บทที่ 11 โดนไล่ออกจากบ้าน

@บ้านอนันต์เดโช

          รถสปอร์ตคันงามจอดนิ่งหน้ารั้วบ้านหลังใหญ่อลังการราวกับคฤหาสน์ก็ไม่ปาน ดาริณนั่งอยู่ด้านข้างโดยมีเจ้าขุนทำหน้าที่เป็นสารถีขับรถมาส่งเธอถึงหน้าบ้าน

          หญิงสาวมองเข้าไปภายในรั้วสูงแล้วพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ทำหน้าเศร้าสร้อยราวกับลำบากใจที่ต้องเข้าบ้านตัวเอง

          ไม่อยากคิดเลยว่าจะโดนอะไรบ้าง

          “ให้ฉันเข้าไปส่งในบ้านไหม”

          ชายหนุ่มเอ่ยถามน้ำเสียงราบเรียบขณะจับจ้องใบหน้าคนที่นั่งเงียบตั้งแต่ออกจากงานแถลงข่าว

          “ไม่เป็นไรส่งฉันแค่นี้ก็พอ”

          ว่าจบร่างอรชรก็เปิดประตูลงจากรถ

          เจ้าขุนมองตามร่างบางที่เดินเข้าไปภายในรั้วสูงจนลับตา จากนั้นรถคันหรูก็เคลื่อนตัวออกไป

          ดาริณเดินทอดน่องเข้าไปในบ้านของตัวเอง ก่อนจะหยุดชะงักทันทีเมื่อประสานดวงตากับสายตาดุดันของผู้ที่นั่งรออยู่ตรงโซฟา

          “คุณพ่อ”

          “ไอ้นั่นมันเป็นใคร”

          เพียงเจอหน้าลูกสาวสุดที่รักท่านรัฐมนตรีนพดลก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด เขาไม่ชอบว่าที่ลูกเขยเอามาก ๆ รีบสั่งให้คนไปสืบข้อมูลของเจ้าขุนแต่ไม่ปรากฏว่าชายหนุ่มอยู่ในสารบบของคนมีชื่อเสียง

          “เจ้าขุนก็เป็นแฟนหนูไงคะ”

          “เป็นแฟนอย่างนั้นเหรอ เหอะ! ไอ้คนที่อยากให้คบดันไม่คบ เสือกไปคบกับไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้า เป็นลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้ เป็นถึงลูกสาวรัฐมนตรีแกไม่อายบ้างรึไง”

          “ลูกสาวรัฐมนตรีแล้วไงคะ หนูรักใครไม่ได้งั้นเหรอ”

          ความน้อยเนื้อต่ำใจทำให้ความอดทนอดกลั้นสิ้นสุดลง ที่ผ่านมาเธอยอมให้ผู้เป็นพ่อบงการชีวิตมาโดยตลอด ไม่ว่าท่านอยากให้ทำอะไรก็ยอมทำตามไม่เคยขัดข้องแต่เธอกลับไม่เคยได้รับความรักจากคนเป็นพ่อเท่าที่ควร คุณพ่อแสนดีที่คนภายนอกเห็นล้วนเป็นเพียงการสร้างภาพขึ้นมาเท่านั้น

          ต่างจากดาวิทย์พี่ชายของเธอที่ท่านทั้งรักทั้งเอาอกเอาใจดาวิทย์อยากได้อะไรก็ไม่เคยขัด จนบางครั้งทำให้ดาริณน้อยเนื้อต่ำใจและคิดว่าพ่อรักพี่ชายมากกว่าตนเอง

          ความลำเอียงยิ่งแสดงออกอย่างชัดเจนหลังจากที่แม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อตอนที่เธอเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้น

          “รักแล้วมันกินเข้าไปได้ไหม ลืมไปแล้วเหรอว่าที่แกมีกินมีใช้อยู่ทุกวันนี้เพราะใครถ้าไม่ใช่เพราะบริษัทของฉัน ถ้าบริษัทเจ๊งบ้านหลังนี้ก็ถูกยึดทีนี้ความรักของแกมันช่วยแกได้ไหม”

          ตวาดเสียงดังพร้อมทั้งเอื้อมมือมาบีบที่ต้นแขนของลูกสาวอย่างแรง

          เหล่าบอดี้การ์ดต่างพากันก้มหน้าคอชิดอกสองมือกุมต่ำ ยามที่ผู้มีอำนาจสูงสุดโมโหไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้นมาเลยสักคน

          แต่ครั้งนี้ลูกสาวคนสวยกลับยืนเผชิญหน้าอย่างไม่ยอมลดละ แววตาขุ่นข้องจ้องมองคนตรงหน้าราวกับหมดความอดทน

          “แล้วที่บริษัทมันเจ๊งมันเป็นเพราะใครล่ะคะ คุณพ่อทำไมไม่ไปแก้ที่ตัวต้นเหตุอย่างพี่ดาวิทย์บ้าง”

          “นี่แกเห็นไอ้กระจอกนั่นมันดีกว่าครอบครัวถึงขนาดโยนความผิดให้พี่ชายตัวเองอย่างงั้นรึ แกมันลูกไม่รักดี”

          ปลายนิ้วชี้จิ้มลงบนศีรษะของลูกสาวแล้วผลักไสอย่างแรงด้วยความโมโหจนร่างเล็กเสียหลักเซถลาไปหลายก้าว

          ดวงตาปริ่มน้ำจ้องหน้าบิดาด้วยความโกรธเคือง

          ท่านรัฐมนตรีกัดกรามแน่นดวงตาแข็งกร้าวจ้องเขม็งลูกสาวแล้วออกคำสั่งอย่างเด็ดขาด

          “ไปเลิกกับมันซะ ถ้าไม่ได้เกี่ยวดองกับธาดากรุปแกก็เตรียมตัวแต่งงานกับคนที่ฉันหามาให้ได้เลย”

          “ไม่ ต่อไปนี้หนูจะไม่ยอมให้คุณพ่อมาบังคับหนูอีกแล้ว”

          “ถ้าไม่ยอมแกก็ไสหัวออกจากบ้านฉันไป”

          น้ำในตาไหลพรากออกมาเป็นสาย นอกจากไม่เคยสนใจความรู้สึกของเธอผู้เป็นพ่อยังไม่เคยแสดงความรักความเมตตาต่อเธอเลยสักครั้ง ไม่ได้ดั่งใจเมื่อไหร่ก็เอาแต่ผลักไสไล่เธอออกจากบ้าน

          ดาริณเงยหน้าสบตากับบิดาขณะใช้ฝ่ามือปาดเช็ดน้ำตาจากนั้นก็เอ่ยออกมาเสียงแข็ง

          “ได้ค่ะ หนูออกไปก็ได้”

          พูดจบก็คว้าเอากระเป๋าแบรนด์เนมขึ้นมาสะพาย ตั้งท่าจะเดินออกจากบ้านทว่าต้องหยุดชะงักกลางคันเมื่อผู้มีอำนาจออกคำสั่งอีกรอบ

          “ถ้าจะไปก็ไปแต่ตัว ข้าวของเครื่องใช้ไม่ว่าจะเป็นรถหรือบัตรเครดิตห้ามเอาไป ฉันจะดูซิว่าแกจะไปได้สักกี่น้ำ”

          คนถูกไล่ตะเพิดหมุนตัวหันกลับมาสบตากับผู้เป็นพ่ออีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับเข้ามาแล้ววางกระเป๋าสะพายที่มีทั้งกุญแจรถและบัตรเครดิตไว้บนโต๊ะ

          เธอหยิบแค่โทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ที่มีเพียงบัตรประชาชนอยู่ในนั้นออกมาแล้วตั้งท่าจะออกจากบ้านอีกครั้งทว่าต้องหยุดชะงักอีกรอบ

          “เงินในบัญชีของแกก็โอนคืนฉันมาให้หมดด้วย”

          ดาริณยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วกดโอนเงินทั้งหมดเข้าบัญชีท่านรัฐมนตรี จากนั้นก็โชว์ยอดเงินที่คงเหลืออยู่เพียงหลักสิบให้ผู้เป็นพ่อเห็น ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาเดินออกจากบ้านหลังใหญ่อย่างไม่ได้อาลัยอาวรณ์

          ผู้เป็นพ่อยืนกัดกรามด้วยความโมโห แต่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้เหนี่ยวรั้งลูกสาวเอาไว้ เขารู้ดีว่าลูกคุณหนูอย่างดาริณไม่สามารถทนใช้ชีวิตลำบากอยู่ข้างนอกได้ อีกไม่นานลูกสาวคนสวยก็ต้องซมซานกลับมาบ้านอยู่ดี

          ดีไม่ดีไม่พ้นคืนนี้เธอก็กลับมาแล้ว

          หญิงสาวเดินออกมาหน้าปากซอยแล้วโบกรถแท็กซี่ให้ไปส่งยังร้านเหล้าแห่งหนึ่ง ปกติเธอมักจะไปที่นั่นเป็นประจำเวลามีปัญหาหรือมีเรื่องทุกข์ใจ

          หลังควักเงินที่เหลือติดอยู่ในกระเป๋าสตางค์เพียงไม่กี่ร้อยบาทจ่ายค่าแท็กซี่ดาริณก็ถอนหายใจพรืด ยืนมองเงินทอนในมือของตัวเองตาละห้อยเงินแค่นี้จะทำอะไรได้

          แม้จะคิดอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังตัดสินใจเดินเข้าไปในร้านเหล้าอยู่ดี

          หลังนั่งลงตรงโซนวีไอพีดาริณก็เรียกใช้บริการเด็กเสิร์ฟแล้วสั่งเหล้าราคาแพงมาทันที ปกติเธอก็เป็นลูกค้าประจำของทางร้านอยู่แล้วทุกคนจึงให้การต้อนรับเธอเป็นอย่างดี

          ขณะนั่งจิบเหล้าไปเรื่อย ๆ ดาริณก็โทรหาเพื่อนสนิทอีกสามคน พวกเธอเรียนคณะเดียวกันทุกครั้งที่สามสาวมีปัญหาดาริณมักยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือพวกเธออยู่บ่อย ๆ เพราะฉะนั้นครั้งนี้ ดาริณจึงอยากขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสาวของเธอบ้าง

          “ดาริณ”

          “ซอนญ่า”

          ยกไม้ยกมือให้เพื่อนคนแรกที่เดินยิ้มแย้มมาแต่ไกล

          คนมาใหม่นั่งลงฝั่งตรงข้ามจากนั้นก็เรียกเด็กเสิร์ฟเพื่อขอแก้วเปล่าและสั่งอาหารเพิ่มเติม

          “คิดยังไงวันนี้ถึงชวนออกมากินเหล้าจ้ะ”

          “ทะเลาะกับคุณพ่อน่ะสิ”

          “แหม อย่างดาริณเนี่ยนะจะทะเลาะกับคุณพ่อ ใคร ๆ ก็รู้ว่าท่านรัฐมนตรีนพดลใจดีจะตาย”

          สงสัยเมื่อก่อนสร้างภาพเยอะไปหน่อยตอนนี้พูดอะไรไปเลยไม่มีใครเชื่อ

          ดาริณพ่นลมหายใจออกมาเบา ๆ ถึงเล่าความจริงไปพวกเพื่อนก็คงไม่เชื่ออยู่ดี เพราะฉะนั้นไม่เล่าน่าจะดีกว่า

          “ดาริณ ซอนญ่า”

          เพื่อนสาวอีกสองคนที่เพิ่งมาถึงตะโกนเรียกมาแต่ไกล คนหนึ่งนั่งลงข้างดาริณ ส่วนอีกคนนั่งลงข้าง ‘ซอนญ่า’ เมื่อแก๊งนางฟ้ามาครบองค์ประชุมทั้งสี่สาวก็ชนแก้วกันยกใหญ่

          ดาริณนั่งนิ่วหน้าด้วยความกลัดกลุ้มใจ ก่อนจะตัดสินใจพูดขึ้นมาว่า

          “วันนี้ฉันขอไปนอนกับพวกเธอได้ไหม”

          “ทำไมล่ะ นี่ทะเลาะกับพ่อจริง ๆ เหรอเนี่ยตอนแรกคิดว่าดาริณล้อเล่นซะอีก”

          ซอนญ่าทำท่าทางตกใจ

          “ใช่ คืนนี้ฉันก็เลยว่าจะขอไปนอนค้างกับพวกเธอน่ะ”

          “ห้องฉันคงไม่ได้หรอก พอดีตอนนี้ในห้องมีญาติที่มาจากต่างจังหวัดน่ะสิ”

          ซอนญ่า รีบปฏิเสธทันควัน

          “ห้องฉันก็ไม่ได้เหมือนกันคืนนี้แม่ฉันบอกว่าจะมาค้างด้วย”

          ‘น้ำฟ้า’ เพื่อนสาวที่นั่งด้านข้างรีบปฏิเสธเช่นกัน