All Chapters of กลรักทัณฑ์สวาท: Chapter 1 - Chapter 10

ยามแดดร่มลมตกในหมู่บ้านเล็กๆ ย่านชนบทของจังหวัดเชียงใหม่ หญิงสาวตัวเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาสั้นโชว์เรียวขาเนียนกำลังยืนรดน้ำแปลงดอกกุหลาบที่เธอปลูกเอาไว้หลังบ้าน ในขณะที่สายตาคอยลอบมองลูกสาวตัวกลมวัยหนึ่งขวบกว่าที่กำลังนั่งใช้พลั่วพลาสติกสีชมพูสดตักดินเล่นอยู่ไม่ไกลเป็นประจำทุกเย็นที่หลังจากทำกับข้าวเสร็จ แม่เลี้ยงเดี่ยวอย่างพัดพารัชชาก็จะพาหนูน้อยเอริญญามานั่งเล่นดินที่หลังบ้านในขณะที่เธอรดน้ำต้นไม้ เพราะเชื่อว่าการให้ลูกได้อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติอย่างไม่ห่วงว่าจะเลอะเทอะหรือกลัวเชื้อโรคจะเป็นการเสริมสร้างภูมิคุ้นกันให้ลูกของเธอ“แม่ แม่ะ...” เจ้าก้อนกลมผมสีบลอนด์หนานัยน์ตาสีฟ้าเดินตัวป้อมมาหาคนเป็นแม่ก่อนจะยื่นมือป้อมเหมือนแง่งขิงเกาะขาคนเป็นแม่หนึบ จากนั้นก็เงยหน้ายิ้มหวานเผยให้เห็นฟันสี่ซี่วินาทีนั้นพัดพารัชชารู้ได้ในทันทีว่าลูกเธอท่าจะเล่นจนเหนื่อยแล้ว และตอนนี้ก็เป็นเวลาที่เธอจะต้องป้อนกล้วยน้ำว้าสุกของโปรดให้ลูกสาวเธอแล้ว“หิวแล้วล่ะสิ” พัดพารัชชาอุ้มลูกสาวขึ้นก่อนจะเดินไปปิดก๊อกน้ำ จากนั้นก็พาเจ้าตัวกลมมานั่งที่ม้านั่งใต้ชายหลังคาหลังบ้านที่มีกล้วยน้ำว้าเครือใหญ่ห้อยติดอยู

ออกจากลิฟท์มาได้พัดพารัชชารีบวิ่งมายังเคาท์เตอร์ที่มีพนักงานสาวสวยแล้วแจ้งชื่อเสียงเรียงนามของเธอทันที“ฉันพัดพารัชชา พรรณอัคราค่ะ คุณดัสตินนัดสัมภาษณ์วันนี้ค่ะ”“คุณดัสตินรอคุณอยู่แล้ว คุณสามารถคุยกับคุณดัสตินเป็นภาษาไทยได้เลยนะคะ เชิญด้านในค่ะ” พนักงานสาวสวยส่งยิ้มให้เธอก่อนจะลุกยืนและเปิดประตูให้เธอเข้าไปยังห้องของผู้บริหาร“ขอบคุณค่ะ” พัดพารัชชาส่งยิ้มพร้อมคำขอบคุณให้พนักงานสาวที่เปิดประตูให้ จากนั้นเธอก็เดินร้อนๆ หนาวๆ เพราะไม่รู้ว่าจะถูกตำหนิหรือไม่เรื่องที่เธอมาสาย อีกเรื่องที่กลัวก็คือทางบริษัทจะไม่พิจารณารับเธอเข้าทำงานเพราะรู้ว่าคนเยอรมันให้ความสำคัญการตรงต่อเวลาแค่ไหน“สวัสดีค่ะคุณดัสติน ขอโทษที่ดิฉันมาสายนะคะ” เธอเอ่ยสวัสดีกับชายหนุ่มสวมสูทสีเทาที่กำลังยืนกอดอกหันหลังให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ใบหน้าหล่อเหลาผมสีบลอนด์นัยน์ตาสีฟ้าหันมายิ้มให้หญิงสาว“เชิญนั่งสิครับ”คนที่หันมายิ้มให้พัดพารัชชาพร้อมกับพูดภาษาไทยไม่ค่อยชัดถ้อยชัดคำหน้าตาคลับคล้ายคลับคลากับคนที่เธอวิ่งชนเมื่อครู่ ทำให้หญิงสาวมองเขาด้วยแววตาฉงนไม่น้อย ทว่าเธอก็ต้องรีบสลัดคววามคิดฟุ้งซ่านและเข้าไปนั่งเก้าอี้ตามคำเชิ

หลังจากจบมื้ออาหารเอสก็เป็นคนพาพัดพารัชชาเอาของไปเก็บในห้องนอนของเธอที่อยู่บนชั้นสองของบ้าน ห้องนอนของหญิงสาวเป็นห้องนอนใหญ่ด้านข้างและหลังห้องเป็นกำแพงกระจกที่เปิดม่านออกก็จะเผยให้เห็นวิวทิวทัศน์ของสวนหย่อมและต้นไม้ใหญ่ ในห้องก็มีของอำนวยความสะดวกครบครัน ที่เธอแทบไม่ต้องซื้ออะไรเพิ่มเลยเก็บสัมภาระให้พัดพารัชชาเรียบร้อย เอสก็พาหญิงสาวเดินรอบบ้านเพื่อให้เธอรู้ว่าที่นี่มีกี่ห้อง แล้วแต่ละห้องมีไว้ทำอะไรบ้าง ชั้นบนของบ้านหลังนี้มีสองห้องนอนใหญ่ที่อยู่ตรงข้ามกัน และมีห้องออกกำลังกายที่อยู่ติดกับบันได ส่วนชั้นล่างด้านขวาก็จะมีห้องเก็บของและอีกหนึ่งห้องนอนเล็กที่อยู่ติดกับห้องนั่งเล่น ตัวบ้านด้านซ้ายท้ายสุดเป็นห้องครัว และด้านหน้าก็เป็นห้องรับแขก ในทุกๆ วันจะมีคนมาส่งอาหารสด ส่วนคนที่มาทำความสะอาดที่นี่จะมาอาทิตย์ละหนึ่งครั้งพัดพารัชชาได้เดินจนทั่วบ้านก็เริ่มมีสีหน้าห่อเหี่ยวลง ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยอยู่บ้านหลังใหญ่ ทว่าก็ไม่เคยจะต้องอยู่โดดเดี่ยวในบ้านเช่นนี้ หากเธอจะต้องอยู่ในอพาร์ทเม้นท์หรือห้องเช่าเล็กๆ ที่มีคนอื่นอยู่ด้วยในตึกเดียวกัน เธอจะไม่รู้สึกวังเวงว้าเหว่เช่นนี้เลย เห็นทีโทรทัศน์จ

เมื่อวันที่พัดพารัชชาต้องทำหน้าที่ตรวจดูซุปเปอร์มาเก็ตในเครือของบริษัทสาขาที่ใหญ่ที่สุดของญี่ปุ่น สาวเจ้าทำหน้าที่แฝงตัวเป็นลูกค้าพร้อมๆ กับเอส เธอตรวจดูราคาสินค้า ตรวจดูความเป็นระเบียบ หรือแม้กระทั่งทำตัววุ่นวายอยู่กับพนักงานขอให้ช่วยเหลือหลายอย่างอยู่ร่วมชั่วโมงกว่าแต่เธอก็ไม่เห็นความผิดปกติ จนเริ่มสงสัยว่าสาขานี้จะไม่มีปัญหาอย่างที่แฮร์ริคเป็นห่วง“คุณเอสคะ ที่นี่ก็เรียบร้อยดีนี่คะ พลอยว่าเราลองเปิดเผยตัวว่าเป็นคนของบริษัทแล้วขอเข้าไปดูหลังร้านไหมคะ”“อย่าดีกว่าครับ คุณแฮร์ริคไม่ชอบให้ใครทำอะไรนอกเหนือคำสั่ง เราทำหน้าที่ของเราได้ดีที่สุดแล้วนะครับ เราอยู่ที่นี่กันนานจนดูผิดปกติแล้วด้วย เรารีบเอาของในรถเข็นไปจ่ายเงินดีกว่าครับ”“ก็ได้ค่ะ”พัดพารัชชาเดินทางกลับมาที่โรงแรมเรียบร้อยก็รีบเตรียมพิมพ์รายงานส่งไปยังอีเมลของแฮร์ริค ทั้งยังตั้งคำถามต่อท้ายไปว่าพรุ่งนี้จะให้เธอไปดูงานที่สาขาไหนอีกหรือไม่ มือเรียวเริ่มกดพิมพ์ลงท้ายข้อความด้วยความสงสัยว่าทำไมท่านประธานของบริษัทถึงคิดว่าซุปเปอร์มาเก็ตสาขาที่ให้เธอไปดูวันนี้มีปัญหา ทั้งที่ทุกอย่างดูเรียบร้อย ถึงเรียบร้อยมากเสียด้วย ทว่าคำที่เอสเอ

“พลอยเป็นลูกของภรรยาน้อยคุณพ่อน่ะค่ะ ภรรยาแรกกับพี่สาวต่างแม่ของพลอยเลยไม่ยินดีที่จะมีพลอยอยู่ในบ้าน พลอยต้องทนอยู่ที่นั่นเพื่อเรียนให้จบ คิดว่าหางานทำได้ก็จะได้มีชีวิตอิสระ แล้วพลอยก็ดีใจมากๆ ที่ได้งานดีๆ ทำ ชีวิตของพลอยตอนนี้เหมือนฟ้าหลังฝนเลยค่ะ คุณเอสรู้จักคำว่าฟ้าหลังฝนไหมคะ”“ก็พอเข้าใจนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้คุณพลอยนะครับ ที่ไทยคุณพลอยมีเพื่อนเป็นเซฟโซน พออยู่ที่นี่ ตรงนี้ ผมขอเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้คุณนะครับ” เอสเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นคำพูดของเขาทำพัดพารัชชาหน้าแดงเป็นลูกตำลึง รู้ตัวเลยว่าตัวเองเก็บอาการไม่อยู่ “ขอบคุณนะคะ”ในวินาทีนี้ทั้งสองสายตาสอดประสานกันไม่มีใครลดสายตาลงง่ายๆ เหมือนว่าคนทั้งคู่กำลังตกอยู่ในห้วงภวังค์ของความสุขที่ไม่มีอะไรมาขัดขวาง ใบหน้าของทั้งสองเริ่มใกล้กันมากขึ้นจนพัดพารัชชาได้เห็นรายละเอียดบนใบหน้าของคนที่เธอชอบได้ชัดเจนขึ้น หัวใจที่เต้นแรงอยู่แล้วก็เริ่มแรงขึ้นจนสาวเจ้าหูอื้อไม่ได้ยินเสียงรบกวนภายนอก เธอไม่สามารถหายใจเป็นจังหวะ และใบหน้าก็แดงขึ้นมากกว่าเดิมหลายเท่าตื๊ด ตื๊ด... และแล้วเสียงแจ้งเตือนของโทรศัพท์มือถือพัดพารัชชาก็มาทำลายห้วงภวังค์ของ