บทที่ 85
อดัมกลับมาที่โรงพยาบาลในตอนเช้า พร้อมด้วยอาหารที่น้ำอ้อยตื่นขึ้นมาทำให้ ทั้งของคนบาดเจ็บและคนเฝ้าก็รวมอยู่ในนี้หมดแล้ว ซึ่งน้ำอ้อยนั้นรู้ว่าละออกินได้แต่อาหารอ่อนจึงทำโจ๊กมาให้ นาตาเซียป้อนโจ๊กให้ละออ เมื่ออิ่มก็ให้กินยา ลูคัสกับอดัมแทบไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เมื่อกินยาละออก็นอนหลับอีกครั้ง ลูคัสเหมือนจะคิดอะไรออกจึงโทรศัพท์ไปหาคริสโตเฟอร์
“ครับคุณลูคัส” ชายหนุ่มเอ่ยรับ เพราะวันนี้ได้ข่าวจากเลขาเจ้านายแล้วว่าลูคัสไม่เข้าบริษัท “นายจำเรื่องที่เสนอขึ้นมา แล้วฉันไม่เซ็นอนุมัติได้ใช่ไหม?” “ได้ครับ” มีหรือที่คริสโตเฟอร์จะจำเรื่องนี้ไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะเสนอไปกี่ครั้ง มันถูกตีกลับลงมาเสียทุกครั้งไป เรื่องสร้างที่พักใหม่ให้เหล่าแรงงานไทย “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว นายเอาเอกสารฉบับนั้นมาที่โรงพยาบาลแล้วกัน ฉันจะเซ็นให้และช่วยจัดการให้ดีด้วย” คริสโตเฟอร์ดูจะแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยิน อะไรมาเปลี่ยนความคิดของลูคัสได้ แต่เรื่องนั้นก็ดูจะสำคัญน้อยไปกว่าลูคัสให้เขาเอาเอกสารไปให้ที่โรงพยาบาล &ldqบทที่ 85อดัมกลับมาที่โรงพยาบาลในตอนเช้า พร้อมด้วยอาหารที่น้ำอ้อยตื่นขึ้นมาทำให้ ทั้งของคนบาดเจ็บและคนเฝ้าก็รวมอยู่ในนี้หมดแล้ว ซึ่งน้ำอ้อยนั้นรู้ว่าละออกินได้แต่อาหารอ่อนจึงทำโจ๊กมาให้ นาตาเซียป้อนโจ๊กให้ละออ เมื่ออิ่มก็ให้กินยา ลูคัสกับอดัมแทบไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น เมื่อกินยาละออก็นอนหลับอีกครั้ง ลูคัสเหมือนจะคิดอะไรออกจึงโทรศัพท์ไปหาคริสโตเฟอร์“ครับคุณลูคัส” ชายหนุ่มเอ่ยรับ เพราะวันนี้ได้ข่าวจากเลขาเจ้านายแล้วว่าลูคัสไม่เข้าบริษัท“นายจำเรื่องที่เสนอขึ้นมา แล้วฉันไม่เซ็นอนุมัติได้ใช่ไหม?”“ได้ครับ” มีหรือที่คริสโตเฟอร์จะจำเรื่องนี้ไม่ได้ เพราะไม่ว่าจะเสนอไปกี่ครั้ง มันถูกตีกลับลงมาเสียทุกครั้งไป เรื่องสร้างที่พักใหม่ให้เหล่าแรงงานไทย“ฉันเปลี่ยนใจแล้ว นายเอาเอกสารฉบับนั้นมาที่โรงพยาบาลแล้วกัน ฉันจะเซ็นให้และช่วยจัดการให้ดีด้วย” คริสโตเฟอร์ดูจะแปลกใจกับสิ่งที่ได้ยิน อะไรมาเปลี่ยนความคิดของลูคัสได้ แต่เรื่องนั้นก็ดูจะสำคัญน้อยไปกว่าลูคัสให้เขาเอาเอกสารไปให้ที่โรงพยาบาล&ldq
บทที่ 84“ไม่โกรธ ไม่ต่อว่าเลยเหรอ” ลูคัสเอ่ยถามขึ้นมาบ้าง“ไม่...พอแล้วจ้ะ” ละออหันมาตอบลูกชาย โกรธไปก็มีแต่ทุกข์ใจเปล่าๆ ถ้าเป็นไปได้เธออยากเอาเวลานั้นมาอยู่กับอดัมและลูคัสมากกว่า“ละออ ขอบคุณมากที่ไม่เอาผิดเรื่องนี้” อดัมกุมมือภรรยาไว้แน่น ก่อนจะจรดกึ่งปากกึ่งจมูกลงไปหนักๆ ขอบคุณที่ละออคิดแบบนั้น“ค่ะ” คนบาดเจ็บตอบรับเพียงสั้นๆ ก่อนจะหลับลงไปอีกครั้ง เพราะฤทธิ์ยาในร่างกาย อดัมตกใจจึงรีบตามแพทย์เข้ามาดูอาการของภรรยา แต่แพทย์กลับบอกว่าละออไม่เป็นอะไรแล้วกลับออกไปจากห้อง ทั้งหมดจึงปล่อยให้ละออหลับอีกครั้ง ซึ่งครั้งนี้คงยาวถึงเช้าแน่นอน“พ่อกลับบ้านเถอะ ผมอยู่เฝ้าที่นี่เอง”“อ้าว...นั่นมันหน้าที่ฉันนะ” นาตาเซียแหวใส่ทันที เพราะตกลงกันแล้วว่าเธอจะนอนเฝ้าละออ ไม่อยากให้ใครมาแย่งหน้าที่นั้น“แต่คนเป็นลูกควรจะทำ”“ไม่ให้ทำ”“นี่เธอ” ลูคัสยืนเท้าสะเอวมองหน้านาตาเซีย เหตุผลที่เขาอยากอยู่คือละออ อีกหนึ่งคือนา
บทที่ 83“คงเป็นอย่างนั้น แต่ต่อจากนี้ไปเรื่องวุ่นๆ ก็คงจบลงซะที เราสามคนจะได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน”“ครับ” ชายหนุ่มเอ่ยรับคำเพียงสั้นๆ มองไปยังละออนิ่งๆ“แกหายโกรธแม่แล้วใช่ไหม?”“ไม่รู้สิครับ ผมเองก็ให้คำตอบพ่อไม่ได้เหมือนกัน เพราะวันนี้เรื่องราวที่ผมได้รู้มันยากที่จะทำใจ ให้เวลาผมหน่อย” แค่ลูคัสไม่พูดตอบกลับมาว่าไม่ อดัมก็ดูจะพอใจสำหรับคำตอบของลูกชายแล้ว“ได้ เพราะแม่แกก็คงคิดแบบนั้นเหมือนกัน เขาดีใจมากนะที่พ่อจะพามาหาแกที่นี่ แม้จะกลัวว่ามาดามมิเชลจะรู้เรื่องเข้า แต่สุดท้ายก็ยอมมา เพราะอยากเห็นหน้าลูกชายเขาสักครั้ง”“แต่มาดามมิเชลก็รู้จนได้” ลูคัสยิ้มออกมา เพราะย่าเขาดูท่าทางหูตาจะเป็นสับปะรดเสียเหลือเกิน กับพ่อกลับหวงนักหวงหนา ไม่ยอมให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ แต่พอเป็นเขากลับหาผู้หญิงมาให้ ดูจะสลับกันไปเสียหมด“คงให้คนคอยจับตาดูพ่ออยู่แน่ๆ ไม่อย่างนั้นข่าวไม่เร็วขนาดนี้หรอก” อดัมพอจะรู้ว่าคนนั้นเป็นใคร อีกไม่นานคงเข้ามาสารภาพเอง เพราะเข
“ละออ...ฉันไม่ได้ยิงแกนะ แกเข้ามาขวางทางปืนฉันเอง” คำพูดเพ้อๆ ของมาดามมิเชลดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้คนที่กลัวความผิดคือมาดามมิเชลเสียเอง จากทีแรกแค่ขู่ แต่ความโมโหทำให้เธอลั่นไกปืนจนได้“หนูนาตาเซีย” น้ำอ้อยที่ยืนอยู่นอกห้องรับแขกก็ได้ยินเสียงปืนเช่นกัน พอเห็นนาตาเซียเดินออกมาพร้อมคราบเลือดในมือก็ยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่“ปะ...ป้าจ๋า เรียกรถพยาบาลให้ฉันที” นาตาเซียเอ่ยบอกเสียงสั่น ยังคงหายใจหอบ สายตาเอาแต่จ้องมองคราบเลือดในมือ พยายามสั่งตัวเองว่าอย่ามาเป็นอะไรเอาตอนนี้เลย“ค่ะๆ” น้ำอ้อยพยักหน้าให้ ก่อนจะรีบโทรแจ้งรถพยาบาลให้มารับคนบาดเจ็บที่เธอก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดเลือดในมือของนาตาเซียให้ เพราะท่าทางของหญิงสาวจะกลัวมาก ตั้งแต่บอกให้เธอโทรตามรถพยาบาลก็ไม่ได้ขยับไปไหนเลยสักก้าวไม่ถึงสิบนาทีรถพยาบาลก็เปิดเสียงหวอเข้ามาในบ้านลูคัส ละออถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร็วที่สุด ซึ่งลูคัสและอดัมนั่งในรถพยาบาลไปด้วย ส่วนนาตาเซียกับน้ำอ้อยก็ให้คนขับรถขับพาไปที่โรงพยาบาลเช่นกัน ภายในบ
บทที่ 81“แค่นี้พอแล้วค่ะ พอแล้ว ถ้ามาดามมิเชลไม่อยากพูด ดิฉันก็ไม่บังคับ แต่ขอร้องด้วยหัวใจของคนเป็นแม่ ว่ากรุณาให้ดิฉันได้อยู่กับลูคัส ให้ได้ทำหน้าที่แม่ด้วยเถอะ” ละออเอ่ยขอร้องด้วยแววตาและคำพูด เฝ้าหวังให้มาดามมิเชลเห็นใจ“ไม่มีทาง ถึงฉันจะไม่พูด ก็ใช่ว่าฉันจะให้โอกาสแบบนั้นกับแกง่ายๆ เพราะแกคนเดียวที่แย่งลูกชายฉันไป เพราะแก เขาถึงแบ่งปันความรักที่สมควรจะให้ฉันคนเดียวไปให้ผู้หญิงอย่างแก” มาดามมิเชลล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า ก่อนจะหยิบปืนพกออกมาแล้วจ่อไปยังละออ ทุกคนต่างตกใจ อดัมรีบเข้าไปยืนขวางละออกับปืนนั้นทันที“มาดามมิเชล/ย่า” อดัมและลูคัสต่างเอ่ยชื่อมาดามมิเชลออกมาแทบจะพร้อมๆ กันก็ว่าได้“หลีกไปให้ห่างนังผู้หญิงคนนี้อดัม ไม่งั้นฉันยิงลูคัส” ปลายกระบอกปืนของมาดามมิเชลหันไปจ่อที่เอวของลูคัสที่ยืนอยู่ไม่ห่างตัวเองนัก“ไม่นะคะ” ละออส่ายหน้าให้ ก่อนจะผลักอดัมออกไปสุดแรง ตอนนี้ละออขยับออกห่างทุกคนมายืนอยู่มุมห้อง ปลายกระบอกปืนเปลี่ยนทิศทางจากลูคัสมายังเธอแล้ว มาดามมิเชลส่ายกระบอกปืน
บทที่ 80“หรือไม่จริง” ผู้อาวุโสที่อายุมากแล้วแต่ยังคงแข็งแรงเอ่ยท้าทาย เพราะยังไงงานนี้ เธอก็ต้องชนะวันยังค่ำ“ไม่จริงค่ะ” ละออที่ทนฟังมานานแล้วเอ่ยขึ้นบ้าง“นังละออ นี่แกกล้าเถียงฉันอย่างนั้นเหรอ อย่าลืมว่าแกเคยสัญญาอะไรกับฉันไว้” มาดามมิเชลหันมาเอ่ยขู่ละอออีกครั้ง อย่าหวังว่าการพบกันครั้งนี้ ละออจะหนีพ้นไปได้ ขอเคลียร์เรื่องลูคัสก่อน แล้วเธอจะจัดการนังงูพิษแว้งกัดเธอทีหลังอย่างละออทันที“หยุดเถอะครับมาดามมิเชล ยี่สิบแปดปีที่ผ่านมายังไม่พอใจอีกหรือยังไงกัน ที่กีดกันผมกับละออจนเราพลัดพรากกันคนละทิศคนละทางแบบนี้ แถมยังขู่เธอว่าจะฆ่าผมกับลูคัสหากกลับมา”ลูคัสและมาดามมิเชลได้ฟังแบบนี้ก็อึ้งไปตามๆ กัน ลูคัสไม่คิดว่าย่าจะขู่ด้วยคำพูดแบบนั้น ส่วนมาดามมิเชลก็ไม่คิดว่าละออจะพูดเรื่องนี้ให้อดัมฟัง มันน่าฆ่าให้ตายเสียจริง“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น คำพูดของคนที่หนีตามชู้ไป จะยกเมฆมาพูดให้ตัวเองดูดียังไงก็ได้”“จริงอย่างที่พ่อพูดหรือครับมาดามมิเชล” ลูคัสหันมาถาม