บทที่ 17 เธอกำลังหนี

ขณะที่กำลังเดินกลับเข้าห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและถ่วงเวลา นาตาเซียเห็นประตูห้องของพ่อแม่เปิดแง้มอยู่ ได้ยินเสียงของแม่นมเล็ดลอดออกมา สิ่งที่ได้ยินหญิงสาวแทบไม่กล้าก้าวไปไหน ยืนฟังด้วยหัวใจที่เต้นรัว ที่แท้เรื่องการมาเมืองไทยครั้งนี้ก็คือการคลุมถุงชนเหรอ

“คุณผู้หญิงจะให้คุณหนูแต่งงานกับคุณภีรดลจริงๆ เหรอคะ” ละออเอ่ยถามน้ำเสียงสั่นๆ หวังว่าดารียะห์จะเปลี่ยนใจ เพราะภีรดลไม่ได้เหมาะสมกับนาตาเซียสักนิด

“ใช่ ฉันเตรียมการอะไรไว้หมดแล้ว กลับไปบรูไนครั้งนี้ การหมั้นหมายและแต่งงานจะเริ่มขึ้นอย่างเร็วที่สุด” คำพูดยืนยันของแม่ ทำให้นาตาเซียน้ำตาเอ่อ

“แต่คุณหนูจะไม่มีความสุข” สีหน้าของละออดูกังวล เธอรวบรวมความกล้ามาทั้งวันเพื่อก้าวเข้ามาในห้องดารียะห์แล้วพูดเรื่องนี้ หวังให้ผู้เป็นนายเปลี่ยนใจ

“ละออรู้ได้ยังไง ว่าลูกฉันจะไม่มีความสุข”

“เอ่อ...” คำถามของดารียะห์ทำให้ละออยืนก้มหน้านิ่ง เพราะมันคือคำถามที่แสดงออกว่าเธอละลาบละล้วงมากเกินไป

“ฉันเป็นแม่เขาแท้ๆ นะละออ สิ่งไหนที่ดีกับลูกฉันต้องทำ” น้ำเสียงของดารียะห์แสดงออกถึงความไม่พอใจ รู้ว่าละออรักนาตาเซียมาก แต่ก็ไม่ควรจะมองข้ามความคิดของแม่แท้