“มีแตงกวาผัดใส่กุ้งด้วย พี่นนท์เป็นคนสั่งหรือที่ร้านมีเมนูนี้อยู่แล้วคะ”
“ไม่มีในเมนูที่นี่หรอก พี่เป็นคนสั่งพิเศษมาเองเพราะพี่รู้ว่าพลอยชอบ”
“พี่นนท์จำได้ด้วยเหรอคะ”
“จำได้สิครับ พลอยไปบ้านพี่กับคุณลุงทีไรแม่พี่ต้องทำเมนูนี้ไว้ตลอด แล้วก็พาให้พี่ชอบกินไปด้วย”
“จริงเหรอคะ เมนูนี้ท่าจะถูกปากหลายคนนะคะ” เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มพลางนึกไปถึงคนไกลที่ชอบให้เธอทำเมนูผัดแตงกว่าใส่กุ้งให้ทุกเย็น
“แล้วพลอยต้องไปทำงานที่เยอรมันต่อไหม”
“น่าจะไม่ได้ไปค่ะ คงจะอยู่ที่ไทยยาวค่ะ”
“ดีเลย พี่ขอเบอร์ติดต่อได้ไหม เผื่อว่าจะชวนไปกินข้าวที่บ้าน พ่อกับแม่พี่น่าจะอยากเจอพลอยเหมือนกัน”
“ได้สิคะ” พัดพารัชชารับโทรศัพท์มือถือราคาแพงจากมือของอนนท์มากดเบอร์โทรศัพท์ของเธอก่อนจะโทรหาตัวเอง จากนั้นก็เพิ่มช่องทางการติดต่อทางแอพพลิเคชั่นให้สะดวกในการพูดคุยมากยิ่งขึ้น
ทั้งสองใช้เวลารับประทานอาหารและพูดคุยสัพเพเหระทั่วไปร่วมชั่วโมงครึ่งโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องมองพวกเขาอยู่ห่างๆ
ณ คลับหรูสุดลับของเศรษฐีหนุ่มระดับแนวหน้าของเยอรมั
“มีแตงกวาผัดใส่กุ้งด้วย พี่นนท์เป็นคนสั่งหรือที่ร้านมีเมนูนี้อยู่แล้วคะ”“ไม่มีในเมนูที่นี่หรอก พี่เป็นคนสั่งพิเศษมาเองเพราะพี่รู้ว่าพลอยชอบ”“พี่นนท์จำได้ด้วยเหรอคะ”“จำได้สิครับ พลอยไปบ้านพี่กับคุณลุงทีไรแม่พี่ต้องทำเมนูนี้ไว้ตลอด แล้วก็พาให้พี่ชอบกินไปด้วย”“จริงเหรอคะ เมนูนี้ท่าจะถูกปากหลายคนนะคะ” เธอเอ่ยด้วยรอยยิ้มพลางนึกไปถึงคนไกลที่ชอบให้เธอทำเมนูผัดแตงกว่าใส่กุ้งให้ทุกเย็น“แล้วพลอยต้องไปทำงานที่เยอรมันต่อไหม”“น่าจะไม่ได้ไปค่ะ คงจะอยู่ที่ไทยยาวค่ะ”“ดีเลย พี่ขอเบอร์ติดต่อได้ไหม เผื่อว่าจะชวนไปกินข้าวที่บ้าน พ่อกับแม่พี่น่าจะอยากเจอพลอยเหมือนกัน”“ได้สิคะ” พัดพารัชชารับโทรศัพท์มือถือราคาแพงจากมือของอนนท์มากดเบอร์โทรศัพท์ของเธอก่อนจะโทรหาตัวเอง จากนั้นก็เพิ่มช่องทางการติดต่อทางแอพพลิเคชั่นให้สะดวกในการพูดคุยมากยิ่งขึ้นทั้งสองใช้เวลารับประทานอาหารและพูดคุยสัพเพเหระทั่วไปร่วมชั่วโมงครึ่งโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนจ้องมองพวกเขาอยู่ห่างๆณ คลับหรูสุดลับของเศรษฐีหนุ่มระดับแนวหน้าของเยอรมั
“ไม่หรอก ฉันกับเขาเคยเจอกันตอนเด็กๆ เขาเห็นฉันเป็นน้องน่ะ”“เจอกันตอนเด็กกับตอนโตก็ไม่เหมือนกันนี่เนอะ” อทิตยายังไม่ล้มเลิกความคิดว่ายังไงอนนท์ก็ต้องรู้สึกพิเศษกับเพื่อนของเธอมากกว่าคำว่าพี่ชายกับน้องสาว“ฉันมีแฟนแล้ว เลิกแซวฉันแบบนี้นะอ้อน”“โอเค โอเค” ถูกสายตาพิฆาตของพัดพารัชชาฟาดเขาให้คนที่อยากจะหยอกเพื่อนก็ต้องก้มหน้าก้มตาแกะกุ้งเข้าปากพัดพารัชชาส่ายหัวน้อยๆ เธอดูไม่ออกหรอกว่าอนนท์คิดอะไรกับเธอหรือเปล่า แต่ยังไงเธอก็มองเขาไปไกลได้แค่คำว่าพี่ชายเท่านั้นเป็นประจำที่ก่อนจะนอนพัดพารัชชาต้องตรวจเช็กอีเมลอีกครั้งว่าแฮร์ริคสั่งงานอะไรเธอเพิ่มอีกหรือไม่ ทว่าเห็นจะเป็นครั้งแรกที่พัดพารัชชาต้องมีสีหน้าฉงนเมื่ออ่านข้อความจากเจ้านาย วันนี้เขาไม่ได้สั่งงานอะไรเธอเพิ่มเติม แต่เป็นการเตือนเรื่องการแต่งตัวของเธอแทน“ห้ามใส่ชุดว่ายน้ำ เพราะต้องรักษาภาพลักษณ์ของเลขาท่านประธาน” สาวเจ้าพึมพำหลังจากอ่านคำสั่งของเจ้านายจบ เขาห้ามเธอสวมใส่ชุดว่ายน้ำเล่นน้ำในสระว่ายน้ำส่วนกลางของโรงแรม หรือแม้แต่หลังห้องของตัวเอง ด้วยเหตุผลที่ว่าโรงแรมนี้มีพนักง
ใช้เวลาไม่นานนักพัดพารัชชาก็เดินมาถึงร้านอาหารบุฟเฟ่ห์ที่เต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังเดินขวักไขว่ แล้วสายตาก็มองไปเห็นเพื่อนรักทั้งสองที่นั่งอยู่มุมในสุดของร้านที่ยื่นไปในแม้น้ำสายใหญ่ ริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มกว้างก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปหาเพื่อนๆ ทั้งสอง“คิดถึงจังเลย” ดาวลดาและอทิตยาเห็นหน้าพัดพารัชชาได้ก็รีบลุกเข้าไปโผกอดเพื่อนรักเอาไว้แน่น สามสาวทั้งคิดถึงและโหยหาการเจอหน้ากันพร้อมหน้าพร้อมตา เพราะชีวิตการทำงานมันไม่ได้เหมือนชีวิตในมหาวิทยาลัยแม้แต่นิดเดียว มันหนักเหนื่อยและต้องรับผิดชอบงานของตัวเองให้ได้โดยที่ใครก็ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือไม่ได้เหมือนตอนที่เรียน“คิดถึงพวกแกเหมือนกัน ฉันมีของฝากมาด้วย” แยกย้ายกันนั่งเรียบร้อยพัดพารัชชาก็ล้วงน้ำหอมราคาแพงไปวางตั้งตรงหน้าเพื่อนๆ คนละขวด“โห ของแพงนะเนี่ย ขอบใจนะ ตั้งแต่ได้ตำแหน่งเลขาดูมีราศีจับเหมือนกันนะเพื่อนฉัน แต่ว่ามันแพงมากนะ ทำไมไม่เก็บเงินเอาไว้ซื้อความสุขให้ตัวเองล่ะ” อทิตยาเห็นชื่อแบรนด์หน้ากล่องก็รู้ว่าราคามันเกินครึ่งหมื่นแน่นอน“ของที่แกซื้อให้ ฉันขอบใจนะพลอย แต่ฉันก็เห็นด้วยกับสิ่งที่อ้อนมันพูดนะ” ดาวลด
พิมพิรายาในชุดเดรสสายเดี่ยวรัดรูปสีดำกระโปรงสั้นเหนือเข่า เดินกอดอกเข้ามาในบ้านช่วงเย็นด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ เธออุตส่าห์เข้าไปหาภคพลถึงที่ทำงานเพื่อไปชวนเขาไปเที่ยวยุโรปด้วยกัน ทว่าอีกฝ่ายกลับตอบกลับเธอแค่คำว่าไม่ว่างเพราะช่วงนี้กำลังจะมีงานโชว์รถหรู ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงไม่ให้ลูกน้องหรือคนสนิทคนอื่นทำ“หงุดหงิดอะไรยัยเพชร” แขวิไลเห็นลูกสาวแสนสวยของเธอเข้ามานั่งทิ้งตัวข้างๆ หน้าหงิกหน้างอก็พอจะรู้ว่าวันนี้มีเรื่องให้ลูกเธอต้องอารมณ์ไม่ดีอีกแน่นอน“ก็คุณพีทสิคะคุณแม่ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยตามใจเพชรเลย เบื่อพวกผู้ชายที่ดีแต่ตอนโปรโมชั่น”“ทำไมอีกล่ะ”“ก็ให้พาไปเที่ยวก็ไม่ไป บอกแค่ว่าไม่ว่าง”“แกยังไม่ได้เสียตัวใช่ไหม” แขวิไลกระซิบกระซาบ สายตาของเธอเริ่มแข็งกร้าว เธอต้องรู้ข้อนี้ก่อนถึงจะช่วยลูกสาวของเธอแก้ไขสถานการณ์ได้“พูดอะไรคะคุณแม่ ตราปใดที่เพชรยังไม่มั่นใจว่าผู้ชายคนนั้นจะเลี้ยงดูเพชรได้จริงๆ เพชรไม่ยอมเสียตัวให้หรอกค่ะคุณแม่” พิมพิรายารีบส่ายหัว คนอย่างเธอไม่ทำให้ตัวเองเสียราคาแน่นอน“ดีมาก ถ้าคุณพีทของแกไม่ตามใจแก แกก็ลองโปรยเสน่ห
“แต่ว่า บ้านนี้เป็นบ้านคุณแฮร์ริคนะคะ พลอยว่ามันไม่น่าจะเหมาะถ้าคุณจะนอนค้างที่นี่”“คุณแฮร์ริครู้เรื่องของเราทุกอย่างครับ แล้วเขาก็อนุญาตให้ผมอยู่กับพลอยตั้งนานแล้ว ที่ผมไม่ได้เข้ามาอยู่เพราะผมกลัวว่าพลอยจะหาว่าผมคิดแต่จะมาฉวยโอกาสกับตัวพลอย”“คิดอะไรแบบนั้นล่ะคะ พลอยจะอุ่นใจมากๆ ต่างหากถ้าคุณอยู่ใกล้พลอย”เอสก้มลงพรมจูบที่หน้าผากมนแผ่วเบา แสดงออกให้คนรักของเขาได้เห็นว่าเขารักและทะนุถนอมเธอเพียงใด สีหน้าและแววตาของเขาตอนนี้แม้จะมีความกังวลอยู่มาก ทว่าก็ไม่ได้คิดจะพูดระบายอะไรออกมา ตอนนี้เขาขอแค่เก็บบรรยากาศของความสุขเวลาที่อยู่ด้วยกันกับพัดพารัชชาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เท่านั้นใต้แสงสลัวของโคมไฟในห้องนอนใหญ่ สองหนุ่มสาวกำลังอิงแอบแนบชิดกันบนเตียงนุ่มเพื่อเก็บความรู้สึกดีๆ ให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะต้องแยกจาก และไม่รู้ว่าอีกนานเท่าไรที่พวกเขาทั้งสองจะได้มีโอกาสได้อยู่ใกล้ชิดกันเช่นนี้“ถ้าผมเป็นพ่อมดก็คงดีนะครับ” เอสเอ่ยกับคนตัวเล็กที่กำลังนอนหนุนแขนของเขา“ทำไมเหรอคะ” ดวงตาคู่สวยเบิกมองคนรักอย่างฉงนในคำพูดของเขา“ผมก็จะใช้เวทมนต์เสกให้ผมไปอยู่กับพลอยทุกวัน หรือไม่ก็เสกให้พลอยมาอ
วันเวลาพ้นผ่านไปอีกร่วมหนึ่งเดือนกว่า หลังจากพัดพารัชชาตกลงคบหากับเอส ทั้งสองก็สวีทหวานกันจนน้ำตาลยังอาย เมื่อก่อนตัวติดกันมากแค่ไหน ตอนนี้ก็ยิ่งติดกันมากกว่านั้นหลายเท่าเอสเข้ามาหาพัดพารัชชาตั้งแต่เช้าตรู่ของทุกวัน ทั้งสองจะต้องรับประทานอาหารด้วยกันทุกมื้อ และหลังจากกลับมาจากทำงานเอสก็ยังอยู่กับพัดพารัชชาจนดึกทุกวัน ชีวิตปัจจุบันตอนนี้ของพัดพารัชชาจึงมีแต่รอยยิ้ม เพราะความรักและความสุขมันอัดแน่นจนไม่สามารถสาธยายมันออกมาเป็นคำพูดได้“ของโปรดมาแล้วค่า...” เป็นอีกวันที่พัดพารัชชาผัดแตงกวาใส่กุ้งเป็นมื้อเย็นให้กับเอส ก่อนหน้าไม่คิดเหมือนกันว่าเขาจะชอบเมนูโปรดของเธอ จนได้ลองทำให้เขาได้รับประทานหลังจากตกลงคบกัน และแล้วเมนูนี้ก็เป็นอาหารหลักของมื้อเย็นเลยก็ว่าได้“แฟนผมทำอาหารอร่อยที่สุดเลยครับ” เอสเอ่ยชมแฟนสาวที่กำลังหย่อนก้นลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม“เคยกินแค่ผัดแตงกวาที่พลอยทำอย่างเดียว รู้ได้ไงคะว่าพลอยทำอาหารอร่อยที่สุด”“ถึงพลอยทำผัดแตงกวาอร่อยอย่างเดียว ผมก็ยังจะชมว่าแฟนผมทำอาหารอร่อยที่สุดอยู่ดีครับ ผมอยากชม แล้วก็อยากกินอาหารฝีมือแฟนผมทุกวันเลย”พัดพารัชชาหน้าเห่อแดงขึ้นมาดื้อๆ
วินาทีที่สาวเจ้ารู้ว่าของสงวนกำลังถูกล่วงล้ำ หัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ทว่าเพียงวินาทีแรกที่เอสพาความใหญ่โตเข้ามาในตัวของเธอ ความเจ็บปวดก็เริ่มแผ่ซ่านเข้ามาในกายทันที “อ๊าย...”เอสรีบเรียกร้องความสนใจให้คนตัวเล็กบรรเทาความเจ็บโดยการบดจูบไปที่ริมฝีปากบางอีกรอบ ในขณะเดียวกันเขาก็ยังกดแช่ตัวตนที่เข้าไปในตัวของหญิงสาวยังไม่ถึงครึ่งเอาไว้แน่นิ่ง“อื้อ...ฮือ ฮือ ฮือ...” เสียงร้องของความเจ็บปวดถูกดูดกลืนเข้าไปในลำคอของชายหนุ่ม เขาพยายามร่ายลีลาจูบที่นุ่มนวลที่สุดเพื่อเรียกอารมณ์วาบหวามของพัดพารัชชาขึ้นมาอีกรอบ มือหนาทั้งสองยกลูบศีรษะของเธอเบามือ ทั้งยังคอยส่งสายตาที่อ่อนโยนเพื่อปลอบประโลมความเจ็บของเธอให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะเขารู้ว่าการที่เธอร่วมเตียงกับเขาครั้งนี้ เป็นครั้งแรกที่เธอมีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายเอสร่ายลีลาเล้าโลมหญิงสาวได้ไม่นานนักคนตัวเล็กก็เริ่มเคลิบเคลิ้มตามอารมณ์ของเขาได้สำเร็จอย่างที่เขาได้ตั้งใจ เจ้าโลกตัวโตก็เลยได้คลืบคลานเข้าไปในร่างกายของคนตัวเล็กจนสุดลำ แม้มันจะสร้างความเจ็บปวดให้พัดพารัชชามากมาย ทว่าเอสก็สามารถทำให้เธอบรรเทาความเจ็บได้ด้วยบทรักนุ่มนว
และแล้วไข่มุกสีชมพูเม็ดงามก็ได้ตกมาอยู่ในมือของพัดพารัชชาจนได้ หญิงสาวที่มีกล่องไข่มุกอยู่ในมือแทบจะไม่อยากวางของสำคัญแม้แต่วินาทีเดียว เพราะราคาที่เจ้านายของเธอจ่ายไป หากเธอทำหายเชื่อได้เลยว่าชาตินี้เธอก็ไม่มีปัญหาเงินมาคืนเขา“น้ำไหมครับคุณพลอย” เอสผายมือไปยังแก้วเครื่องดื่มหลากหลายที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะอาหาร“ค่ะ กำลังหิวพอดีเลย” สาวเจ้าหยิบแก้วที่มีน้ำสีชมพูสวยขึ้นมาดื่มอึกใหญ่ แล้วเธอก็ต้องหน้าเหยเกเพราะมันไม่ได้หวานชื่นใจอย่างที่เธอคิด“มีแอลกอฮอล์นี่คะ”เอสเห็นหญิงสาวเอ่ยเช่นนั่นเลยหยิบแก้วเครื่องดื่มสีเดียวกับเธอขึ้นมาดื่มบ้าง“อ๋อ ใช่ครับ คุณพลอยไม่ชอบดื่มแอลกอฮอล์เหรอครับ”“ดื่มได้ค่ะ แต่ไม่พลอยไม่ค่อยได้ดื่มเท่าไรก็เลยไม่คุ้นคอนิดหน่อย”“งั้นเรากลับกันดีกว่าครับ”“ค่ะ”นั่งรถมาได้เพียงแค่ไม่กี่นาทีพัดพารัชชาก็เริ่มร้อนวูบวาบภายในร่างกายขึ้นมาดื้อๆ อีกทั้งหัวใจยังเต้นแรง ตาพร่ามัว เธอยกมือคลึงศีรษะเบาๆ ก่อนจะปรับจุดโฟกัสของสายตาใหม่ ทว่าก็ยังรู้สึกว่าร่างกายและการมองเห็นของตัวเองไม่ปกติ แล้วจู่ๆ เอสก็ขับรถเข้าไปจอดข้างทางกะทันหันพัดพารัชชารีบหันไปมองชายหนุ่ม ตอนนี้เธอเห็น
“พลอยเป็นลูกของภรรยาน้อยคุณพ่อน่ะค่ะ ภรรยาแรกกับพี่สาวต่างแม่ของพลอยเลยไม่ยินดีที่จะมีพลอยอยู่ในบ้าน พลอยต้องทนอยู่ที่นั่นเพื่อเรียนให้จบ คิดว่าหางานทำได้ก็จะได้มีชีวิตอิสระ แล้วพลอยก็ดีใจมากๆ ที่ได้งานดีๆ ทำ ชีวิตของพลอยตอนนี้เหมือนฟ้าหลังฝนเลยค่ะ คุณเอสรู้จักคำว่าฟ้าหลังฝนไหมคะ”“ก็พอเข้าใจนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้คุณพลอยนะครับ ที่ไทยคุณพลอยมีเพื่อนเป็นเซฟโซน พออยู่ที่นี่ ตรงนี้ ผมขอเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้คุณนะครับ” เอสเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นคำพูดของเขาทำพัดพารัชชาหน้าแดงเป็นลูกตำลึง รู้ตัวเลยว่าตัวเองเก็บอาการไม่อยู่ “ขอบคุณนะคะ”ในวินาทีนี้ทั้งสองสายตาสอดประสานกันไม่มีใครลดสายตาลงง่ายๆ เหมือนว่าคนทั้งคู่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ของความสุขที่ไม่มีอะไรมาขัดขวาง ใบหน้าของทั้งสองเริ่มใกล้กันมากขึ้นจนพัดพารัชชาได้เห็นรายละเอียดบนใบหน้าของคนที่เธอชอบได้ชัดเจนขึ้น หัวใจที่เต้นแรงอยู่แล้วก็เริ่มแรงขึ้นจนสาวเจ้าหูอื้อไม่ได้ยินเสียงรบกวนภายนอก เธอไม่สามารถหายใจเป็นจังหวะ และใบหน้าก็แดงขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่าตื๊ด ตื๊ด... และแล้วเสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์มือถือพัดพารัชชาก็มาทำลายห้วงภวังค์ของ