แกมันก็แค่หมาหัวเน่า

หลายปีต่อมา....

อัยวา.....

"จะไปไหนแต่เช้ายะ" ฉันที่เดินลงบันไดมาอย่างอารมณ์ดีเพราะฉันกำลังจะไปหาพี่ภูผาว่าที่คู่หมั้นของฉันที่ตอนนี้เขาเรียนจบกลับมาแล้วแต่ก็ต้องมาอารมณ์เสียกับแม่เลี้ยงใจร้ายที่ยืนกอดอกจ้องหน้าถามฉันด้วยน้ำเสียงทรงอำนาจคิดว่าฉันกลัวหรือยังไงถ้าฉันกลัวฉันคงไม่อยู่ที่บ้านหลังนี้หรอก

"..........." ฉันเลือกที่จะไม่ตอบแล้วก็เดินผ่านหน้าไปเหมือนธาตุอากาศที่มองไม่เห็น

"เอ๊ะฉันถามว่าจะไปไหนถามทำไมไม่ตอบห๊ะนังหมาหัวเน่า" ฉันกัดฟันด้วยความโกรธแต่ฉันไม่แสดงออกว่ากำลังโกรธเพราะมันจะเข้าทางยัยแม่เลี้ยง

"ก็ไม่อยากตอบทำไมมีอะไร"

"แกนี่มันเป็นเด็กไร้มารยาทซะจริงๆสู้ลูกเอินของฉันก็ไม่ได้ใครเห็นก็พากันเอ็นดูเพราะลูกเอินทั้งน่ารักอ่อนหวานนิสัยดีไม่นิสัยเสียแบบแก"

"แล้วไง เธอจะอวยลูกเธอว่าดีวิเศษวิโสยังไงฉันไม่สนใจหรอกนะเพราะเธอก็น่าจะรู้อยู่เต็มอกว่าจริงๆแล้วยัยนั่นนิสัยเป็นยังไงแล้วที่ว่าฉันไร้มารยาทฉันก็ไร้มารยาทแค่กับผู้ใหญ่บางคนที่ไม่น่าเคารพนับถือเท่านั้นยกตัวอย่างเช่น เธอยังไงล่ะ" ฉันชี้หน้าอย่างไม่กลัว

"แกนังอัยวา!!!"

"ทำม่ะฉันพูดผิดตรงไหนไม่ทราบ จะบอกอะไรให้นะว่าแม่บ้านแม่ครัวคนสวนคนขับรถยังน่านับถือว่าเธอส่วนเธอในสายตาของฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายที่มาแย่งพ่อไปจากแม่ของฉันเท่านั้นเอง" 

"แล้วไงในเมื่อตอนนี้ฉันกับพ่อแกก็แต่งงานกันแล้วแล้วส่วนแกมันก็แค่ลูกเมียเก่าแค่หมาหัวเน่าที่พ่อของแกเค้าต้องการ อันที่จริงแกน่าจะย้ายไปอยู่กับย่าแกที่บ้านสวนนะเพราะที่นี่ไม่มีใครต้องการแล้วแม้แต่พ่อของแกเอง"  ฉันกำหมัดแน่นด้วยความโกรธฉันรู้ว่ายัยแม่เลี้ยงกำลังยั่วให้ฉันโกรธพอฉันโกรธฉันก็จะอาละวาดแล้วพ่อก็จะทำโทษฉันเหมือนที่ผ่านมาโดยการส่งฉันไปเรียนโรงเรียนประจำตั้งแต่ชั้นประถมจนถึงมอต้น ตอนแรกยัยแม่เลี้ยงไม่ยอมให้ฉันกลับมาอยู่ที่บ้านพยายามโน้มน้าวบอกให้พ่อว่าให้ฉันอยู่โรงเรียนประจำต่อจนกว่าจะเรียนจบมอปลายแต่ย่าของฉันท่านไม่ยอมท่านสงสารถ้าฉันต้องไปอยู่ที่โรงเรียนประจำต่ออีกหลายปีพ่อก็เลยต้องทำตามใจย่าเพราะไม่อย่างงั้นย่าจะตักพ่อตัดลูกซึ่งยัยแม่เลี้ยงของฉันก็ไม่กล้าหืออะไรเพราะรู้ว่าย่าฉันเองจริง

"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นฉันจะอยู่ที่นี่เพราะที่นี่คือบ้านของฉันบ้านของพ่อกับแม่ส่วนเธอมันก็แค่เมียน้อยที่มาชุบมือเปิบฉันไม่มีทางให้เธอสมหวังหรอก" ฉันรู้ว่าแม่เลี้ยงของฉันหวังสมบัติของพ่อ ย่าบอกว่าเคยเตือนพ่อแล้วแต่พ่อไม่ยอมฟังย่าก็เลยย้ายไปอยู่บ้านสวนนอกเมืองแทนเพราะไม่อยากทะเลาะกับพ่อเรื่องที่พ่อแต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนนี้ซึ่งย่าก็รู้จักเป็นอย่างดี

ย่าเคยเล่าให้ฉันฟังว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงหิวเงินไม่ได้รักพ่อของฉันจริงๆแต่เพราะรู้ว่าพ่อรวยก็เลยพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อสนใจจนกระทั่งพ่อตกหลุมรักและอยากจะแต่งงานด้วยแม้ว่าย่าจะพูดอะไรพ่อก็ไม่เชื่อ ย่าก็เลยบังคับให้พ่อแต่งงานกับแม่ถ้าไม่ยอมแต่งก็จะไม่ให้อะไรพ่อเลยให้พ่อไปแต่ตัวสุดท้ายพ่อก็เลยยอมแต่งงานกับแม่ส่วนผู้หญิงคนนั้นพอรู้ว่าพ่อแต่งงานกับแม่ก็ประชดพ่อด้วยการแต่งงานกับผู้ชายอีกคนที่มาจีบเพื่อให้พ่อเสียใจ  

ย่าเคยบอกกับฉันว่าถ้าฉันอยู่ที่บ้านหลังนี้ไม่ไหวไม่อยากจะอยู่ก็ให้ไปอยู่กับท่านแต่ฉันไม่ยอมไปเองเพราะฉันรู้ว่าถ้าฉันไปทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของแม่ที่ผู้หญิงคนนี้ก็จะเอาไปหมดทุกอย่างฉันต้องอยู่เพื่อรักษาทุกอย่างที่เป็นของแม่รวมถึงบ้านหลังนี้ด้วย

"เอะอะอะไรกันแต่เช้าเสียงดังไปถึงห้องรับแขก" พ่อเดินหน้าตึงลงมายัยแม่เลี้ยงก็รีบเดินเข้าไปเกาะแขนทันที

"พี่พจน์มาก็ดีแล้วค่ะพี่มาดูลูกสาวคนดีของพี่สิมาด่าเพ็ญว่าเป็นเมียน้อยอีกแล้ว เพ็ญแค่ถามแกดีๆว่าจะไปไหนแต่เช้าเท่านั้นเอง"

"ทำไมเราพูดแบบนี้ล่ะพ่อเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าเรียกน้าเพ็ญเค้าแบบนั้น"

"ก็มันจริงมั้ยล่ะคะผู้หญิงคนนี้เป็นเมียน้อยพ่อเพราะพ่อเพราะผู้หญิงคนนี้แม่ถึงคิดสั้นฆ่าตัวตายทิ้งอัยไป พอแม่ตายพ่อก็แต่งงานใหม่กับผู้หญิงคนนี้แล้วก็พาเข้ามาในบ้านทันทีทั้งที่แม่ตายยังไม่ครบร้อยวันเลยด้วยซ้ำ อัยบอกเลยว่าอัยเกลียดผู้หญิงคนนี้แล้วอัยก็เกลียดพ่อด้วย!!!!เพราะพ่อกับมันทำให้แม่ต้องตาย!!!!" ฉันตะโกนใส่หน้าพ่อพยายามห้ามไม่ให้น้ำตาไหลออกมาเพราะไม่อยากให้ใครมองว่าฉันอ่อนแอ 

"ยัยอัย!!!!" ฉันรู้ว่าพ่อกำลังโกรธและไม่พอใจที่ฉันพูดเรื่องนี้แต่มันคือความจริงความจริงที่พ่อต้องยอมรับว่าพ่อเป็นสาเหตุทำให้แม่ต้องฆ่าตัวตาย ฉันเกลียดพ่อมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

"อัยขอตัวนะคะ" ฉันพยายามทำใจให้เข้มแข็งไม่อ่อนแอร้องไห้ใครเห็นแล้วเดินออกมาจากบ้าน

ฉันเดินลัดสวนหลังบ้านมาจนถึงรั้วไม้ต่ำสีขาวซึ่งเป็นรั้วแบ่งเขตระหว่างบ้านฉันกับบ้านพี่ภู บ้านเราสองคนติดกันแม่ฉันกับแม่พี่ภูเป็นเพื่อนรักที่สนิทกันมาตั้งแต่สมัยเรียน และที่ฉันจะได้หมั้นกับพี่ภูก็เพราะแม่ของฉันกับคุณป้าพิมพ์แม่พี่ภูเคยสัญญากันไว้ว่าถ้ามีลูกจะให้หมั้นกันซึ่งฉันกับพี่ภูมีฤกษ์หมั้นกันหลังจากที่พี่ภูเรียนจบแล้วซึ่งตอนนี้พี่ภูก็เรียนจบกลับมาแล้วฉันดีใจมากเพราะฉันคิดถึงพี่ภูมากไม่ได้เจอกันนานหลายปี

ป้าพิมพ์รู้ว่าฉันคิดถึงพี่ภูมากแค่ไหนเพราะฉันมักจะไปขลุกอยู่ที่บ้านป้าพิมพ์แทบทุกวันบ่นกับป้าพิมพ์ทุกวันว่าพี่ภูไม่เคยติดต่อหรือส่งข้อความมาหาเลยสักครั้งป้าพิมพ์ก็เลยส่งรูปพี่ภูมาให้ฉันทางไลน์มันก็พอทำให้ฉันหายคิดถึงเขาได้บ้าง ตลอดหลายปีที่พี่ภูไปเรียนต่อเขาไม่เคยติดต่อฉันมาเลยสักครั้งฉันโทรไปเขาก็ไม่รับข้อความที่ฉันส่งไปเขาก็ไม่เคยอ่านจนฉันแอบน้อยใจอยู่บ่อยครั้ง 

ฉันรับรู้มาตลอดว่าเรื่องหมั้นระหว่างฉันกับพี่ภูเขาค่อนข้างที่จะไม่พอใจเขาบอกว่าเขาไม่ชอบถูกจับคลุมถุงชนแต่ก็ขัดใจป้าพิมพ์ไม่ได้

"พี่ภูขาเอินดีใจจังที่พี่ภูกลับมาเอินคิดถึ๊งคิดถึงพี่ภูที่สุดเลยค่ะ^^" น้ำเสียงคุ้นหูของคนที่ฉันเกลียดดังแว่วเข้ามายัยเอินลูกแม่เลี้ยงฉันเองแต่ว่ามันมาทำไมที่บ้านพี่ภูแต่เช้าแล้วมันรู้ได้ยังไงว่าพี่ภูกลับมาแล้วจะบอกว่าป้าพิมพ์บอกก็ไม่น่าใช่เพราะยัยนั่นไม่เคยมาบ้านพี่ภูเลยสักครั้งตั้งแต่พี่ภูไปเรียนต่อ

"พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกันไม่เจอกันตั้งหลายปีสวยขึ้นนะ" ฉันไม่โอเคที่ได้ยินแบบนั้น

"จริงเหรอคะ เอินเขินนะคะเนี่ยพี่ภูชมต่อหน้าแบบนี้" น้ำเสียงดัดจริตทำให้ฉันรู้สึกหมั่นไส้อย่างบอกไม่ถูก