บทที่ 74 ไม่เป็นความจริง

นาตาเซียหายป่วยแต่ก็ยังดูซึมๆ หญิงสาวแทบไม่ออกไปจากห้อง ลงมาก็แค่ช่วยน้ำอ้อยทำกับข้าวเท่านั้น พอเสร็จก็ปลีกตัวไปอยู่ตามลำพัง ไม่พูดไม่จากับใคร ส่วนคนที่รับหน้าที่ส่งอาหารเช้าเที่ยงให้ลูคัสตอนนี้คือน้ำอ้อย เย็นนี้นาตาเซียตั้งใจจะพูดกับลูคัสให้เขาพาเธอไปสถานทูตเพื่อทำเอกสารให้เรียบร้อย ไหนบอกว่าจะพาเธอไปทำให้จบๆ แต่วันนี้ชายหนุ่มก็หนีออกไปทำงานแต่เช้าอีกตามเคย 

เสียงรถที่แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านไม่ได้ทำให้นาตาเซียสนใจสักนิด แม้จะได้ยินสองครั้งก็ตามที หญิงสาวยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในมือถือดินสอเพื่อออกแบบเครื่องประดับ สิ่งที่ทำให้เธอคลายกังวลยามได้คิดลวดลายของมัน แม้ความรู้สึกแบบนั้นมันจะไม่นานแต่ก็ยังดี ตั้งแต่คืนวันนั้นที่ลูคัสเหมือนไล่ให้เธอกลับบ้าน นาตาเซียก็แทบไม่ได้คุยกับเขาอีกเลย ชายหนุ่มให้น้ำอ้อยเอาโทรศัพท์ขึ้นมาให้ในตอนเย็น คงหวังให้เธอโทรกลับบ้าน ซึ่งเธอก็ทำแบบนั้น แต่คำตอบที่ได้คือแม่ยังอยู่โรงพยาบาลและไม่ยอมรับสายเธอตามเคย สิ่งที่ได้รู้ทำให้นาตาเซียยิ่งร้อนใจ 

“คนนี้ครับ ที่บอกว่ามาหาคุณผู้หญิง” ซากีพาฟาตินมาหาลูคัสในห้องรับแขกตามคำสั่ง แล้วเอ่ยแ