6

EP6 - กลรักร้าย เจ้านายมาเฟีย (กะตัญ)

กะตัญเดินกลับเข้าบ้านปล่อยให้เอแคลนั่งดีใจกับไอแพดเครื่องใหม่ที่เธอจะได้เอาไว้ใช้เรียนหนังสือ คืนนั้นเธอเปิดมันใช้งาน ก่อนใช้ดาวโหลดแนวข้อสอบ และเอกสารการเรียนต่างๆ ปากกาก็ใช้งานได้ดีมากทีเดียว เธอสนุกกับการจดและอ่านเพราะใกล้สอบจบม.6เต็มที่จนลืมดูเวลาว่าดึกแค่ไหน แต่พรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์ เธอไม่จำเป็นต้องตื่นเช้ามืดเพื่อช่วยงานยายของเธอแล้วไปโรงเรียน เธอเพียงตื่นเช้าปกติเท่านั้น

"คุณกะตัญใจดีจัง"

ในตอนเช้าเอแคลตื่นนอนด้วยใบหน้าสดชื่น เธอช่วยยายของเธอทำงานในตอนเช้าและตั้งโต๊ะอาหารที่บ้านใหญ่เพราะดินแดนกับพาเพลินกลับมาตั้งแต่เมื่อคืน วันนี้ทุกคนในบ้านจะนั่งกินมื้อเช้าพร้อมกันเหมือนที่ผ่านมา

"นี่เอแคล แกเอาไอแพดแพงๆนี่มาจากไหน" เจนเอ่ยเมื่อเข้าไปหาเอแคลในห้องแล้วแอบเห็นเข้าในตอนเช้า เธอจึงแอบเข้าห้องเอแคลไปอีกรอบในขณะที่เอแคลจัดโต๊ะอาหารกับยายของเธอที่บ้านใหญ่

"พี่เจน เอาของแคลออกมาได้ยังไงคะ พี่เข้าห้องแคลเหรอ" เอแคบเอ่ยถามขึ้น เพราะไม่มีใครเห็นมันแน่เพราะเธอยังงไม่ได้เอาออกไปใข้ให้ใครเห็นนักตั้งแต่กะตัญให้มา

"ไม่สำคัญ แกไปเอามาจากไหน ขโมยของคุณหนูมาใช่มั้ย"เจนเอ่ย

"เอาคืนแคลมานะพี่เจน แคลไม่ได้ขโมยใครมานะคะ" เอแคลรีบไปแย่งไอแพดจากมือเจนแต่เธอก็ไม่ยอมให้ ทั้งคู่ยื้อแย่งกันไปมาจนกระทั่งไอแพดราคาแพงกระเด็นออกจากมือเจนเต็มแรงไปชนกับกำแพง มันแตกยับในทันที เอแคลมองทั้งน้ำตาซึม เธอเพิ่งได้มันมายังไม่ถึงวันด้วยซ้ำ

"พี่เจน!!!"

"ช่วยไม่ได้ ไม่น่าแย่งนี่ ฉันจะไปฟ้องคุณท่านว่าแกขโมยของคุณหนู"เจนเอ่ยพรางหยิบมันขึ้นมา

(เอแคล มาช่วยยายเสิร์ฟน้ำคุณท่านหน่อยลูก)

"จ๊ะยาย"

เอแคลที่เดินน้ำตาซึมไปหาผู้เป็นยาย ก่อนช่วยเสิร์ฟน้ำขึ้นโต๊ะอาหาร กะตัญที่สังเกตุว่าเอแคลตาแดงแต่ก็ยังไม่ทันได้พูดอะไร

"คุณท่านคะ บ้านเรามีขโมยค่ะ" เจนที่จู่ๆก็เดินเข้ามา

"ขโมย? ขโมยอะไรเจน" ดินแดนเอ่ย

"เอแคลขโมยของคุณหนูหรรษามาแน่ๆคะ นี่ไงคะ เอแคลใช้อันนี้ค่ะ เจนเจอที่ห้องเอแคล" เจนเอ่ยพรางยื่นไอแพดที่หน้าจอแตกร้าวให้ทุกคนดู เอแคลที่ยืนก้มหน้าน้ำตาซึมก็ไมไ่ด้พูดอะไร

"เฮ้ย! ทำไมมันแตกขนาดนั้น?" กะตัญเอ่ย

"มันหล่นค่ะ เอแคลไม่ยอมให้ดู"เจนเอ่ย

ปึ่ง!!!! เสียงกะตัญตบโต๊ะเต็มแรงจนทุกคนตกใจ แม่บ้านพากันเอามือทาบอกอย่างตกใจ ก่อนที่แววตาดุดันของกะตัญจะกวาดสายตามองทุกคนและยืนขึ้น

"เมื่อกี้เธอบอกว่าเจอในห้องของเอแคลใช่มั้ย แสดงว่าเธอเข้าห้องเอแคลโดยที่ไม่ได้รับอนุญาติงั้นซินะ" กะตัญเอ่ย

"คะ..คือเจน เห็นว่ามันไม่ใช่ของเอแคลเลยเข้าไปเอาค่ะ"

"ไอแพดเครื่องนี้ ฉันเป็นคนให้เอแคลเอง" กะตัญเอ่ย

"วะ..ว่าไงนะคะ" เจนที่มีสีหน้ากลัวอย่างเห็นได้ชัด เพราะในบ้านนี้ตอนนี้นอกจากดินแดน กะตัญคือคนที่น่ากลัวที่สุด

"ถ้าบ้านเราจะมีขโมยคงไม่ใช่เอแคล แต่มันเป็นเธอ ที่เข้าไปเอาของเขาออกมาโดยไม่ได้รับอนุญาติ!!"กะตัญเอ่ยตะหวาดจนเจนรีบนั่งลงขอโทาไม่หยุด

"เธอทำมันพังยับขนาดนี้ยังมีหน้ามาขอโทษ!!!"กะตัญเอ่ย

"ไอ้ตัญ ใจเย็นๆ"

"งั้นพ่อจะให้จัดการยังไงครับ ถ้าลูกน้องในบ้านยังมีคนปั่นป่วนให้คนอื่นทะเลาะกันแบบนี้" กะตัญเอ่ย

"ยะ..อย่าไล่เจนออกเลยนะคะคุณท่าน จะ..เจนขอโทษค่ะ"

"ถ้าเจนทำของเอแคลพัง งั้นพ่อจะตัดเงินเดือนแจนจนกว่าจะครบค่าไอแพดดีมั้ย"ดินแดนเอ่ย

"เธอว่าไงเอแคล นี่ของๆเธอ" กะตัญเอ่ย

"แคล..."

"แคล พี่ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ"

"เอาตามนี้แล้วกัน ทุกคนแยกย้ายได้ ไอ้ตัญมึงก็นั่งกินข้าวต่อได้แล้ว" ดินแดนเอ่ย

"วันนี้เฮียโคตรเท่ไปเลยค่ะ"หรรษาเอ่ย

"เฮียปกป้องลูกน้องแบบนี้อยู่แล้วนี่ลูก ใครทำผิดเฮียเขาก็ว่าไปตามผิดไง" พาเพลินผู้เป็นแม่เอ่ย

"เท่ค่ะคุณแม่ แต่ก็โคตรน่ากลัว มีเมียเมื่อไหร่แล้วเฮียดุเมียแบบนี้ เมียเฮียขวัญหนีดีฟ่อหมดค่ะ"หรรษาเอ่ย

"พอมีเมียจะเชื่องเหมือนหมาคอยดูเหอะ"ดินแดนเอ่ย

"ทั้งน้อง ทั้งพ่อเลยครับแม่"กะตัญเอ่ย

"แต่ตัญก็น่ากลัวจริงๆแหละแม่ว่า มาดเจ้าพ่อมากเลยนะ เหมือนพ่อดินแดนสมัยหนุ่มๆเลย มองทีแม่นี่กลัวไปหมด" พาเพลินเอ่ย

"ก็พูดไป" ดินแดนเอ่ย

เอแคลที่นั่งน้ำตาซึมเพราะไอแพดที่เพิ่งได้มาแตกละเอียด ทั้งๆที่เธอเพิ่งดีใจที่ได้มีเอาไว้ใช้เรียนแท้ๆ แต่จู่ๆวอลล์ที่ติดตัวเอแคลเวลาที่เธอทำงานก็มีช่องสัญญานเรียกดังขึ้น

(เอแคล เธออยู่ที่ไหน)

(คะคุณกะตัญ) เอแคลเอ่ยกับวอลล์แล้วจึงรอฟัง

(มาที่บ้านฉันเดี๋ยวนี้)

(ได้ค่ะ)

เมื่อเก็บวอลล์เข้าข้างเอว เอแคลก็รีบเดินไปทางบ้านปีกขวาทันทีตามคำสั่งของกะตัญ เมื่อไปถึงเธอก็เดินเข้าไปแล้วเจอกับการ์ดเข้า เขาบอกว่ากะตัญรออยู่ที่ห้องทำงาน

"คุณกะตัญมีอะไรให้แคลทำเหรอคะ?"

"เอาไปซิ เครื่องนั้นมันพงแล้วไม่ใช่หรือไง"

กะตัญเอ่ยพรางกับวางกล่องไอแพดเครื่องใหม่เอี่ยมให้เอแคล เธอมองมันอย่างตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะให้เธออีกเครื่อง คิดว่าโดนเรียกมาตอนนี้จะถูกว่าที่ไม่รักษาของ ทำให้ของราคาครึ่งแสนพังในเวลาไม่ถึงวัน

"ถ้ารอบนี้ไม่ถึงวันแล้วพังอีก ฉันจะให้พ่อหักเงินค่าขนมเธอแทน" กะตัญเอ่ย

"ขะ..ขอบคุณค่ะ"

"แล้วทำไมเจนถึงเข้าไปเอาของในห้องเธอได้"กะตัญที่นั่งนิ่งๆเอ่ยถามด้วยแววตาที่ไม่บ่งบอกอารมณ์ เอแคลที่ยืนต่อหน้าก็ไม่กล้าสบตาเขาเพราะนอกจาแววตาจะน่ากลัวแล้ว บางมุมแววตาของกะตัญก็ทำให้เธอใจเต้นโครมครามด้วย

“ห้องไม่ได้ล็อคค่ะ พี่เจนเลยเข้าไปได้"

"แล้วทำไมไม่ล็อคห้อง?"

"กฏของแม่บ้านกับการ์ดคือตอนเวลาทำงานกลางวัน ห้ามล็อคประตูห้องพักค่ะ เพราะจะมีคนคอยตรวจสอบว่าแอบไปอู้งานหรือเปล่าค่ะ"

"แต่เธอไม่ใช่แม่บ้านที่ทำงานนี่"

"แคลก็เป็นคนใช้เหมือนคนอื่นๆ แคลก็ต้องทำตามกฏค่ะ"

"อืม เธอออกไปได้แล้ว ถ้าฉันเรียกค่อยมา"

เอแคลเดินออกไปพร้อมไอแพดเครื่องใหม่ของเธอที่กะตัญเพิ่งให้แล้วเดินกลับไปที่ห้องพักของเธอ เจนที่เห็นแบบนั้นก็ไม่พอใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำไมเอแคลต้องได้รับการเอ็นดูและการปฏิบัติต่างจากสาวใช้คนอื่นด้วย หรรษาก็ดูรักเธอออกนอกหน้า ซื้อนั่นนี่ให้บ่อยๆ มีแต่ของราคาแพง แม้กระทั่งกะตัญที่ดุที่สุดในบ้านยังซื้อของให้เธอด้วย

กระทั่งช่วงบ่าย เอแคลตกใจเมื่อการ์ดพาช่างเดินมาที่ห้องพักของเธอ เธอเอ่ยถามขึ้นเพราะไม่รู้ว่าทำไม

"พี่การ์ด มีอะไรเหรอคะ"

"อ่อ นี่ช่างประตู นายสั่งให้มาติดลูกบิดดิจิตอลห้องน้องเอแคล"การ์ดเอ่ย และนายที่การ์ดพูดถึงคือกะตัญ และทุกคนจะเรียกดินแดนว่าคุณท่านหรือนายใหญ่

"คะ???"