ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูหน้าห้อง ทำให้ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเดินมายังประตูแล้วเปิดมันออก ตอนนี้เขาสวมเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้น มันช่างหมิ่นเหม่ว่าปมที่ผูกเอาไว้หลวมๆ จะหลุดเสียเหลือเกิน “วิคตอเรีย” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าห้อง เธอสวมชุดนอนเนื้อบางเบามองทะลุไปถึงไหนต่อไหน สายตาชายหนุ่มจ้องมองแบบเปิดเผย เพราะเธอตั้งใจใส่มาให้เขาดูอยู่แล้ว จะไม่มองก็ดูจะเสียความตั้งใจ “ร้อนจังค่ะ แอร์ห้องฉันไม่เย็นเลย” วิคตอเรียสลัดภาพสาวน้อยเขินอายเมื่อตอนหัวค่ำออกไปเสียหมด หญิงสาวเดินนวยนาดเข้ามาในห้องชายหนุ่มเหมือนเป็นเจ้าของ ก่อนจะยกมือพัดไปมาต้องการให้อากาศผ่านตัว รั้งสายชุดนอนเส้นเล็กให้ลงต่ำ เน้นหน้าอกอวบอูมที่โนบราของเจ้าตัวให้ดูเด่นมากขึ้น สาววัยยี่สิบเอ็ดที่ดูจะไม่กลัวกับเรื่องอย่างว่ามองหน้าชายหนุ่มตรงๆ “ถ้าไม่รังเกียจ จะนอนห้องผมก็ได้” ลูคัสเอ่ยชวน ดูท่าทางประโยคร้อนจัง แอร์ไม่เย็นเลย จะเป็นประโยคฮิตของหญิงสาวทุกคนที่มาพักบ้านเขา แม้จะรู้ความหมายมันดี แต่ชายหนุ่มเพลย์บอยตัวฉกาจก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะปิดประตูเพื่อความเป็นส่วนตัว “จริงเหรอคะ เจ้าของบ้านใจดีจัง” หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ออกมาที่มุมปาก ก่อนจะเดินเข้ามาหาเจ้าของห้อง ยกมือบางขึ้นลูบผิวแน่นๆ เต็มไปด้วยมัดกล้ามของชายหนุ่ม ลูบไล้หยดน้ำที่เกาะอยู่ตามตัวเขาช้าๆ ส่งแววตาหยาดเยิ้มบ่งบอกความหมายมาให้ “ขอบคุณที่ชม” “ฉันจะตอบแทนความใจดีนั้นให้ ต้องการหรือเปล่า?” น้ำเสียงชวนวาบหวิวเอ่ยถาม “แบบไหน?” รู้ทั้งรู้แต่ลูคัสก็ยังถาม “แบบไหนก็ได้ที่คุณชอบ” น้ำเสียงแหบพร่าของสาวน้อยนัยน์ตาสีฟ้าเอ่ยตอบ วิคตอเรียขยับตัวเข้าแนบชิดชายหนุ่ม ก่อนจะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นคล้องคอเขา โน้มให้เข้ามาหาใกล้ๆ “ให้มันจริง” ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก เขาไม่ค้านหากผู้หญิงต้องการเรื่องเซ็กซ์ เพราะชีวิตเขานั้นขาดมันไม่ได้เหมือนกัน วิคตอเรียเขย่งปลายเท้าหวังขึ้นจูบชายหนุ่มที่เธออยากได้ตั้งแต่แรกเห็น แต่เขากลับเบนใบหน้าหล่อเข้มไปทางอื่น “ทำไมคะ” หญิงสาวขมวดคิ้วถาม หรือเขารังเกียจเธออย่างนั้นเหรอ แต่ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะแววตาแบบนี้เธอมองออกว่าเขาอยากกินเธอมากแค่ไหน “วัน ไนท์ สแตนด์ ผมไม่ชอบการจูบกับใครง่ายๆ” ลูคัสเอ่ยตอบนิ่งๆ เพราะจูบนั้นเขาได้มอบให้ผู้หญิงคนหนึ่งไปแล้ว หลังจากที่เสียเธอไป เขาก็ไม่เคยจูบใครอีกเลย “ทั้งๆ ที่กำลังจะมีเซ็กซ์ด้วยนะเหรอ?” “ใช่” ชายหนุ่มเอ่ยตอบสั้นๆ ไม่ได้อธิบายเหตุผล เพราะคิดว่ามันไม่จำเป็น “โอเค...ถึงไม่ได้จูบ แต่ได้ตัวคุณทั้งตัวก็ไม่เสียหาย” วิคตอเรียเองก็ไม่อยากเซ้าซี้ต่อให้เสียอารมณ์ ก่อนที่จะเริ่มปลุกเร้าชายหนุ่ม แม้จะยืนนิ่งในครั้งแรก แต่ตอนนี้ลูคัสก็ต่อต้านความต้องการของตัวเองไว้ไม่ไหวแล้วเช่นกัน ลูคัสจึงตอบสนองตามที่วิคตอเรียต้องการ ทุกสัมผัสมอบให้หมด ยกเว้นเพียงการจูบเท่านั้นที่ชายหนุ่มไม่ยอมทำให้ใครง่ายๆ ไฟราคะที่เกิดเพราะอารมณ์เสน่หาเพียงชั่ววูบเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนค่อยๆ ดับมอด เมื่อไร้เสน่หาลูคัสก็ขยับออกห่างจากวิคตอเรีย ชายหนุ่มลุกขึ้นคว้าบุหรี่ที่วางอยู่ข้างๆ โต๊ะขึ้นมาจุดสูบ จากนั้นก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาคลุมท่อนล่าง ประหนึ่งก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น “หลังจบเรื่องเซ็กซ์ คุณนี่ก็เฉยชาเสียเหลือเกินนะ” วิคตอเรียเดินเข้าไปในห้องน้ำชายหนุ่มเหมือนเป็นเจ้าของก็ไม่ปาน ก่อนจะคว้าชุดคลุมอาบน้ำของเขามาสวมแล้วเดินกลับออกมาหาคนที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ จากนั้นหยิบบุหรี่อีกมวนออกมาสูบบ้าง โดยต่อไฟจากบุหรี่ของลูคัส “ใช่ เพราะผมไม่ชอบความผูกมัด” “ผู้ชายแบบคุณแสดงว่าเคยอกหักครั้งใหญ่ สูญเสียคนรัก ถึงเย็นชานัก” หญิงสาวเป่าควันสีจางๆ ออกจากปากอิ่มแล้วถามขึ้น จะว่าไปสิ่งที่เธอต้องการก็ได้แล้ว จะแคร์เรื่องอื่นทำไมกัน “เดาสุ่ม” ลูคัสยิ้มมุมปากนิดๆ เพราะการเดาของวิคตอเรียค่อนข้างตรงประเด็น “แล้วมันถูกหรือเปล่า นี่เป็นเซ็กซ์ครั้งแรกของฉัน ที่ผู้ชายไม่จูบหรือแม้แต่เล้าโลมสักนิดด้วยซ้ำ” พูดจบก็มองหน้าชายหนุ่มที่ยังคงอัดบุหรี่เข้าปอดอย่างต่อเนื่อง “แต่ผมก็ทำให้คุณถึงจุดสุดยอดได้” “ไม่เถียงค่ะ” วิคตอเรียยักไหล่ให้ เธอเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องความรัก แม้จะอยากได้ชายหนุ่มให้อยู่ข้างกายไปตลอด แต่คงเป็นเพียงฝัน สู้มาหาความสุขให้กันและกันบ้างเป็นบางครั้งยามต้องการ แบบนี้ดูจะมีความสุขกว่ากันเยอะ เพราะท่าทางคนอย่างลูคัสจะจับยากเสียด้วย แววตาของเขาบางครั้งเธอยังแอบกลัวด้วยซ้ำ “ผู้หญิงฟรีเซ็กซ์แบบจริงจังอย่างคุณนี่ น้อยคนที่ผมจะเจอ” รอยยิ้มของลูคัสเหมือนเยาะเย้ย เพราะชีวิตเขามีผู้หญิงเข้ามาข้องแวะมากหน้าหลายตา บางคนบอกไม่ได้คิดอะไร แต่พอเซ็กซ์จบกลับร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายทั้งๆ ที่เป็นฝ่ายเริ่ม บางรายก็เรียกร้องนั่นนี่ชดเชยกับสิ่งที่เสียไป ทั้งๆ ที่ตอนเริ่มต่างเต็มอกเต็มใจร่วมมือกันเสียด้วยซ้ำ “แต่ฉันก็ไม่ได้ฟรีเซ็กซ์กับผู้ชายทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตหรอก ต้องคนพิเศษแบบคุณ” ว่าแล้วมือบางก็ลูบไล้แผงอกของชายหนุ่มเป็นการปลุกเร้าอีกครั้ง แต่สำหรับลูคัสครั้งเดียวก็เกินพอ ชายหนุ่มย้ำประโยคที่เขาพูดไปก่อนที่เซ็กซ์จะเริ่ม “วัน ไนท์ สแตนด์” “อีกครั้งไม่ได้เหรอ ฉันชอบมากตอนที่คุณเข้ามาอยู่ในตัวฉันนะ มันทำให้ฉันรู้สึกดีมาก” วิคตอเรียร้องขอตามตรง เพราะถ้าอ้อมไปอ้อมมาเธอก็อดกันน่ะสิ เรื่องอะไรต้องเล่นตัวให้มากความทั้งๆ ที่มาถึงขั้นนี้แล้ว “แต่สำหรับผม พอแค่นี้” ชายหนุ่มปัดมือของหญิงสาวให้ออกไปพ้นตัว น้ำเสียงฟังดูรำคาญนิดหน่อย ช่างแตกต่างกับตอนแรกนัก “งั้นสำหรับผู้หญิงที่เป็นวัน ไนท์สแตนด์ คุณไม่มีอะไรให้หล่อนบ้างเลยหรือไง?” คำถามของเธอทำให้ลูคัสยิ้มออกมา สุดท้ายก็จบแบบนี้ “อะไรล่ะ เงิน ทอง บ้าน รถ เพชร ว่ามา”บทที่ 62หลังจากนั้นเพียงวันเดียวมาดามมิเชลก็มาที่บ้าน เขาถามเรื่องนี้กับมาดามมิเชลแล้วว่ารู้เรื่องหรือเปล่า แม่เขากลับตอบเพียงสั้นๆ ว่าไม่รู้ เพราะเพิ่งลงจากเครื่องแล้วนั่งรถมาหาเขาได้ไม่นาน แต่พอเห็นลูคัส ทำไมมาดามมิเชลถึงไม่ได้ตกใจ กลับรีบเข้าไปอุ้มพร้อมหยอกเย้า หรือเรื่องนี้มันจะมีอะไรมากกว่าที่เขาเห็นหรือรู้มา มาดามมิเชลตบตาเขาอย่างนั้นนะเหรอ“ทะ...ทำไม” ละออตาโต เพราะอดัมเดาได้ถูก“ถูกใช่ไหม ที่คุณต้องทิ้งลูกกับผมแล้วหนีมาอยู่ที่นี่แบบนี้ เพราะแม่ผมขู่อย่างนั้นใช่ไหม ละออตอบมาสิ” อดัมเขย่าตัวละออไปมาหวังได้ฟังความจริง แต่ละออก็ยังคงปฏิเสธตามเคย แต่คราวนี้กลับไม่กล้าสบตาด้วย“ไม่ใช่”“ดี...ในเมื่อคุณปากแข็ง ผมก็จะถามกับมาดามมิเชลให้รู้เรื่อง” อดัมหวังโทรศัพท์ออกไปหามาดามมิเชลที่ออสเตรเลีย จะได้ถามให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงกันแน่ เป็นไงเป็นกัน“อย่านะคะ อย่าทำแบบนั้นเลย ฉันไม่อยากเสียคุณกับลูกไปจริงๆ ให้ฉันจากไปคนเดียวพอแล้ว&
บทที่ 61“คุณมีคนใหม่อย่างนั้นเหรอ ผมดูแลคุณไม่ดีใช่ไหม?” อดัมพยายามหาเหตุผลต่างๆ นานามาพูด “คุณฟังไม่เข้าใจหรือยังไง ว่าที่ฉันหนีมาเพราะฉันไม่รักคุณแล้ว ฉันไม่อยากเลี้ยงเด็กคนนั้น ไม่อยากอยู่กับคุณอีก” คนพูดพยายามเน้นย้ำทุกประโยคให้คนฟังเข้าใจชัดๆ ความเจ็บปวดแล่นเข้ามาในหัวใจของทั้งสองคน “แต่ลูกเกิดจากความรักของเรา” อดัมมองหน้าละอออย่างขอร้อง แววตาที่แสดงออกถึงความรัก ละออเห็นแววตาแบบนั้นหัวใจเธอก็อ่อนไหว ความรักของเธอกับชายหนุ่มเมื่อก่อนช่างมีแต่ความสุข จนเธอคิดว่าฝันไป แต่สุดท้ายมันก็เป็นเพียงความฝันจริงๆ เมื่อมีคนมาปลุกเธอให้ตื่นและข่มขู่ถึงชีวิต “เมื่อก่อนอาจจะรัก แต่หลังจากที่ฉันออกมาจนถึงตอนนี้ ไม่มีคำว่ารักเหลืออีกแล้ว” “แต่แววตาคุณไม่ได้รู้สึกแบบนั้น” คำพูดของอดัมทำให้ละออเสมองไปทางอื่น อายุก็ปูนนี้แต่ทำไมถึงได้รู้สึกเขินอายยามอดัมมองมา “กลับไปเถอะ ขอร้องว่าอย่ามาที่นี่อีกเลย ต่างคนต่างอยู่แบบนี้ดีแล้ว ทุกอย่างระหว่างคุณกับฉัน มันจบตั้งแต่วันนั้น” “ละออ ทำไมถึงพูดแบบนี้ คุณมีเหตุผลอะไรถึงได้ทิ้งผ
บทที่ 60“ละออ...ไม่ออกไปหาเขาหรือ” แมทธิวเห็นอดัมตั้งแต่เดินเข้ามาในบ้านแล้ว ทีแรกนึกว่าเป็นแขกของเขา จังหวะที่เด็กรับใช้ยกของว่างขึ้นไปให้ที่ห้องทำงานจึงสอบถาม จนได้รู้ว่าเป็นแขกของละออ แมทธิวนั้นสงสัยในตัวละออตั้งแต่มาอยู่ที่บ้านเขาเมื่อหลายสิบปีก่อนแล้ว แต่ก็ไม่ได้สืบหาความจริง จนเวลาผ่านล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้ ผู้ชายที่มานั่งรอละออเป็นชั่วโมงๆ คนนี้ อาจจะใช่พ่อของรูปเด็กชายที่ละออชอบหยิบออกมานั่งมองก็เป็นได้“คุณผู้ชาย” ละออถึงกับสะดุ้ง เพราะไม่คิดว่าแมทธิวจะพูดแบบนี้“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอกับผู้ชายคนนั้นเป็นอะไรกัน แต่ในเมื่อเขามาถึงที่นี่แล้ว เธอก็น่าจะออกไปหาเขาสักหน่อย”“แต่ดิฉันกับเขาตัดขาดกันแล้ว”“ก่อนมาเป็นแม่นมของลูกๆ ฉัน เธอทำอะไรมาบ้างเราไม่เคยสืบประวัติ ทั้งๆ ที่ฉันก็อยากทำแบบนั้นมากเหมือนกัน แต่ความดี ซื่อสัตย์ของเธอมันก็ทำให้ครอบครัวฉันไว้ใจนะละออ รวมไปทั้งผู้ชายคนที่มานั่งรอเธอนั่นก็ด้วย ถ้าเขาไม่อยากพบเธอคงไม่มาถึงที่นี่ เพราะเกือบยี่สิบแปดปีที่อยู่บ้านฉันมา เธอไม่เคย
บทที่ 59ภีรดลที่ถูกซ้อมปางตายก็ค่อยๆ ฟื้นตัว ชายหนุ่มนอนในโรงพยาบาลคนเดียวมาหลายวันตั้งแต่เกิดเรื่อง เพราะเอกสารติดตัวอะไรก็ไม่มี ทางโรงพยาบาลจึงไม่สามารถติดต่อญาติของภีรดลได้เลย ตำรวจเข้ามาสอบถามชายหนุ่มว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เจ้าตัวกลับไม่รู้ เพราะไม่เคยมีปัญหากับใครถึงขั้นถูกทำร้ายแบบนี้มาก่อน จะว่าเรื่องชู้สาว แต่ทำไมคนพวกนั้นต้องชิงของมีค่ากับรถของเขาไปด้วยการสอบปากคำภีรดลกับเรื่องที่เกิดขึ้นแทบไม่มีข้อมูล แต่ตำรวจก็ไม่ได้ทิ้งประเด็นใดไปทั้งเรื่องชู้สาวหรือลักทรัพย์ คงต้องตามสืบคดีกันต่อไป ส่วนชายหนุ่มก็ยังคงนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาล แม้จะฟื้นคืนสติมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้โทรบอกที่บ้าน เพราะคิดว่าบอกไปก็เท่านั้น อีกสิ่งหนึ่งที่ชายหนุ่มเป็นห่วงมากที่สุดนั่นคือนาตาเซีย ภีรดลหยิบโทรศัพท์ของโรงพยาบาลโทรออกไปหานักสืบที่เขาจ้างวานให้ตามหานาตาเซีย แต่ข่าวที่ได้ก็ยังว่างเปล่าตามเคย“โธ่เว้ย...มันจะอะไรกันนักหนาวะ” ภีรดลสบถดังลั่นโรงพยาบาล ทำไมปัญหาเขาถึงได้มากมายขนาดนี้ จะได้แต่งงานกับนาตาเซียอยู่แล้ว แต่หญิงสาวกลับหนีหน้าไป แถมยังขึ้นเครื่องผิดจนไม่รู้ว่
บทที่ 58“อะไร?” นาตาเซียหันกลับไปถามเสียงห้วนพอกัน คนยิ่งอยากกลับอยู่ ลูคัสก็ถามนั่น ถามนี่อยู่เรื่อย“บอกให้มาก็มา อย่าถามมากได้ไหม?” คนถูกสั่งถอนหายใจออกมาหนักๆ เมื่อไหร่เธอจะใช้หนี้เขาหมดกันก็ไม่รู้ จะได้ไม่ต้องมารองรับอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ แบบนี้ นาตาเซียเดินแบบเซ็งๆ มานั่งที่เก้าอี้ตัวที่นั่งเมื่อครู่ ลูคัสคว้ามือของหญิงสาวที่มีบาดแผลไปกุมไว้ นาตาเซียถึงกับสะดุ้ง“หะ...หายแล้ว ไม่ต้องทำแผลก็ได้” หญิงสาวเข้าใจความหมายของการกระทำของชายหนุ่ม แผลที่นิ้วเธอใส่ยาทำแผลไม่นานก็ค่อยๆ หายดี แต่แผลที่หลังของลูคัสนี่สิท่าทางจะนาน“รู้ได้ยังไงว่ามันหาย เธอยิ่งชอบให้น้ำถูกแผลอยู่เรื่อย”“กะ...ก็ฉันต้องทำงานใช้หนี้นายนี่”“ดื้อ!”“เอ๊ะ!” นาตาเซียถลึงตาใส่ชายหนุ่มอีกครั้ง แต่ลูคัสก็ไม่ได้สนใจท่าทางที่หญิงสาวพยายามทำให้เขากลัวนั้นแม้แต่น้อย ลูคัสนั่งทำแผลที่นิ้วชี้ให้นาตาเซียอย่างเบามือ เขาดูอ่อนโยนจนหญิงสาวเผลอมองและยิ้มออกมา“ยิ้มแบบนี้ คงไม่ได้แอบชอบฉันใช
บทที่ 57เมื่อรถเบนซ์คันใหญ่ขับมาถึงบริษัท แม่ครัวมือใหม่ก็หอบหิ้วตะกร้ากับข้าวเข้าไปยังห้องทำงานของลูคัส นาตาเซียยังไม่ทันจะพูดหรือเคาะประตูห้อง เลขาของชายหนุ่มก็ปรี่เข้ามาเปิดประตูให้ เพราะเธอได้รับคำสั่งมาแล้วว่าถ้าหญิงสาวคนนี้มาให้รีบต้อนรับและดูแลเป็นอย่างดี นาตาเซียมองซ้ายมองขวาหาเจ้าของห้อง เมื่อไม่พบก็จัดแจงเตรียมอาหารให้เขา เพราะอยากกลับบ้านเพื่อไปดูแลน้ำอ้อย“เขียนโน้ตทิ้งไว้แล้วกัน” นาตาเซียไม่อยากนั่งรอลูคัสนานไปกว่านี้แล้ว จึงเดินมามองหน้ากระดาษโน้ตเพื่อจะเขียนบอกชายหนุ่มว่าเธอจะขอตัวกลับบ้านก่อน แต่จังหวะที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ที่โต๊ะทำงาน ชายหนุ่มเจ้าของห้องก็เปิดประตูเดินเข้ามา“ทำอะไร?” เสียงตึงๆ เอ่ยถาม นาตาเซียจึงยืนนิ่งเหมือนเธอทำอะไรผิดซะอย่างนั้น สายตาของหญิงสาวมองตรงไปยังชายหนุ่ม สักพักใบหน้าเจ้ากรรมก็รู้สึกร้อนขึ้นมายามสบตาคมกริบตรงหน้าของลูคัส นาตาเซียพยายามทำตัวเฉยๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก็ยากเสียเหลือเกิน“ก็...แค่จะเขียนโน้ตทิ้งไว้ให้นายก็เท่านั้น”“ทำไมต้องเขีย