ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูหน้าห้อง ทำให้ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเดินมายังประตูแล้วเปิดมันออก ตอนนี้เขาสวมเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้น มันช่างหมิ่นเหม่ว่าปมที่ผูกเอาไว้หลวมๆ จะหลุดเสียเหลือเกิน “วิคตอเรีย” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าห้อง เธอสวมชุดนอนเนื้อบางเบามองทะลุไปถึงไหนต่อไหน สายตาชายหนุ่มจ้องมองแบบเปิดเผย เพราะเธอตั้งใจใส่มาให้เขาดูอยู่แล้ว จะไม่มองก็ดูจะเสียความตั้งใจ “ร้อนจังค่ะ แอร์ห้องฉันไม่เย็นเลย” วิคตอเรียสลัดภาพสาวน้อยเขินอายเมื่อตอนหัวค่ำออกไปเสียหมด หญิงสาวเดินนวยนาดเข้ามาในห้องชายหนุ่มเหมือนเป็นเจ้าของ ก่อนจะยกมือพัดไปมาต้องการให้อากาศผ่านตัว รั้งสายชุดนอนเส้นเล็กให้ลงต่ำ เน้นหน้าอกอวบอูมที่โนบราของเจ้าตัวให้ดูเด่นมากขึ้น สาววัยยี่สิบเอ็ดที่ดูจะไม่กลัวกับเรื่องอย่างว่ามองหน้าชายหนุ่มตรงๆ “ถ้าไม่รังเกียจ จะนอนห้องผมก็ได้” ลูคัสเอ่ยชวน ดูท่าทางประโยคร้อนจัง แอร์ไม่เย็นเลย จะเป็นประโยคฮิตของหญิงสาวทุกคนที่มาพักบ้านเขา แม้จะรู้ความหมายมันดี แต่ชายหนุ่มเพลย์บอยตัวฉกาจก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนจะปิดประตูเพื่อความเป็นส่วนตัว “จริงเหรอคะ เจ้าของบ้านใจดีจัง” หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ออกมาที่มุมปาก ก่อนจะเดินเข้ามาหาเจ้าของห้อง ยกมือบางขึ้นลูบผิวแน่นๆ เต็มไปด้วยมัดกล้ามของชายหนุ่ม ลูบไล้หยดน้ำที่เกาะอยู่ตามตัวเขาช้าๆ ส่งแววตาหยาดเยิ้มบ่งบอกความหมายมาให้ “ขอบคุณที่ชม” “ฉันจะตอบแทนความใจดีนั้นให้ ต้องการหรือเปล่า?” น้ำเสียงชวนวาบหวิวเอ่ยถาม “แบบไหน?” รู้ทั้งรู้แต่ลูคัสก็ยังถาม “แบบไหนก็ได้ที่คุณชอบ” น้ำเสียงแหบพร่าของสาวน้อยนัยน์ตาสีฟ้าเอ่ยตอบ วิคตอเรียขยับตัวเข้าแนบชิดชายหนุ่ม ก่อนจะยกแขนทั้งสองข้างขึ้นคล้องคอเขา โน้มให้เข้ามาหาใกล้ๆ “ให้มันจริง” ชายหนุ่มยิ้มมุมปาก เขาไม่ค้านหากผู้หญิงต้องการเรื่องเซ็กซ์ เพราะชีวิตเขานั้นขาดมันไม่ได้เหมือนกัน วิคตอเรียเขย่งปลายเท้าหวังขึ้นจูบชายหนุ่มที่เธออยากได้ตั้งแต่แรกเห็น แต่เขากลับเบนใบหน้าหล่อเข้มไปทางอื่น “ทำไมคะ” หญิงสาวขมวดคิ้วถาม หรือเขารังเกียจเธออย่างนั้นเหรอ แต่ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะแววตาแบบนี้เธอมองออกว่าเขาอยากกินเธอมากแค่ไหน “วัน ไนท์ สแตนด์ ผมไม่ชอบการจูบกับใครง่ายๆ” ลูคัสเอ่ยตอบนิ่งๆ เพราะจูบนั้นเขาได้มอบให้ผู้หญิงคนหนึ่งไปแล้ว หลังจากที่เสียเธอไป เขาก็ไม่เคยจูบใครอีกเลย “ทั้งๆ ที่กำลังจะมีเซ็กซ์ด้วยนะเหรอ?” “ใช่” ชายหนุ่มเอ่ยตอบสั้นๆ ไม่ได้อธิบายเหตุผล เพราะคิดว่ามันไม่จำเป็น “โอเค...ถึงไม่ได้จูบ แต่ได้ตัวคุณทั้งตัวก็ไม่เสียหาย” วิคตอเรียเองก็ไม่อยากเซ้าซี้ต่อให้เสียอารมณ์ ก่อนที่จะเริ่มปลุกเร้าชายหนุ่ม แม้จะยืนนิ่งในครั้งแรก แต่ตอนนี้ลูคัสก็ต่อต้านความต้องการของตัวเองไว้ไม่ไหวแล้วเช่นกัน ลูคัสจึงตอบสนองตามที่วิคตอเรียต้องการ ทุกสัมผัสมอบให้หมด ยกเว้นเพียงการจูบเท่านั้นที่ชายหนุ่มไม่ยอมทำให้ใครง่ายๆ ไฟราคะที่เกิดเพราะอารมณ์เสน่หาเพียงชั่ววูบเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนค่อยๆ ดับมอด เมื่อไร้เสน่หาลูคัสก็ขยับออกห่างจากวิคตอเรีย ชายหนุ่มลุกขึ้นคว้าบุหรี่ที่วางอยู่ข้างๆ โต๊ะขึ้นมาจุดสูบ จากนั้นก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาคลุมท่อนล่าง ประหนึ่งก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น “หลังจบเรื่องเซ็กซ์ คุณนี่ก็เฉยชาเสียเหลือเกินนะ” วิคตอเรียเดินเข้าไปในห้องน้ำชายหนุ่มเหมือนเป็นเจ้าของก็ไม่ปาน ก่อนจะคว้าชุดคลุมอาบน้ำของเขามาสวมแล้วเดินกลับออกมาหาคนที่นั่งสูบบุหรี่อยู่ จากนั้นหยิบบุหรี่อีกมวนออกมาสูบบ้าง โดยต่อไฟจากบุหรี่ของลูคัส “ใช่ เพราะผมไม่ชอบความผูกมัด” “ผู้ชายแบบคุณแสดงว่าเคยอกหักครั้งใหญ่ สูญเสียคนรัก ถึงเย็นชานัก” หญิงสาวเป่าควันสีจางๆ ออกจากปากอิ่มแล้วถามขึ้น จะว่าไปสิ่งที่เธอต้องการก็ได้แล้ว จะแคร์เรื่องอื่นทำไมกัน “เดาสุ่ม” ลูคัสยิ้มมุมปากนิดๆ เพราะการเดาของวิคตอเรียค่อนข้างตรงประเด็น “แล้วมันถูกหรือเปล่า นี่เป็นเซ็กซ์ครั้งแรกของฉัน ที่ผู้ชายไม่จูบหรือแม้แต่เล้าโลมสักนิดด้วยซ้ำ” พูดจบก็มองหน้าชายหนุ่มที่ยังคงอัดบุหรี่เข้าปอดอย่างต่อเนื่อง “แต่ผมก็ทำให้คุณถึงจุดสุดยอดได้” “ไม่เถียงค่ะ” วิคตอเรียยักไหล่ให้ เธอเองก็ไม่ได้สนใจเรื่องความรัก แม้จะอยากได้ชายหนุ่มให้อยู่ข้างกายไปตลอด แต่คงเป็นเพียงฝัน สู้มาหาความสุขให้กันและกันบ้างเป็นบางครั้งยามต้องการ แบบนี้ดูจะมีความสุขกว่ากันเยอะ เพราะท่าทางคนอย่างลูคัสจะจับยากเสียด้วย แววตาของเขาบางครั้งเธอยังแอบกลัวด้วยซ้ำ “ผู้หญิงฟรีเซ็กซ์แบบจริงจังอย่างคุณนี่ น้อยคนที่ผมจะเจอ” รอยยิ้มของลูคัสเหมือนเยาะเย้ย เพราะชีวิตเขามีผู้หญิงเข้ามาข้องแวะมากหน้าหลายตา บางคนบอกไม่ได้คิดอะไร แต่พอเซ็กซ์จบกลับร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายทั้งๆ ที่เป็นฝ่ายเริ่ม บางรายก็เรียกร้องนั่นนี่ชดเชยกับสิ่งที่เสียไป ทั้งๆ ที่ตอนเริ่มต่างเต็มอกเต็มใจร่วมมือกันเสียด้วยซ้ำ “แต่ฉันก็ไม่ได้ฟรีเซ็กซ์กับผู้ชายทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตหรอก ต้องคนพิเศษแบบคุณ” ว่าแล้วมือบางก็ลูบไล้แผงอกของชายหนุ่มเป็นการปลุกเร้าอีกครั้ง แต่สำหรับลูคัสครั้งเดียวก็เกินพอ ชายหนุ่มย้ำประโยคที่เขาพูดไปก่อนที่เซ็กซ์จะเริ่ม “วัน ไนท์ สแตนด์” “อีกครั้งไม่ได้เหรอ ฉันชอบมากตอนที่คุณเข้ามาอยู่ในตัวฉันนะ มันทำให้ฉันรู้สึกดีมาก” วิคตอเรียร้องขอตามตรง เพราะถ้าอ้อมไปอ้อมมาเธอก็อดกันน่ะสิ เรื่องอะไรต้องเล่นตัวให้มากความทั้งๆ ที่มาถึงขั้นนี้แล้ว “แต่สำหรับผม พอแค่นี้” ชายหนุ่มปัดมือของหญิงสาวให้ออกไปพ้นตัว น้ำเสียงฟังดูรำคาญนิดหน่อย ช่างแตกต่างกับตอนแรกนัก “งั้นสำหรับผู้หญิงที่เป็นวัน ไนท์สแตนด์ คุณไม่มีอะไรให้หล่อนบ้างเลยหรือไง?” คำถามของเธอทำให้ลูคัสยิ้มออกมา สุดท้ายก็จบแบบนี้ “อะไรล่ะ เงิน ทอง บ้าน รถ เพชร ว่ามา”บทที่ 85อดัมกลับมาที่โรงพยาบาลในตอนเช้า พร้อมด้วยอาหารที่น้ำอ้อยตื่นขึ้นมาทำให้ ทั้งของคนบาดเจ็บและคนเฝ้าก็รวมอยู่ในนี้หมดแล้ว ซึ่งน้ำอ้อยนั้นรู้ว่าละออกินได้แต่อาหารอ่อนจึงทำโจ๊กมาให้ นาตาเซียป้อนโจ๊กให้ละออ เมื่ออิ่มก็ให้กินยา ลูคัสกับอดัมแทบไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เมื่อกินยาละออก็นอนหลับอีกครั้ง ลูคัสเหมือนจะคิดอะไรออกจึงโทรศัพท์ไปหาคริสโตเฟอร์“ครับคุณลูคัส” ชายหนุ่มเอ่ยรับ เพราะวันนี้ได้ข่าวจากเลขาเจ้านายแล้วว่าลูคัสไม่เข้าบริษัท“นายจำเรื่องที่เสนอขึ้นมา แล้วฉันไม่เซ็นอนุมัติได้ใช่ไหม?”“ได้ครับ” มีหรือที่คริสโตเฟอร์จะจำเรื่องนี้ไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะเสนอไปกี่ครั้ง มันถูกตีกลับลงมาเสียทุกครั้งไป เรื่องสร้างที่พักใหม่ให้เหล่าแรงงานไทย“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว นายเอาเอกสารฉบับนั้นมาที่โรงพยาบาลแล้วกัน ฉันจะเซ็นให้และช่วยจัดการให้ดีด้วย” คริสโตเฟอร์ดูจะแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยิน อะไรมาเปลี่ยนความคิดของลูคัสได้ แต่เรื่องนั้นก็ดูจะสำคัญน้อยไปกว่าลูคัสให้เขาเอาเอกสารไปให้ที่โรงพยาบาล&ldq
บทที่ 84“ไม่โกรธ ไม่ต่อว่าเลยเหรอ” ลูคัสเอ่ยถามขึ้นมาบ้าง“ไม่...พอแล้วจ้ะ” ละออหันมาตอบลูกชาย โกรธไปก็มีแต่ทุกข์ใจเปล่าๆ ถ้าเป็นไปได้เธออยากเอาเวลานั้นมาอยู่กับอดัมและลูคัสมากกว่า“ละออ ขอบคุณมากที่ไม่เอาผิดเรื่องนี้” อดัมกุมมือภรรยาไว้แน่น ก่อนจะจรดกึ่งปากกึ่งจมูกลงไปหนักๆ ขอบคุณที่ละออคิดแบบนั้น“ค่ะ” คนบาดเจ็บตอบรับเพียงสั้นๆ ก่อนจะหลับลงไปอีกครั้ง เพราะฤทธิ์ยาในร่างกาย อดัมตกใจจึงรีบตามแพทย์เข้ามาดูอาการของภรรยา แต่แพทย์กลับบอกว่าละออไม่เป็นอะไรแล้วกลับออกไปจากห้อง ทั้งหมดจึงปล่อยให้ละออหลับอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้คงยาวถึงเช้าแน่นอน“พ่อกลับบ้านเถอะ ผมอยู่เฝ้าที่นี่เอง”“อ้าว...นั่นมันหน้าที่ฉันนะ” นาตาเซียแหวใส่ทันที เพราะตกลงกันแล้วว่าเธอจะนอนเฝ้าละออ ไม่อยากให้ใครมาแย่งหน้าที่นั้น“แต่คนเป็นลูกควรจะทำ”“ไม่ให้ทำ”“นี่เธอ” ลูคัสยืนเท้าสะเอวมองหน้านาตาเซีย เหตุผลที่เขาอยากอยู่คือละออ อีกหนึ่งคือนา
บทที่ 83“คงเป็นอย่างนั้น แต่ต่อจากนี้ไปเรื่องวุ่นๆ ก็คงจบลงซะที เราสามคนจะได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน”“ครับ” ชายหนุ่มเอ่ยรับคำเพียงสั้นๆ มองไปยังละออนิ่งๆ“แกหายโกรธแม่แล้วใช่ไหม?”“ไม่รู้สิครับ ผมเองก็ให้คำตอบพ่อไม่ได้เหมือนกัน เพราะวันนี้เรื่องราวที่ผมได้รู้มันยากที่จะทำใจ ให้เวลาผมหน่อย” แค่ลูคัสไม่พูดตอบกลับมาว่าไม่ อดัมก็ดูจะพอใจสำหรับคำตอบของลูกชายแล้ว“ได้ เพราะแม่แกก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกัน เขาดีใจมากนะที่พ่อจะพามาหาแกที่นี่ แม้จะกลัวว่ามาดามมิเชลจะรู้เรื่องเข้า แต่สุดท้ายก็ยอมมา เพราะอยากเห็นหน้าลูกชายเขาสักครั้ง”“แต่มาดามมิเชลก็รู้จนได้” ลูคัสยิ้มออกมา เพราะย่าเขาดูท่าทางหูตาจะเป็นสับปะรดเสียเหลือเกิน กับพ่อกลับหวงนักหวงหนา ไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ แต่พอเป็นเขากลับหาผู้หญิงมาให้ ดูจะสลับกันไปเสียหมด“คงให้คนคอยจับตาดูพ่ออยู่แน่ๆ ไม่อย่างนั้นข่าวไม่เร็วขนาดนี้หรอก” อดัมพอจะรู้ว่าคนนั้นเป็นใคร อีกไม่นานคงเข้ามาสารภาพเอง เพราะเข
“ละออ...ฉันไม่ได้ยิงแกนะ แกเข้ามาขวางทางปืนฉันเอง” คำพูดเพ้อๆ ของมาดามมิเชลดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้คนที่กลัวความผิดคือมาดามมิเชลเสียเอง จากทีแรกแค่ขู่ แต่ความโมโหทำให้เธอลั่นไกปืนจนได้“หนูนาตาเซีย” น้ำอ้อยที่ยืนอยู่นอกห้องรับแขกก็ได้ยินเสียงปืนเช่นกัน พอเห็นนาตาเซียเดินออกมาพร้อมคราบเลือดในมือก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่“ปะ...ป้าจ๋า เรียกรถพยาบาลให้ฉันที” นาตาเซียเอ่ยบอกเสียงสั่น ยังคงหายใจหอบ สายตาเอาแต่จ้องมองคราบเลือดในมือ พยายามสั่งตัวเองว่าอย่ามาเป็นอะไรเอาตอนนี้เลย“ค่ะๆ” น้ำอ้อยพยักหน้าให้ ก่อนจะรีบโทรแจ้งรถพยาบาลให้มารับคนบาดเจ็บที่เธอก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดเลือดในมือของนาตาเซียให้ เพราะท่าทางของหญิงสาวจะกลัวมาก ตั้งแต่บอกให้เธอโทรตามรถพยาบาลก็ไม่ได้ขยับไปไหนเลยสักก้าวไม่ถึงสิบนาทีรถพยาบาลก็เปิดเสียงหวอเข้ามาในบ้านลูคัส ละออถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุด ซึ่งลูคัสและอดัมนั่งในรถพยาบาลไปด้วย ส่วนนาตาเซียกับน้ำอ้อยก็ให้คนขับรถขับพาไปที่โรงพยาบาลเช่นกัน ภายในบ
บทที่ 81“แค่นี้พอแล้วค่ะ พอแล้ว ถ้ามาดามมิเชลไม่อยากพูด ดิฉันก็ไม่บังคับ แต่ขอร้องด้วยหัวใจของคนเป็นแม่ ว่ากรุณาให้ดิฉันได้อยู่กับลูคัส ให้ได้ทำหน้าที่แม่ด้วยเถอะ” ละออเอ่ยขอร้องด้วยแววตาและคำพูด เฝ้าหวังให้มาดามมิเชลเห็นใจ“ไม่มีทาง ถึงฉันจะไม่พูด ก็ใช่ว่าฉันจะให้โอกาสแบบนั้นกับแกง่ายๆ เพราะแกคนเดียวที่แย่งลูกชายฉันไป เพราะแก เขาถึงแบ่งปันความรักที่สมควรจะให้ฉันคนเดียวไปให้ผู้หญิงอย่างแก” มาดามมิเชลล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า ก่อนจะหยิบปืนพกออกมาแล้วจ่อไปยังละออ ทุกคนต่างตกใจ อดัมรีบเข้าไปยืนขวางละออกับปืนนั้นทันที“มาดามมิเชล/ย่า” อดัมและลูคัสต่างเอ่ยชื่อมาดามมิเชลออกมาแทบจะพร้อมๆ กันก็ว่าได้“หลีกไปให้ห่างนังผู้หญิงคนนี้อดัม ไม่งั้นฉันยิงลูคัส” ปลายกระบอกปืนของมาดามมิเชลหันไปจ่อที่เอวของลูคัสที่ยืนอยู่ไม่ห่างตัวเองนัก“ไม่นะคะ” ละออส่ายหน้าให้ ก่อนจะผลักอดัมออกไปสุดแรง ตอนนี้ละออขยับออกห่างทุกคนมายืนอยู่มุมห้อง ปลายกระบอกปืนเปลี่ยนทิศทางจากลูคัสมายังเธอแล้ว มาดามมิเชลส่ายกระบอกปืน
บทที่ 80“หรือไม่จริง” ผู้อาวุโสที่อายุมากแล้วแต่ยังคงแข็งแรงเอ่ยท้าทาย เพราะยังไงงานนี้ เธอก็ต้องชนะวันยังค่ำ“ไม่จริงค่ะ” ละออที่ทนฟังมานานแล้วเอ่ยขึ้นบ้าง“นังละออ นี่แกกล้าเถียงฉันอย่างนั้นเหรอ อย่าลืมว่าแกเคยสัญญาอะไรกับฉันไว้” มาดามมิเชลหันมาเอ่ยขู่ละอออีกครั้ง อย่าหวังว่าการพบกันครั้งนี้ ละออจะหนีพ้นไปได้ ขอเคลียร์เรื่องลูคัสก่อน แล้วเธอจะจัดการนังงูพิษแว้งกัดเธอทีหลังอย่างละออทันที“หยุดเถอะครับมาดามมิเชล ยี่สิบแปดปีที่ผ่านมายังไม่พอใจอีกหรือยังไงกัน ที่กีดกันผมกับละออจนเราพลัดพรากกันคนละทิศคนละทางแบบนี้ แถมยังขู่เธอว่าจะฆ่าผมกับลูคัสหากกลับมา”ลูคัสและมาดามมิเชลได้ฟังแบบนี้ก็อึ้งไปตามๆ กัน ลูคัสไม่คิดว่าย่าจะขู่ด้วยคำพูดแบบนั้น ส่วนมาดามมิเชลก็ไม่คิดว่าละออจะพูดเรื่องนี้ให้อดัมฟัง มันน่าฆ่าให้ตายเสียจริง“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น คำพูดของคนที่หนีตามชู้ไป จะยกเมฆมาพูดให้ตัวเองดูดียังไงก็ได้”“จริงอย่างที่พ่อพูดหรือครับมาดามมิเชล” ลูคัสหันมาถาม