ไม่ได้เป็นอะไรกัน

ภูผา....

"ห๊าววววว" ผมเดินหาวเข้าบ้านมาในตอนสายของอีกวัน

"ทำไมกลับมาเอาป่านนี้ห๊ะตาภู" พอก้าวขาเข้าบ้านก็เจอแม่ยืนกอดอกจ้องหน้าผมอย่างเอาเรื่องเพราะเมื่อคืนผมไม่ได้กลับมานอนที่บ้าน

"ก็..." ผมกำลังจะบอกแต่...

"หืมมมดูคอสิรอยอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด" ผมรีบเอามือลูบไปที่คอตัวเองทันทีสงสัยเมื่อคืนเบลทำรอยไว้แน่ๆ ทั้งที่เมื่อคืนบอกแล้วว่าห้ามทำ เมื่อเช้าก่อนออกจากห้องผมก็ไม่ทันได้ดูรีบใส่เสื้อผ้าแล้วก็ออกมาเลย

"เอาน่าคุณอย่าดุลูกเลยตาภูก็ไม่ใช่เด็กๆ แล้วไอ้รอยพวกนั้นมันเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย" เห็นไหมล่ะพ่อยังเข้าใจผมเลยแต่แม่นี่ดิ

"ไม่ต้องเข้าข้างลูกเลย"

"พี่ภู" ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายเมื่อได้ยินเสียงยัยอัยวา

"มาทำไม" ผมถามอย่างเซ็งๆ

"วันนี้พี่ภูว่างมั้ย"

"ไม่ว่าง" ผมรีบตอบทันทีโดยไม่ต้องคิด

"ว่างลูกพี่เค้าว่างว่าแต่น้องอัยมีอะไรหรือเปล่าลูก"

"อัยอยากชวนพี่ภู...."

"ไม่ไปง่วงอยากนอน" ผมรีบออกตัวทันทีก่อนยัยอัยวาจะพูดจบประโยค

"พ่อแม่ผมขอตัวก่อนนะง่วงจะไปนอน" ผมเลิกสนใจคนที่มาใหม่แล้วเดินผิวปากขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง

อัยวา....

ฉันยืนมองพี่ภูที่เดินล้วงกระเป๋าผิวปากเดินขึ้นห้องไปอย่างโกรธๆ

"น้องอัยอย่าโกรธพี่เค้าเลยนะลูกเค้าคงจะง่วงน่ะ" ป้าพิมพ์ปลอบใจฉัน

"ว่าแต่น้องอัยมาหาตาภูทำไมลูกจะชวนพี่ไปไหน" คุณลุงกิตติพ่อพี่ภูถามฉัน

"ก็วันมะรืนนี้เป็นวันเกิดพี่ภูวันนี้อัยเลยอยากจะชวนพี่ภูไปฉลองวันเกิดล่วงหน้าค่ะเพราะอัยคิดว่าวันนั้นพี่ภูน่าจะไม่ว่าง" ฉันตั้งใจเอาไว้ว่าจะชวนพี่ภูไปฉลองวันเกิดล่วงหน้ากันแค่สองคนเพราะฉันรู้ว่าวันเกิดของเขาเขาคงจะไม่ว่างไปไหนกับฉัน

"เออนั่นสิป้ากับลุงก็ลืมไปเลยว่ามะรืนนี้จะถึงวันเกิดตาภูแล้ว น้องอัยจำแม่นมากเลยนะลูก"

"อัยจำได้ทุกอย่างที่เป็นเรื่องของพี่ภูค่ะ" ฉันบอกไปตามความจริงฉันไม่เคยลืมวันสำคัญของพี่ภูเลย และปีนี้ฉันก็ได้เตรียมของขวัญวันเกิดให้กับพี่ภูเป็นของขวัญที่มีเพียงชิ้นเดียวในโลกนั่นก็คือภาพวาดในวัยเด็กของฉันกับพี่ภูที่ฉันตั้งใจวาดมากๆ ซึ่งฉันจะเอาให้เขาในวันนี้

"ป้าว่าตาภูน่าจะลืมเพราะไม่เห็นพูดอะไรเอางี้น้องอัยขึ้นไปบอกพี่เขาบนห้องสิลูก"

"จะดีเหรอคะ"

"ดีสิทำไมจะไม่ดีใช่ไหมคะพี่กิต" ป้าพิมพ์หันไปถามความเห็นจากลุงกิตติ

"อื้มมม"

หลังจากที่ได้รับการอนุญาตจากท่านทั้งสองฉันก็เดินขึ้นมายังชั้นสองของบ้านฉันยืนใจสั่นอยู่หน้าห้องนอนพี่ภูเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้เข้าไปห้องนอนของพี่ภูตอนที่เขาอยู่ในห้องเพราะก่อนหน้านี้ฉันเคยเข้ามาช่วยพี่ๆ แม่บ้านทำความสะอาดห้องก่อนพี่ภูจะกลับมา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ฉันเคาะประตูห้องสามครั้งแต่ก็ไร้เสียงตอบรับจากคนด้านในฉันลองหมุนลูกบิดดูปรากฏว่าพี่ภูล็อกห้องฉันก็เลยใช้กุญแจไขเข้าไป ถามว่าฉันได้กุญแจสำรองมาจากใครฉันได้มาจากป้าพิมพ์ค่ะป้าพิมพ์บอกว่าถ้าพี่ภูล็อกห้องก็ให้ฉันใช้กุญแจเปิดเข้าไปได้เลย ฉันก็เลยค่อยๆ ไขกุญแจเข้าไปอย่างช้าๆ ฉันยื่นหน้าเข้าไปก่อนพร้อมกับสอดส่ายสายตามองหาพี่ภูแต่ก็ไม่เจอฉันก็เลยถือวิสาสะเดินเข้ามาภายในห้องพอฉันขยับตัวเข้ามาประตูห้องก็ปิดโดยอัตโนมัติ และในขณะที่ฉันกำลังหันหลังเพื่อเปิดประตูห้องนอนประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออกมา

แกร๊ก

"เข้ามาได้ไงใครให้เข้ามาวะ!!!" พี่ภูตะคอกใส่ฉันทันทีเมื่อเปิดประตูออกมาแล้วเจอฉันยืนอยู่ในห้อง ตอนนี้ฉันยืนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูกเพราะตอนนี้พี่ภูอยู่ในสภาพที่ทำให้ฉันใจสั่นเขานุ่งเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวมีผ้าเช็ดตัวผืนเล็กพาดอยู่ที่ไหล่ร่างกายของเขามีหยดน้ำเกาะอยู่เต็มฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างลากลำบากเมื่อเห็นรูปร่างของเขาในระยะใกล้

"เอ่อก็..ก็อัยเข้ามาเองไม่มีใครบอก" ฉันรีบบอก

"เธอจะเข้ามาได้ไงในเมือฉันล็อกห้อง"

"ก็....คืออัย..อัยแอบขโมยกุญแจห้องมาเอง

"เป็นผู้หญิงแอบเข้ามาในห้องผู้ชายแบบนี้มันสมควรแล้วเหรอห๊ะถ้าฉันไม่ได้ใส่เสื้อใส่ผ้าจะทำไง"

"ก็ไม่เห็นต้องทำไงเลยเห็นก็คือเห็นไม่เห็นตอนนี้อีกหน่อยก็ต้องเห็นอยู่ดี"

"หน้าไม่อายพูดออกมาได้ หรือว่าเข้าออกห้องผู้ชายจนเคยชิน"

"พี่พูดแบบนี้หมายความว่าไง"

"ก็หมายความตามที่พูดเข้าใจยากตรงไหน"

"พี่จะพูดอะไรก็แล้วแต่แต่ที่อัยขึ้นมาหาพี่เพราะวันมะรืนนี้เป็นวันเกิดของพี่วันนี้อัยก็เลยอยากจะชวนพี่ไปฉลองวันเกิดล่วงหน้าสองต่อสอง"

"ฉันเป็นเจ้าของวันเกิดฉันต้องเป็นฝ่ายชวนไม่ใช่เหรอวะไม่ใช่ให้เธอมาชวน" ฉันยิ้มออกมาเพราะคิดว่าเขาอาจจะชวนเอง

"ถ้างั้นพี่ก็ชวนอัยสิ" มันคงจะดีไม่น้อยถ้าเขาเป็นฝ่ายชวนฉันเองแต่....

"ทำไมต้องชวน แล้วอีกอย่างนี่ก็วันเกิดฉันฉันไม่ได้คิดจะชวนเธออยู่แล้ว" ฉันหุบยิ้มลงทันทีด้วยความรู้สึกน้อยใจในคำพูดที่ไม่รักษาน้ำใจของเขา

"พี่ภูแต่อัยเป็นว่าที่คู่หมั้นพี่นะพี่ต้องชวนอัยด้วยสิทุกคนจะได้รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน"

"ฉันกับเธอเราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"แต่เรากำลังจะหมั้นกันนะ"

"กำลังจะหมั้นแต่ก็ยังไม่ได้หมั้นไม่ใช่หรือไง แล้วก็โทษทีนะนี่มันเป็นงานวันเกิดของฉันฉันจะชวนใครไม่ช่วนใครมันก็เป็นสิทธิ์ของฉันเธอไม่มีสิทธิ์มาสั่ง ออกไปจากห้องฉันได้ละแล้วก็อย่าเสนอหน้าเช้ามาอีกจำไว้!!!" พี่ภูลากแขนฉันออกมาจากห้องก่อนจะปิดประตูห้องใส่ฉันเสียงดัง

แกร๊ก แกร๊ก เขาคงจะล็อกกลอนประตูด้านในเพราะกลัวว่าฉันจะเข้าไปอีก ถามว่าฉันท้อใจไหมกับสิ่งที่เขาทำ ท้อสิทำไมจะไม่ท้อแต่ฉันจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ฉันตัดสินใจหยิบกุญแจห้องนอนพี่ภูใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินลงมาโดยที่ไม่คืนกุญแจให้ป้าพิมพ์เพราะฉันคิดว่าฉันอาจจะต้องใช้ประโยชน์จากกุญแจดอกนี้