รับผิดชอบ

อัยวา....

"เป็นไงบ้างแล้วนี่เธอร้องไห้ทำไม"

"เปล่าไม่มีอะไร ตอนนี้แกพาฉันไปจากที่นี่ก่อน" ฉันพูดทั้งน้ำตาแม้ว่าจะเช็ดเท่าไหร่มันก็เช็ดไม่หมดสักที

บอมขับรถพาฉันมานั่งที่ริมแม่น้ำซึ่งตอนนี้มันเป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้ว

"อ่ะดื่มซะเผื่อจะดีขึ้น" บอมเดินหายไปสักสิบกว่านาทีก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกับยื่นกระป๋องน้ำอัดลมเย็นๆ ให้ฉัน

"ขอบใจแต่ไม่มีอย่างอื่นให้ดื่มแล้วเหรอฉันอยากดื่มอะไรก็ได้ที่มันทำให้ฉันลืมความเจ็บปวด"

"พูดแบบนี้แปลว่าอยากดื่มเหล้า??"

"อื้มม" ฉันพยักหน้า

"แต่เธอดื่มไม่เป็นนะ" ใช่ฉันไม่เคยดื่มแล้วก็ไม่คิดที่จะดื่มด้วยแต่ตอนนี้ฉันอยากดื่มมันมากๆ

"ใช่แต่ฉันเคยได้ยินเค้าพูดกันว่าเหล้ามันจะทำให้เราลืมความเจ็บปวดเสียใจได้"

"มันก็ลืมได้แค่แป๊บเดียวพอสร่างก็เจ็บปวดเสียใจอยู่ดี"

"แต่มันก็ยังดีไม่ใช่เหรอแม้ว่าจะแค่แป๊บเดียว"

"โอเคถ้าอยากกินเดี๋ยวไปซื้อมาให้แต่เอาเป็นเบียร์ก็พอเหล้ามันหนักไป"

บอมเดินหายไปอีกสักพักก่อนจะกลับมาพร้อมเบียร์หลายกระป๋อง

"ขอบใจนะฉันจะดื่มให้หมดนี่เลยไม่เชื่อคอยดู" อยากจะบอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่ฉันดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ ฉันจิบเข้าไปแค่อึกเดียวฉันก็รีบวิ่งไปอ้วกทันทีเพราะมันทั้งขมทั้งมีกลิ่นแรง

"5555นึกว่าจะแน่" บอมหัวเราะฉันที่เห็นฉันอ้วกจนหมดไส้หมดพุงหน้าดำหน้าแดง

"ทำไมมันขมแบบนี้ล่ะ"

"เบียร์มันจะไปหวานได้ไงโง่จริงๆ"

"ฉันไม่กินแล้วแกกินเลย"

"ไม่อ่ะเดี๋ยวเกิดขับไปเจอด่านซวยเลย"

"อืมมม"

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองนั่งอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้วจนกระทั่งมือถือฉันดัง

ครืดดดด ครืดดดด ฉันหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายเพื่อดูว่าใครโทรมาเวลานี้ปรากฏว่าเป็นป้าพิมพ์โทรมา

"น้องอัยอยู่ไหนแล้วลูกถึงบ้านรึยัง" ป้าพิมพ์โทรมาถามเพราะท่านรู้ว่าฉันมางานวันเกิดพี่ภู

"อัยยังอยู่ข้างนอกค่ะ"

"นี่มันดึกมากแล้วนะลูกทำไมยังไม่กลับอีก"

"บอมพาอัยมานั่งเล่นริมแม่น้ำค่ะ"

"กลับได้แล้วนะลูกดึกมากแล้ว"

"เอ่อแล้วพี่ภูกลับบ้านหรือเปล่าคะ" ฉันอดไม่ได้ที่จะถามถึงพี่ภู

"เพิ่งกลับมาจ๊ะ ป้าโทรตามกลับมาเองไม่งั้นไม่ยอมกลับง่ายๆ เพราะพรุ่งนี้เช้าป้าจะพาตาภูไปทำบุญวันเกิดที่วัดน้องอัยเองก็รีบกลับนะลูกพรุ่งนี้เช้าจะได้ไปทำบุญด้วยกัน"

"ค่ะ"

หลังจากวางสายป้าพิมพ์ฉันก็ขอให้บอมพาฉันกลับบ้านแต่พอจะเดินเข้าบ้านก็เห็นนังสองแม่ลูกนั่นเดินไปมาอยู่ในห้องรับแขกโดยมีพ่อของฉันนั่งรออยู่ด้วยถ้าให้เดาน่าจะรอฉันนี่แล่ะ

"ถ้ายัยอัยกลับมาพี่พจน์ต้องจัดการให้เพ็ญกับลูกนะคะ"

"ใช่ค่ะคุณลุงวันนี้เอินอายมากเลยอัยวาตบหน้าเอินต่อหน้าคนทั้งงานแล้วก็ด่าเอินด่าแม่อย่างไม่ไว้หน้าทั้งที่เอินกับแม่ไม่ได้ทำอะไรให้เลย ฮืออ ฮืออออ"

"ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวลุงจะจัดการให้นะ"

"ขอบคุณนะคะพี่พจน์ที่เห็นใจเพ็ญกับลูก"

"ยัยอัยนี่นับวันชักจะเอาใหญ๋นิสัยแย่ขึ้นทุกวันแบบนี้คงต้องดัดนิสัยให้ไปเรียนต่อเมืองนอกซะไม่ต้องให้กลับมา"

"เมืองนอกเลยเหรอคะคุณลุง"

"ใช่ลูก"

"เอินว่าแค่ย้ายไปเรียนต่างจังหวัดก็พอมั้งคะถ้าให้ไปเรียนไกลถึงเมืองนอกเอินว่าอัยวาจะใจแตกซะก่อน" ฉันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ ก่อนจะค่อยๆ เดินออกมาแล้วโทรหาป้าพิมพ์บอกว่าคืนนี้ฉันขอไปนอนที่บ้านด้วยคนเพราะฉันไม่อยากเผชิญหน้ากับพ่อและสองแม่ลูกนั่นตอนนี้

"ขอบคุณนะคะป้าพิมพ์ที่ให้อัยมานอนที่บ้าน"

"จะขอบคุณป้าทำไมลูกเมื่อก่อนอัยก็มานอนที่บ้านป้าออกจะบ่อย" อยากจะบอกว่าเมื่อก่อนเวลาฉันทะเลาะกับพ่อฉันก็มักจะมาขอนอนที่บ้านป้าพิมพ์ทุกครั้ง ซึ่งห้องที่ฉันนอนมันอยู่ติดกับห้องนอนพี่ภู

"นอนหลับฝันดีนะลูก^^"

"ค่ะ^^" ฉันนั่งอยู่ตรงปลายเตียงคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นโดยเฉพาะคำพูดนี้ของพี่ภู

ฉันจะไม่ยอมหมั้นกับผู้หญิงนิสัยก้าวร้าวเอาแต่ใจไร้เหตุผลอย่างเธอเด็ดขาดถ้าให้เลือกระหว่างเธอกับเอินฉันขอเลือกเอินดีกว่า

ฉันจะไม่ยอมให้เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างแน่นอน ฉันหยิบกระเป๋าสะพายแล้วล้วงเอากุญแจห้องนอนของพี่ภูออกมาที่ฉันเก็บเอาไว้เมื่อวันก่อน ฉันต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่ฉันจะเสียพี่ภูไป

ฉันรวบรวมความกล้าแล้วก็เดินออกมาจากห้องนอนของตัวเองแล้วใช้กุญแจสำรองไขเข้าไปในห้องนอนของพี่ภูอย่างช้าๆ ความเย็นของเครื่องปรับอากาศปะทะเข้าใบหน้า ความเงียบภายในห้องทำให้รู้ว่าพี่ภูน่าจะหลับแล้วฉันพยายามปรับสายตาให้คุ้นชินกับความมืดภายในห้อง แม้ว่าฉันจะกลัวความมืดมากแค่ไหนแต่ฉันก็ต้องทนเพื่อแผนการณ์นี้ ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำแต่ฉันหมดหนทางจนปัญญาแล้วจริงๆ

เช้าวันต่อมา....

ภูผา....

"อะไรกันเนี่ยตาภูน้องอัย!!!" ผมสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาด้วยอาการหนักหัวเมื่อได้ยินเสียงแม่เรียกชื่อผมเสียงดังลั่นห้องแต่แม่ไม่ได้เรียกแค่ชื่อผมคนเดียว

"คุณป้า ฮือออ ฮืออออ" ผมรับหันมองคนที่ร้องไห้อยู่ข้างๆ

"เห้ย!!!!" ผมตกใจจนหายจากอาการแฮ้งค์เมื่อคืนเมื่อเห็นอัยวานั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ ในสภาพที่มีเพียงผ้าห่มคลุมกาย

"เกิดอะไรขึ้นน้องอัยเล่าให้ป้าฟังเดี๋ยวนี้" แทนที่แม่จะถามผมกลับถามคนข้างๆ ที่ตอนนี้เอาแต่นั่งร้องไห้

"เมื่อคืนอัยหิวน้ำก็เลยเดินออกมาจากห้องแต่พอเดินผ่านห้องพี่ภูก็ได้ยินเสียงพี่ภูดังออกมาอัยคิดว่าพี่ภูคงจะไม่สบายก็เลยเปิดเข้าห้องมาดูด้วยความเป็นห่วงแต่พออัยเดินไปถึงเตียงพี่ภูก็...ก็ ฮืออออก็ล่วงเกินอัยค่ะ ฮึก ฮึก ฮืออออ"

"เธอพูดบ้าอะไรของเธอห๊ะ ฉันรู้ตัวดีว่าไม่ได้ทำอะไรเธอ" ผมไม่เชือเด็ดขาดว่าทำอะไรยัยนี่ผมเป็นผุ้ชายผ่านผู้หญิงมาไม่รู้เท่าไหร่ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างแล้วเมื่อคืนผมก็ไม่ได้เมาจนขนาดสติขนาดนั้น

"พี่ภูเมาพี่ภูไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ แต่อัยไม่ได้เมา ฮึก ฮึก" ผมมองหน้าคนข้างๆ ด้วยอารมณ์โกรธแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"เอาล่ะในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นแล้วยังไงภูก็ต้องรับผิดชอบน้อง"

"แม่ ผมสาบานได้ว่าผมไม่ได้ทำอะไรอัยวา"

"แต่ที่แม่เห็นแม่ว่าไม่น่าใช่นะดูสภาพน้องตอนนี้สิมีแต่รอยเต็มไปหมด" ผมรับหันไปดูแล้วก็เห็นรอยช้ำจ้ำแดงที่อยู่บริเวณรอบคอของอัยวานี่อย่าบอกนะว่าผมเป็นคนทำ

เวลาต่อมา....

ตอนนี้ทุกคนนั่งกันอยู่ที่ห้องรับแขกบ้านผมไม่ว่าจะเป็นอาพจน์ น้าเพ็ญ เอิน รวมถึงอัยวาที่นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆ แม่ผมที่คอยกอดปลอบ

"มันคือเรื่องจริงเหรอคะคุณพี่" น้าเพ็ญถามแม่ผมเหมือนกับจะไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น ก็ใครมันจะไปเชื่อขนาดตัวผมเองยังไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าทำอะไรอัยวาจริงๆ

อัยวา....

"จริงค่ะ แต่ไม่ต้องกลัวนะคะทางเรายินดีรับผิดชอบทุกอย่าง" ป้าพิมพ์ตอบยัยแม่เลี้ยงใจยักษ์

"เอินว่าให้อัยวาไปตรวจร่างกายดีมั้ยคะว่าพี่ภูล่วงเกินจริงหรือเปล่าบางทีอัยวาอาจจะคิดไปเองก็ได้"

"ไม่ต้องหรอกจ๊ะน้องเอินแต่ป้าก็ขอบใจนะที่ช่วยออกควรเห็น^^" ฉันสะใจมากที่ป้าพิมพ์ตอบนังเอินไปแบบนั้นฉันรู้ว่ามันไม่เชื่อแต่แล้วไงในเมื่อป้าพิมพ์เข้าข้างฉัน