจริง แต่ก็เป็นหมอที่รักเมียที่สุด หื่นกับเมียแค่
“พี่ภีม อิงบอกว่าไม่เอาไงคะ” เสียงใสประท้วงไม่หยุด แต่ปลายหูแดงซ่านบ่งบอกความเขินชัดเจนภีมวัชกดร่างบางให้นั่งลงตรงเบาะหลัง ก่อนจะตามมาประชิดตัว ใบหน้าคมโน้มลงจนลมหายใจอุ่นรินรดแก้มเธอ“ไม่เอา แต่หน้าแดงไปหมดแล้วนะเมียพี่” เขาเอ่ยกระซิบ ขยับนิ้วเกลี่ยแก้มที่ร้อนผ่าวอย่างเอ็นดู“พี่ภีมชอบแกล้งอิง” อิงลดาหลบตา พยายามผลักอกเขาเขายิ้มกว้างขึ้นกว่าเดิม ดวงตาคมทอดมองด้วยแววรักลึกซึ้ง “ก็เพราะพี่รักอิงไง ถึงอยากอยู่ใกล้ อยากกอด อยากหอม อยากทำให้อิงรู้ว่าพี่หวงขนาดไหน”คำพูดตรงไปตรงมานั้นทำให้อิงลดาสะท้าน หัวใจเต้นแรงยิ่งกว่าเสียงฟ้าร้อง มือเล็กที่เคยผลักอกเขาไว้กลับค่อยๆ คลายแรงลงภีมวัชสบโอกาสกอดรัดเอวบางเข้ามาแนบอก แล้วประทับจูบลงบนหน้าผากเบาๆ ก่อนเลื่อนริมฝีปากลงมาซับที่แก้มและริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล“อื้อ...” อิงลดาหลับตาแน่น เสียงครางแผ่วเล็ดลอดจากลำคอ ร่างกายอ่อนยวบในอ้อมแขนสามีเขายิ้มเมื่อเห็นเธอไม่ผลักไสอีกต่อไป กระซิบเสียงแหบพร่าใกล้ริมฝีปากเธอ“เห็นไหม...อิงก็ใจตรงกับพี่”อิงลดาลืมตาขึ้นมองเขา ดวงตาคู่สวยส