Semua Bab กลลวงร้ายซ่อนรัก: Bab 1 - Bab 10

หลายปีก่อน...."คุณพจน์คุณบอกความจริงกับฉันมาทำไมถึงกล้าทำแบบนี้" อินทิราโยนรูปถ่ายจำนวนหลายสิบใบลงบนเตียงซึ่งมันเป็นรูปที่เธอจ้างนักสืบให้ช่วยตามสืบเรื่องที่สามีของเธอ"ผมทำอะไร" พจน์ผู้เป็นสามีถามด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่เห็นแล้วว่าในรูปถ่ายคือเขากับอดีตคนรักกำลังเดินออกมาจากโรงแรมด้วยกัน"คุณรู้อยู่แก่ใจว่าทำอะไร คุณอย่าลืมว่าคุณแต่งงานกับฉันแล้วนะคุณพจน์""แล้วไงในเมื่อผมไม่ได้รักคุณที่ผมแต่งงานกับคุณเพราะผมถูกแม่บังคับ""แต่สุดท้ายคุณก็แต่งงานกับฉันไม่ใช่หรือไงแล้วตอนนี้เราก็มีลูกด้วยกันแล้วถ้ายัยอัยรู้ว่าคุณกำลังมีผู้หญิงอีกคนลูกจะรู้สึกยังไง""เพ็ญเขาไม่ใช่คนอื่นสำหรับผมเขาคือคนที่ผมรักถ้าผมไม่โดนบังคับให้แต่งงานกับคุณตอนนี้ผมกับเพ็ญเราก็คงได้แต่งงานกันมีความสุขกันไปแล้ว""คุณพูดแบบนี้ได้ยังไงกัน คุณไม่คิดถึงจิตใจของฉันบ้างเลยหรือยังไงฉันเป็นภรรยาของคุณนะ""ใช่คุณเป็นภรรยาของผมแต่ผมไม่เคยรักคุณเลยตลอดเวลาหลายปีที่แต่งงานกันมาคุณรู้ไหมว่าผมทรมานมากแค่ไหนที่ต้องทนอยู่กับผู้หญิงที่ผมไม่ได้รัก""คุณพจน์!!!!" น้ำตาของเธอเริ่มไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด"ผมว่าเราหย่ากันเ

อัยวา.....ฉันแอบมองอยู่นานพอสมควรพยายามทำใจให้เย็นไม่เหวี่ยงไม่วีนกับสิ่งที่ได้ยิน"อ้าวน้องอัยมาพอดีเลยมานี่สิลูก" ป้าพิมพ์คงจะเห็นว่าฉันยืนดูอยู่ก็เลยเดินมาจูงมือฉันแล้วพาไปนั่งข้างๆพี่ภู ยัยนั่นมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าไม่พอใจ ต้องเป็นฉันมากกว่าหรือเปล่าที่ไม่พอใจยัยนี่มีสิทธิ์อะไรมานั่งใกล้พี่ภูขนาดนี้"ภูน้องอัยมาหาน่ะลูก" ป้าพิมพ์บอกพี่ภูแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สนใจการมาของฉันเลยสักนิด"ครับ" พี่ภูตอบแค่นั้นจริงๆไม่พูดอะไรกับฉันเลยสักคำแม้แต่หน้าฉันก็ยังไม่ยอมหันมามองแต่กลับคุยกับยัยนั่นต่อ ยัยนั่นก็หันมองมาที่ฉันอีกรอบแล้วยิ้มเยาะใส่ ฉันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธและน้อยใจพี่ภูทั้งที่ฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นแต่เขากลับไม่สนใจไปสนใจยัยนั่นแทน"ว่าแต่ตอนนี้เอินเรียนปีไหนแล้ว" น้ำเสียงที่พี่ภูคุยกับยัยนั่นเต็มไปด้วยความเอ็นดูอย่างเห็นได้ชัด"ปีสองแล้วค่ะพี่ภู เอินลงเรียนบริหารธุรกิจสาขาเดียวกับที่พี่ภูเรียนเลยนะคะ^^" น้ำเสียงออดอ้อนทำให้ฉันอดหมั่นไส้ไม่ได้"อ่าวเหรอพี่จำได้ว่าเราเคยบอกกับพี่ว่าเราไม่ชอบเรียนบริหารอยากเรียนนิเทศมากกว่าไม่ใช่หรือไง""ก็ใช่ค่ะตอนแรกเอินไม่อยากเรียนเพราะคิดว่ามันคง

ภูผา.....สุดท้ายผมก็ไม่ได้ให้คำตอบเอินว่าจะพาไปไหนเพราะมันไม่มีแพลนตั้งแต่แรก แล้วการที่เอินมาหาผมที่บ้านผมก็ไม่รู้ด้วยว่ามาได้ยังไงใครบอกให้มาตอนแรกผมกะว่าจะขอตัวไปนอนเพราะเหนื่อยจากการเดินทางข้ามประเทศคือผมไม่อยากคุยกับใครอยากนอนมากกว่าแต่บังเอิญว่าสายผมมันดันเหลือบไปเห็นเงาของใครบางคนที่แอบหลบอยู่หลังประตูซึ่งผมรู้ว่าเป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยเด็กข้างบ้านว่าที่คู่หมั้นของผมเองผมก็เลยชวนเอินคุยอย่างสนิทสนมทั้งที่จริงแล้วผมไม่ได้อะไรกับเอินผมขับรถมาเรื่อยๆ จนมาถึงคาเฟ่แห่งหนึ่งใกล้ๆ บ้านเพราะผมไม่อยากไปไหนไกลๆ อยากนอกมากกว่า"พี่ภูคะเอินมีเรื่องจะถามพี่ภูหน่อยค่ะไม่รู้ว่าจะเป็นการละลาบละล้วงเกินไปหรือเปล่า""เรื่องอะไร""เรื่อง..เรื่องที่พี่ภูจะหมั้นกับอัยวาน่ะค่ะพี่ภูต้องหมั้นด้วยจริงๆ เหรอคะ" เรื่องนี้ผมก็เครียดอยู่เหมือนกันเพราะผมไม่อยากหมั้นผมไม่ชอบการถูกจับคลุมถุงชนนี่มันปีสองพันยี่สิบสี่แล้วนะแล้วหมั้นกับใครไม่หมั้นต้องหมั้นกับยัยอัยวาอีกคือผมไม่ได้รักไม่ได้ชอบจะให้หมั้นกันได้ยังไง ผมคิดว่าผมอาจจะต้องคุยเรื่องนี้กับพ่อแม่อย่างจริงจังอีกครั้งจะให้ผมมีคู่หมั้นนิสัยแย่เอาแต่ใจแบบน

อัยวา....หลังจากส่งรายงานอาจารย์เสร็จเรียบร้อยฉันก็ขอให้บอมส่งฉันกลับบ้านทันทีตอนแรกมันจะพาฉันไปหาอะไรกินก่อนแต่ฉันไม่มีกระจิดกระใจที่จะทำอะไรหรือไปที่ไหน พอฉันเดินเข้าบ้านมาก็เจอกับพ่อนั่งหน้าตึงเครียดอยู่ที่ห้องรับแขกโดยมียัยแม่เลี้ยงนั่งอยู่ข้างๆแล้วมองมาที่ฉันด้วยสายตาเยาะเย้ยเบะปากมองบนเหมือนเช่นทุกครั้งไม่รู้เป็นโรคอะไร"สวัสดีค่ะพ่อ" ฉันยกมือไหว้สวัสดีพ่อแค่คนเดียวส่วนอีกคนฉันไม่ไหว้ให้เสียมือหรอกก่อนจะเดินผ่านหน้าไปเหมือนยัยแม่เลี้ยงเป็นธาตุอากาศ"อย่าเพิ่งไปเราไปคุยกับพ่อที่ห้องทำงานหน่อยพ่อมีเรื่องจะคุยด้วย""เรื่องอะไรคะ""เรื่องอะไรงั้นเหรอก็เรื่องที่เราด่าน้าเพ็ญเมื่อเช้าไง""อ่อนึกว่าเรื่องอะไร""ทำไมเราถึงทำตัวไม่น่ารักแบบนี้ห๊ะยัยอัยพ่อบอกตั้งกี่ครั้งแล้วว่าให้เคารพน้าเพ็ญบ้าง""ถ้าเมียใหมพ่อทำตัวน่าเคารพอัยก็จะเคารพอยู่ค่ะแต่นี่..." ฉันหยุดพูดแล้วก็ใช้สายตามองยัยแม่เลี้ยงตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างเหยียดๆ"พี่พจน์คะดูลูกสาวพี่มองเพ็ญสิ" ยัยแม่เลี้ยงเต้นเร่าอย่างไม่พอใจหึทีตัวเองมองบนเบะปากใส่คนอื่นทำได้ทีตัวเองโดนมองแค่นี้ทนไม่ได้ประสาท"ยัยอัย!!!!" พ่อตะคอกใส่ฉันทันทีแต่

อัยวา....หลายวันต่อมา....ตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าพูลวิลล่าขนาดใหญ่หลังหนึ่ง ถามว่าฉันมาทำอะไรที่นี่ฉันรู้จากบอมว่าพี่ภูมาจัดงานวันงานวันเกิดที่นี่ถามว่าบอมรู้ได้ไงบอมมันรู้มาจากพี่บาสพี่ชายของมันซึ่งเป็นเพื่อนสนิทพี่ภูฉันก็เลยขอร้องให้บอมมาส่งเพราะทางมันค่อนข้างไกลฉันไม่กล้าขับรถมาคนเดียว"ฉันนั่งรอเธออยู่บนรถละกันนะไม่อยากเข้าไปเพราะเจ้าของงานเขาไม่ได้ชวน" พอมาถึงหน้าพูลวิลล่าบอมมันก็หันมาพูดกับฉัน แล้วถามว่าพี่ภูได้ชวนฉันไหมเขาก็ไม่ได้ชวนแต่ฉันมาของฉันเอง"อื้มมม" ฉันพยักหน้าก่อนจะก้าวขาลงจากรถ พอเดินเข้ามาถึงด้านในก็เจอการ์ดยืนคุมอยู่หลายคน ตอนแรกพวกเขาไม่ยอมให้ฉันเข้าไปเพราะไม่มีรายชื่อเข้างานฉันก็เลยบอกพวกเขาไปว่าฉันเป็นว่าที่คู่หมั้นพี่ภูถ้าไม่เชื่อให้โทรถามคุณลุงคุณป้าพ่อแม่พี่ภูได้เลย พอได้ยินแบบนั้นการ์ดก็เลยยอมให้ฉันเข้าไปข้างใน เสียงดสังเกตตรีเริ่มดังขึ้นเป็นระยะเมื่อเดินเข้ามาด้านใน ฉันมองหาพี่ภูจนทั่วงานสุดท้ายก็เจอเขายืนอยู่กับกลุ่มเพื่อนของเขาซึ่งมีทั้งชายทั้งหญิง ฉันรีบเดินเข้าไปหาพร้อมกับของขวัญที่ฉันตั้งใจเอามาให้ ฉันเตรียมใจไว้แล้วล่ะว่าเขาจะต้องไม่พอใจที่ฉันมาแต่แล้