กลรักทัณฑ์สวาท

ยามแดดร่มลมตกในหมู่บ้านเล็กๆ ย่านชนบทของจังหวัดเชียงใหม่ หญิงสาวตัวเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาสั้นโชว์เรียวขาเนียนกำลังยืนรดน้ำแปลงดอกกุหลาบที่เธอปลูกเอาไว้หลังบ้าน ในขณะที่สายตาคอยลอบมองลูกสาวตัวกลมวัยหนึ่งขวบกว่าที่กำลังนั่งใช้พลั่วพลาสติกสีชมพูสดตักดินเล่นอยู่ไม่ไกล

เป็นประจำทุกเย็นที่หลังจากทำกับข้าวเสร็จ แม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างพัดพารัชชาก็จะพาหนูน้อยเอริญญามานั่งเล่นดินที่หลังบ้านในขณะที่เธอรดน้ำต้นไม้ เพราะเชื่อว่าการให้ลูกได้อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติอย่างไม่ห่วงว่าจะเลอะเทอะหรือกลัวเชื้อโรคจะเป็นการเสริมสร้างภูมิคุ้นกันให้ลูกของเธอ

“แม่ แม่ะ...” เจ้าก้อนกลมผมสีบลอนด์หนานัยน์ตาสีฟ้าเดินตัวป้อมมาหาคนเป็นแม่ก่อนจะยื่นมือป้อมเหมือนแง่งขิงเกาะขาคนเป็นแม่หนึบ จากนั้นก็เงยหน้ายิ้มหวานเผยให้เห็นฟันสี่ซี่

วินาทีนั้นพัดพารัชชารู้ได้ในทันทีว่าลูกเธอท่าจะเล่นจนเหนื่อยแล้ว และตอนนี้ก็เป็นเวลาที่เธอจะต้องป้อนกล้วยน้ำว้าสุกของโปรดให้ลูกสาวเธอแล้ว

“หิวแล้วล่ะสิ” พัดพารัชชาอุ้มลูกสาวขึ้นก่อนจะเดินไปปิดก๊อกน้ำ จากนั้นก็พาเจ้าตัวกลมมานั่งที่ม้านั่งใต้ชายหลังคาหลังบ้านที่มีกล้วยน้ำว้าเครือใหญ่ห้อยติดอยู่กับเสาบ้าน

“หม่ำ หม่ำ” มือป้อมชี้ไปยังผลกล้วยน้ำว้าสุกสีเหลืองอร่าม ทั้งเรียกร้องอยากจะรับประทานจนปากจู๋เป็นที่น่าเอ็นดูกับคนเป็นแม่ไม่น้อย

ทว่าพัดพารัชชาก็ยังไม่ได้ให้กล้วยกับคนใจร้อนเพราะอยากฝึกให้ลูกของเธอรอให้เป็นและมีมารยาทในการรับของจากผู้ใหญ่

“ทำยังไงก่อนคะ” พัดพารัชชาปอกกล้วยหนึ่งลูกเหลือเปลือกเล็กน้อยเอาไว้ให้จับถนัดมือก่อนจะยื่นตรงหน้าลูกสาวของเธอ

“ขอบ ค่า...” เด็กหญิงยกมือป้อมทั้งสองประกบกันและก้มหัวประหงกอย่างที่คนเป็นแม่เคยสอน จากนั้นก็ยื่นมือทั้งสองรับกล้วยน้ำว้าของโปรดด้วยสีหน้าระรื่น

“เก่งมากค่ะ ค่อยๆ กินนะคะ” ขณะที่นั่งมองเจ้าตัวกลมกัดกล้วยรับประทานดวงตาคู่สวยก็เหลือบไปเห็นหญิงสาวหน้าหมวยหุ่นเพรียวบางในชุดเสื้อเชิ้ตสีชมพูสวมกระโปรงทรงดินสอสีดำเดินผ่านประตูหลังบ้านตรงเข้ามาหาเธอพร้อมของพะลุงพะลังเต็มมือ

ไม่ใช่ใครที่ไหน เธอคือดาวลดาเพื่อนที่สนิทสนมกันตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย และที่เธอได้มาเช่าบ้านอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนท้องก็เพราะดาวลดาเป็นคนหาบ้านหลังนี้ให้

“ยัยหนู” สายตาของดาวลดาไม่ได้สนใจจะหันมองเพื่อนแม้แต่น้อย วางของได้ก็อุ้มเจ้าก้อนกลมขึ้นมาหอมซ้ายหอมขวาด้วยความคิดถึง

“อาว อาว” เด็กหญิงเห็นหน้าน้าสาวใจดีก็ยิ้มร่าพร้อมกับเรียกชื่อคนที่อุ้มเสียงดัง

“น้าดาวจ้ะ” พัดพารัชชาเอ่ยสอนให้ลูกสาวเธอเรียกเพื่อนเธอด้วยคำที่ถูกต้อง

“ย้า... อาว”

“เก่งจังเลยค่ะ” ดาวลดาชมหลานสาวที่ว่าง่าย ดูท่าแล้วเอริญญาท่าจะเก่งเหมือนแม่ ยิ่งรู้เช่นนี้เธอก็ยิ่งหลงหลานสาวคนนี้หนักขึ้นไปอีก

“เฮอะ เฮอะ” คนถูกชมหัวเราะปากบาน พร้อมกัดกล้วยน้ำว้าเข้าปากคำโต

“อุ้ย คงต้องสอนให้หัวเราะแบบกุลสตรีใหม่แล้วล่ะ” ดาวลดายิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะหันหน้าไปมองพัดพารัชชา

“แล้วที่ว่ามีธุระจะคุย มีเรื่องอะไรเหรอ”  

“คือ...” ดาวลดาปล่อยเจ้าก้อนกลมก่อนที่สีหน้าเปื้อนยิ้มจะเปลี่ยนเป็นสีหน้าของความกังวล “ฉันรู้มาว่ามีนายทุนจะมากว้านซื้อที่ตรงนี้ แล้วป้าใจก็ดูท่าว่าจะขายด้วยเพราะนายทุนให้ราคาดี”

พัดพารัชชาได้ยินเช่นนั้นก็หน้าเสียและเงียบไปครู่หนึ่ง ไม่คิดมาก่อนว่าจะได้รับรู้เรื่องแบบนี้ “ฉันว่าป้าใจน่าจะข​าย เห็นพูดอยู่ว่าถ้ามีเงินสักก้อนก็จะย้ายไปขายของที่กรุงเทพ ฉันคงต้องหาที่อยู่ใหม่แต่เนิ่นๆ แล้วสินะ” แม้จะรู้สึกใจหายกับเรื่องที่ยังไม่เกิด แต่ประสบการณ์ก็สอนให้พัดพารัชชาเดินหน้าต่อโดยเร็ว เพราะเธอต้องเป็นเสาหลักให้กับลูกสาว ห้ามอ่อนแอหรือย่อท้อต่ออุปสรรคใดๆ เด็ดขาด

“แกรอให้ป้าใจมาบอกแกก่อนแล้วกันว่าจะเอายังไง แล้วถ้าป้าใจขายที่จริง เดี๋ยวฉันจะช่วยหาที่เช่าใหม่ให้”

“อืม ขอบใจมาก” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มให้เพื่อนเธอได้เห็นว่าเธอไม่ได้มีปัญหากับการที่จะต้องย้ายที่อยู่ เพราะเธออยู่ที่ไหนก็ได้ ขอแค่มีลูกอยู่ด้วยก็พอแล้ว

หญิงสาวในเดรสชุดนอนสีหวานนอนตะแคงตบก้นเจ้าก้อนกลมที่กำลังตาเยิ้มเพราะกำลังจะหลับ พัดพารัชชาคิดถึงเรื่องเมื่อเย็นที่ดาวลดาเข้ามาคุยด้วยก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน้อยใจในโชคชะตาทั้งที่บอกตัวเองอยู่เสมอว่าห้ามย่อท้อแม้จะมีอุปสรรคใดๆ ก็ตาม

“ถ้าแม่มีเงินเยอะกว่านี้อีกหน่อยก็ดีสินะ” พัดพารัชชาเอ่ยเสียงแผ่วเบา เธอก้มลงไปพรมจูบเรือนผมลูกน้อยก่อนจะห่มผ้าให้กับเจ้าตัวกลมที่หลับลงไปได้ ตอนนี้ร้านขนมหวานทางช่องทางออนไลน์ที่เธอเปิดขายก็มีรายได้มากพอสมควร ทว่ามันก็ไม่พอที่จะไปซื้อบ้านพร้อมที่ดินอยู่ได้จริงๆ นึกย้อนกลับไปว่าหากตอนนั้นเธอหน้าด้านสักนิด ทวงมรดกที่พ่อของเธอทิ้งเอาไว้ให้กับแม่เลี้ยงของเธอก็คงจะดี อย่างน้อยเงินก้อนนั้นก็ทำให้เธอและลูกมีที่ซุกหัวนอน ไม่ต้องเช่าที่อยู่เช่นนี้

ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่เธอเรียนจบ ชีวิตในช่วงนั้นราวกับเคราะห์ซ้ำกำซัด เพราะความที่เธออยากจะมีอิสระหลุดพ้นจากบ้านที่ทุกคนตราหน้าว่าเธอเป็นลูกเมียน้อย ทำให้ชีวิตของเธอต้องพลิกผันอย่างที่ไม่เคยคาดคิดมาก่อน

หญิงสาวตัวเล็กหน้าตาจิ้มลิ้มรวบผมสีน้ำตาลขมวดเป็นโดนัทอยู่กลางศีรษะในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวตัวโคร่งกับกางเกงยีนส์ขากระบอกสะพายกระเป๋าสีน้ำตาลเดินเข้าไปในร้านปิ้งย่างเกาหลีในชั้นสี่ของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง

“พลอย ทางนี้” ดาวลาที่รออยู่ปากทางเข้าประตูหน้าร้านมองเห็นพัดพารัชชาก็รีบเสียงกวักไม้กวักมือ เมื่อเพื่อนเดินเข้ามาหาก็รีบพาเข้าไปที่ห้องของพวกเธอที่มีอทิตยา สาวเจ้าเนื้อเพื่อนสนิทกันอีกคนที่รออยู่ก่อนหน้าแล้ว

“นั่งสิ ฉันย่างหมูเผื่อแกเอาไว้แล้วนะ” อทิตยาที่วุ่นอยู่กับการพลิกหมูชิ้นโตไปมาบนเตาย่างพยักเพยิดไปยังจานหมูย่างฝั่งตรงข้าม

“ขอบใจนะ” พัดพารัชชาเดินเข้าไปด้านในสุดของโต๊ะ และหย่อนก้นนั่งลงที่ที่เพื่อนนั้นเตรียมเอาไว้ให้

“วันนี้ฉันเลี้ยงเอง ฉลองที่เราเรียนจบแล้วแกก็ได้เกียรตินิยมด้วยนะพลอย” อทิตยาเอ่ยขึ้น

“งั้น ไม่เกรงใจแล้วนะ” ไม่บ่อยนักที่พัดพารัชชาจะไม่ปฏิเสธที่เพื่อนจะเลี้ยงอาหาร ทว่าวันนี้เธอเหลือเงินติดตัวไม่มากแล้วจริงๆ เพราะเมื่อวานดันขัดใจแม่ใหญ่ของเธอก็เลยถูกหักค่าขนมไปสองอาทิตย์ แต่เธอก็ไม่คิดที่จะบอกเรื่องนี้ให้กับเพื่อนๆ ได้รู้

“เออ...ถ้าแกได้งานแล้วแกจะออกจากบ้านหลังนั้นเลยไหม” ดาวลดาโพล่งถามพัดพารัชชา เธอรู้มาตลอดว่าเพื่อนเธออยู่บ้านหลังโตและเกิดมาในครอบครัวที่อู้ฟู่มีอันจะกินก็จริง ทว่าพัดพารัชชาก็เกิดมาจากลูกคนใช้ในบ้าน ทำให้ต้องถูกตราหน้าว่าเป็นลูกเมียน้อยตั้งแต่เล็กยันโต และถูกกระทำโดยภรรยาคนแรกกับพี่สาวต่างแม่มาโดยตลอด แต่ที่ต้องอดทนอยู่ที่นั่นเพราะต้องการที่จะมีคนส่งเรียนให้จบ

“อืม ฉันก็อยากจะออกไปให้เร็วที่สุด”

“แล้วสองแม่ลูกนั่นจะยอมให้แกออกไปง่ายๆ เหรอ” อทิตยาไม่อยากจะคิดว่าสองแม่ลูกนั่นที่ใช้พัดพารัชชารองมือรองเท้าตลอดจะยอมให้เพื่อนของเธอออกไปจากบ้านง่ายๆ

“ไม่รู้สิ แต่ยังไงฉันก็จะไป”

“ดีแล้ว จะได้ไม่ต้องไปรองมือรองเท้าคนที่ไม่เห็นหัวแกอีก” ดาวลดาพอจะยิ้มออกเมื่อเห็นว่าพัดพารัชชาเด็ดเดี่ยวเช่นนี้

พัดพารัชชาตั้งมั่นแล้วว่ายังไงเธอก็จะต้องออกไปจากบ้านหลังนั้นให้ได้ เธอเป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็กๆ ที่เพิ่งเรียนจบ ทว่าก็หวังว่าเกียรตินิยมอันดับหนึ่งในมหาวิทยาลัยชื่อดังจะทำให้เธอได้ที่ทำงานดีๆ เงินเดือนสูงๆ เพียงพอที่จะมีเงินไปเช่าห้องเล็กๆ อยู่และเก็บเงินจากการทำงานเพื่อสร้างตัว บ้านหลังใหญ่โตที่เธอเคยอยู่ตั้งแต่เกิดแม้จะมีทุกอย่างครบครัน แต่เธอก็ไม่ได้คิดว่าที่นั่นเป็นสวรรค์ เพราะมันไม่ต่างอะไรกับนรกบนดินแม้แต่นิดเดียว

ตั้งแต่จำความได้ก็ไม่เคยรู้ว่าแม่นั้นหน้าตาเป็นอย่างไร มีแค่เพียงพ่อที่ให้ความเอ็นดู ต่างแม่ใหญ่และพี่สาวต่างแม่ที่คอยพูดย้ำกับเธอเสมอว่าเธอเป็นแค่ลูกเมียน้อย ในครั้งที่พ่อของเธอไปต่างประเทศหลายๆ วัน ข้าวบางมื้อเธอถูกแม่ใหญ่นั้นห้ามให้รับประทาน ดีที่แม่บ้านพอจะเอ็นดูเธอบ้างเลยแอบเอาอาหารมาให้เธอ

ในวันที่เธอเรียนจบมัธยมปลาย พ่อของเธอก็มาเสีย เธอไม่มีโอกาสได้ไปงานศพของพ่อเพราะแม่ใหญ่ไม่ให้เธอไป เหตุด้วยไม่อยากให้ทุกคนรู้ว่าเธอเป็นลูกอีกคนของพ่อ บ้านที่เธอไม่ได้อยากอยู่คราแรกก็เริ่มร้อนสำหรับเธอขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่คนเป็นพ่อเสีย เธอก็ถูกแม่ใหญ่และพี่สาวปฏิบัติไม่ต่างจากคนรับใช้ในบ้าน ยิ่งกว่านั้นเมื่อเธอทำอะไรไม่ได้อย่างใจก็เกิดการทุบตีเธอจนรอยช้ำมีติดตัวไปแทบทุกวันในมหาวิทยาลัย

ทำให้อทิตยาและดาวลดาคอยเค้นถามอยู่ตลอดว่าไปโดนอะไรมา ทว่าเธอก็ไม่เคยคิดจะบอก จนสุดท้ายดาวลดาจะลากเธอไปหาตำรวจ ทำให้เธอต้องจำใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านให้ฟังทุกอย่าง และถึงแม้เธอจะไม่อยากอยู่บ้านหลังนั้นเพียงใด แต่เธอก็ต้องอดทน เพราะยังไงแม่ใหญ่ก็ต้องส่งเสียให้เธอเรียนให้จบตามพินัยกรรมที่พ่อของเธอได้เขียนเอาไว้ให้กับทนาย เพราะไม่อย่างนั้นก็จะไม่ยกบริษัทอสังหาให้กับ พิมพิรายา ลูกสาวคนโตของเขา